Λοιπον, βρισκομουν ακριβως στην ιδια θεση με εσενα - δεν ακουγα ιδιαιτερα wilco (ηξερα μονο μερικα σκορπια κομματια τους) και γενικα αυτο το ειδος μουσικης και αμφιταλαντευομουν σχετικα με το αν αξιζε να παω.
Καταρχας ξεκινησα να ακουω wilco λιγο πιο προσεκτικα - αυτο που (για εμενα) sold them ηταν το Yankee Hotel Foxtrot - πλεον το συγκαταλεγω αναμεσα στα αγαπημενα μου album. Oρισμενα αλλα κλασσικα τους που ακουσα απο δω και κει στο youtube (impossible germany, I must be high) μου αρεσαν, οπως και δειγματα απο το Whole Love.
Βαλε σε αυτο το οτι θα ειχα την ευκαιρια να δω live τον NELS FUCKING CLINE, ε αυτο ηταν. Παρα το τσουχτερο εισητηριο αποφασισα να παω και με το opening song ειχα ηδη πιστει οτι αξιζαν τα λεφτα που εδωσα - ο Cline συνεφερε ωραιοτατα τα δικα του στοιχεια σε παλαιοτερα κομματια (προτου ερθει στην μπαντα) χωρις να "σπρωχνει" τους αλλους ή να αλλοιωνει το υφος της αρχικης δουλειας, η μπαντα ειχε εξαιρετικες δυναμικες και φυσικα ΗΧΑΡΑ. Και ειχαν και αρκετο χιουμορ, μεχρι και αναφορες σε double rainbow εγιναν (what does it meeeeeean?????) ;D ;D ;D
Γενικα ηταν ενα καλοστημενο live, ΔΕΝ επαιξαν σχεδον αποκλειστικα υλικο απο το τελευταιο τους album (ενω θα μπορουσαν να κανουν κατι τετοιο) και δεν ενιωσα να με κουραζουν - υπηρχε μια ωραιοτατη ροη στο ολο gig.