My Ethnic Project

[longshadow]

...και όμως, όταν το είχα πρωτοανεβάσει στο Noiz...είχα φάει χοντρή πόρτα ;D ;Dhttp://www.noiz.gr/index.php?topic=166131.msg320188;topicseen#quickreply

Μέχρι και από το Νέστορα είχα φάει μαύρο

http://www.noiz.gr/index.php?topic=173823.msg400958;topicseen#new

Εγώ θα συμφωνήσω λίγο με αυτά που γράφτηκαν τότε.

Το βασικό "πρόβλημα" που χαρακτηρίζει τις προσπάθειες σου είναι η έλλειψη ρυθμικής αγωγής.

Οι ήχοι είναι πολύ ωραία βαλμένοι και συνδυασμένοι αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό δεν είναι αρκετό.

Υπάρχουν πχ κάποιες λούπες κρουστών οι οποίες καταλήγουν να ακούγονται ξεκάρφωτες γιατί τα υπόλοιπα όργανα δεν τις λαβαίνουν υπόψην.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν μουσικά θέματα μέσα στα κομμάτια, παρά μόνο αυτοσχεδιασμοί των οποίων οι περισσότερες νότες, χρονικά τουλάχιστον, ακούγονται σαν να παίχτηκαν "στη τύχη"...

 

[Sakis_Gallo]

ο μαραθωνιος κατεφερνει μεσα απο την μουσικη του να σε ταξιδεψει αλλα και να γνωρισεις τον ιδιο. ειναι ιδιατερα ξεχωριστο το εργο του οσο και ο χαρακτηρας του.

εγω απο παλια εχω δηλωσει φαν του

Υ.Γ. σε επομενο κομματι εαν θελεις θα σου γραψω καμια slidia με το cigar box.

 

[samy paraga]

Προσωπικά δεν το θεωρώ Έθνικ ,αλλά φιούζιον.

Δεν είμαι φίλως με την ανακατοσούρα  ;D,αλλά γούστα είναι αυτά . Το θέμα που έθεσε ο Μακροίσκιωτος περί ρυθμικής αγωγής έχει βάση, το παρατήρησα κι εγώ σε αρκετά σημεία .

Επειδή ταλαιπωρήθηκα αρκετά - όχι όμως όσα χρόνια  εσύ-  κι εγώ με τον ατελείωτο πλούτο ήχων που παρέχουν τα ψηφιακά όργανα ,μάλλον πλεονάζεις κάποιες φορές . Σε απορροφά  η δυνατότητα να χώσεις πράμα  και κάπου παραγίνεται φούζιον η κατάσταση ;D Ίσως πάλι και όχι ,αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πχ ποια είναι αυτή η έρημος που ακούγεται αυλός περουβιάνικος και από πίσω ψέλνουν Λουθηρανοί ιερείς ,ή πχ πως στη Δαμασκό ακούμε σημεία από Ινδία .............Αυτά βεβαια είναι προσωπικά γούστα και καθόσον σέβομαι το γούστο του καθενός, θα έλεγα πως με εξαίρεση το θέμα ρυθμός ,είναι μια όμορφη δουλειά  το να περνάς δημιουργικά το χρόνο σου και να χαιδεύεις με μελωδίες τα αυτιά σου και κάποιων άλλων που τους αρέσει το ιδιωμα  

 

[fusiongtr]

Προσωπικά δεν το θεωρώ Έθνικ ,αλλά φιούζιον.

Δεν με χαλάει καθόλου αυτό. ;D ;D

Αλλού είναι πιο ethnic, αλλού πιο fusion.

Όπως δε με χαλάει καθόλου και το ρυθμικό ζήτημα, καθότι το αντιλαμβάνομαι σαν "Picture in Picture", και θεωρώ ότι είναι κι αυτό μέρος της μαγείας του.

Πάντως ο Ανέστης κατά την άποψή μου είναι αρκετά fusion τύπος (από άποψη προσωπικότητας), έχει τα ανάλογα ακούσματα και σίγουρα και τις δυνατότητες να γράψει πολύ όμορφη fusion μουσική.

Συνέχα Ανέστη μου και μην ακούς κανένα.

 

[Trolley]

Sample-Based-New-Age Music.

Με ελκύει διότι:

α) Είναι ηχητικά προσεγμένη.

β) Είναι σωστά μαρκεταρισμένη.

γ) Οτιδήποτε δεν είναι "ροκ" αξίζει μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία.

Με απωθεί διότι:

α) Με ενοχλούν οι (εννίοτε ανορθόγραφοι) τίτλοι των κοματιών οι οποίοι προσπαθούν να μου υποβάλλουν μία διάθεση, ενώ (επ' αφορμήν της μουσικής) συχνά θα σκεπτόμουν κάτι άλλο.

β) Ο συνθέτης δεν έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο να εμβαθύνει στα ριφ και τις μελωδίες του.

γ) Ο lead κιθαρίστας θέλει πρόβες.

δ) Όλες τα επιτυχημένα sample-based projects που έχω υπ'όψιν μου (το Zoolook π.χ.) έγιναν με samples που προετοιμάστηκαν ειδικά για το εκάστοτε project και όχι με έτοιμο ηχητικό υλικό που προϋπήρχε. Υπάρχουν λόγοι γι' αυτό, αλλά δεν ξέρω αν θέλει κανείς να το συζητήσει.

Πιστεύω ότι αν ο συνθέτης πέταγε στα σκουπίδια τα περισσότερα από αυτά τα samples και απλά έπαιζε όπως στο Night In Fez (ανάμεσα στο  01:55 έως 02:45, αλλά και παρακάτω) θα ήταν ευκολότερο να κρατήσει ρυθμική αγωγή, αλλά και να εμβαθύνει (όπως ζήτησα) στις μελωδίες του.

Οπωσδήποτε θα χαρακτήριζα το project επιτυχημένο, πάντα στα δικά του αυτο-προσδιοριζόμενα standards. Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτή τη μουσική; Ασφαλώς, αλλά γιατί να το κάνω;

(Damascus, Ishmir, Desert όχι Dessert, Sahara όχι Ζάχαρα)

 

[RayDTutto]

Μάραθε, είσαι ωραίος. Μου 'ρχεται η αρωματική βρώμα από τα σοκάκια του Αλ Χαλίλι.

 

[atreu73]

Marathon άκου αυτό αν δεν βαριέσαι.



Κι ένα σχολιάκι από το youtube:

What is astonishing about this masterpiece is that the music describes how a feeling begins: like an insinuating breeze which soon becomes a thought. An invasive thought that will become itself compulsive and will turn into a breathtaking emotion. An almost traumatising emotion, a mind-blowing anxiety which will take over the entire body and spirit, until it will reach paroxysm...

 

[longshadow]

Desert όχι Dessert

Μήπως εννοούσε επιδόρπιο?