Μήπως έχω γίνει πολύ συντηρητικός; (Henry Kaiser & "experimental music"

[The Genius Loci]

O Henry Kaiser έχει ξανασυζητηθεί εδώ, η αφορμή για το παρόν ήταν αυτό το βιντεάκι που είδα:



και δεν μπορώ να καταλάβω Χριστό.

Το πιθανότερο είναι η άποψή μου περί "Πειραματικής Μουσικής" (και δη κιθαριστικής) να είναι πολύ διαφορετική... Δεν θέλω να γίνω κακός ή να κάνω σχόλια που ίσως αποδεικνύουν την άγνοιά μου ή την έλλειψη μουσικής παιδείας. Γι'αυτό παραθέτω αυτό το βίντεο ως αφορμή συζήτησης επί παρόμοιων ιδιωμάτων και μουσικών αναζητήσεων, και αναμένω τις γνώμες σας.

 

[marathon]

Γιατί ρε φίλος? Ο καλλιτέχνης παίζει στο δωμάτιό του με φίλους του...άστον να ξεδώσει...εάν είναι να πληρώσεις εισητήριο για να δείς αυτό...να το συζητήσουμε

 

[warwickplayer]

Αν σου πω οτι το γουσταρα?

ειδικα ο μπασιστας παιζει παπαδες...

Επισης μου θυμιζει τον δασκαλο μου... ;D

Μαλλον δεν εχεις ακουσει Κ.24....εκει να δεις αρρωστια....

Οχι ενταξει...σε καποιες φασεις ακουγεται να παιζουν οτι να ναι...αλλα τι να πω...δεν εχω κατανοησει ακομη το κινημα των Ντανταιστων...το παλευω....

 

[The Genius Loci]

Αν σου πω οτι το γουσταρα?

ειδικα ο μπασιστας παιζει παπαδες...

Επισης μου θυμιζει τον δασκαλο μου... ;D

Μαλλον δεν εχεις ακουσει Κ.24....εκει να δεις αρρωστια....

Οχι ενταξει...σε καποιες φασεις ακουγεται να παιζουν οτι να ναι...αλλα τι να πω...δεν εχω κατανοησει ακομη το κινημα των Ντανταιστων...το παλευω....

Δεν αναφέρομαι στην παικτική δεινότητα των μουσικών. Υπάρχουν και άλλα βιντεάκια, σε κάποιο παίζουν 3 άτομα, εμένα μου φαίνεται σαν να τζαμάρουν σε τρία διαφορετικά κομμάτια ο καθένας... και κάποια στιγμή ο μπασσίστας με τον περκασσιονίστα  πέφτουν μαζί... και φωνάζει ενθουσιασμένος ο δεύτερος "μπράβο, αυτό είναι!!".  : ;D ;D

 

[Sakis_Gallo]

εμενα μου αρεσε και γενικα ακουω τετοια περιεργα.

εμενα απο αυτο το Thread μου γεννιεται το ερωτημα τι ειναι experimental και ποιος το οριζει? δηλαδη οταν εγω παιζω Blues σε 7/8 με κλαρινο και ολα τα ακορντα να ειναι ελατωμενα ειμαι experimental? και εαν οχι τι ειμαι?

δεν ξερω νιωθω οτι πλεον ειναι μια μουσικη ταμπελα που την χρησιμοποιουν οσοι θελουν το παιξουν ψαγμενοι και τιποτα αλλο.

 

[warwickplayer]

κάποια στιγμή ο μπασσίστας με τον περκασσιονίστα  πέφτουν μαζί... και φωνάζει ενθουσιασμένος ο δεύτερος "μπράβο, αυτό είναι!!".  : ;D ;D

Τι να πω...σου λεω...δεν εχω καταλαβει ακομη τους Ντανταιστες την Ατοναλ μουσικη κλπ...οποτε μην εκπλαγεις αν αυριο σου πουν,ξερεις αδαη καλλιτεχνη αυτο ειναι το νεο κινημα και ονομαζεται φλαμαρ-ισμος...οποτε ουσιαστικα του τα χωνει και του λεει τι κανεις ρε μ@$@κα!!!Χαλασες το κομματι!!!

Η αλλη εκδοχη ειναι να μην εχουν παιξει ξανα μουσικη και να το κανουν τωρα για ξ@$@@$μα...δεν ξερω δεν ξερω...

 

[Jazzjoker]

Προσωπικά δε μου φάνηκε και ιδιαιτέρως παράξενο. Έχει μάλλον επαναληπτική αρμονία και ο κιθαρίστας σολάρει αρκετά "μέσα". Δε μου άρεσε καθόλου αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Εγώ αναρρωτιέμαι περισσότερο αν π.χ. αυτό:



αρέσει στον κόσμο του NOIZ εν προκειμένω.

 

[The Genius Loci]

εμενα μου αρεσε και γενικα ακουω τετοια περιεργα.

εμενα απο αυτο το Thread μου γεννιεται το ερωτημα τι ειναι experimental και ποιος το οριζει? δηλαδη οταν εγω παιζω Blues σε 7/8 με κλαρινο και ολα τα ακορντα να ειναι ελατωμενα ειμαι experimental? και εαν οχι τι ειμαι?

δεν ξερω νιωθω οτι πλεον ειναι μια μουσικη ταμπελα που την χρησιμοποιουν οσοι θελουν το παιξουν ψαγμενοι και τιποτα αλλο.

Μαζί σου σε όσα λες. Κι εγώ όταν παίζω... μόνος μου (και σε όλα όσα ηχογραφώ) προσπαθώ να είμαι απαλλαγμένος από "ταμπέλες" και απλά να βγάζω ελεύθερα όλες τις επιρροές που έχω συγκεντρώσει. Για το λόγο αυτό δεν είμαι σε θέση να χαρακτηρίσω τη μουσική μου ως ένα ορισμένο είδος. Και ούτε με ενδιαφέρει να χαρακτηρίζω τη μουσική των άλλων.

Ωστόσο αυτά που ακούμε εδώ, είναι χαρακτηρισμένα και ειδικά ο Kaiser έχει μια μακρόχρονη ιστορία στο χώρο, κάτι που φαντάζομαι μεταφράζεται σε ευρύ (τηρουμένων των αναλογιών) κοινό που παρακολουθεί τέτοιες μουσικές. Επομένως την ταμπέλα την βάζουν οι ίδιοι (και το κοινό τους). Το ερώτημα αυτού του thread ίσως έγκειται στην αναζήτηση της αλήθειας πίσω από την τελευταία παρατήρηση του post σου. 

Ιδού και μια συνέντευξη with the man himself:

 

[Superfunk]

Και ΜΑΜΩ τα ΡΕΦΡΑΙΝ!

Το βλεπω συντομα στο ρεπερτοριο της Αννουλας... ;D

 

[Terry RoscoeBeck5]

Bill δεν νομίζω ότι έχεις γίνει συντηρητικός.

Έχω την αίσθηση ότι η πρόσληψη της μουσικής από το υποκείμενο είναι συνάρτηση μιας αρμονίας/ μελωδίας, που καθιστά το «έργο» περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτό.

Η έλλειψη αυτών των συστατικών καθιστά το «έργο» από αρκετά ως εντελώς ανοίκειο στα αυτιά του υποκειμένου- και αναφερόμενος στο «έργο», αυτό εμπεριέχει όλες τις μορφές τέχνης.

Η τάση προς το αρμονικό χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση και νομίζω ότι αυτό είναι κοινός τόπος.

Βεβαίως η διαδικασία είναι εξελικτική- δεν μπορούμε να παραμείνουμε σε έναν αέναο μανιερισμό, αναπαράγοντας ένα στερεότυπο- με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν νέες φόρμες, περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτές ή κατανοητές.

Προσωπικά «δέχομαι» την κάθε πειραματική έκφραση τέχνης ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματη αποδοχή του αισθητικού αποτελέσματος.

Το εν λόγο πόνημα του Kaiser με βρήκε παγερά αδιάφορο, αντίθετα βρήκα ενδιαφέρον αυτό του Coltrane...

Οπότε (ξανά) πέφτουμε στην «λούμπα» της υποκειμενικής προσλαμβάνουσας...

Νομίζω πάντως ότι η συζήτηση θα καταλήξει σε έναν υπέροχο... αδιέξοδο, λόγο της φύσης του θέματος... 

 

[Lorda01]

Ο καλλιτέχνης πρέπει να σοκάρει το κοινό του, να το ταρακουνήσει, να το ξυπνήσει,

να το κάνει να σηκωθεί από τις καρέκλες του και να βροντοφωνάξει:

[move]ΤΙ Μ@ΛΑΚ#3Σ ΑΚΟΥΩ ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΣ!  ;D[/move]

 

[Mash the Sandwich]

Η όλη συζήτηση περί "πειραματικής μουσικής" είναι ατελείωτη και δεν νομίζω ποτέ να καταλήξει κάπου. Πάντα θα υπάρχουν τα στρατόπεδα των υπέρμαχων που λένε "εάν δεν καταλαβαίνεις μην μιλάς" και των αντιπάλων που λένε "αυτό το κάνω και εγώ". ( έπρεπε να τα παραθέσω ανάποδα  μιας και το ένα είναι απάντηση στο άλλο. Μάλιστα το να κάτσω να γράψω αυτή την παρένθεση μου παίρνει περισσότερο χρόνο από ότι αν το έκανα οπότε τώρα νιώθω περίεργα).

Σαφώς και αρκετά από τα δείγματα της πειραματικής μουσικής με την ευρεία έννοια απαιτούν γνώσεις και συνεπώς απευθύνονται σε εξειδικευμένο κοινό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς από αυτούς που καταλαβαίνουν τι γίνεται, κάποιοι μουσικοί θα πάρουν ιδέες και θα τις κάνουν μουσική για ευρύτερο κοινό. Για εμένα τρανό παράδειγμα είναι οι kraftwerk που ξεκινώντας με krautrock καταβολές σπουδάζοντας μουσική, πήραν διάφορα "δύσπεπτα" μουσικά στοιχεία σύγχρονης κλασσικής, πρώιμης ηλεκτρονικής (πάλι σύγχρονων κλασσικών) και μινιμαλισμού και βγάλαν αποτελέσματα όπως το man machine ή το trans europe express. Επίσης παραδείγματα βρίσκουμε και στα 80ς κυρίως με noise rock Μπάντες. Είναι πολλά τα παραδείγματα μπαντών που ακούγανε πράγματα που φαντάζουν στα αυτιά του μέσου ακροατή ως θόρυβος αλλά τα εξελίξανε σε κάτι άλλο. Ακόμα και ο Frank Zappa που μπορείτε να βρείτε βίντεο του στα 60ς να κάνει μουσική με ένα ποδήλατο (παραπέμποντας σε John Cage). Είναι ορατό λοιπόν το πως η αμφισβιτήσιμης αξίας πειραματική μουσική, μπορεί μέσα από το πρίσμα ενός μουσικού να συμβάλλει στην εξέλιξη.

Από την άλλη, μεγάλο είναι το κοινό, που ακούει για να ακούει. Όλοι μας φαντάζομαι ξέρουμε άτομα που ακούνε τέτοια πράματα για να περνιούνται για πιο ψαγμένοι, πιο αβανγκαρντ και να ξεχωρίσουνε. Αυτό είναι μια πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά μεν, μαλακισμένη δε. Σαφώς δεν αναιρείται το γεγονός πως τα άτομα αυτά είναι θύματα. Για μένα φοβερό παράδειγμα που φέρνει στην επιφάνεια την συμπεριφορά αυτή είναι οι αντιδράσεις περί της δουλειάς του Lou Reed "Metal Machine music". Μια δουλειά που δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα αν ήταν κάποια καλοστημένη φάρσα ή όχι, βλέπουμε πως υπάρχουν άτομα που μπορεί να την ακούνε στο repeat μόνο και μόνο επειδή είναι Lou Reed. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχει κόσμος που γουστάρει να ακούει θορύβους αλλά νομίζω ότι κατά πολύ η αξία του δίσκου έγκειται και σε αυτό. Ότι ένας γνωστός μουσικός έβγαλε κάτι τέτοιο χωρίς να ξεκαθαρίζει τους σκοπούς του.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η ερώτηση "μήπως έχω γίνει συντηρητικός" είναι ανούσια. Εαν ακούς κάτι και την βρίσκεις, καν' το. Εάν δεν γουστάρεις μην το κρίνεις απερίσκεπτα και αφοριστικά. Η μουσική είναι έκφραση και κάποιοι εκφράζονται έτσι. Άλλοι όχι. Κάποιοι άλλοι εκφράζονται έτσι και είναι δήθεν. Κάπου φαίνεται αυτό και κάπου αλλού όχι γιατί περνιέται ως γαμάτο. Σημασία έχει επίσης και τι παρουσιάζεις συνολικά ως μουσικός και το έργο σου. Έχει λόγο ύπαρξης η πειραματική μουσική; Ναι. Το εξήγησα και παραπάνω.

Τον συγκεκριμένο κύριο δεν τον ήξερα και δεν μπορώ να πω ότι μου είπε κάτι. Μιας και μιλάμε όμως για πειραματική κιθαριστική μουσική θα πρότεινα να τσεκάρετε τους Fred Firth και Marc Ribot.

 

[Sakis_Gallo]

για μενα ο coltrane (μια που αναφερθηκε) δεν ειναι "πειραματικος" αλλα προοδευτικος.

αλλα επειδη νιωθω οτι ολοι μας το "τραβαμε" θα καταλιξω σε αυτο που εαν θυμαμε καλα ειχε πει ο jon lee hooker: just go on with the music man....

 

[audiokostas]

...παίζουν 3 άτομα, εμένα μου φαίνεται σαν να τζαμάρουν σε τρία διαφορετικά κομμάτια ο καθένας... και κάποια στιγμή ο μπασσίστας με τον περκασσιονίστα  πέφτουν μαζί... και φωνάζει ενθουσιασμένος ο δεύτερος "μπράβο, αυτό είναι!!".  : ;D ;D

Σιγά τα ωά.

Εμείς το κάνουμε με 4 άτομα.

 

[odis13]

Συμφωνω σε γενικες γραμμες με αυτα που ειπαν οι Τerry και Mash. Προσωπικα ενιοτε ακουω "περιεργη" μουσικη, ειτε ειναι big satan, Ayler, Zorn ή δε ξερω τι. Ο συγκεκριμενος ομως, δεν μου ειπε τιποτα - μου φανηκε οτι παιζουν οτι να 'ναι for the sake of it, και οχι μεσα σε καποιο συγκεκριμενο πλαισιο πειραματισμου απο το οποιο ισως βγει κατι.

Πολυ φασαρια για το τιποτα κατα καποιον τροπο.

Υ.Γ. Tον Ribot θα τον δω την Παρασκευη, woop woop.

 

[blue]

όπως τα είπαν οι κύριοι, αλλά να συμπληρώσω οτι αν (εγω) πω οτι ακούω τέτοια μουσική θα εννοώ οτι μέσα σε κάποιους δίσκους υπάρχουν κάποια θέματα που αν δεν τα είχα ακούσει θα πίστευα οτι τα έχω στερηθεί. Αυτά δεν τα ονοματίζω "πειραματική" μουσική και δεν ξέρω τι είναι, αλλά εξαιτίας τους αποφεύγω να χαρακτηρίσω "είδη" (που δεν είναι είδη αλλά άλλη η κουβέντα για την κατηγοριοποίηση) και συνολικό έργο ενός.

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα έχουμε ένα βιντεο τραβηγμενο σε σπιτι. Δεν μου κάνει γιατί δεν θα αναζητήσω να το ξανακούσω και το αφήνω εκεί, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο μπορώ να επιχειρηματολογήσω και υπέρ της θέσης οτι είμαι άτεχνος και υπέρ της διατύπωσης του tus που λέει "ειναι γυφτια μαν ειναι γυφτιά, γραφεις μλκιες και μας γ@μας τα αυτιά"

Πισω στη σοβαρή διατύπωση, στο youtube υπαρχει πληθωρα από αντίστοιχες απόπειρες του Nels Cline, αλλά το δίσκο του Instrumentals νομίζω πρέπει να τον ακούσει ο καθένας (κιθαρίστας) και το περίεργο είναι οτι αναγνωρίζεις οτι χωρίς το ένα δεν θα μπορούσε να υπάρχει και το άλλο.