με όλο το σεβασμό στους φίλους μου, για να μη μείνουν "λάθος" εντυπώσεις το "
gain-before-feedback performance" δεν μπορεί επ ουδενί να θεωρηθεί αόριστα αξιόπιστο "
κριτήριο" για σύγκριση δύο μικροφώνων....
λόγω πολλών παραμέτρων (ρύθμιση, τοποθέτηση ηχείων, χειρισμός από τον τραγουδιστή κλπ), δεν μπορούν (τουλάχιστον εύκολα) να υπάρξουν σε ένα
σύνηθες live,
συνθήκες τέτοιες για να δημιουργήσου το απαραίτητο "
reference point", που θα βοηθήσει ώστε να εξαχθούν "
ασφαλή" συγκριτικά συμπεράσματα...
ακόμα κι αν ο Κώστας πχ χρησιμοποίησε τα 2 mic εναλλακτικά στην ίδια θέση την ίδια χρονική στιγμή,
μόνο και μόνο αν άλλαζε ο ηχολήπτης, τα συμπεράσματά του
θα μπορούσαν να είναι, από λίγο έως πολύ διαφορετικά (είτε θετικά είτε αρνητικά υπέρ του ενός ή του άλλου)... για να μη πούμε για διαφορετικό PA, άλλον χώρο κλπ όπου η διάδραση της ευαισθησίας του όποιου mic σε κάποια-ες συχνότητες θα το κάνουν να λειτουργήσει "διαφορετικά" ως προς το feedback...
κι εδώ έρχεται το sm 58 του οποίου η "συνταγή" έχει αποδείξει σε βάθος χρόνου τον all around χαρακτήρα του (σε χιλιάδες χώρους με χιλιάδες και διάφορης ικανότητας ηχολήπτες)... πράγμα βέβαια που
σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι όντως το D5 ή το αγαπημένο μου Beyerdynamic M88TG δεν είναι "καλύτερα" ως flat σημείο εκκίνησης (πριν μπει ανθρώπινο χέρι και αντίληψη)...
ΥΓ. τα ίδα σε ένα βαθμό θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τις εκτιμήσεις συχνοτικής συμπεριφοράς, απλά σε αυτή την περίπτωση έστω και τυπικά, ένα διάγραμμα συχνοτικής απόκρισης μπορεί να "συνηγορήσει" ως προς την "αντικειμενικότητα" μιας εκτίμησης-κρίσης, που θα οδηγήσει σε μια αγορά...
για μια ακόμα φορά η θέση μου θα είναι "κάθετη" σε αυτό το σημείο...
πλην της αγοράς ας πούμε reference monitor (που η απειρία και η audio αρβύλα μπορεί να οδηγήσει "εύκολα" σε μια "κακή" επιλογή, το
καθαρά προσωπικό αισθητήριο περί ήχου "πρέπει" να είναι το
τελικό απόλυτο κριτήριο...
ΥΓ2 κι ένα "ωραίο"από τα πολλά παρόμοια που μου έχουν τύχει...
πριν από πολλάαα χρόνια σε ονομαστό σκυλομάγαζο της οδού Θηβών, νεούδι στο άθλημα, "βγάζω" τον αείμνηστο "μάγκα" Παναγιώτη Μιχαλόπουλο...
σε ατέλειωτα sound check δοκίμασα ότι δυναμικό υπήρχε εκείνη την εποχή (μέχρι και πυκνωτικά από το studio επιχείρησα να στήσω) για να τον ικανοποιήσω...
ο "διαβολἀκος" ανένδοτος και σταθερός στο "τι είναι αυτό ρε μικρέ... που είναι η φωνή μου..."
μην τα πολυλογώ (εδώ γελάνε), την στιγμή που η καριέρα μου κόντευε να λήξει άδοξα πριν καλά καλά ανατείλει, ο γιαραμπής οδήγησε μία από τις "γλάστρες" στο να αφήσει το μικρόφωνο της (ο θεός να το πει) στην καρέκλα του κυρ Παναγιώτη στο πάλκο...
νατονα λοιπόν να το τοποθετεί μετά από λίγο πριν τον πάρω χαμπάρι στο σταντ του και να μου λέει πάμε...
τα χρώματα που άλλαξα σίγουρα ξεπέρασαν σε αποχρώσεις τα κιλοτάκια της γλάστρας, αλλά ως εκ θαύματος όταν ξεκίνησε να τραγουδάει το πρόσωπό του φωτίστηκε...
και ναι κύριοι την έβγαλε ευτυχισμένος όλη την σαιζόν με ένα μικρόφωνο (carol ή κάτι τέτοιο) από αυτά τα ροζουλί, φούξια που τα αγοράζαμε με το κιλό από την Πλατεία Βάθης για να τα κρατούν ως διακοσμητικό στοιχείο της υπόλοιπης εμφάνισής τους οι "γλάστρες"...
το μόνο που έκανε το τότε αφεντικό μου, ήταν να πάει να του αγοράσει ένα μαύρο (γιατί φούξια και Μιχαλόπουλος όσο νάναι
)...
ΥΓ3 όσοι αντέξατε να διαβάσετε μέχρι αεδώ κάτου, έχετε αν μη τι άλλο την συμπάθειά μου...
ήρωες... ;D
