audiokostas είπε:
Και τι μας λες ρε φίλε; Να μην κάνει κανείς μαθήματα;
Το αντίθετο. Αν μπορείς, θες και πιστεύεις ότι υπάρχει λόγος, ασυζητητί.
Ένας καλός καθηγητής θα σου μάθει ζέσταμα, posture, phrasing, αναπνοές, τοποθετήσεις, (αντε και κάποια τρυκ), θα επισημάνει λάθη και θα προάγει εγγενείς δυνατότητες και άλλα πολλά που οι ειδικοί γνωρίζουν καλύτερα.
Αλλά όπως λέγαν στο χωριό της μάνας μου "....at the end of the day, it all boils down to the good story telling".
Και εγώ αυτό πιστεύω.
Καλώς ή κακώς.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον η απάντησή σου αναφέρεται στο δικό μου πόστ ή σε κάποιο άλλο, μια και φαντάζομαι πως εάν όντως είχες διαβάσει το δικό μου πόστ θα σου ήταν σαφές πως δεν είμαι αρσενικού γένους. Ωστόσο μια και εγώ πρότεινα στον παραπάνω φίλο την οδό της αυτοενασχόλησης και όχι της διδασκαλίας, το εκλαμβάνω ως απάντηση που με αφορά.
Story telling = φραζάρισμα και feeling.
Νομίζω πως εάν κοιτάξεις λίγο παραπάνω, αυτό ακριβώς λέω και εγώ, απαντόντας σε έναν τύπο που είχε ποστάρει ένα βίντεο με τα μαγευτικά του slides.
Τραγούδι επίσης, μιλώντας για τον κύριο όγκο της ποπ και της ροκ, που είναι αυτό που αφορά τους περισσότερους, επίσης σημαίνει 2 γερές οκτάβες, σταθερότητα τονική και ικανότητα γρήγορης ανάκλησης των διαφόρων ρετσίστρων (πράγμα που ουσιαστικά σχετίζεται με το ποιά αντηχεία χρησιμοποιούμε άμεσα, εξ ου και οι ορισμοί στηθική και κεφαλική φωνή).
Ολα είναι θέμα ρεπερτορίου, έχω αναφέρει ήδη δύο extreme vocalists, τη Diamanda Galas και την Lisa Gerard ας προσθέσω και τη Nina Hagen. Οι 2 εκ των 3 έχουν λάβει λυρική εκπαίδευση αν και δεν ασχολούνται με την αυτή καθε αυτή όπερα. Οπότε καταλαβαίνουμε τις απαιτήσεις του είδους.
Τώρα νομίζω πως αυτοαναιρείσαι λιγάκι στο ποστ σου, γιατί απο τη μία αναφέρεσαι στο καλό story telling που από μόνο του αρκεί, από την άλλη υπερασπίζεσαι τα μαθήματα .
Εγώ δεν αποθαρύνω οποιονδήποτε από το να κάνει μαθήματα, αλλά σου εγκυόμαι 100 /100 πως τα μαθήματα θα εξοργίσουν οποιονδήποτε άνθρωπο έχει μισό μυαλό στο κεφάλι του.
Θα αρχίσεις να ακούς μία σειρά από οραματισμούς και φαντασιοπληξίες, που κατ' εμέ καμμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο, και δεν βοηθούν στην κατανόηση του φωνητικού μηχανισμού. Αυτό συμβαίνει γιατί και ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ δεν έχουν κατανόηση του φωνητικού μηχανισμού.
Ας μοιραστώ μερικά μαργαριτάρια που έχουν προκύψει από τις 7-8 καθηγήτριες που έχω αλλάξει ως τώρα...
1. (προσεγγίζοντας τις ψιλές) Για να βγει η νότα σωστά, σκέψου πως είσαι μία φάλαινα και πετάς νερό από τον πήδακά σου (????)
2. (ξανά προσεγγίζοντας τις ψιλές) Πρέπει η φωνή να βγεί από το πίσω μέρος του κρανίου σου, σκέψου πως πρέπει να σε ακούσει ο τρομπονίστας (που βρισκόταν σε ένα δωμάτιο πίσω από την πλάτη μου). Μήν προβάλεις τη φωνή μπροστά αλλά πίσω... (οκ...)
3. Πάνω στην τεχνική twang, "είμαστε γάτες με μεγάλα μουστάκια τώρα" ;D
4. Θέλω να κινήσεις τις χορδές χωρίς να βγάλεις καθόλου αέρα, θέλω να κρατήσεις τον αέρα όλο μέσα. Μην αφήσεις το σύστημά σου να καταρρεύσει. Οι χορδές βγάζουν ήχο όταν πάλλονται, ο αέρας δεν έχει σχέση (χμ.... και ο παλμός προκαλείται από τον αέρα ίσως???? )
5. Σε σχέση με τη τεχνική μάσκας και την εκφορά του φωνήεντος "Ο": Σκέψου πως παίρνεις πίπα (αυτή ειδικά η οδηγία εξακολουθεί να με εκπλήσσει και αναρωτιέμαι τι έλεγε στους μαθητές της που ήταν αγοράκια)
6. Τις νότες τις φτάνουμε από πάνω, στρογγυλά, σαν την καμπούρα της καμήλας.Σκέψου την καμπούρα τώρα.
7. Σχεδόν κλειστό το στόμα όταν τραγουδάς, μην το ανοιγοκλείνεις καθόλου ??? (και καλά τεχνική Speech Level Singing)
8. Σχετικά με τις χαμηλές νοτες, Σκέψου πως ρίχνεις άγκυρα βαριά, ή πως βγάζει ρίζες βαθιές από τα πόδια σου. Πολύ βαθιά τώρα. Η το αγαπημένο μου, όσο πηγαίνεις πιο χαμηλά εσύ θα σκέφτεσαι ψηλά, ανάλαφρα.
9. Ελληνικό βιβλίο φωνητικής τεχνικής, από διάσημη vocal coach, που μοσχοπουλά και είναι και πανάκριβο: Αναπνέουμε και μυρίζουμε 9 τριαντάφυλλα πριν να τραγουδίσουμε τη νότα (how the hell does that help huh???? σορρυ αλλά τα τριαντάφυλλα μου ρχονται σε 12αδες εμένα είμαι και OCD)
Για τι τεχνική να μιλήσουμε λοιπόν. Εδώ η κατάσταση είναι καθοδηγούμενος διαλογισμός 101 ή έστω νηπιαγωγείο. ο Και για να σας προλάβω μια και είμαι χρόνια στο σύστημα της μουσικής εκπαίδευσης oι καθηγήτριες στις οποίες αναφέρομαι και τα ωδεία είναι από τα πλέον ακουστά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μιλώ για καθηγήτριες σύγχρονου τραγουδιού, δεν έχω κάνει ποτέ κλασικό μια και δεν με ενδιαφέρει να τραγουδίσω κλασικό. Δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση.
Οκ, ασκήσεις τεχνικής .... Ασκήσεις τεχνικής είναι οι ΙΔΙΕΣ και απαράλαχτες σε όλες τις καθηγήτριες που έχω πάει, και μάλιστα είναι οι ασκήσεις που έρχονται από το bel Canto.
Θα κάνεις τα αρπεζάκια σου, θα κάνεις τις πέμπτες και τις οκτάβες σου σε slides, θα κάνεις τις χρωματικές σου.... Και αυτό είναι...
Εξ ού και η οδηγία πάρε ένα αρμονιάκι και δίνε νότες στον εαυτό σου. Εξ ού και η οδηγία πάρε το βιβλίο της Peckham (που διδάσκει στο Berklee δεν είναι τυχαία) που έχει CD με τις ασκήσεις, ή το σύστημα του Bret Manning πού είναι 10 cd με ασκήσεις, μια και οι 2 μέθοδοι είναι No Bullshit.
Επισης του είπα του ανθρώπου πως εφ όσον από τα γραφόμενά του φαίνεται πως είναι τυχερός και ήταν από μόνος του τοποθετημένος σωστά, και εφ ¨οσον ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΟΤΑΝ όταν τραγουδούσε, δεν χρειάζεται μαθήματα.
Τώρα για το κατά πόσον θα σου μάθει φραζάρισμα ο καθηγητής, είναι μεγάλη υπόθεση. Το φραζάρισμα είναι ζήτημα βιωματικό. Πρέπει να έχεις ακούσει εκατοντάδες δίσκους ρόκ για να αρχίσεις να μυρίζεσαι τι είναι το φραζάρισμα στη ροκ. Αντίστοιχα στη Jazz, στη soul και παντού. Κάθε στυλ έχει το δικό του ξεχωριστό ύφος, και το φραζάρισμα είναι κάτι που το κλέβεις από τους δίσκους περισσότερο παρά σου διδάσκεται.
Δεν χρειάζεται να πω, πως οι καθηγητές που "διδάσκουν όλα τα είδη" είναι ελαφρώς μούφα. Δεν μπορεί να έχεις γνώση σε όλα τα είδη, και λυπάμαι που θα το πω, ίσως ιδίως στην Ελλάδα.
Γενικώς οι καθηγητές προσπαθούν να κρατήσουν τα πελατάκια τους, και ισχυρίζονται πως μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Πίσω στο story telling, Εγώ γουστάρω πολύ τον Tom Waits, ο τύπος δεν τραγουδάει ακριβώς, αλλά είναι ένα πάαααρα πολύ καλός story teller. Επίσης έχω ακούσει πάρα πολύ punk στη ζωή μου, και εκεί η τεχνική πάει πίσω και το συναίσθημα μπροστά.
Το ρόκ έχει απ όλα. Και τεχνική και συναίσθημα, αλλά κυρίως έχει τεχνική που δύσκολα να βρεις να στη διδάξουν. Belting δύσκολα να σου το διδάξουν γενικά.
Belting kai twang είναι πάλι βιωματικές τεχνικές, γιατί μη μου πείτε πως η Big Mamma Thorton, η Koko Taylor, η Ma Raney και οι λοιπές καταπληκτικές τραγουδίστριες κάνανε μαθήματα. Ιεροσυλία.
Λοιπόν εάν πάρω παραδείγματα από τη δισκοθήκη μου, και εσείς από τη δική σας, μάλλον η κατάσταση πάει στο όχι μαθήματα, απλά βγες στη σκηνή και βγάλε την ψυχή σου έξω.
Τώρα εγώ, μια και έφαγα την πετριά μου και θέλω να τραγουδήσω Ξενάκη, Απέργη, Cage, Berio και λοιπούς συμπαθείς contemporary συνθέτες, έχω να περπατήσω μερικά μίλια ακόμη στη φωνητική εκπαίδευση και να ανεχθώ μερικές ακόμη βλακείες.
Η ουσία είναι μία, όταν μιλάμε για αυθεντικά μουσικά ιδιώματα που ξεπήδησαν από τον λαό, blues, jazz, rock ρεμπέτικο, στην τεχνική ANYTHING GOES ή με άλλα λόγια ΔΕΝ υπάρχει μία τεχνική....
Τώρα εάν μου θέλετε X-factor type of voice, ε.... μερικά μαθηματάκια δεν βλάπτουν... Αλλά ακόμη και εκεί, υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι naturals, όπως φαίνεται να είναι η περίπτωση του Kostdouk.... οπότε τα μαθήματα είναι χάσιμο χρόνου και ψυχραιμίας....
Ελπίζω να το ξεκαθάρισα.....
