Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τα σχόλια.
Να τονίσω για μια ακόμα φορά ότι
είμαστε οι Loose Rag. Ένα γκρουπ. Από
4 φίλους που ο καθένας δίνει το (όποιο) χρώμα του στο τελικό αποτέλεσμα.
Στο είδος μας, πιστεύω ότι κατ΄αρχήν, η ψυχή του groove, είναι η ντραμς και ευρύτερα η rhythm section (το μπάσο απλώς ακολουθεί) που χτίζει αυτό που κορμί μας αισθάνεται αλλά το μυαλό μας δεν αντιλαμβάνεται άμεσα (όπως ένα σόλο κιθάρας ας πούμε).
ΚΑΙ οι δύο κιθάρες μας, διαφορετικές σε στυλ και νοοτροπία, συνδυάζονται αρκετά καλά και εκφέρουν «λόγο» άξιο ακρόασης κατ’ εμέ.
Το ιδίωμα βασίζεται ευρύτερα στο blues αλλά δεν θα έλεγα ότι κολλάμε παραδοσιακά ούτε και θέλουμε να κολλήσουμε. Σαν πλατφόρμα όμως μας αρέσει, μας εκφράζει αλλά και μας βοηθάει να χτίζουμε σιγά σιγά.
Όσο για την φωνή που κουβέντα έγινε, τα πράγματα στην ουσία τους είναι απλά. Όπως είχα πει και στον Mitsara4ever ή το χεις από κούνια και το δείχνεις ή κάτι έχεις και το παλεύεις να το φέρεις στα ίσα ή δεν παλεύεται με τίποτα και πας στην Πάνια να κάνεις καρριέρα.
(Θέλω να) Πιστεύω ότι μάλλον ανήκω στη 2η κατηγορία. Καλό (πάρα πολύ) θα ήταν κάποια μαθήματα αλλά που ο χρόνος (αλλά που θα πάει....).
Αλλά για μένα, το τραγούδι (και ευρύτερα η μουσική) είναι και μία έκφραση. Δεν πιστεύω ιδιαίτερα στην μελωδική απαγγελία κάποιων στίχων. Σαν αυτούς που τραγουδάνε το Bad Moon Rising σε στυλ «Χέρια ψηλά και όλα τα φτάνω». Για αυτό είπα στον Longshadow να τραγουδήσει (σημειωτέον σαφώς καλύτερα από μένα) το Almost cut my hair. Γιατί εγώ, και μεταφορικά και κυριολεκτικά, δεν έχω το δικαίωμα πλέον να τραγουδάω κάτι τέτοιο. Όταν όμως νοιώθω τον στίχο (και κακά τα ψέματα μερικές φορές τα κομμάτια δεν βοηθάνε), θέλω να το βγάζω. Sing like you mean it and be mean when you sing it. ;D
Ναι, πιο έντεχνα αλλά :
- Πιο πολύ η ατεχνία μου (ναι μου άρεσε/μεγάλωσα και με punk και ναι όντως έχει δίκιο ο Σπύρος για το τέλειωμα και ΠΟΛΥ θα ήθελα να είμαι Strummer αλλά φευ….),
- λίγο η ένταση στο live (που σε βγάζει από τα «πατήματά» σου που έχεις κάνει τόσες φορές)
- πολύ η έλλειψη monitor (άρα φωνάζω για να με ακούω),
- πάρα πολύ το μπάσο (πολλές φορές παρατηρώ ότι τραγουδώ κοφτά γιατί μετράω με το σώμα το μπάσο).
Αλλά on stage το διασκεδάζω γιατί μου αρέσει αυτό που
κάνουμε (άσχετα αν είμαι πολύ αυστηρός κριτής για την πάρτη μου) και όσο βαστάω θέλω να συνεχίσουμε να το κάνουμε (πάντα όλο και
καλύτερα) και ευελπιστώ ότι θα ψυχαγωγήσουμε και αυτούς που ήρθαν να μας ακούσουν.
Και στο κατά Audiokostan Ευαγγέλιο, αυτή είναι η ουσία. ;D
Συγγνώμη αν κούρασα, αλλά (πέρα από το ότι μου αρέσει να μιλάω για το γκρουπ μας) το θέμα "φωνή" είναι κάτι που απασχολεί (όπως και μένα) πολλά παιδιά στο forum και ήθελα να το θίξω.
ΥΓ Αφεντικό, έχω το AKG D5 που είναι πιο πριμαριστό (για τους λόγους που ανέφερες) αλλά ο Πέτρος στο live ήθελε οι φωνές να έχουν ίδιο μικρόφωνο. Και η μπάντα δεν μ’ αφήνει να χρησιμοποιώ το VE-20 της Boss.
ΥΓ2 Λάκη, μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Δεν είναι τόσο εύκολα. Ειδικά αν είσαι δύσκολος (όπως εγώ πολλές φορές). Αλλά είναι και αυτό μία κοινωνική συνθήκη. Με τα give and take της.. Σαν κατέβεις να τα πούμε.