Κατ΄αρχήν, μήπως πρέπει να οριοθετήσουμε το τι θεωρούμε καλά χρήματα και τι όχι;
Βέβαια, σε πρώτο επίπεδο θα συμφωνήσω με τον jmone, όχι ίσως απόλυτα επί του πρακτέου, όσο πάνω σε δυο βασικές θεωρητικές προκείμενες:
1) Στο ότι αν γουστάρεις τη μουσική την αποσυνδέεις από το οικονομικό (προσοχή: όχι αν είσαι επαγγελματίας μουσικός, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό).
2) Πληρώνεις και δεν ξέρεις αν θα δεις κάτι που ανταποκρίνεται σε ορισμένες προδιαγραφές.
Ως προς το πρώτο, αναμφίβολα το μόνο που χρειάζεται είναι να καλύπτεις τα έξοδα σου, αλλά εάν οδηγείς ένα μαγαζί σε κερδοφορία, ήτοι επί 3μιση ώρες έχεις κόσμο να διασκεδάζει και να καταναλώνει (πολύ κυνικό αυτό το τελευταίο αλλά έτσι μετράται από τους μαγαζάτορες η όποια επιτυχία μιας βραδιάς- χέστηκαν αν παίζεις καρφί το σόλο του child in time), τότε...
... δεν είναι και τόσο αποδοκιμαστέο να έχεις ένα μέρισμα αυτού του κέρδους, υπό την έννοια πως στην αντίθετη περίπτωση αισθάνεσαι ολίγον τι ριγμένος (π.χ. αν δεν παίζαμε θα έβαζε στην τσέπη του ο Χ επιχειρηματίας 1200Ε, τώρα θα βάλει 2500Ε- δεν προκαλείται μια ανισορροπία, έστω και σε ηθικό επίπεδο
.
Ως προς το 2ο, από τη στιγμή που αυτός που θα έρθει δυστυχώς θα πληρώσει, οφείλεις σε κάθε περίπτωση να ανταποκριθείς σε ορισμένα δεδομένα. Ποια είναι αυτά τα δεδομένα; Να περάσει καλά, και να του δημιουργηθεί η αίσθηση πως θέλει να ξαναέρθει, γιατί αυτά τα 10/20/30 ευρώ ήταν καλοξοδεμένα. Πως θα το κάνεις αυτό; Με σοβαρότητα, σεβασμό απέναντι του, ευαίσθητες κεραίες σχετικά με το τι κουράζει και το τι βρίσκει αντάποκριση, διαρκή βελτίωση κτλ.
Βέβαια, προφανώς κάποιες μπάντες και κάποια άτομα είναι πιο εξωστρεφή και είναι πιο εύκολο να (επι)κοινωνήσουν την προσέγγιση τους επί της μουσικής, ενώ κάποιοι άλλοι υιοθετούν πιο εσωτερική προσέγγιση. Νομίζω πως η κατάσταση πλέον ευνοεί τους πρώτους, και δυστυχώς απολαμβάνουν καλύτερων οικονομικών απολαβών.
Γιατί, για να θίξω το θέμα στις πραγματικές κατ'εμέ διαστάσεις, πληρώνεσαι ως διασκεδαστής- απλά, είναι απίστευτο ευτύχημα πως τελικά διασκεδάζεις εσύ περισσότερο από όλους (η μαγεία της μουσικής!). Το κοινό σου δεν είναι ο μουσικός που θα εκτιμήσει το σόλο μπάσσο, όσο αυτός που θα νιώσει ενέργεια και ένταση χωρίς κατ'ανάγκη να ξέρει από που εκπορεύεται. Όταν λοιπόν έχεις, κατά τη γνώμη μου, την αρωγή ενός τέτοιου κοινού, διαπραγματεύεσαι αλλιώς.
Και εδώ έρχομαι στο καταληκτικό σημείο της τοποθέτησης μου: Οι μουσικές σκηνές της Αθήνας (όπου γνωρίζω τουλάχιστον) είναι μίζερες. Το ίδιο και οι καταστηματάρχες. Μετράνε κεφάλια, και μάλιστα όχι και πολύ καλά.
Υπάρχει όμως ένας μεγάλος αριθμός μαγαζιών τα οποία ενδιαφέρονται να εντάξουν το live ως μέρος των event που διοργανώνουν, και το μόνο που ζητάνε είναι μια μπάντα που θα παίξει καλά! Εκεί θα πληρωθείς γιατί εκπληρώνεις τις απαραίτητες προϋποθέσεις απέναντι σε ένα κοινό που δεν διαχωρίζει το αν έδωσε 10/20/30Ε υπέρ μιας μπάντας ή για να ακούσει DJ- θέλει απλά να περάσει καλά.
Μέσες άκρες, παράλληλα βέβαια με μουσικές σκηνές, μας έκατσαν μερικές τέτοιες φάσεις, οι οποίες φαίνονται ως πολύ καλή περίπτωση.
Ως προς την οριοθέτηση του τι θεωρούμε καλά χρήματα, προσωπικά- αντίθετα με τον προλαλήσαντα- και 70Ε για μια νύχτα να πάρω μια χαρά μου φαίνονται. Προτιμώ τα 150Ε βέβαια, αλλά δε με νοιάζει. Και με 50Ε θα έπαιζα, και τζάμπα μάλιστα. Μην τρελαθούμε κιόλας, θεωρώ πως όταν ένα κατάστημα (εντός Αθήνας πάντα) δίνει σε μια
άγνωστη μπάντα 400-500 ευρώ είναι μια χαρά (για να μιλήσω με συγκεκριμένα νούμερα).
Φυσικά, όπως είπα, παίζουν καλύτερες φάσεις από άσχετα μαγαζιά, σταδιακά μάλιστα προσεγγίζεις το διπλάσιο ποσό, αλλά δεν είμαστε εδώ για τα χρήματα- έτσι δεν είναι;