- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Τα παρακάτω είναι μια μικρή ελεγεία σε όλους τους μπατίρηδες (γειά σου Bihla), τσίπηδες, σφιχτοχέρηδες (φίλτατε Evris), καβουροτσέπηδες και ρακοσυλλέκτες και γενικώς ομοίως σκεπτόμενους φίλους του Noiz.
Λοιποοοοοον
Η ιστορία ξεκίνησε όταν μου μπήκε στο μυαλό να φτιάξω το δικό μου μπάσο.
Ηθελα να έχει thinline telecaster σωμα, short (μετά εξελίχτηκε σε medium) μπράτσο, δύο μαγνήτες (P&J) που να χουν blend, αλλάζουν φάση, σειρά, ύψος, χρώμα και έναν βαρύ γλυκό στη χόβολη και πρωτίστως ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΘΗΝΟ. Δεν θα σας ακούσω ότι και να γράψετε σχετικά με την κοσμοθεωρία του φθηνού/ακριβού και στο φινάλε όραμά μου ήταν και δραγουμάνους δεν σας βάζω.
Εκανα λοιπόν το google να ιδρώσει, τα μέλια πήρανε φωτιά και τα μάτια τετράγωνα. Οπως είπα, αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση και αντί για short μπράτσο είπα να βάλω medium. Αν όμως τα short σπανίζουν, τα medium βρίσκονται σε αντίστοιχη αναλογία με τα γλυκόλογα του Eyeprotocol.
Οι καβουροχέρηδες όμως μπορούμε να ανακαλύψουμε την Ατλαντίδα αν μας εγγυηθούν φθηνή ανέλκυση.
Και τελικά ο δότης μπράτσου βρέθηκε με τη μορφή κοριτσίστικου γυφτολούλουδου
http://www.rondomusic.com/product2189.html
100$ στο Αμέρικα €140 στη Φγάνς. Η Γαλλία κέρδισε γιατί βαριέμαι τη βαβούρα.
Είχε μίντιουμ μπράτσο με rosewood ταστιέρα (προϋπόθεση επιλογής) λεπτό nut και απομίμηση fender κεφαλάκι έτοιμο για κόψιμο σε στυλ τελε.
Ξεβίδωσα (αμα τη παραλαβή) το μπρατσάκι, μέτρησα το πόκετ, μίλησα με τον Τζών στην Αγγλία και με τον Κρις στην Αμερική για το σώμα και αρχισα τις μετρήσεις να δούμε πως θα κάτσει.
Ελα όμως που συνέβη το εξής. Χάρηκε η μικρή μου καταρχήν γιατί της έκανα δώρο το strap (με λουλουδάκι παρακαλώ) και τα αυτοκόλητα που είχε το κουτί (μάλιστα, με νεράϊδες). Τη θήκη (θλιβερή) την πήρε ο μικρός μου να βάζει σπαθιά και Gormiti.
Το μπασάκι όμως είναι καλόβολο. To μπράτσο μου κάθεται γάντι. Οι ανοχές στα πόκετ σχεδόν άψογες (λίγο τρίψιμο τώρα που θα του βάλω τα inserts να μη πηδηχτεί από τα βάλε βγάλε και θα ναι τζάμι). Οι μαγνήτες είναι αξιοπρεπείς (ο J βγάζει λίγο θόρυβο) για αυτό που έδωσα πάντα. Κρατάει το κούρδισμά του μια χαρά και δεν τρίζει (σχεδόν αν είσαι λίγο βάρβαρος) πουθενά. Μα πάνω απ΄όλα είναι τόσο αγχολυτικά φθηνό και τόσο απενεχοποιημένα κιτς (έπρεπε να πάρω το μωβ ρε γαμωτ) που ......... τι να πω. Το πιάνω, το παρατάω, παίζω το αφήνω χωρίς να αγχώνομαι που, πως, ποιός, μη, αουτς κλπ κλπ.
Οπως πρέπει να είναι το μουσικό όργανο. Οπως μικροί.......
Και τώρα σιγά σιγά αρχίζω να γειώνω την ιδέα του Telebasster (ας περιμένουν οι Αγγλοσάξωνες) και να προσανατολίζομαι στον εξωραισμό του υπάρχοντος. Ξέρετε τώρα.....
Ακαδημαική η ερώτηση, αλλά μήπως είμαι βαθιά άρρωστος γιατρέ μου;
Λοιποοοοοον
Η ιστορία ξεκίνησε όταν μου μπήκε στο μυαλό να φτιάξω το δικό μου μπάσο.
Ηθελα να έχει thinline telecaster σωμα, short (μετά εξελίχτηκε σε medium) μπράτσο, δύο μαγνήτες (P&J) που να χουν blend, αλλάζουν φάση, σειρά, ύψος, χρώμα και έναν βαρύ γλυκό στη χόβολη και πρωτίστως ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΘΗΝΟ. Δεν θα σας ακούσω ότι και να γράψετε σχετικά με την κοσμοθεωρία του φθηνού/ακριβού και στο φινάλε όραμά μου ήταν και δραγουμάνους δεν σας βάζω.
Εκανα λοιπόν το google να ιδρώσει, τα μέλια πήρανε φωτιά και τα μάτια τετράγωνα. Οπως είπα, αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση και αντί για short μπράτσο είπα να βάλω medium. Αν όμως τα short σπανίζουν, τα medium βρίσκονται σε αντίστοιχη αναλογία με τα γλυκόλογα του Eyeprotocol.
Οι καβουροχέρηδες όμως μπορούμε να ανακαλύψουμε την Ατλαντίδα αν μας εγγυηθούν φθηνή ανέλκυση.
Και τελικά ο δότης μπράτσου βρέθηκε με τη μορφή κοριτσίστικου γυφτολούλουδου
http://www.rondomusic.com/product2189.html
100$ στο Αμέρικα €140 στη Φγάνς. Η Γαλλία κέρδισε γιατί βαριέμαι τη βαβούρα.
Είχε μίντιουμ μπράτσο με rosewood ταστιέρα (προϋπόθεση επιλογής) λεπτό nut και απομίμηση fender κεφαλάκι έτοιμο για κόψιμο σε στυλ τελε.
Ξεβίδωσα (αμα τη παραλαβή) το μπρατσάκι, μέτρησα το πόκετ, μίλησα με τον Τζών στην Αγγλία και με τον Κρις στην Αμερική για το σώμα και αρχισα τις μετρήσεις να δούμε πως θα κάτσει.
Ελα όμως που συνέβη το εξής. Χάρηκε η μικρή μου καταρχήν γιατί της έκανα δώρο το strap (με λουλουδάκι παρακαλώ) και τα αυτοκόλητα που είχε το κουτί (μάλιστα, με νεράϊδες). Τη θήκη (θλιβερή) την πήρε ο μικρός μου να βάζει σπαθιά και Gormiti.
Το μπασάκι όμως είναι καλόβολο. To μπράτσο μου κάθεται γάντι. Οι ανοχές στα πόκετ σχεδόν άψογες (λίγο τρίψιμο τώρα που θα του βάλω τα inserts να μη πηδηχτεί από τα βάλε βγάλε και θα ναι τζάμι). Οι μαγνήτες είναι αξιοπρεπείς (ο J βγάζει λίγο θόρυβο) για αυτό που έδωσα πάντα. Κρατάει το κούρδισμά του μια χαρά και δεν τρίζει (σχεδόν αν είσαι λίγο βάρβαρος) πουθενά. Μα πάνω απ΄όλα είναι τόσο αγχολυτικά φθηνό και τόσο απενεχοποιημένα κιτς (έπρεπε να πάρω το μωβ ρε γαμωτ) που ......... τι να πω. Το πιάνω, το παρατάω, παίζω το αφήνω χωρίς να αγχώνομαι που, πως, ποιός, μη, αουτς κλπ κλπ.
Οπως πρέπει να είναι το μουσικό όργανο. Οπως μικροί.......
Και τώρα σιγά σιγά αρχίζω να γειώνω την ιδέα του Telebasster (ας περιμένουν οι Αγγλοσάξωνες) και να προσανατολίζομαι στον εξωραισμό του υπάρχοντος. Ξέρετε τώρα.....

Ακαδημαική η ερώτηση, αλλά μήπως είμαι βαθιά άρρωστος γιατρέ μου;