Οκ. Αλλά για να μην πάμε στο άλλο άκρο και συζητήσουμε αν ΚΑΙ το κιτς είναι τέχνη και αποτελειωθούμε, ας προσπαθήσουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ένα κιτς, μία αισθητική που διαπερνά όλα τα είδη. Προσωπικά, έχοντας ακούσει τον Emmanuel Pahud - έναν από τους μεγαθηριωδέστερους φλαουτίστες της "νέας γενιάς" και τον οποίον έχω σε φοβερή εκτίμηση - να παίζει... blues, σε έναν ατυχούς έμπνευσης δίσκο, που για τη δική μου αισθητική ήταν ΚΑΡΑΚΙΤΣ, δεν είμαι σίγουρος ότι το κιτς είναι θέμα μουσικής ποιότητας. Κάποιος που δεν έχει επαφή με μπλουζ αλλά ξέρει όλα τα κλασσικά έργα φλάουτου (δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι αυτός πάντως) θα μπορούσε να πει, "Α ο Εμμανουέλ παίζει ΚΑΙ μπλουζ, χιχι, τι ζαβολιάρης, πολύ τον αγαπώ τον μπαγασάκο." (Ή π.χ. οι "Τζαζ" σουίτες του Bolling για φλάουτο, που οκ, τι τζαζ, κιτς καθαρότατο. Ωραίο σαν σύνθεση, κουλ, αλλά δεν το λες τζαζ.) Παρόλα αυτά στους κύκλους τους χαίρουν μεγάλης εκτίμησης.
Δηλαδή για μενα δεν υπάρχει διαφορά από τον δημοτικό που λέει "παίζουμε ευρωπαϊκά". Ισοπεδωτική αντιμετώπιση της μουσικής και στις δύο περιπτώσεις. Το μήνυμα είναι αυτό που μετράει. Αν δεν αγγίζει κανέναν είναι πρόβλημα. Αν αγγίζει κάποιους, και άλλοι το μισούν, οκ, γίνεται δουλειά. (βλέπε τραπ, μοντερνοσκυλάδικο - που τα μπουζούκια είναι διακοσμητικότατα, οι μουσικοί καλούνται να παίζουν το ένα δέκατο απ' ό,τι παίζουν οι μουσικοί στα άλμπουμ του τερλέγκα, κι απορώ πια γιατί λέει ο κόσμος ότι πάει στα μπουζούκια και όχι στα πλήκτρα π.χ.)