- Μηνύματα
- 12,621
- Λύσεις
- 2
- Πόντοι
- 1,123
Το πρόβλημα δεν είναι με τον Κραουνάκη ή την Νικολακοπούλου (τους οποίους θεωρώ γνήσιους εκφραστές της ιδεολογίας που επικρατούσε ανάμεσα στις κουλτουριάρες γκόμενες της Νομικής της δεκαετίας του 80, αίτινες και έχουν μνημονευθεί από τον Σαββόπουλο ως ψηφοφόροι του Κύρκου), αλλά με όλους τους υπόλοιπους, που ενώ λένε ότι ακούνε ροκ και ασπάζονται την "ιδεολογία" του, διαπιστώνεις πολύ εύκολα ότι δεν ξέρουν ούτε αγγλικά.
Εκεί που ο 20χρονος εγγλέζος θέλει να βγει έξω από το σπίτι και να ζήσει τη νιότη του, ο αντίστοιχος έλληνας ψάχνει να βρει τρόπο να πάρει αναβολή, πιέζει τη μάνα του να του έχει έτοιμα τα κεφταδάκια κατά τις 2μμ, πίνει νεσκαφέ των 5 ευρώ σε καφετέριες της πλάκας, θεωρεί ότι ζει στην καλύτερη χώρα του δυτικού κόσμου (ενω ζει στην χειρότερη), αποφεύγει να βγει στο εξωτερικό (εκτός αν πάει εκδρομή με την ποδοσφαιρική του ομάδα), πίνει σκατοποτά στα μπαράκια (όχι ότι ξέρει ποια είναι τα καλά ποτά) και ΑΣΦΑΛΩΣ θα γυρίσει στο σπίτι για να κοιμηθεί δίπλα στο δωμάτιο των γονιών του μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι.
Τώρα, εσείς θέλετε αυτός ο τύπος να γράψει ροκ ή να ζήσει ροκ; Πλάκα μου κάνετε; Εγώ θεωρώ απίθανο να εξακολουθεί να ακούει μουσική μετά τα 30 του ούτως ή άλλως.
Ο νεοέλληνας είναι τόσο ούφο, που αν το καλοσκεφτείς φίλε Aiolos θα χαρείς που δεν έχει σχέση με την σημαντικότατη μουσική κληρονομιά του, καθώς δεν θα ήταν σε θέση ούτε να την τιμήσει, ούτε να την επεκτείνει, ούτε τίποτε. Απλώς πλατσουρίζει στις λαϊκές μουσικές άλλων ανθρώπων, μην έχοντας απολύτως τίποτε να πει ο ίδιος: έτσι ακούει ραπ, παίζει μπλουζ, θέλει να κάνει d-j-ing, πηγαίνει σε σκυλάδικα, βλέπει πολύ τηλεόραση και γενικά έχει τα χάλια του τα μαύρα.
Οι έλληνες, εδώ και πολλά χρόνια αποτυγχάνουν να συνδέσουν τα τραγούδια τους με τη ζωή τους. ¶λλη ζωή ζούν και για άλλη ζωή τραγουδάνε. Αντιλαμβάνονται ως "σύνθεση" την συμμόρφωση με συνθετικά κλισέ και υφάκια. Δεν έχουν τα κότσια να μιλήσουν με ειλικρίνεια γι' αυτό που νιώθουν. Αν το κάνανε, τότε θα ήταν πραγματικά ροκ.
Υ.Γ. Να πω και κάτι για την Ελληνίδα: είναι ο μόνος εκπρόσωπος του ζωϊκού βασιλείου που όταν ακούγεται μουσική από τα ηχεία θεωρεί ότι είναι το "σύνθημα" για να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει για τις ανείπωτες ηλιθιότητες που την απασχολούν. Στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, χαμηλώνει τον τόνο της φωνής της (μην καρφωθούμε κι' όλας), και αμέσως μόλις ξαναρχίσει η μουσική, αυτή ξαναρχίζει να μιλάει. Ο άρρεν έλληνας έχει την μεγάλη τιμή να εμπνέεται, να ποθεί, να ταίζεται και να συν-διασκεδάζει με τέτοια κτήνη, οπότε αυτό επιβαρρύνει ολέθρια την όποια προσπάθειά του να είναι ειλικρινής - πρώτα με τον εαυτό του και μετά με την κιθάρα του.[/i]
Εκεί που ο 20χρονος εγγλέζος θέλει να βγει έξω από το σπίτι και να ζήσει τη νιότη του, ο αντίστοιχος έλληνας ψάχνει να βρει τρόπο να πάρει αναβολή, πιέζει τη μάνα του να του έχει έτοιμα τα κεφταδάκια κατά τις 2μμ, πίνει νεσκαφέ των 5 ευρώ σε καφετέριες της πλάκας, θεωρεί ότι ζει στην καλύτερη χώρα του δυτικού κόσμου (ενω ζει στην χειρότερη), αποφεύγει να βγει στο εξωτερικό (εκτός αν πάει εκδρομή με την ποδοσφαιρική του ομάδα), πίνει σκατοποτά στα μπαράκια (όχι ότι ξέρει ποια είναι τα καλά ποτά) και ΑΣΦΑΛΩΣ θα γυρίσει στο σπίτι για να κοιμηθεί δίπλα στο δωμάτιο των γονιών του μέχρι την επόμενη μέρα το μεσημέρι.
Τώρα, εσείς θέλετε αυτός ο τύπος να γράψει ροκ ή να ζήσει ροκ; Πλάκα μου κάνετε; Εγώ θεωρώ απίθανο να εξακολουθεί να ακούει μουσική μετά τα 30 του ούτως ή άλλως.
Ο νεοέλληνας είναι τόσο ούφο, που αν το καλοσκεφτείς φίλε Aiolos θα χαρείς που δεν έχει σχέση με την σημαντικότατη μουσική κληρονομιά του, καθώς δεν θα ήταν σε θέση ούτε να την τιμήσει, ούτε να την επεκτείνει, ούτε τίποτε. Απλώς πλατσουρίζει στις λαϊκές μουσικές άλλων ανθρώπων, μην έχοντας απολύτως τίποτε να πει ο ίδιος: έτσι ακούει ραπ, παίζει μπλουζ, θέλει να κάνει d-j-ing, πηγαίνει σε σκυλάδικα, βλέπει πολύ τηλεόραση και γενικά έχει τα χάλια του τα μαύρα.
Οι έλληνες, εδώ και πολλά χρόνια αποτυγχάνουν να συνδέσουν τα τραγούδια τους με τη ζωή τους. ¶λλη ζωή ζούν και για άλλη ζωή τραγουδάνε. Αντιλαμβάνονται ως "σύνθεση" την συμμόρφωση με συνθετικά κλισέ και υφάκια. Δεν έχουν τα κότσια να μιλήσουν με ειλικρίνεια γι' αυτό που νιώθουν. Αν το κάνανε, τότε θα ήταν πραγματικά ροκ.
Υ.Γ. Να πω και κάτι για την Ελληνίδα: είναι ο μόνος εκπρόσωπος του ζωϊκού βασιλείου που όταν ακούγεται μουσική από τα ηχεία θεωρεί ότι είναι το "σύνθημα" για να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει για τις ανείπωτες ηλιθιότητες που την απασχολούν. Στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, χαμηλώνει τον τόνο της φωνής της (μην καρφωθούμε κι' όλας), και αμέσως μόλις ξαναρχίσει η μουσική, αυτή ξαναρχίζει να μιλάει. Ο άρρεν έλληνας έχει την μεγάλη τιμή να εμπνέεται, να ποθεί, να ταίζεται και να συν-διασκεδάζει με τέτοια κτήνη, οπότε αυτό επιβαρρύνει ολέθρια την όποια προσπάθειά του να είναι ειλικρινής - πρώτα με τον εαυτό του και μετά με την κιθάρα του.[/i]