Υπάρχουν και σήμερα πολλοί που παπαγαλίζουν το ρητό "σαν τις original 7ender... τίποτα". :
Μπορώ να κατανοήσω πλήρως τους ανθρώπους της γενιάς μου, όλους εμάς που βλέπαμε κρεμασμένες Strat και Tele στα μαγαζιά όταν είμαστε 14-15 και ξέραμε ότι δεν θα μπορούμε να τις αγοράσουμε για τα επόμενα Χ χρόνια... Το απωθημένο (όπως και το αντίστοιχο με τις
Gibson) έχει μεγάλη δύναμη.
Σήμερα θα θεωρούσα παλαβό όποιον θα πήγαινε "αβλεπεί" να αγοράσει μια 7ender, χωρίς να εξετάσει τις εναλλακτικές προτάσεις... αλλά και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις:
1) Αν θέλει κάτι οικονομικό, είναι χαζομάρα να φτιάξει μια partcaster από φτηνά υλικά, όσο υπάρχουν οι απίθανες (νεώτερες τουλάχιστον) Squier. Από μια άποψη, οι Squier είναι πολύ πιο πιστές στο πνεύμα του του Leo από τις "original 7ender". Και με 300-400 ευρώ, σοβαρή partcaster δεν φτιάχνεις, εκτός αν ψωνίσεις μεταχειρισμένα υλικά.
2) Για κάποια μοντέλα βρίσκεις ανάλογη ποιότητα και "μοναδικότητα" μόνο σε μπουτίκ κατασκευαστές, παράδειγμα οι Eric Johnson (και τα δύο μοντέλα). Αξίζουν.
3) "Κι'αν σου κάτσει"? Αν βρει και παίξει κάποιος μια 7ender που να είναι ακριβώς αυτό που ζητάει, ανεξαρτήτως τιμής (σε κάποια όρια πάντα), τότε αυτή πρέπει να πάρει. Τα 2 κατοστάρικα πάνω ή κάτω και οι οικονομοτεχνικές αναλύσεις είναι για τους λογιστές, όχι τους μουσικούς.
Τέλος, οι partcaster μπορούν να είναι απίθανα φτηνές (και, συνήθως, με αναλογα αποτελέσματα...) ή και πολύ ακριβές. Προσωπικά πάντοτε ενσωματώνω στο κόστος τη χρέωση της δουλειάς ενός πολύ καλού μάστορα, ώστε να είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη, όχι με 7ender βέβαια, αλλά με αυτό που θα έπαιρνε κάποιος από έναν... "αντιγραφέα" μπουτικά.
