Gibson Les Paul Junior Headless

[kpeyos]

Εφηβεία....

Εφηβεία σίγουρα αλλά και η νύχτα που έχει έτσι κι αλλιώς πολλές καταχρήσεις.

Αν δεις πχ όργανα που έχουν περάσει από πανηγύρια ή σκυλάδικα είναι το αντίστοιχο των αυτοκινήτων που έχουν κάνει ταξί.

 

[Σπινθηροβόλος γάιδαρος]

Πως γίνεται να κάνεις μια κιθάρα έτσι.

Έκατσε κατά λάθος πάνω της

 

[LK]

Πάντως, για έναν περίεργο λόγο, που δεν ξέρω αν εξηγείται επιστημονικά, οι παλιές κιθάρες (και το κρίνω από τις δικές μου), "πάιζουν" καλλίτερα.
Σαν να "στρώνουν" από τον καιρό και το παίξιμο ένα πράγμα.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Πάντως, για έναν περίεργο λόγο, που δεν ξέρω αν εξηγείται επιστημονικά, οι παλιές κιθάρες (και το κρίνω από τις δικές μου), "πάιζουν" καλλίτερα.
Σαν να "στρώνουν" από τον καιρό και το παίξιμο ένα πράγμα.

Και εγώ έχω την ίδια αίσθηση. Βέβαια μπορεί να μην φταίνε τα κούτσουρα, αλλά εμείς - να έχουμε "στρώσει" παικτικά και να θεωρούμε ότι αυτά παίζουν καλύτερα.
Πάντως σαν ιδέα - παίζουν καλύτερα όσο παλιώνουν (τα... κσύλα )- είναι πολύ ελκυστική.

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Πάντως, για έναν περίεργο λόγο, που δεν ξέρω αν εξηγείται επιστημονικά, οι παλιές κιθάρες (και το κρίνω από τις δικές μου), "πάιζουν" καλλίτερα.
Σαν να "στρώνουν" από τον καιρό και το παίξιμο ένα πράγμα.

Και μετά φταει ο βελοπουλος.Πλακα κάνω.Η μονη λογική εξήγηση για την δική μου εμπειρία είναι ότι όταν έχεις ένα όργανο κάνεις κάθε φορά κάποιες μικρόρυθμίσεις και στο τέλος έρχεται στα μέτρα σου.

 

[Shelter]

Και εγώ έχω την ίδια αίσθηση. Βέβαια μπορεί να μην φταίνε τα κούτσουρα, αλλά εμείς - να έχουμε "στρώσει" παικτικά και να θεωρούμε ότι αυτά παίζουν καλύτερα.
Πάντως σαν ιδέα - παίζουν καλύτερα όσο παλιώνουν (τα... κσύλα )- είναι πολύ ελκυστική.

Ε τότε παιζουν καλά όλα. Παλιά και καινούρια.

Στα ακουστικά όργανα η μεταβολή σε βάθος 10ετιας ειναι παραπανω απο εμφανής. Ωστόσο εχω παρατηρήσει οτι τα όργανα μπασάρουν και βαθαινουν και ο ήχος στρογγυλεύει. Και εδω θέλει λιγη προσοχή γιατι αν οταν διαλεγεις καινουριο οργανο πάρεις ένα που ειναι ηδη σκούρο και βαθυ στον ήχο, ενδεχεται να καταληξεις μετα απο 10-20 χρονια με ενα οργανο που εχει χασει αυτο που χρειαζεσαι για τη διαύγεια του ήχου και την ικανοτητα να εχει παρουσια μεσα σε ενα συνολο.

Η μια κλασσικη μου ειναι κεδρινη και ειναι 23 ετών. Εχει πολύ λιγοτερα πριμα πια. Περνάει αμα παιξεις αντιστοιχα. Αλλά η άλλη που ειναι 65 ετών και ελάτινη εχει ακομα πρίμα καμπάνα....

Στος ηλεκτρικές δεν ειμαι σιγουρος πως μεταφραζεται αυτο στον ήχο. Αυτο που συμβαινει σιγουρα ειναι 2 πραγματα. 1ον οτι με τον καιρο και το παιξιμο τα οργανα αποκτούν αυτη τη φθορά που τα κανει πιο εύχρηστα γιατι προσαρμόζονται σε εμάς (αυτο που μιμειται η fender με το relic) και 2ον μερικά όπως είπε και ο @odis13 εχουν κάποια ξύλα που είναι καλύτερης ποιότητας απο τα σημερινά. Και δε μιλάω μονο για τα λεγόμενα εξοτικά. Ακόμα και τα πιο μπανάλ ξύλα μερικες φορες ήταν καλύτερα.

Επίσης οταν παιζουμε χρονια με ένα όργανο, το συνηθιζουμε και μετά νομιζουμε οτι ειναι πολυ καλο. Αντιλαμβανομαστε τη διαφορά μονο με ενα καλυτερο.

 

[LK]

Και μετά φταει ο βελοπουλος.Πλακα κάνω.Η μονη λογική εξήγηση για την δική μου εμπειρία είναι ότι όταν έχεις ένα όργανο κάνεις κάθε φορά κάποιες μικρόρυθμίσεις και στο τέλος έρχεται στα μέτρα σου.

Εγώ είμαι υπέρ του μεταφυσικού γενικά, δεν έχω θέμα.

 

[Terry RoscoeBeck5]

εχουν κάποια ξύλα που είναι καλύτερης ποιότητας απο τα σημερινά. Και δε μιλάω μονο για τα λεγόμενα εξοτικά. Ακόμα και τα πιο μπανάλ ξύλα μερικες φορες ήταν καλύτερα.

IMHO, καταρχάς (λογικά) έχουν στεγνώσει φυσικά τα ξύλα τους με την πάροδο του χρόνου- με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τον ήχο.
Και σίγουρα αυτό ισχύει για όλα τα ξύλα - εξωτικά και μη.

Επίσης οταν παιζουμε χρονια με ένα όργανο, το συνηθιζουμε και μετά νομιζουμε οτι ειναι πολυ καλο. Αντιλαμβανομαστε τη διαφορά μονο με ενα καλυτερο.

Νομίζω πως ναι. Το αυτί τείνει να "κουρδίζει" πάνω σε κάτι που ακούει συνέχεια.

ΥΓ: Είχατε δεν είχατε, πάλι στα... κσύλα το γυρίσατε και θα μπουκάρει ο you know who και θα μας καταχεριάσει
Μαγνήτες... βρε άθλιοι ξυλολάγνοι

 

[kpeyos]

Στις (καλές) ακουστικές είναι αντικειμενικό το φαινόμενο της αλλαγής του ήχου με τα χρόνια. Στα δικά μου αυτιά και οι δύο CS Les Paul που πέρασαν από τα χέρια μου ωρίμασαν με αντίστοιχο τρόπο. Μετά τη δεκαετία έχασαν τον υπερβολικό "αέρα" στα πρίμα και ακούγονταν πιο μεστές, τονίστηκαν τα μεσαία.

Και όπως είπε και πιο πάνω ο @Shelter είναι θέμα κιθάρας το πώς θα επηρρεαστεί από την αλλαγή:

Η παλιά μου R0 του 2003 είχε άπειρο γκάζι από μόνη της σαν όργανο και χαμηλό low end (όχι χαμηλομεσαίο όπως έχουν πολλές κακές Les Pauls περιοδου ΄82-'04). Τα έξτρα πρίμα την έκαναν μια εξαιρετική rock κιθάρα. Όταν έχασε τα έξτρα πρίμα έγινε μια εξαιρετική jazz/blues κιθάρα.

Η πιο καινούργια R8 του 2016 δεν είχε το αντίστοιχο γκάζι και low end και τα πρίμα της ακούγονταν υπερβολικά για Les Paul, όχι όμως στέρεα και ξυράφι όπως στις βαριές 70s Les Pauls, αλλά κάπως πιο "αδεια" και "χάρτινα".

Γενικά επειδή δεν τρελαινόμουν γι αυτό δε την έπαιζα σαν κιθάρα πάρα πολύ. Σήμερα μετά από 8 χρόνια έχει χάσει αυτά τα έξτρα πρίμα και έχει ισορροπήσει σε μια κιθάρα που μπορεί να παίξει τέλεια Southern Rock από Dickey Betts μέχρι Skynyrd.

ΥΓ: Δεν έκανα καμία "μικρορύθμιση". Οι κιθάρες φορούσαν το ίδιο σετ μαγνήτες για πολλά χρόνια και το ίδιο σετ Ernieball που χρησιμοποιώ από τα 90s.

 

[odis13]

Στα ακουστικά όργανα η διαφορά με τα χρόνια είναι εμφανής. Συχνά θετική, με ενα σχετικό άνοιγμα και πλούτισμα του ήχου αλλά μπορεί να συνοδεύεται και απο μείωση στα πρίμα με τα χρόνια όπως είπε ο Shelter, η οποία μπορεί να είναι απο ευπρόσδεκτη ως καταστροφική. Συμβαίνει σίγουρα και πιο έντονα σε πιο light κατασκευές όπως το μπουζούκι και η κλασσική κιθάρα, που ακούς συχνά παράπονα πχ οτι με την ηλικία ξεκίνησε να "μπουμάρει" το όργανο.

Τώρα στις ηλεκτρικές δε μπορώ να πω ότι έχω παρατηρήσει ο ίδιος κάτι, μπαίνουν και τόοοοοσα πλέον στην αλυσίδα του ήχου. Το να ξεραίνονται τα ξύλα, κάτω απο τόσες στρώσεις filler και μπογιάς το θεωρώ λίγο χλωμό.

Αυτό όμως που σίγουρα μπορεί να δει κάποιος είναι η σταθεροποίηση μιας κιθάρας ως σύνολο με τα χρόνια. Απο ένα σημείο και μετά στρώνουν και μένουν σταθερά. Υπάρχει μια σταθερότητα σε ένα μανίκι που έχει "μάθει" να είναι μανίκι για 30, 40 χρόνια τώρα που σπάνια την συναντάς σε νεότερα όργανα. 'Οχι πάντα προφανώς, αλλά γενικά βρίσκεται μια ισορροπία στο πως συμπεριφέρεται το κάθε (ξύλινο) μέρος ενος οργάνου με τα χρόνια. Ισως και αυτό να φέρνει μια κάποια αλλαγή στον ήχο.

 

[kpeyos]

Εδώ να παραθέσω και την εμπειρία μου με ένα parlour του Μούρτζινου που βρέθηκε κάπως τυχαία στην κατοχή μου κι όταν το πήγα για setup στον Βέργο μου είπε πως δεν έχει ξανακούσει όργανο να έχει δέσει τόσο καλά "δεν υπάρχει μία λάθος αρμονική" ήταν τα λόγια του. Σημ: η κιθάρα είναι 120 ετών.

 

[kpeyos]

Το να ξεραίνονται τα ξύλα, κάτω απο τόσες στρώσεις filler και μπογιάς το θεωρώ λίγο χλωμό.

Ως γιος παλιού ξυλουργού έχω να πω ότι τα ξύλα πάντα ξεραίνονται εσωτερικά. Είναι μια διαρκής διαδικασία, απλά αν βάλεις ένα πολύ σκληρό υλικό από πάνω όπως είναι η πολυουρεθάνη, θα έχει διαφορά στο πώς θα πάρουν τις τάσεις τα πολύ λεπτά ξύλα μιας ακουστικής. Ίσως να παίζει ρόλο και στο πώς "ακούν" στον συντονισμό και στο πώς αυτό μπορεί να επηρρεάζει το όργανο σε βάθος χρόνου ακόμη και σε περιπτώσεις ηλεκτρικής, αν κι εκεί δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.

Ακόμη και σε κασώματα όταν πάλαι ποτέ ο κόσμος έβαζε πολυτελή ξυλεία, τα έβλεπες να κάνουν με τον καιρό ότι γουστάρουν Μπορώ και να αναλύσω τις διαφορές που είχε σε σταθερότητα η παλιά ξυλεία που έβρισκες μέχρι τις αρχές του '80, με την καινούργια ξυλεία μέχρι τις αρχές του 90, τότε που άρχισαν τα ξύλα ξηραντηρίου για να αντιμετωπίσουν ακριβώς τα προβλήματα που είχε η νέα ξυλεία. Και φυσικά υπήρχαν διαφορές στο πως αντιδρούσαν τα ξύλα με το χρόνο ακόμη και με το μέρος το οποίο προέρχονταν. Συνήθως για παράδειγμα τα Αφρικάνικα ξύλα ήταν πιο "απρόβλεπτα" σε συμπεριφορά στον χρόνο.

Για τις ηλεκτρικές θα ντρεπόμουν να το πω αν δεν ήμουν σίγουρος για αυτές τις δυο περιπτώσεις, αλλά οκ τί να κάνω, αφού έτσι συνέβη.

 

[odis13]

Δεν το αμφισβητώ, απλά στο μυαλό μου και σκεπτόμενος κιθάρες τύπου "dipped in plastic" Φεντερο-ειδή δε μπορώ να φανταστώ να είναι ιδιαίτερο έντονο το φαινόμενο, ειδικά στο context της ευρύτερης αλυσίδας ήχου.

Στα ακουστικά δε είναι αυταπόδεικτο νομίζω, δε χρειάζεται να το συζητάμε καν. Μόνο που η εσωτερική επιφάνεια του ηχείου είναι (συνήθως) αφινίριστη καταλαβαίνεις τι γίνεται με την πάροδο του χρόνου και τις κλιματολογικές αλλαγές.

 

[odis13]

'Oσο για την ξυλεία, δίαβασα πρόσφατα το παρακάτω βιβλίο το οποίο βρήκα τρομερά ενδιαφέρον και ήθελα μάλιστα να το αναφέρω εδώ αλλα δεν ευκαίρησα. Πραγματεύεται τη χρήση συγκεκριμένων ξύλων (πχ Sitka Spruce) στην οργανοποιεία και χαρτογραφεί το τοπίο απο το εργοστάσιο στον έμπορο ξυλείας, στο sawing mill και εν τέλει στο δάσος και το δέντρο το ίδιο, και πως αυτό το τοπίο διαμορφώθηκε με το χρόνο (και έγινε αγνώριστο στο 2ο μισο του 20ου αιώνα).

Εξαιρετικό βιβλίο με φοβερά insights. Καλά στο θέμα ποιότητας/διαθεσιμότητας ξυλείας απλά καταλήγεις με το κεφάλι στα χέρια καθώς το διαβάζεις, we fucked up big time.

Amazon.co.uk

 

[Άγιος]

Στα ακουστικά όργανα σίγουρα παίζει ρόλο ο χρόνος, δηλαδή αλλάζουνε με τα χρόνια αλλά μπορεί να πηγαίνουν και προς το χειρότερο, γι αυτό μην βασίζεστε στο ''θα φτιάξει με τα χρόνια'', ένα ακουστικό όργανο πρέπει να έχει δύναμη στον ήχο από την πρώτη μέρα.

Παρεμπιπτόντως το grain της κιθάρας στο εξώφυλλο του βιβλίου αν δεν κάνει run out από την άλλη μεριά είναι το τέλειο grain

 

[kpeyos]

Δεν το αμφισβητώ, απλά στο μυαλό μου και σκεπτόμενος κιθάρες τύπου "dipped in plastic" Φεντερο-ειδή

Mακάρι να μπορούσαμε να "σφραγίσουμε" τα υλικά με ένα coating. Θα είχαμε σίδερα που δε θα σκούριαζαν ποτέ. Στην πραγματικότητα ακόμη και το πιο ακριβό και ισχυρό coating που χρησιμοποιείται στα αμπάρια στη ναυτιλία, προστατεύει μέχρις ενός σημείου και για μέχρι 15-20 χρόνια.

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Με την ηλικία μπουμαρουν και τα αυτιά.

 

[Terry RoscoeBeck5]

we fucked up big time.

Ε, τα λέμε καιρό τώρα...
Και καλά με τα solid body όργανα- θα βάλεις κάποιο ξύλο, αλλά (και για να δώσω το credit στον SF) θα μπαστακώσεις έναν μαγνήτη, κουτσά- στραβά θα παίξει.
Όμως στα ακουστικά όργανα (τα ξύλα) είναι άλλου παπά ευαγγέλια.

 

[Shelter]

Πριν χρόνια με αφορμή μια φάση που ειχε ξεκινήσει απο εδω μέσα, επισκεύθηκα το εργαστήριο του Παύλου Γύπα. Εκείνο τον καιρό ο Γύπας ετοίμαζε 5 κιθάρες ταυτόχρονα για να τις πάει σε μια εκθεση στην Αγγλία. 5 κιθάρες, ίδιο σχέδιο, ίδια κατασκευή, ίδια ξύλα, απο το ίδιο στοκ, ίδια λούστρα, ίδιος μάστορας. Μου λέει λοιπόν, "θέλω να τις παίξεις όλες και να μου πεις τη γνώμη σου για την καθεμια".

Λοιπον... 5 εντελώς διαφορετικα μεταξύ τους οργανα.... απο αυτα τα 4 ήταν ανά δυάδες παραπλήσιας αισθητικής αλλά διαφορετικά, και 1 ήταν εντελώς αλλού. Κανένα κακό. Απλά διαφορετικά φρούτα. και μου λεει ο Γύπας "ερχονται εδώ διαφοροι κιθαριστες, τους βάζω και δοκιμάζουν και τους ρωτάω ποια θα διάλεγαν και ο καθένας μου λεει μια διαφορετική"!

Τόσο διαφορετικά και εμφανή ειναι τα πράγματα στα ακουστικά όργανα που αν δεν παιξεις πρακτικά δεν εχεις ιδέα τι παίρνεις. Σε αυτο προσθέτεις και αυτο που λέγαμε παραπάνω για την εξέλιξη του οργάνου στο βάθος του χρόνου, που πρακτικά ειναι απρόβλεπτη αν και τείνουν να "βαθαίνουν και να στρογγυλεύουν" (αλλά άγνωστο το πως και πόσο). Επομένως κάθε παραγγελία ειναι λιγο επένδυση στο άγνωστο. Εμπιστεύεσαι τον κατασκευαστή και τη φήμη του καθώς και τις αισθητικές επιλογές που έχει αποφασίσει να ενσωματώσει στις κατασκευές του.

Η "καλή κιθάρα" και ο "καλός ήχος", έχουν μεν πάντα κάποια αντικειμενικά και μετρησιμα κριτήρια αλλά έχουν και ενα μεριδιο υποκειμενικότητας. Δηλαδή ένας φίλος έχει μια ακριβή taylor που ειναι υπόδειγμα ασταθούς κιθάρας. Αλλάζει η θερμοκρασια στο δωμάτιο και πέραν του κουρδίσματος που πάει βόλτα αλλάζει και ο ήχος της! Για μένα αυτή η κιθάρα είναι άχρηστη. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι που ορκίζονται στις Sakurai και τις Khnono αλλά εμένα δε μου αρέσουν καθολου ηχητικά. Κατα τα άλλα ειναι εξαιρετικές κατασκευαστικά. Εγώ τρελαίνομαι για Ramirez αλλά άλλοι δε θέλουν ούτε να τις ακούνε (γιατι εχουν εκεινο τον vintage σκούρο ήχο) ούτε να τις πιάνουν γιατι οι διαστάσεις τους απαιτούν μεγάλα χέρια. Τα κατανοώ όλα αυτά. Οι Gibson ακουστικές ακούγονται τέλεια όταν παίζεις solo στα αυτια μου, αλλά δεν περνάνε όταν παιζεις σε μεγάλα σύνολα (στα δικα μου ταλαιπωρημενα αυτια) όπως οι Martin D18 (και οχι η D28). Αλλά απο την άλλη η Gibson j45 και η Hummingbird εχουν γράψει τη μισή δισκογραφια της αμερικανικής μουσικής...

Επίσης στην οργανοποιία υπάρχουν σταρ κατασκευαστές που επιβάλουν μόδες που ακολουθούνται μερικες φορές τυφλά απο τους επιγόνους. Ας πουμε κάποτε ήταν ο Torres. Επέβαλε το σχέδιο του. Μετά ήταν ο Jose Ramirez με τις πλάτες απο παλίσανδρο,τα κέδρινα καπάκια και το μεγάλο μήκος χορδής. Μετά ήρθαν οι γερμανοι, ο Hauser και οι ιστοριες με τα grain στα καπακια που πρεπει οι αποστάσεις να ειναι οσο το δυνατον πιο ίσες για να ειναι καλο το έλατο κλπ κλπ (προσωπικά δεν πιστεύω τιποτα απο αυτα γιατι εχω παιξει οργανα που ήταν αλλου για αλλου με βαση αυτα τα κριτηρια και κελαηδαγανε). Οι Martin, η Gibson, η Guild κ.ο.κ.

Η καλή κατασκευή είναι μεθοδολογία απλά και σε αυτή υπάρχουν επιλογές που κάτι κερδιζεις και κάτι χάνεις. Η αισθητική είναι προσωπικη.

Πάντως ο Jose Romanillos εχει γραψει αυτο το ΠΟΛΥ ενδιαφέρον και διαφωτιστικό βιβλίο για τον Torres και γενικά την οργανοποιία της εποχής, και λέει μέσα ότι ο γεροTorres ειχε δοκιμάσει τη μάνα του και τον πατέρα του απο υλικά μέχρι να καταλήξει στο πως επηρεάζουν και ποσο τον ήχο. Μέχρι και χαρτονι!

https://romanillosguitarbooks.com/

Δεν ειναι τόσο τυχαίο που ο Torres έδωσε ένα σχέδιο και τους έσκισε όλους.

Αυτά για όσους νομιζουν οτι οι παλιοι δεν την ψάχνανε και πολύ και οι νέοι ανακάλυψαν τον τροχό.

Οπως λέει και ενας φίλος οργανοποιός, πρεπει να παψουμε να ασχολουμαστε τοσο πολυ με την εμφανιση και να αρχισουμε να την ψαχνουμε πάλι με τον ήχο. Αυτο στην εποχή της εικόνας.