Γειά σας,
Τζίνα , 30, κανόνικα από Αθήνα, αλλά εδώ και 1 μήνα ζω στην Κορνουάλη της Αγγλίας σε ένα μικροσκοπικό μέρος που το λένε Falmouth.
Οπως πολλοί εδώ μέσα, έτσι και εγώ, τσίμπησα το μικρόβιο της μουσικής μικρή και υποτροπίασα από την ασθένεια αυτή μερικά χρόνια πριν. ;D
Κανονικά είμαι πληκτρού αλλά μερικά χρόνια πριν ανακάλυψα τ η φωνή και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Καθώς δεν είμαι ούτε κλασική ούτε λαική, αλλά στη γκρίζα ενδιάμεση ζώνη του ροκ, μπλούζ, τζάζ στην Αθήνα δεν ήμουν αρκετά τυχερή για να βρώ αυτό που ήθελα σε επίπεδο μαθημάτων.
Αρχισα αυτό το καλοκαίρι την περιπλάνησή μου στην Ολλανδία, προσπαθώντας να χτυπήσω μία θέση σε ένα κονσερβατόριο μια και κάνουν πολύ καλή δουλειά. Οντως κάνουν πολύ καλή δουλειά και οι απαιτήσεις τους σε θεωρία, αρμονία και ακουστική είναι τρελές. Δεν ήμουν αρκετά καλή για αυτούς λοιπόν, και κάπως περίεργα βρέθηκα σε ένα πανεπι΄στήμιο σε αυτό το μικρό μέρος να κάνω ένα BA in music performance.
Bεβιασμένη απόφαση και όχι πολύ καλά ψαγμένη. Μετά από 1,5 βδομάδα μαθημάτων ξέρω ότι το επίπεδο των φοιτητών εδώ είναι πολύ χαμηλό και τα μαθήματα που διδάσκονται είναι περισσότερο κοντά στη φιλοσοφία παρά στη μουσική. Ετσι έχουμε διαλέξεις για τη ''σημασία της ησυχίας'' και συζητήσεις για θέματα που μας καίνε όλους όπως ''όλοι οι μουσικοί πέρνουν ναρκωτικά'' ή '' η κλασική μουσική είναι ελιτίστικη''.
Αμπλελοφιλοσοφίες λοιπόν πολλές αλλά από απλή μουσική, ξέρεις τώρα, θεωρία, αρμονία, ear training, έστω ιστορία της τέχνης και της μουσικής ρε παιδί μου γιόκ.
Ο σκοπός λέει του Dartinghton college of music δεν είναι να κάνει καλούς μουσικούς αλλά σκεπτόμενους μουσικούς. Η υπόθεση δεν είναι να μάθεις, αλλά να ξεμάθεις όλες τις συμβατικές ιδέες που σε κρατάνε πίσω. Η ουσία σου λέει δεν είναι να μπορείς να αναγνωρίσεις ακουστικά ένα ακόρντο maj 6 /9 αλλά να βρεις νέους τρόπους να το κοιτάξεις και να το χρησιμοποιήσεις whithin the musical context. Αυτό το musical context είναι πια καραμέλα εδώ.
Στις συμβατικές ιδέες προφανώς συγκαταλέγουν και την θεωρία -αρμονία.
Σας ρωτώ αγαπημένους μου συνέλληνες και μουσικούς λοιπόν, και ζητώ τη γνώμη σας.
Τι είναι προτιμότερο να είσαι ο πιο μάγκας μουσικός ανάμεσα σε ένα τσουρμο κακούς μουσικούς, που την αμάθειά και την ανικανότητά τους την μετατρέπουν σε φιλοσοφία και καλά άποψη?
Οκ, τώρα νιώθω μονόφθαλμη στους τυφλούς.
Η είναι καλύτερα να είσαι ο χειρότερος μουσικός ανάμεσα στους καλούς? Γιατί εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις το κόμπλεξ του ότι είσαι ο χειρότερος, μπορείς να επωφεληθείς και να μάθεις.
Σκέφτομαι πολύ έντονα πως θα γίνει να πάρω μία μετεγραφή σε ένα πανεπιστήμιο που θα διδάσκει μουσική αντί για φιλοσοφία.
Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω Ελλάδα, γιατί ξέρω μερικούς ανθρώπους που σίγουρα θα μου κάνουν καλά μαθήματα αρμονίας και ET και θα μπορώ να ακούω τα πάντα.
Φωνή όμως? οεο? Εδώ η ανοργανωσιά τους είναι απίστευτη. Δεν έχω συναντήσει ακόμη την personal vocal tutor μου αλλά και με τισ 10 ώρες μόνο διδασκαλίας ή 20 μισάωρα το χρόνο που δικαιούμαι πόσο μπροστά μπορώ να πάω?
Το μόνο που με κρατάει είναι το ότι η τύπισσα δουλεύει με την Meredith Monk σε φωνητικό σύνολο , άρα δεν μπορεί να ναι για τα μπάζα.....
Από την άλλη σκέφτομαι να γυρίσω ελλάδα, να χρεωθώ την αποτυχία, -ξέρεις πως είναι τώρα στην Ελλάδα- και να διαβάσω στα 30 για τις πανελλήνιες και να πάω Ιόνιο πανεπιστήμιο που φαίνεται να γίνεται δουλειά . (Ρακόπουλος -Κοντραφούρης αλλά και πάλι στη φωνή δεν ξέρω τι κάνουν αυτοί εκεί κάτω)
Ουφ ξέρω γράφω μπερδεμένα και πολλά, συγχωρέστε με.
Πάω να παίξω λίγο πιανάκι να ξελαμπηκάρω.
Α, κάτι τελευταίο, από όταν πάτησα το πόδι μου εδώ, στη μουσική μου βγαίνει μόνο Ελλάδα. Αρχίζω να χτυπάω 9αρια και 7αρια και οι δρόμοι που μου βγαίνει να τραγουδίσω είναι καθαρά ελληνικοί. Προφανώς η Ελληνική μουσική δεν ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντός μου, όταν ήμουν πίσω στο σπίτι μου. Περίεργο το πως επιδρά η μουσική μνήμη όταν είσαι έξω σαν ομφάλιος λώρος με το μέρος σου. Οποιος έχει παρόμοια εμπειρία message me.
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Τζίνα , 30, κανόνικα από Αθήνα, αλλά εδώ και 1 μήνα ζω στην Κορνουάλη της Αγγλίας σε ένα μικροσκοπικό μέρος που το λένε Falmouth.
Οπως πολλοί εδώ μέσα, έτσι και εγώ, τσίμπησα το μικρόβιο της μουσικής μικρή και υποτροπίασα από την ασθένεια αυτή μερικά χρόνια πριν. ;D
Κανονικά είμαι πληκτρού αλλά μερικά χρόνια πριν ανακάλυψα τ η φωνή και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Καθώς δεν είμαι ούτε κλασική ούτε λαική, αλλά στη γκρίζα ενδιάμεση ζώνη του ροκ, μπλούζ, τζάζ στην Αθήνα δεν ήμουν αρκετά τυχερή για να βρώ αυτό που ήθελα σε επίπεδο μαθημάτων.
Αρχισα αυτό το καλοκαίρι την περιπλάνησή μου στην Ολλανδία, προσπαθώντας να χτυπήσω μία θέση σε ένα κονσερβατόριο μια και κάνουν πολύ καλή δουλειά. Οντως κάνουν πολύ καλή δουλειά και οι απαιτήσεις τους σε θεωρία, αρμονία και ακουστική είναι τρελές. Δεν ήμουν αρκετά καλή για αυτούς λοιπόν, και κάπως περίεργα βρέθηκα σε ένα πανεπι΄στήμιο σε αυτό το μικρό μέρος να κάνω ένα BA in music performance.
Bεβιασμένη απόφαση και όχι πολύ καλά ψαγμένη. Μετά από 1,5 βδομάδα μαθημάτων ξέρω ότι το επίπεδο των φοιτητών εδώ είναι πολύ χαμηλό και τα μαθήματα που διδάσκονται είναι περισσότερο κοντά στη φιλοσοφία παρά στη μουσική. Ετσι έχουμε διαλέξεις για τη ''σημασία της ησυχίας'' και συζητήσεις για θέματα που μας καίνε όλους όπως ''όλοι οι μουσικοί πέρνουν ναρκωτικά'' ή '' η κλασική μουσική είναι ελιτίστικη''.
Αμπλελοφιλοσοφίες λοιπόν πολλές αλλά από απλή μουσική, ξέρεις τώρα, θεωρία, αρμονία, ear training, έστω ιστορία της τέχνης και της μουσικής ρε παιδί μου γιόκ.
Ο σκοπός λέει του Dartinghton college of music δεν είναι να κάνει καλούς μουσικούς αλλά σκεπτόμενους μουσικούς. Η υπόθεση δεν είναι να μάθεις, αλλά να ξεμάθεις όλες τις συμβατικές ιδέες που σε κρατάνε πίσω. Η ουσία σου λέει δεν είναι να μπορείς να αναγνωρίσεις ακουστικά ένα ακόρντο maj 6 /9 αλλά να βρεις νέους τρόπους να το κοιτάξεις και να το χρησιμοποιήσεις whithin the musical context. Αυτό το musical context είναι πια καραμέλα εδώ.
Στις συμβατικές ιδέες προφανώς συγκαταλέγουν και την θεωρία -αρμονία.
Σας ρωτώ αγαπημένους μου συνέλληνες και μουσικούς λοιπόν, και ζητώ τη γνώμη σας.
Τι είναι προτιμότερο να είσαι ο πιο μάγκας μουσικός ανάμεσα σε ένα τσουρμο κακούς μουσικούς, που την αμάθειά και την ανικανότητά τους την μετατρέπουν σε φιλοσοφία και καλά άποψη?
Οκ, τώρα νιώθω μονόφθαλμη στους τυφλούς.
Η είναι καλύτερα να είσαι ο χειρότερος μουσικός ανάμεσα στους καλούς? Γιατί εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις το κόμπλεξ του ότι είσαι ο χειρότερος, μπορείς να επωφεληθείς και να μάθεις.
Σκέφτομαι πολύ έντονα πως θα γίνει να πάρω μία μετεγραφή σε ένα πανεπιστήμιο που θα διδάσκει μουσική αντί για φιλοσοφία.
Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω Ελλάδα, γιατί ξέρω μερικούς ανθρώπους που σίγουρα θα μου κάνουν καλά μαθήματα αρμονίας και ET και θα μπορώ να ακούω τα πάντα.
Φωνή όμως? οεο? Εδώ η ανοργανωσιά τους είναι απίστευτη. Δεν έχω συναντήσει ακόμη την personal vocal tutor μου αλλά και με τισ 10 ώρες μόνο διδασκαλίας ή 20 μισάωρα το χρόνο που δικαιούμαι πόσο μπροστά μπορώ να πάω?
Το μόνο που με κρατάει είναι το ότι η τύπισσα δουλεύει με την Meredith Monk σε φωνητικό σύνολο , άρα δεν μπορεί να ναι για τα μπάζα.....
Από την άλλη σκέφτομαι να γυρίσω ελλάδα, να χρεωθώ την αποτυχία, -ξέρεις πως είναι τώρα στην Ελλάδα- και να διαβάσω στα 30 για τις πανελλήνιες και να πάω Ιόνιο πανεπιστήμιο που φαίνεται να γίνεται δουλειά . (Ρακόπουλος -Κοντραφούρης αλλά και πάλι στη φωνή δεν ξέρω τι κάνουν αυτοί εκεί κάτω)
Ουφ ξέρω γράφω μπερδεμένα και πολλά, συγχωρέστε με.
Πάω να παίξω λίγο πιανάκι να ξελαμπηκάρω.
Α, κάτι τελευταίο, από όταν πάτησα το πόδι μου εδώ, στη μουσική μου βγαίνει μόνο Ελλάδα. Αρχίζω να χτυπάω 9αρια και 7αρια και οι δρόμοι που μου βγαίνει να τραγουδίσω είναι καθαρά ελληνικοί. Προφανώς η Ελληνική μουσική δεν ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντός μου, όταν ήμουν πίσω στο σπίτι μου. Περίεργο το πως επιδρά η μουσική μνήμη όταν είσαι έξω σαν ομφάλιος λώρος με το μέρος σου. Οποιος έχει παρόμοια εμπειρία message me.
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
;D
