Αγγελίες
Καλησπέρα στο forum και χρόνια πολλά!
Έχω παρατηρήσει ότι είμαστε κάτι λίγοι πνευστοί εδώ μέσα...Αλήθεια πόσοι γνωρίζουν αυτό το θηρίο της τρομπέτας και της Jazz γενικότερα? Όσοι θέλουν ας καταθέσουν τις απόψεις τους. Ας είναι αυτό το θέμα ένα αφιέρωμα στον εξαιρετικό αυτόν καλλιτέχνη.
Επισυνάπτω και μια εργασία που είχα κάνει για τον σπουδαίο μουσικό πριν λίγα χρόνια για να ενθαρύνω τους μή γνωρίζοντες να τον ακούσουν.
IDENTITY CARD
NAME: Baker Chesney Henry
BIRTHDAY: 23rd of December 1929
BIRTHPLACE: Yale, Oklahoma (U.S.A.)
PROFESSION: Nomad Artist
SPECIALITY: Trumpetist, Singer
DIED: 13th of May 1988
PLACE: Amsterdam, Netherlands
Κάπου στα 1950 ξεκινά η ιστορία: ένας μυστηριώδης, εμφανίσιμος νεαρός από την Oklahoma εμφανίζεται στη Δυτική Ακτή για να γίνει η αυτού μεγαλειότητα της Cool Jazz. Από την εμφάνισή του έως και τον βίαιο θάνατό του στο Amsterdam το 1988, ο Chesney Henry Baker –κατά κόσμον «Chet»- έζησε μια ζωή η οποία έγινε θρύλος σε Αμερική και Ευρώπη.
Ακολουθεί το κομμάτι «Rue Grégoire Du Tour» από τον δίσκο “Why shouldn’t you cry”, 1979 (Διάρκειας 6:37’’)
Ο Chet Baker υπήρξε αναμφισβήτητα εις εκ των θρυλικών της jazz ως τρομπετίστας και τραγουδιστής από το 1950 έως τον θάνατό του. Γεννημένος στις 23 Δεκεμβρίου του 1929 στο Yale της Oklahoma, ξεκίνησε να παίζει τρομπέτα κατά την εφηβεία του ως μέλος στρατιωτικής μπάντας. Θέλοντας να κάνει κάτι διαφορετικό γύρω στα 1950 συμμετέχει σε αμέτρητες παραστάσεις αυτοσχεδιασμού, τις γνωστές και ως “jam sessions” στο Bop City και στο Blackhawk του San Francisco. Εδώ έρχονται και οι πρώτες γνωριμίες με τους ειδήμονες του alto σαξοφώνου Paul Desmond και Charlie Parker καθώς επίσης και τον Stan Getz στο tenoro σαξόφωνο. Εδώ, πρέπει να σημειωθεί το γεγονός ότι ο Chet Baker είχε πάντα πρόβλημα στην ανάγνωση παρτιτούρας και ο ίδιος είχε πει τα εξής σε μια συνέντευξή του:
«Ήθελα να παίζω με το αυτί. Για μένα αν ο ήχος είναι σωστός τότε όλα είναι εντάξει. Οι κανόνες είναι εν ισχύ για αυτούς που δεν έχουν αυτί ή δεν κατέχουν οποιαδήποτε δημιουργική ικανότητα.»
Ακολουθεί το κομμάτι «Autumn Leaves» με τους Paul Desmond, Stan Getz & Chet Baker (Διάρκειας 3:54’’)
Το 1952, ο Baker μεταφέρεται στο Los Angeles όπου συμμετέχει σε κάποιες ιστορικές ηχογραφήσεις της εταιρίας Pacific Jazz στο club Haig και με κάποιο σχήμα καθοδηγούμενο από τον Gerry Mulligan που θα αποτελούσαν το διάσημο “Pianoless Quartet” του Gerry Mulligan. Γι αυτή τη συνεργασία ο Chet Baker θα δηλώσει αργότερα:
«Ποτέ δεν πίστεψα ειλικρινά ότι το άξιζα. Ένιωσα όπως στη διάρκεια μιας περιόδου όπου οι άνθρωποι περιμένουν –περισσότερο ή λιγότερο- απλά για κάτι καινούργιο, και, όταν αυτό έρχεται δίνουν περισσότερα από τα αναμενόμενα…»
Από αυτό το σημείο της καριέρας του ο Chet Baker αρχίζει να γίνεται ευρύτερα γνωστός και να κερδίζει τις εντυπώσεις ακροατών σε Αμερική και Ευρώπη.
Ακολουθεί το κομμάτι «Five Brothers» από τη συνεργασία του με τον Gerry Mulligan ηχογραφημένο στις 16 Ιουλίου του 1955 στο Newport Jazz Festival (Διάρκειας 6:40’’)
Το “Pianoless Quartet” μετατράπηκε σε “Chet Baker’s Quartet” όταν ο Mulligan αποσύρθηκε προσωρινά από τη μουσική το 1953 και το κουαρτέτο έκανε τη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή περιοδεία που έγινε από Αμερικανικό σχήμα της jazz. Από αρχικά τέσσερις μήνες, τελικά, διήρκεσε «μόνον!!» οκτώ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας ο πιανίστας του Chet “Dick Twardzik” 24 ετών, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης σε παρισινό ξενοδοχείο.
Ακολουθεί το κομμάτι « But not for me» από τον δίσκο Jazz Profile της Blue note, ηχογραφημένο στις 15 Φεβρουαρίου του 1954 (Διάρκειας 3:00’’)
Το πρόβλημα των ναρκωτικών μεγάλωνε στη σκέψη του Baker και, ο ίδιος, σύντομα έγινε απίστευτα εξαρτημένος. Το 1959 συνελήφθη για κατοχή ηρωίνης και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του ίδιου έτους όπου ξεκινά νέα περιοδεία στην Ευρώπη και μαζί με αυτήν ίσως τη μελαγχολικότερη περίοδο της ζωής του. Κάπου εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε και την υπογραφή του ως καλλιτέχνη, το κομμάτι που παρουσίαζε πάντα στις συναυλίες του, το άσμα που σε καμία ηχογράφηση δεν θα είναι ίδιο με καμία προηγούμενη εκτέλεση,
ένα έργο–εξομολόγηση σε κάθε γυναικεία, ερωτεύσιμη μορφή. My funny Valentine….
Ο Μάρτιος του 1964 τον βρίσκει απελαυμένο στην Αμερική από την Γερμανία. Για πολλοστή φορά δέχεται το αίσθημα της απομάκρυνσης λόγω ναρκωτικών, όπως η απέλαση από την Αγγλία στη Γαλλία ή ακόμη και η φυλάκιση για ενάμισυ χρόνο στην Ιταλία. Τώρα θα στραφεί στο φλικόρνο προς αντικατάστασην της κλεμμένης του τρομπέτας. Πολύ αργότερα φαίνεται να δήλωσε το εξής:
«Υπήρξα ανέκαθεν αισιόδοξος. Είναι αστείο αλλά με χαρακτηρίζει ένα μείγμα συναισθημάτων διότι, από την ιδιοσυγκρασία μου, όταν δεν παίζω μουσική συνήθως είμαι θλιμμένος, μελαγχολικός, ήσυχος και αμίλητος αλλά, όταν παίζω τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα παίζω πολύ βαριά..»
Ταξιδεύει στη Ν. Υόρκη και το Los Angeles μέχρι το 1968 όπου μετακομίζει στο San Francisco. Εκεί, σύντομα, θα δεχτεί επίθεση από πέντε gangsters οι οποίοι του έσπασαν, κατά τη συμπλοκή, αρκετά δοντάκια. Έτσι σταματάει να παίζει για δυο χρόνια προσπαθώντας παράλληλα να ελέγξει τον εθισμό του με χορηγία μεθαδόνης. Προς το 1974 αρχίζει ξανά να ηχογραφεί. Φυσικά, το παίξιμό του δεν ήταν το ίδιο αφού έπρεπε να μάθει να παίζει με μασέλα, ακριβέστερα ήταν πολύ διαφορετικότερο αλλά ξεκινώντας να εργάζεται ξανά, άρχισε να διευρύνει όλο και περισσότερο την εκφραστικότητά του και ήταν περισσότερο αυθεντικός. Επιστρέφει στην Ευρώπη το 1975 όπου αρχίζει εκτενώς συναυλίες καθώς επίσης και ηχογραφήσεις με κουαρτέτα, trios και ντουέτα. Από τα ντουέτα, σε αυτό το σημείο αξίζει πραγματικά η ηχογράφησή του με τον βιμπραφωνίστα Wolfgang Lackerschmid και με τη συνοδεία εξαιρετικών “guests” όπως τον Larry Coryell στην jazz κιθάρα και τον Lee Konitz στο alto σαξόφωνο.
Ακολουθεί το κομμάτι «You don’t know what love is» από τον δίσκο του Chet Baker με τον Wolfgang Lackerschmid, “Why shouldn’t you cry” (Διάρκειας 5:48’’)
«Ειλικρινά μιλώντας, ποτέ δεν άκουσα ή αντέγραψα κανέναν. Είχα μόνο ένα μαγνητόφωνο για ένα χρόνο. Προσπαθώ να μην θυμάμαι τι παίζω. Επαναδημιουργώ κάθε τι από την αρχή.»
Η ανανεωμένη του αυτοπεποίθηση και ο εγκάρδιος και ειλικρινής λυρισμός του στο παίξιμο και στο τραγούδι του συνέχισε να εντυπωσιάζει ομοίως θαυμαστές και επικριτές του. Η μουσική του πάντα περιλαμβάνει ομορφιά, πάθος και αίσθημα.
Ο Caetano Veloso θα πει:
«O Chet Baker έχει έναν τρόπο να σβήνει το χρόνο. Στη μέση μιας μακράς νότας νιώθεις ότι ο χρόνος σταματά..»
Αλλά όλα έληξαν βιαστικά όταν τον Μάιο του 1988 ο Chet Baker έπεσε – άγνωστο πώς – από το παράθυρο του ξενοδοχείου του Prins Hendrik στο Amsterdam. Ο Chesney Henry Baker ήταν νεκρός και η Jazz έχασε έναν γίγαντα. Στην τελευταία μεγάλη συναυλία του “νομά απ’ την Oklahoma” στις 28 Απριλίου του 1988 στο Funkhaus του Ανόβερο παρατηρείς το κύκνειο άσμα του εμπλουτισμένο με πολύ συναίσθημα, ίσως και αρκετή αμηχανία, όπως επίσης σε κατάσταση αφαίρεσης και έκθεση επί της ουσίας.
«My funny Valentine» από τον δίσκο “My favourite songs – the last great concert”
(Διάρκειας 9:10’’).
CHET BAKER'S UNSUNG SWAN SONG (words by David Wilcox)
My old addiction
Changed the wiring in my brain
So that when it turns the switches
Then I am not the same
So like the flowers toward the Sun
I will follow
Stretch myself out thin
Like there's a part of me that's already buried
That sends me out into this window
My old addiction
Is a flood upon the land
This tiny lifeboat
Can keep me dry
But my weight is all
That it can stand
So when I try to lean just a little
For just a splash to cool my face
Ahh that trickle
Turns out fickle
Fills my boat up
Five miles deep
My old addiction
Makes me crave only what is best
Like these just this morning song birds
Craving upward from the nest
These tiny birds outside my window
Take my hand to be their mom
These open mouths
Would trust and swallow
Anything that came along
Like my old addiction
Now the other side of day
As the springtime
Of my life's time
Turns the other way
If a swan can have a song
I think I know that tune
But the page is only scrawled
And I am gone this afternoon
But the page is only scrawled
And I am gone this afternoon
Έχω παρατηρήσει ότι είμαστε κάτι λίγοι πνευστοί εδώ μέσα...Αλήθεια πόσοι γνωρίζουν αυτό το θηρίο της τρομπέτας και της Jazz γενικότερα? Όσοι θέλουν ας καταθέσουν τις απόψεις τους. Ας είναι αυτό το θέμα ένα αφιέρωμα στον εξαιρετικό αυτόν καλλιτέχνη.
Επισυνάπτω και μια εργασία που είχα κάνει για τον σπουδαίο μουσικό πριν λίγα χρόνια για να ενθαρύνω τους μή γνωρίζοντες να τον ακούσουν.
IDENTITY CARD
NAME: Baker Chesney Henry
BIRTHDAY: 23rd of December 1929
BIRTHPLACE: Yale, Oklahoma (U.S.A.)
PROFESSION: Nomad Artist
SPECIALITY: Trumpetist, Singer
DIED: 13th of May 1988
PLACE: Amsterdam, Netherlands
Κάπου στα 1950 ξεκινά η ιστορία: ένας μυστηριώδης, εμφανίσιμος νεαρός από την Oklahoma εμφανίζεται στη Δυτική Ακτή για να γίνει η αυτού μεγαλειότητα της Cool Jazz. Από την εμφάνισή του έως και τον βίαιο θάνατό του στο Amsterdam το 1988, ο Chesney Henry Baker –κατά κόσμον «Chet»- έζησε μια ζωή η οποία έγινε θρύλος σε Αμερική και Ευρώπη.
Ακολουθεί το κομμάτι «Rue Grégoire Du Tour» από τον δίσκο “Why shouldn’t you cry”, 1979 (Διάρκειας 6:37’’)
Ο Chet Baker υπήρξε αναμφισβήτητα εις εκ των θρυλικών της jazz ως τρομπετίστας και τραγουδιστής από το 1950 έως τον θάνατό του. Γεννημένος στις 23 Δεκεμβρίου του 1929 στο Yale της Oklahoma, ξεκίνησε να παίζει τρομπέτα κατά την εφηβεία του ως μέλος στρατιωτικής μπάντας. Θέλοντας να κάνει κάτι διαφορετικό γύρω στα 1950 συμμετέχει σε αμέτρητες παραστάσεις αυτοσχεδιασμού, τις γνωστές και ως “jam sessions” στο Bop City και στο Blackhawk του San Francisco. Εδώ έρχονται και οι πρώτες γνωριμίες με τους ειδήμονες του alto σαξοφώνου Paul Desmond και Charlie Parker καθώς επίσης και τον Stan Getz στο tenoro σαξόφωνο. Εδώ, πρέπει να σημειωθεί το γεγονός ότι ο Chet Baker είχε πάντα πρόβλημα στην ανάγνωση παρτιτούρας και ο ίδιος είχε πει τα εξής σε μια συνέντευξή του:
«Ήθελα να παίζω με το αυτί. Για μένα αν ο ήχος είναι σωστός τότε όλα είναι εντάξει. Οι κανόνες είναι εν ισχύ για αυτούς που δεν έχουν αυτί ή δεν κατέχουν οποιαδήποτε δημιουργική ικανότητα.»
Ακολουθεί το κομμάτι «Autumn Leaves» με τους Paul Desmond, Stan Getz & Chet Baker (Διάρκειας 3:54’’)
Το 1952, ο Baker μεταφέρεται στο Los Angeles όπου συμμετέχει σε κάποιες ιστορικές ηχογραφήσεις της εταιρίας Pacific Jazz στο club Haig και με κάποιο σχήμα καθοδηγούμενο από τον Gerry Mulligan που θα αποτελούσαν το διάσημο “Pianoless Quartet” του Gerry Mulligan. Γι αυτή τη συνεργασία ο Chet Baker θα δηλώσει αργότερα:
«Ποτέ δεν πίστεψα ειλικρινά ότι το άξιζα. Ένιωσα όπως στη διάρκεια μιας περιόδου όπου οι άνθρωποι περιμένουν –περισσότερο ή λιγότερο- απλά για κάτι καινούργιο, και, όταν αυτό έρχεται δίνουν περισσότερα από τα αναμενόμενα…»
Από αυτό το σημείο της καριέρας του ο Chet Baker αρχίζει να γίνεται ευρύτερα γνωστός και να κερδίζει τις εντυπώσεις ακροατών σε Αμερική και Ευρώπη.
Ακολουθεί το κομμάτι «Five Brothers» από τη συνεργασία του με τον Gerry Mulligan ηχογραφημένο στις 16 Ιουλίου του 1955 στο Newport Jazz Festival (Διάρκειας 6:40’’)
Το “Pianoless Quartet” μετατράπηκε σε “Chet Baker’s Quartet” όταν ο Mulligan αποσύρθηκε προσωρινά από τη μουσική το 1953 και το κουαρτέτο έκανε τη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή περιοδεία που έγινε από Αμερικανικό σχήμα της jazz. Από αρχικά τέσσερις μήνες, τελικά, διήρκεσε «μόνον!!» οκτώ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας ο πιανίστας του Chet “Dick Twardzik” 24 ετών, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης σε παρισινό ξενοδοχείο.
Ακολουθεί το κομμάτι « But not for me» από τον δίσκο Jazz Profile της Blue note, ηχογραφημένο στις 15 Φεβρουαρίου του 1954 (Διάρκειας 3:00’’)
Το πρόβλημα των ναρκωτικών μεγάλωνε στη σκέψη του Baker και, ο ίδιος, σύντομα έγινε απίστευτα εξαρτημένος. Το 1959 συνελήφθη για κατοχή ηρωίνης και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του ίδιου έτους όπου ξεκινά νέα περιοδεία στην Ευρώπη και μαζί με αυτήν ίσως τη μελαγχολικότερη περίοδο της ζωής του. Κάπου εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε και την υπογραφή του ως καλλιτέχνη, το κομμάτι που παρουσίαζε πάντα στις συναυλίες του, το άσμα που σε καμία ηχογράφηση δεν θα είναι ίδιο με καμία προηγούμενη εκτέλεση,
ένα έργο–εξομολόγηση σε κάθε γυναικεία, ερωτεύσιμη μορφή. My funny Valentine….
Ο Μάρτιος του 1964 τον βρίσκει απελαυμένο στην Αμερική από την Γερμανία. Για πολλοστή φορά δέχεται το αίσθημα της απομάκρυνσης λόγω ναρκωτικών, όπως η απέλαση από την Αγγλία στη Γαλλία ή ακόμη και η φυλάκιση για ενάμισυ χρόνο στην Ιταλία. Τώρα θα στραφεί στο φλικόρνο προς αντικατάστασην της κλεμμένης του τρομπέτας. Πολύ αργότερα φαίνεται να δήλωσε το εξής:
«Υπήρξα ανέκαθεν αισιόδοξος. Είναι αστείο αλλά με χαρακτηρίζει ένα μείγμα συναισθημάτων διότι, από την ιδιοσυγκρασία μου, όταν δεν παίζω μουσική συνήθως είμαι θλιμμένος, μελαγχολικός, ήσυχος και αμίλητος αλλά, όταν παίζω τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα παίζω πολύ βαριά..»
Ταξιδεύει στη Ν. Υόρκη και το Los Angeles μέχρι το 1968 όπου μετακομίζει στο San Francisco. Εκεί, σύντομα, θα δεχτεί επίθεση από πέντε gangsters οι οποίοι του έσπασαν, κατά τη συμπλοκή, αρκετά δοντάκια. Έτσι σταματάει να παίζει για δυο χρόνια προσπαθώντας παράλληλα να ελέγξει τον εθισμό του με χορηγία μεθαδόνης. Προς το 1974 αρχίζει ξανά να ηχογραφεί. Φυσικά, το παίξιμό του δεν ήταν το ίδιο αφού έπρεπε να μάθει να παίζει με μασέλα, ακριβέστερα ήταν πολύ διαφορετικότερο αλλά ξεκινώντας να εργάζεται ξανά, άρχισε να διευρύνει όλο και περισσότερο την εκφραστικότητά του και ήταν περισσότερο αυθεντικός. Επιστρέφει στην Ευρώπη το 1975 όπου αρχίζει εκτενώς συναυλίες καθώς επίσης και ηχογραφήσεις με κουαρτέτα, trios και ντουέτα. Από τα ντουέτα, σε αυτό το σημείο αξίζει πραγματικά η ηχογράφησή του με τον βιμπραφωνίστα Wolfgang Lackerschmid και με τη συνοδεία εξαιρετικών “guests” όπως τον Larry Coryell στην jazz κιθάρα και τον Lee Konitz στο alto σαξόφωνο.
Ακολουθεί το κομμάτι «You don’t know what love is» από τον δίσκο του Chet Baker με τον Wolfgang Lackerschmid, “Why shouldn’t you cry” (Διάρκειας 5:48’’)
«Ειλικρινά μιλώντας, ποτέ δεν άκουσα ή αντέγραψα κανέναν. Είχα μόνο ένα μαγνητόφωνο για ένα χρόνο. Προσπαθώ να μην θυμάμαι τι παίζω. Επαναδημιουργώ κάθε τι από την αρχή.»
Η ανανεωμένη του αυτοπεποίθηση και ο εγκάρδιος και ειλικρινής λυρισμός του στο παίξιμο και στο τραγούδι του συνέχισε να εντυπωσιάζει ομοίως θαυμαστές και επικριτές του. Η μουσική του πάντα περιλαμβάνει ομορφιά, πάθος και αίσθημα.
Ο Caetano Veloso θα πει:
«O Chet Baker έχει έναν τρόπο να σβήνει το χρόνο. Στη μέση μιας μακράς νότας νιώθεις ότι ο χρόνος σταματά..»
Αλλά όλα έληξαν βιαστικά όταν τον Μάιο του 1988 ο Chet Baker έπεσε – άγνωστο πώς – από το παράθυρο του ξενοδοχείου του Prins Hendrik στο Amsterdam. Ο Chesney Henry Baker ήταν νεκρός και η Jazz έχασε έναν γίγαντα. Στην τελευταία μεγάλη συναυλία του “νομά απ’ την Oklahoma” στις 28 Απριλίου του 1988 στο Funkhaus του Ανόβερο παρατηρείς το κύκνειο άσμα του εμπλουτισμένο με πολύ συναίσθημα, ίσως και αρκετή αμηχανία, όπως επίσης σε κατάσταση αφαίρεσης και έκθεση επί της ουσίας.
«My funny Valentine» από τον δίσκο “My favourite songs – the last great concert”
(Διάρκειας 9:10’’).
CHET BAKER'S UNSUNG SWAN SONG (words by David Wilcox)
My old addiction
Changed the wiring in my brain
So that when it turns the switches
Then I am not the same
So like the flowers toward the Sun
I will follow
Stretch myself out thin
Like there's a part of me that's already buried
That sends me out into this window
My old addiction
Is a flood upon the land
This tiny lifeboat
Can keep me dry
But my weight is all
That it can stand
So when I try to lean just a little
For just a splash to cool my face
Ahh that trickle
Turns out fickle
Fills my boat up
Five miles deep
My old addiction
Makes me crave only what is best
Like these just this morning song birds
Craving upward from the nest
These tiny birds outside my window
Take my hand to be their mom
These open mouths
Would trust and swallow
Anything that came along
Like my old addiction
Now the other side of day
As the springtime
Of my life's time
Turns the other way
If a swan can have a song
I think I know that tune
But the page is only scrawled
And I am gone this afternoon
But the page is only scrawled
And I am gone this afternoon
