Έλληνες μουσικοί

[gerasimos]

Λοιπόν,

αποφάσισα να ανοίξω ένα θέμα που με "ενοχλεί" χρόνια τώρα στην ελληνική σκηνή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω εντοπίσει στις ελληνικές παραγωγές (τα τελευταία χρόνια η κατάσταση βελτιώνεται) είναι μία εμμονή των ελλήνων παραγωγών στην προβολή των φωνητικών στα τραγούδια. Σαν αποτέλεσμα, έχει επικρατήσει και η νοοτροπία κάθε ένα συγκρότημα να προσωποποιείται στη μορφή του τραγουδιστή, αδιαφορώντας για το ποιός γράφει, πως παίζει από πίσω κλπ.

Αντίθετα, στα ξένα συγκροτήματα, εγώ τουλάχιστον, γνωρίζω ποιός είναι o drummer, ποιός είναι ο κιθαρίστας, ποιός παίζει σαξόφωνο, πως άλλαξε ο ήχος των RHCP όταν πέρασε ένα φεγγάρι ο Nararro και άφησε τα ίχνη των Janes Addiction κλπ κλπ.

Καταλαβαίνω τις διαφορές και την ευρήτητα του κοινού στο οποίο απευθύνονται τα ξένα συγκροτήματα σε σχέση με τα ελληνικά. Γι'αυτό και ξεκινάω αυτό το θέμα, θέλοντας να γνωρίσω μέσα από τη ματιά του καθενός σας, αξιόλογους έλληνες μουσικούς, πέρα από τραγουδιστές.

Γεράσιμος

 

[Trolley]

Υπάρχουν δύο διαδρομές: η μία είναι εκείνη του μουσικού που μπορεί να υπάρξει έξω από το θεσμό της "μπάντας" και η άλλη εκείνη του μουσικού που δεν μπορεί να υπάρξει. Παράδειγμα της δεύτερης διαδρομής θεωρούσα πάντοτε τον Tony Banks, τον σεμνό/διακριτικό/υπέροχο keyboardίστα των Genesis, ο οποίος ξεκάθαρα είχε δηλώσει ότι δεν τον απασχολεί πραγματικά η πιθανότητα μουσικής επιβίωσης έξω από το γκρουπ (παρότι και αυτός είχε βγάλει δύο σόλο-άλμπουμ ακολουθώντας την μόδα των αρχών της δεκαετίας του 80).

Τα παραδείγματα της πρώτης διαδρομής είναι πολύ περισσότερα βέβαια: o Mark Knopfler π.χ. ο οποίος είχε και διατήρησε το ρόλο του frontman στους Dire Straits - σήμερα κάνει solo καριέρα και ουδείς αναρωτιέται που είναι οι παλιοί του φίλοι, οι οποίοι είχαν (κατά τη γνώμη μου) τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των DS.

Στην Ελλάδα, όλοι θέλουν να ανήκουν στην πρώτη διαδρομή και κανένας στη δεύτερη. Έτσι, αυτοί που έχουν ταλέντο, σπανίως υιοθετούν το χαμηλών-τόνων-προφίλ του Banks. Προσπαθούν να βγουν μπροστά, εις βάρος των υπολοίπων. Αυτός είναι ο λόγος που καταλήγουμε να ξέρουμε τόσο λίγα ονόματα μουσικών - αντίθετα ξέρουμε πολλά ονόματα τραγουδιστών και τραγουδοποιών.

Όλα αυτά ισχύουν βέβαια στον κόσμο του rock (ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα). Στον κόσμο της jazz (πάλι, ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα) δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εκεί, η έννοια της "μπάντας" έχει πολύ διαφορετικό νόημα και δυναμική. τα ονόματα των μουσικών δεν θάβονται κάτω από την ιδέα του "συγκροτήματος", αλλά διατηρούν την ιδιαιτερότητά τους - έτσι εύκολα μπορείς να βρεις το όνομα του βιολιστή Γιώργου Μαγκλάρα (π.χ.) σε πολλές διαφορετικές αιρετές θέσεις, από band leader μέχρι session musician σε δίσκους άλλων φίλων.

Ελπίζω να βοήθησα την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση.

 

[Superfunk]

Υστερα απο χρόνιαααααα ενασχόλησης με τα γκρουπ στην Ελλάδα έχω καταλήξει σε ενα και μοναδικό συμπέρασμα:

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ!

Η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί τους εαυτούς τους σαν τους καλύτερους,εξυπνότερους,γαμάουα κτλ

αρα πως είναι δυνατόν να έχουν ανάγκη τους "απλούς" μουσικούς και αντίστροφα πως είναι δυνατόν 'εμείς οι γαμάτοι μουσικοί που χρόνια σπουδάσαμε κτλ,κτλ" να "υπηρετούμε" εναν "ασχετο μουσικοσυνθέτη που ούτε Berkee δεν έχει τελειώσει!!"

Αυτός είναι και ο λόγος που με ελάχιστες εξαιρεσεις τα περισσότερα γκρουπ στην Ελλάδα δεν ζουν πολύ καιρό....

είπα και ελάλησα

 

[ecotom]

Από τη μεριά μου θα ήθελα να τονίσω το ρόλο που παίζουν οι δισκογραφικές εταιρείες και τα media στην προβολή κυρίως των τραγουδιστών. Ο πιο μαζικός τρόπος και ταυτόχρονα ο πιο απλός για να έχει επαφή το ευρύ κοινό με τη μουσική είναι το ραδιόφωνο και τα CDs. οι διάφορες εταιρίες στην Ελλάδα προσπαθούν να αποκτήσουν, να προβάλλουν και στη συνέχεια -αν αποδειχθούν απαιτητικά- να αντικαταστήσουν "αστέρια". Για το λόγο αυτό έχουν στήσει με τη βοήθεια των ΜΜΕ ένα star-system για μαζική "ανακάλυψη" των αυριανών αστέρων. Απλά κοιτάξτε τα τελευταίου τύπου παιχνίδια στην TV ή μουσικούς διαγωνισμούς από ΜΜΕ -υπάρχουν κι εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρέσεις-. Σε ένα τέτοιου τύπου σύστημα δεν χωρά ο ταλαντούχος "background" μουσικός γιατί πρέπει να προβληθεί ο αστέρας ώστε να πουλήσει το "προϊόν".

Το σύστημα παλιότερα ήταν ακόμη πιο ύπουλο: ο Τραγουδιστής αποκτούσε πνευματικά δικαιώματα σε κάποια τραγούδια του δίσκου ως συνθέτης, αφού ο τελευταίος ήταν υποχρεωμένος να του τα παραχωρήσει βάσει του συμβολαίου του με τη δισκογραφική. Θυμηθείτε την περίπτωση Καζαντζίδη ο οποίος βέβαια, δεν έκανε κάτι που δεν ήταν πρακτική τότε στις εταιρείες.

Βέβαια όλο το σύστημα εκμεταλλεύεται την έλλειψη μουσικής παιδείας του μέσου Έλληνα, ο οποίος αρκείται -για να μην πω γουστάρει- να ξέρει μόνο το όνομα του τραγουδισταρά του οποίου είναι fan. Όλοι οι υπόλοιποι που μόχθησαν για την "τραγουδάρα" περιττεύουν. 8)

 

[gerasimos]

Όλα αυτά που γράφετε είναι σημαντικά καθώς αναλύουν το πρόβλημα, δηλαδή γιατί υπάρχει η νοοτροπία του τραγουδιστή-μπροστάρη. Ωστόσο, ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών, να μην μείνουμε δηλαδή στο πρόβλημα.

Γεράσιμος

 

[ecotom]

Νομίζω ότι από την ανάλυση του προβλήματος προκύπτουν δύο λύσεις:

Η μια, έχει να κάνει με τη νοοτροπία του Έλληνα και την αλλαγή της άρα άπτεται του θέματος της μουσικής παιδείας, θέμα τεράστιο για το οποίο προσωπικά κάνω τεράστιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια από τη θέση του καθηγητή Δ.Ε.

Το άλλο έχει να κάνει με τις πιέσεις των δισκογραφικών εταιριών πάνω στους δημιουργούς ή στους session μουσικούς, οι οποίοι δεν θα πρέπει να υποκύπτουν στις ορέξεις τους αμαχητί. Ειδικά για τους δημιουργούς, τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν αφού υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να έρθουν σε επαφή με το κοινό (π.χ. internet) οι οποίοι μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τις εταιρείες. Οι μουσικοί μπάντας όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να επικοινωνήσουν άμεσα με το κοινό. Όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε, δεν νοούνται έξω από τη μπάντα. Το πιο ισχυρό τους όπλο είναι οι πατροπαράδοτες ζωντανές εμφανίσεις με σχήματα στα οποία μπορούν και λειτουργούν δημοκρατικά ως προς τα μέλη τους, το οποίο είναι και το ζητούμενο.

Και κάτι άσχετο: Ο πληθυντικός απευθυνόταν σε όλους ή μόνο σε μένα; Αν απευθυνόταν σε μένα, ευχαριστώ, αλλά μια παρέα είμαστε....

 

[Trolley]

ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών

Ναι, συμφωνώ, γι' αυτό εγώ ανέφερα το όνομα του Μαγκλάρα. Θα ήθελα και εγώ να μάθω περισσότερα ονόματα καλών σύγχρονων ελλήνων μουσικών. Μου κάνει εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αθρόα συμμετοχή σε αυτό το thread.

 

[decadence]

Τα προβλήματα λίγο-πολύ γνωστά: Δισκογραφικές, ΜΜΕ, έλλειψη παιδείας, έλλειψη χώρων, ανθρώπων, μέσων προώθησης-προβολής.

Δυστυχώς στην Ελλάδα το παιχνίδι παίζεται με τους όρους που ήδη αναφέρθηκαν και απευθύνεται στη συντρηπτική πλειοψηφία του ακροατηρίου. Super market συνθέσεις, στίχοι, παραγωγές...

Είχα προχθές μία κουβέντα με κάποιο συμφοιτητή μου που είχε την τύχη να ζήσει στην Αγγλία κάποια χρόνια. Δεν ήξερες σε ποιο live να πρωτοπάς, λίστες ολόκληρες με μουσικά events σε δίάφορες πόλεις.

Στη Φιλανδία μπάντες όπως οι NightWish, αντιμετωπίζονται όπως η Βανδή ή η Βίσση εδώ... Να μιλήσουμε για ζωντανές εμφανίσεις? Όσοι έχουν βρεθεί σε φεστιβάλς τύπου RockWave θα καταλάβουν τι εννοώ σε θέματα οργάνωσης συναυλίας/αντιμετώπισης κοινού.

Ελληνες μουσικοί? Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι αλλά μάλλον η εγχώρια κουλτούρα/νοοτροπία είναι ανίκανη να τους αξιοποιήσει. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα σχημάτων του εξωτερικού με Ελληνες μουσικούς στις τάξεις τους.

Η απάντηση? Εναλλακτικά κανάλια διανομής (Internet, ανέξαρτητες δισκογραφικές), αξιοποίηση τεχνολογίας - ένα home studio που μου φάνταζε σαν όνειρο πριν χρόνια - τώρα γίνεται πραγματικότητα χώρις εξω-πραγματικό κόστος. Να ξεκαθαρίσω πως είμαι ένας ερασιτέχνης (κυριολεκτικά) μουσικός με πολύ βασική εκπαίδευση, αλλά μεγάλη αγάπη γι'αυτό που ονομάζω μουσικό ταξίδι...

Μάλλον είπα πολλά, συγνώμη αν κόυρασα... 8)

 

[ecotom]

ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα ήταν ακριβώς για να ξεφύγουμε από αυτό και να αρχίσει κάποια προβολή μουσικών

Ναι' date=' συμφωνώ, γι' αυτό εγώ ανέφερα το όνομα του Μαγκλάρα. Θα ήθελα και εγώ να μάθω περισσότερα ονόματα καλών σύγχρονων ελλήνων μουσικών. Μου κάνει εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αθρόα συμμετοχή σε αυτό το thread.[/quote']

Πρόταση: τι θα λέγατε για δημιουργία καταλόγου Ελλήνων μουσικών; Είναι πολύ φιλόδοξο project;

 

[Haris]

Κατ' αρχήν θα έλεγα να ξεκαθαρίσουμε για ποιον ακριβώς χώρο μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στην ανεξάρτητη-ροκ-underground-και-δε-συμμαζεύεται σκηνή, νομίζω ότι τηρουμένων των αναλογιών η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από το εξωτερικό. Τα συγκροτήματα δημιουργούνται κατά κανόνα από παρέες που γουστάρουν να παίξουν τη μουσική με την οποία μεγάλωσαν, και κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν χωρίς να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε έχει να κάνει με προώθηση, προβολή, προσεγμένο image κ.λπ. Πρόκειται για την πιο αμιγή και πηγαία μορφή δημιουργίας, και όσο κι αν ακούγεται παράξενο, με την ίδια ακριβώς νοοτροπία που ξεκίνησαν οι Stones, ξεκινάει και ένα γκρουπ που αυτή τη στιγμή παίζει το Smoke On The Water, σ' ένα υπόγειο κάπου στα Γιάννενα.

Βέβαια είναι πιθανό αν ένα συγκρότημα επιβιώσει, κάποιο από τα μέλη του να φανεί περισσότερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται απαραίτητα ηθελημένα. Γιατί μπορεί π.χ. στις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά να είναι μπροστά ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης αντίστοιχα, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα του ρόλου τους ως frontmen και της συμβολής τους στη μουσική και στο στίχο, και όχι οποιασδήποτε διάθεσης (αυτο)προβολής. Γιατί είναι δεδομένο ότι και τα δύο γκρουπ δεν θα ήταν αυτά που είναι χωρίς τους προαναφερθέντες κυρίους, ενώ πιθανότατα θα διατηρούσαν την ταυτότητά τους αν αντικαθιστούσαν οποιοδήποτε άλλο μέλος τους.

Αν τώρα πιάσουμε την "εμπορική" σκηνή (σκυλο-ποπ-τσιφτετελορούμπες-κοκκινουμαζωνάκηδες-βισσοκαρβέλες-famestorοπαίδια και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), τα πράγματα πάλι δεν διαφέρουν και τόσο από την κατάσταση που επικρατεί στο εξωτερικό. Εδώ πλέον το παιχνίδι παίζεται στην εικόνα του "καλλιτέχνη", η οποία είναι συνήθως σημαντικότερη από τη μουσική του προσφορά (όποιος γέλασε με τη "μουσική προσφορά" είναι κακοπροαίρετος, κακεντρεχής και ζηλιάρης...), και η οποία πρέπει να προωθηθεί με κάθε τρόπο. Αν η εικόνα πιάσει, τότε οποιαδήποτε ακουστική φούσκα ηχογραφηθεί, διανεμηθεί στα δισκάδικα, υποστηριχτεί με μακροχρόνιες εμφανίσεις στις αίθουσες τέχνης της παραλιακής ή/και περιστασιακές εμφανίσεις στα απανταχού πρωϊνάδικα, και με ένα σπηντάτο, προκλητικό βίντεο (όπως το εννοούν αυτοί το προκλητικό), θα πουλήσει σαν ζεστή - αλλά ακριβοπληρωμένη - τυρόπιτα, σε ένα κοινό που αντιμετωπίζει τη μουσική ως τέτοια (τυρόπιτα εννοώ, μα κανείς δεν παρακολουθεί.

Όπως πιθανότατα καταλαβαίνετε (αν πάλι κάπου στο δρόμο με χάσατε, σας δικαιολογώ απόλυτα), σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι κανείς δεν δίνει δεκάρα για το συνθέτη, τον ενορχηστρωτή, τους μουσικούς κ.λπ. που βρίσκονται πίσω από τη φίρμα, για τον ίδιο λόγο που κανείς δε δίνει δεκάρα για τον παραγωγό, το διευθυντή marketing και το παιδί για τις εξωτερικές δουλειές της δισκογραφικής εταιρείας. Όλοι οι παραπάνω είναι τα μέσα δημιουργίας του προϊόντος και προώθησής του στον τελικό αποδέκτη, και το μόνο που έχει σημασία είναι το ίδιο το προϊόν. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις είναι ορισμένοι συνθέτες (δεν ξέρω γιατί, αλλά στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου η λέξη "πληνθέτης") που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ισχυρό όνομα στη συγκεκριμένη πιάτσα (δεν θα τους κατονομάσω για να μην χαρακτηριστώ συκοφάντης, αλλά και οι δύο συνεργάζονται με γνωστές καλλίγραμμες και ταυτόχρονα καλλίφωνες καλλιτέχνιδες - πάλι κάποιος γέλασε, μα δεν σέβεστε τίποτα πια;; - των οποίων το όνομα αρχίζει από "Β").

Τι θέση έχει λοιπόν ο μουσικός στο χώρο αυτό; Τι διαφορετικό συμβαίνει εις την αλλοδαπήν; Πόσο θα φτάσουν το κιλό τα ραπανάκια; Οι απαντήσεις είναι αντίστοιχα, "δύσκολη", "ουσιαστικά τίποτα" και "μην τα ρωτάτε", αλλά περισσότερες (ζουμερές) λεπτομέρειες θα διαβάσετε στο δεύτερο μέρος αυτής της μοναδικής έρευνας (εσένα που είπες "ωχ, όχι κι άλλο!" σ' έχω σταμπάρει...).

 

[kokoman]

Γεια σου ρε Χάρη!!! Μόλις ξύπνησα και μπορώ να πω πως το post σου ήταν το πρώτο που διάβασα και μου έφτιαξε την μέρα.I couldn't agree with you more,όπως θά λέγανε οι φίλοι μου οι ¶γγλοι και σταματάω εδώ.¶κου εκεί πληνθέτης........χαχαχαχα :lol:

 

[Heartcore]

Haris' date=' επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Όταν ένα συγκρότημα είναι ένας δεμένος πυρήνας, βασίζει τον ήχο του στην ιδιαίτερη προσέγγιση του κάθε μέλους.[/quote']

Έγω πάλι πιστεύω ότι πίσω από τα περισσότερα συγκροτήματα υπάρχει ένα ή το πολύ δυο μέλη που είναι η κινητήριος δύναμη. Πάντα υπάρχει ένας δυνατότερος χαρακτήρας μέσα σε μια μπάντα που μαγνητίζει τους υπόλοιπους μουσικούς άσχετα πόσο καλοί είναι. Για παράδειγμα πίσω από τους depeche mode ο M. Gore είναι η κινητήριος δύναμη, ο πυρήνας, το συγκρότημα ακολούθησε το δικό του μουσικό ταξίδι.

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι πάντα έτσι, στην περίπτωση των καναδών godspeed, μιας κολλεκτίβας τα πράγματα λειτούργούν αρκετά διαφορετικά.

Πιστέυω ότι το θέμα εξαρτάται από την ωριμότητα των μουσικών ως προς τι διαδρομή θέλουν να ακολουθήσουν.

Διαπιστώνω βέβαια για ακόμα μια φορά κατα πόσο είμαστε επηρεασμένοι από την pop μουσική και από τα όρια που επιβάλλει αυτή ως προς τη νοοτροπία των μουσικών (εμάς δηλ.) Επειδή κάποιοι βρήκανε τη χρυσή τομή δεν σημαίνει ότι αυτή είναι ο χρυσός κανόνας για κάθε μουσικό ή συγκρότημα. Το μουσικό ταξίδι όπως ανέφερε κάποιος φίλος παραπάνω αρχίζει ανακαλύπτοντας και όχι υιοθετόντας ρότα από προηγούμενες εξερευνήσεις από τρίτους, καθώς έτσι είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τα ίδια ταξίδια και -όπως έχει ήδη- καταντήσει να είναι ρουτίνα. Αν κάποιος καταφέρει με ένα κουβά να ανακαλύψει ένα καινούργιο κόσμο για μένα θα είναι πιο μάγκας από ένα τυπά που απλά πήγε με λουξ γιοτ στη μύκονο.

Τα συμπεράσματα δικά σας, αν γουστάρετε στη μπάντα να έχετε frontman τον ντράμερ -γιατί όχι?- προσπαθήστε το. Τουλάχιστον είναι καλύτερο από το να έχεις φροντμαν το λαπτοπ

 

[Trolley]

Κατ' αρχήν θα έλεγα να ξεκαθαρίσουμε για ποιον ακριβώς χώρο μιλάμε.

Αυτό είπα και εγώ' date=' ότι στον κόσμο της jazz, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αν βάλουμε στη συζήτηση και την κλασσική ή την παραδοσιακή μουσική, εκεί γίνονται ακόμη πιο διαφορετικά.

νομίζω ότι τηρουμένων των αναλογιών η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από το εξωτερικό

Αυτή η φράση είναι αντιφατική. Ειδικά αν τηρήσουμε τις αναλογίες, διαβεβαιώνω ότι η κατάσταση στο εξωτερικό ΕΙΝΑΙ πολύ-πολύ διαφορετική.

Τα συγκροτήματα δημιουργούνται κατά κανόνα από παρέες που γουστάρουν να παίξουν τη μουσική με την οποία μεγάλωσαν' date=' και κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν χωρίς να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε έχει να κάνει με προώθηση, προβολή, προσεγμένο image κ.λπ.[/quote']
Η εφηβεία είναι παντού εφηβεία, αλλά αυτό δεν έχει σχέση κατά τη γνώμη μου με το thread. Επειδή κάποτε και εγώ ήμουν μέλος μίας τέτοιας παρέας, έχω υπόψιν μου ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα. Ο υποψήφιος frontman αρχίζει από πολύ νωρίς να σαμποτάρει τους άλλους, επιλέγοντας τις ώρες που θα γίνουν οι πρόβες (ώστε να είναι σίγουρο ότι δεν θα κοιμάται), την ταινία που θα πάει να δει η παρέα όταν πάει σινεμά (ώστε να είναι σίγουρο ότι θα έχει γνώμη), καμακώνοντας επιδεικτικά τις γκόμενες των άλλων (ώστε να είναι σίγουρο ότι η αυτοπεποίθησή τους δεν θα ξεπεράσει ποτέ τη δική του αυτοπεποίθηση) κλπ. Μικροί δικτατορίσκοι υπάρχουν παντού και δεν κρατάνε πάντοτε μικρόφωνο.

με την ίδια ακριβώς νοοτροπία που ξεκίνησαν οι Stones' date=' ξεκινάει και ένα γκρουπ που αυτή τη στιγμή παίζει το Smoke On The Water, σ' ένα υπόγειο κάπου στα Γιάννενα[/quote']
¶ρα που να αποδώσουμε το ότι δεν έχουν ποτέ βγεί συγκροτήματα της στάθμης των Stones από τα Γιάννενα; Στο κλίμα; Στις στρατιωτικές υποχρεώσεις; Στον έρωτα; Στο υπόγειο;...είναι φανερό πως κάπου είναι λανθασμένη η λογική σου. Εγώ δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις πρώτες πρόβες των Stones (οπότε δεν θα προσποιηθώ ότι γνωρίζω τι γινότανε), αλλά έχω παρακολουθήσει αρκετά ελληνικά γκρουπ να παίζουν κάτι σαν το Smoke On The Water. Οι πιο πολλοί από αυτούς σε κάνουν να παρακαλάς να κοπεί (έστω και για λίγο) το ρεύμα.

και τα δύο γκρουπ δεν θα ήταν αυτά που είναι χωρίς τους προαναφερθέντες κυρίους

Ούτε οι κύριοι θα ήταν αυτό που είναι χωρίς το γκρουπ από πίσω τους. Δεν συμφωνείς?

Διαπιστώνω βέβαια για ακόμα μια φορά κατα πόσο είμαστε επηρεασμένοι από την pop μουσική και από τα όρια που επιβάλλει αυτή ως προς τη νοοτροπία των μουσικών

Ακριβώς. Αν ενδώσει κανείς στην ιδέα της αναγκαιότητας του frontman... μετά κλάφτα χαράλαμπε. Ο frontman (όπως τον εννοούμε σε αυτή τη συζήτηση) είναι μέρος της pop/rock κουλτούρας (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια), όχι μουσική η εννοιολογική αναγκαιότητα. Είναι προς τιμήν των Godspeed You! Black Emperor (τους οποίους πρόσφατα μου σύστησε ο feather) ότι κρατιούνται μακρυά από τέτοιες βλακείες. Είμαι σίγουρος ότι τους κοστίζει ακριβά. Δεν θα εκπλαγώ αν τα επόμενα χρόνια προκύψουν δέκα σημαντικά γκρουπ από τις στάχτες των Godspeed (οι οποίοι οι καημένοι δεν έχουν frontman), ενώ τα γκρουπ που καταλήγουν να έχουν frontman συνήθως ψοφάνε μαζί με τον frontman τους.

 

[Heartcore]

Wow! να με συγχωρείς αλλά δεν έβγαλα άκρη από το post σου. Εγώ πίστευα ότι είμαι ο τυπάς που προκαλεί σύγχηση στους άλλους αλλά δεν κατάφερα να δω to point u r trying to make, ενώ καταλαβαίνω κάποια πραγματάκια χάνω την γενική εικόνα.

 

[Trolley]

Wow! να με συγχωρείς αλλά δεν έβγαλα άκρη από το post σου. Εγώ πίστευα ότι είμαι ο τυπάς που προκαλεί σύγχηση στους άλλους αλλά δεν κατάφερα να δω to point u r trying to make' date=' ενώ καταλαβαίνω κάποια πραγματάκια χάνω την γενική εικόνα.[/quote']
Ποιο point φίλε μου; Δεν διδάσκω, συζητάμε. Θεώρησα ότι μερικές από τις θέσεις του Harris οδηγούν σε λάθος εικόνα και προσπάθησα να τις απαντήσω χρησιμοποιώντας στοιχεία από την προσωπική μου εμπειρία. Αντίθετα, συμφώνησα με εσένα που (κατά τη γνώμη μου) έχεις ορθά αντιληφθεί ότι ο υπάρχει ένα ζήτημα κακών επιρροών της ποπ κουλτούρας στον κόσμο των μουσικών (άρα και της μουσικής).

Η ουσία είναι ότι έχουμε ξεφύγει από το topic. Ο Gerasimos ζήτησε τη συμβολή μας για ένα θέμα και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να του λέμε για ποιους λόγους δεν μπορεί να έχει αυτή τη συμβολή.

 

[gerasimos]

Δεν είναι κακό να ξεφεύγει η συζήτηση, αφού υπάρχει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο. Δεν αφήσατε να πέσει κάτω η βιαστική μου διαπίστωση ότι "για κάποιους λόγους τα συγκροτήματα προσωποποιούνται στο πρόσωπο ενός και οι υπόλοιποι χάνονται" προσπαθώντας να πάω αμέσως στο ζουμί: ποιοί είναι τέλος πάντων οι αξιόλογοι μουσικοί; αυτοί που έχουν στιγματίσει με το παίξιμο τους τα συγκροτήματα από τα οποία έχουν περάσει; Δεν υπάρχουν έξω από τα πλαίσια ενός γκρουπ όπως λέτε; Αν ναι, το γεγονός ότι γίνεται αρκετή κουβέντα σε αυτό το thread και μόνο ένα όνομα έχει ακουστεί μέχρι στιγμής, με κάνει να σκέφτομαι ότι μήπως τελικά η νοοτροπία μας είναι αυτή που δεν επιτρέπει την ανάδειξη τους; Από την άλλη καταλαβαίνω την προσέγγιση σας, καθώς προσπαθώ να σκεφτώ περιπτώσεις μουσικών που έφυγαν από ένα σχήμα, πήγαν σε ένα άλλο και μετάγγισαν κάτι από το παίξιμο τους στο νέο σχήμα, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον. Ίσως γιατί περιπτώσεις "μετεγγραφών" όπως τις έχουμε συνηθίσει στον άκρως επαγγελματικό ξένο χώρο δεν συμβαίνουν στην παρεΐστικη προσέγγιση της ελληνικής σκηνής. Αν βέβαια πάμε στους επαγγελματίες, σίγουρα κάποιος θα μπορούσε να αναφέρει τους κλασσικούς παλαιούς Φακανάδες, Τουλιάτους, Σπαθαίους κλπ. Με τους νέους ροκάδες-εναλλακτικούς-μεταλλάδες-καρεκλάδες τι γίνεται;

...απογοήτευση

Γεράσιμος

 

[Haris]

Σημείωση του συγγραφέως: Πριν συνεχίσω την εμπεριστατωμένη (και ιδιαίτερα ψαγμένη θα προσέθετα!) επιχειρηματολογία μου στο φλέγον θέμα αυτής της θεματικής ενότητας θα ήθελα να αναφέρω ένα-δυο πραγματάκια.

1ον: Θα περιορίσω τη συλλογιστική μου στο χώρο που νομίζω ότι κινούνται τα περισσότερα μέλη αυτού του forum, δηλαδή αυτόν της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, που αυθαίρετα θα οριοθετήσω μεταξύ των δύο άκρων που ανέφερα στο προηγούμενο post (alternative – σκυλοπόπ), ο οποίος καλύπτει και όλα τα ενδιάμεσα είδη (jazz/fusion, ethnic, έντεχνο, λαϊκά, τα μεταξύ τους υβρίδια κ.λπ). Όπως ανέφερε και ο Wow! πιο πάνω, η κατάσταση στην κλασική ή στην παραδοσιακή μουσική είναι ίσως διαφορετική, και για χωροταξικούς λόγους δεν θα επεκταθώ.

2ον: Είμαι διατεθειμένος να συζητήσω οποιεσδήποτε ενστάσεις, αφού όμως πρώτα ολοκληρώσω τις βαθυστόχαστες σκέψεις μου, παραμένοντας στο θέμα του thread όπως το έθεσε ο Γεράσιμος.

Λοιπόν για να μην γίνω κουραστικός (από τώρα...), περνάω αμέσως στο ψητό, τουτέστιν:

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ( ΙΣΤΟΡΙΑ – ΜΕΡΟΣ Β΄

Αναρωτήθηκα λοιπόν στον (πολυαναμενόμενο) επίλογο του προηγούμενου post, ποια ακριβώς είναι η θέση του μουσικού ο οποίος μπορεί να έχει περάσει το ένα τρίτο της ζωής του ανεβοκατεβαίνοντας κλίμακες ή μελετώντας paraddidles προκειμένου να φτάσει σε ένα υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, όταν διαπιστώνει - αν δεν το ήξερε από πριν - ότι τη στιγμή που θα μπει στον επαγγελματικό χώρο, ουδείς από το κοινό δίνει μισό Ευρώ για τη γνώση του οργάνου που με τόσο κόπο κατέκτησε, για τον απλούστατο λόγο ότι βρίσκεται πίσω δεξιά σ' ένα σκοτεινό σημείο του stage (ο μουσικός, όχι το μισό Ευρώ), καλά κρυμμένος για να μην τύχει και τον δει κάποιος από κάτω, ο οποίος κάποιος δεν έχει καμία πρόθεση να τον δει ούτως ή άλλως από τη στιγμή που έχει πληρώσει για να δει την Καλομοίρα και τι τον νοιάζει τώρα αυτόν/ήν τι κάνει εκείνος ο τύπος με ...αυτό το όργανο τέλος πάντων που δεν ξέρει τι είναι αλλά σίγουρα δεν είναι μπουζούκι. Τώρα, αν αναρωτιέστε πότε εγώ αναρωτήθηκα όλα αυτά τα πράγματα στο προηγούμενο post, λυπάμαι αλλά χάσατε το δεύτερο επίπεδο πίσω από τα γραπτά μου.

Αυτό λοιπόν που απασχόλησε τον υποφαινόμενο, απασχολεί πιθανότατα και όλους τους μουσικούς που επέλεξαν να κάνουν επάγγελμα αυτό που γουστάρουν, και εκεί είναι που έρχονται οι υπαρξιακές αγωνίες του τύπου "ποιος είμαι; που πάω; εγώ γι' αυτό ξεπατώθηκα τόσα χρόνια να μελετάω; και τι θα το κάνω εγώ τώρα αυτό το πολυρυθμικό σχήμα '13 over 16' με τα μικροδιαστήματα, που μου βγήκε η ψυχή για να βγάλω (και σημειωτέον παίζω κιθάρα και όχι σιτάρ); μήπως να δοκιμάσω να το βάλω στο επόμενο τσιφτετέλι; (δοκίμασε, και είναι βέβαιο ότι ο μαέστρος θα σου προτείνει τουλάχιστον ένα ακόμη μέρος όπου θα μπορούσες να το βάλεις...).

Όπως καταλαβαίνετε οι απαντήσεις σε τέτοιου είδος ουσιώδη ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη δεν είναι πάντοτε "42" όπως θα πρότεινε o Douglas Adams, και δεν είναι απλές.

Είναι όλα θέμα επιλογών. Αν επιλέξεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική για να βγάλεις κάτι παραπάνω από τον άρτον τον επιούσιον (και θέλεις ας πούμε και το χαβιάρι και τη σαμπάνια), ο χώρος με τα χοντρά φράγκα είναι αυτός στον οποίο θα παραμείνεις ουσιαστικά ανώνυμος για το ευρύ κοινό, που φυσικά είναι ο χώρος όπου κυριαρχούν οι φίρμες οι οποίες φέρνουν αρκετά λεφτά στην εταιρία και στο μαγαζί ώστε να καλοπληρώνονται και οι μουσικοί.

Σε αυτή την περίπτωση καλό είναι να αποδεχτείς την κατάσταση ως έχει, και να λειτουργείς σαν αυτό που επέλεξες να είσαι: επαγγελματίας. Δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτα με το να βρίζεις κάθε φορά που βάζεις το βύσμα στον ενισχυτή, για το λακαμά τον τραγουδιστή που πάλι θα σας πετάξει έξω σε εκείνο το 9άρι (μα είναι δυνατόν "λαϊκός" βάρδος και να μην μπορεί να πει ένα καρσιλαμά;, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να καταλήξεις με σπασμένα νεύρα και να προσθέσεις και κανά ψιλο-έλκος στον ήδη ταλαιπωρημένο από τα ξενύχτια οργανισμό σου. Όσο για τις μουσικές σου αναζητήσεις, μπορείς κάλλιστα να τις διοχετεύσεις σε ένα σχήμα που θα παίζει αυτά που σε αντιπροσωπεύουν, μέσω του οποίου θα ακουστείς στο (εκ των πραγμάτων) περιορισμένο κοινό που θα εκτιμήσει εκείνο το 13-over-16 που λέγαμε πιο πάνω, όπου αν μη τι άλλο θα νιώθεις ότι είσαι μουσικός και όχι βιομηχανικός εργάτης.

Η άλλη λύση είναι να μην επιλέξεις τη μουσική σαν κύριο βιοποριστικό επάγγελμα. Μπορείς να έχεις μία πρωινή δουλειά (παραδίδοντας αν χρειάζεται μαθήματα για να συμπληρώσεις το εισόδημά σου) και να παίζεις μουσική απαλλαγμένος/η από το βιοποριστικό άγχος. Όσοι ανατριχιάσατε στη σκέψη της πρωινής δουλείας, για σκεφτείτε το λίγο. Είναι καλύτερα να περνάς 6 ώρες κάθε βράδυ, 6 μέρες τη βδομάδα, μεταξύ κάπνας και ανθέων που αθρόα πέφτουν επάνω στον καλλιτέχνη από τους αφιονισμένους μουσικόφιλους (εντάξει, εδώ μπορείτε να γελάσετε...), από το να δουλεύεις οκτάωρο σε μια δουλειά που μπορεί να είναι στείρα και βαρετή αλλά δεν προσβάλλει τη μουσική σου αισθητική, και δεν σε υποβάλλει στο μαρτύριο της καθημερινής επαφής με τους ανωτέρω αφιονισμένους;

Επιλέγοντας αυτόν το δρόμο, στη χειρότερη περίπτωση θα γίνεις αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν weekend warrior, παίζοντας με τους φίλους σου κάθε Σαββατοκύριακο σε μέρη όπου ο κόσμος θα έρθει για να σε ακούσει και όχι για σου πετάξει πιάτα και λουλούδια, και στην καλύτερη, είτε θα γνωρίσεις την "επιτυχία", με δισκογραφία, sold out Ρόδα κ.λπ. (βλ. Τρύπες και Σπαθιά), είτε - αν είσαι αρκετά καλός/η - θα γίνεις ένας/μία καταξιωμένος/η sessionman/woman (παιδιά δεν μπορούμε να βρούμε μια άλλη φόρμουλα για να αποφεύγουμε το σεξισμό στη γλώσσα, αυτά τα ος/η καταντούν κουραστικά... κύριε Μπαμπινιώτη, παρακαλώ τη συνδρομή σας), που όμως θα επιλέγει τα sessions που θα κάνει, και δεν θα χρειάζεται να ανέχεται το νυχτερινό σκυλολόι.

Ξέφυγα από το θέμα; Δεν νομίζω, αν όμως ξέφυγα ζητώ συγγνώμη.

Θα επανέλθω όμως με το τρίτο μέρος (σταματήστε αμέσως να σπάτε τις πανάκριβες TFT οθόνες σας, και βοηθήστε την κοπέλα που λιποθύμησε στο βάθος!), όπου θα διευκρινίσω γιατί θεωρώ ότι η κατάσταση δεν διαφέρει κατ' ουσίαν (παρά μόνο αριθμητικά) από αυτή που επικρατεί στο εξωτερικό, και θα ασχοληθώ και με τα γκρουπ της εναλλακτικής (και όχι μόνο) σκηνής, αφού αυτό το post εστίασε κυρίως στους επαγγελματίες μουσικούς.

 

[gerasimos]

...και θα ασχοληθώ και με τα γκρουπ της εναλλακτικής (και όχι μόνο) σκηνής' date=' αφού αυτό το post εστίασε κυρίως στους επαγγελματίες μουσικούς.[/quote']
Όχι, ίσα-ίσα, εγώ σε αυτούς τους μη-επαγγελματίες πρωτοαναφέρθηκα. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει να εντρυφήσω σε καλούς sessionάδες για τον απλούστατο ρόλο ότι προσποιούνται κάτι το οποίο δεν είναι, παίζοντας ιδέες άλλων. Δεν μου λέει κάτι, και ας τις παίζουνε με τον καλύτερο τεχνικά τρόπο. Βέβαια, τους καλούς παίκτες τους εκτιμάω άσχετα από το τι παίζουν.

Η ιδέα ήταν να εστιαστούμε σε αυτούς που ταυτόχρονα δημιουργούνε και γι'αυτό (νομίζω) η εναλλακτική σκηνή προσφέρει μεγάλο πεδίο αναζήτησης...



Γεράσιμος

 

[Haris]

Γεράσιμε, εννοούσα τη δική μου δημοσίευση και όχι το θέμα του thread. Είναι σαφές ότι αναφέρεσαι κυρίως στην εναλλακτική σκηνή, και γι' αυτό θα επανέλθω.

Πριν όμως, θα ήθελα να απαντήσω σε κάποιες ενστάσεις, γιατί στο κάτω-κάτω μέσα από το διάλογο θα βγάλουμε κάποια άκρη.

Wow!:

"...Στον κόσμο της jazz (πάλι, ότι και αν σημαίνει αυτό για την Ελλάδα) δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εκεί, η έννοια της "μπάντας" έχει πολύ διαφορετικό νόημα και δυναμική. τα ονόματα των μουσικών δεν θάβονται κάτω από την ιδέα του "συγκροτήματος", αλλά διατηρούν την ιδιαιτερότητά τους..."

Δεν θα διαφωνήσω ότι στη jazz ο μουσικός σημαίνει πολύ περισσότερα από ότι σε άλλα είδη, και αυτό έχει κυρίως να κάνει με τη νοοτροπία και την παιδεία του κοινού αυτής της μουσικής. Όμως για πολλά χρόνια, η jazz ήταν ο παράδεισος των frontmen, αφού από την εποχή των big bands και μέχρι περίπου τα τέλη της δεκαετίας του '60 ο κανόνας ήταν ένα τρανταχτό όνομα και η μπάντα του. Ποιος ξέρει ας πούμε το τρίτο τρομπόνι της μπάντας του Buddy Rich;

Έχω την εντύπωση ότι αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του '70, όταν ξεκίνησαν οι διάφορες επιμιξίες με άλλα είδη (κυρίως με το ροκ), οπότε η έννοια του γκρουπ άρχισε να γίνεται αποδεκτή και στη jazz. Παρ' όλα αυτά, και σήμερα η έννοια του frontman είναι ιδιαίτερα ισχυρή στη jazz (σε κάποιο βαθμό ακόμη και στην Ελλάδα).

"...Ειδικά αν τηρήσουμε τις αναλογίες, διαβεβαιώνω ότι η κατάσταση στο εξωτερικό ΕΙΝΑΙ πολύ-πολύ διαφορετική..."

(σχετικά με την άποψή μου για το ξεκίνημα των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης, ροκ κ.λπ. σκηνής)

Δεν βλέπω πώς η κατάσταση στο εξωτερικό είναι διαφορετική, αν μάλιστα τηρηθούν οι αναλογίες. Δεν πιστεύεις ότι πολλά γκρουπ έξω ξεκινούν ως παρέες που παίζουν τη μουσική που γουστάρουν; Πρόσεξε, μίλησα για το ξεκίνημα. Το τι ευκαιρίες έχουν να αναδειχθούν στη συνέχεια μέσα από live, δισκογραφία κ.λπ. είναι άλλη υπόθεση, και ενδεχομένως θέμα για ένα ξεχωριστό thread (όμως και στην Ελλάδα, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, και αυτό είναι προφανές για όσους θυμούνται τι έπαιζε πριν από καμιά εικοσαετία).

"...Η εφηβεία είναι παντού εφηβεία, αλλά αυτό δεν έχει σχέση κατά τη γνώμη μου με το thread. Επειδή κάποτε και εγώ ήμουν μέλος μίας τέτοιας παρέας, έχω υπόψιν μου ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα. Ο υποψήφιος frontman αρχίζει από πολύ νωρίς να σαμποτάρει τους άλλους, επιλέγοντας τις ώρες που θα γίνουν οι πρόβες (ώστε να είναι σίγουρο ότι δεν θα κοιμάται), την ταινία που θα πάει να δει η παρέα όταν πάει σινεμά (ώστε να είναι σίγουρο ότι θα έχει γνώμη), καμακώνοντας επιδεικτικά τις γκόμενες των άλλων (ώστε να είναι σίγουρο ότι η αυτοπεποίθησή τους δεν θα ξεπεράσει ποτέ τη δική του αυτοπεποίθηση) κλπ. Μικροί δικτατορίσκοι υπάρχουν παντού και δεν κρατάνε πάντοτε μικρόφωνο..."

Παραδέχομαι ότι προσέγγισα το θέμα λίγο ρομαντικά. Έχω βρεθεί και εγώ σε αντίστοιχη κατάσταση με αυτή που περιέγραψες, όπου το υπερτροφικό εγώ ενός ανυποψίαστου δεκαεπτάχρονου που πίστεψε ότι επειδή έβγαλε το σόλο του Paranoid, έγινε αυτόματα ο γιος του γαμάω (αν όχι ο γαμάω αυτοπροσώπως), προσπαθούσε να επιβληθεί στα λιγότερο υπερτροφικά εγώ των υπόλοιπων ανυποψίαστων δεκαεπτάχρονων του γκρουπ. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ξεκινήσαμε σαν παρέα και θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε συνεχίσει αν δεν υπήρχε το εν λόγω ψώνιο. Η "αμιγής και πηγαία μορφή δημιουργίας" που ανέφερα ήταν παρούσα ούτως ή άλλως.

"...¶ρα που να αποδώσουμε το ότι δεν έχουν ποτέ βγεί συγκροτήματα της στάθμης των Stones από τα Γιάννενα; Στο κλίμα; Στις στρατιωτικές υποχρεώσεις; Στον έρωτα; Στο υπόγειο;...είναι φανερό πως κάπου είναι λανθασμένη η λογική σου. Εγώ δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις πρώτες πρόβες των Stones (οπότε δεν θα προσποιηθώ ότι γνωρίζω τι γινότανε), αλλά έχω παρακολουθήσει αρκετά ελληνικά γκρουπ να παίζουν κάτι σαν το Smoke On The Water. Οι πιο πολλοί από αυτούς σε κάνουν να παρακαλάς να κοπεί (έστω και για λίγο) το ρεύμα..."

Το ότι υπάρχουν κακά συγκροτήματα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και καλά. Το γιατί δεν έχουν βγει συγκροτήματα του επιπέδου των Stones από τα Γιάννενα ή από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα είναι ένα άλλο θέμα, που όπως είπα και πιο πάνω χρειάζεται ένα ξεχωριστό thread (νομίζω μάλιστα ότι πήρε το μάτι μου κάποια σχετική συζήτηση στο forum). Θεωρώ όμως ότι δεν οφείλεται σε κανέναν από τους λόγους που αναφέρεις, ούτε (τόσο) στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, ούτε σε γενικότερη έλλειψη ταλέντου. Επιμένω ότι η νοοτροπία που έχουν τα γκρουπ όταν ξεκινούν είναι πάνω-κάτω ίδια, είτε είναι από τα Γιάννενα είτε από το Seattle. Στη συνέχεια είναι που παρουσιάζονται οι διάφοροι ανασταλτικοί παράγοντες που περιορίζουν κάποια γκρουπ στο υπόγειο απ' όπου ξεκίνησαν.

feather:

"...Στο δίλημμα "πρωινή δουλειά ή σκυλάδικο" οφείλεται η ριζική έλλειψη συντονισμού των μουσικών στην ελλάδα για την διεκδίκηση μιας πιο αξιοπρεπούς ζωής. Διαφωνώ κάθετα και με τη λογική "σκάσε-και-κολύμπα" και με τη λογική "weekend-warrior", γιατί είναι ηττοπαθείς και γιατί καμία από αυτές δεν έχει αποφέρει καρπούς στον έλληνα μουσικό. Καμία από αυτές δεν έχει σώσει τα προσχήματα..."

Σε καμία περίπτωση δεν υποστήριξα τη λογική "σκάσε και κολύμπα" για κάποιον που αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Και φυσικά, συμφωνώ απόλυτα με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων για καλύτερες εργασιακές σχέσεις, ωράρια, αμοιβές κ.λπ. Αναφέρθηκα στο καλλιτεχνικό τέλμα που μπορεί να σε ρίξει η καθημερινή ρουτίνα στους ναούς της διασκέδασης, το οποίο με τη δεδομένη κατάσταση δύσκολα θα το αποφύγεις αν ζεις από τη μουσική. Γιατί η αγορά (το κοινό) είναι αυτή που καθορίζει τη ζήτηση, και αυτή τη στιγμή η αγορά ζητάει σκυλάδικο (με την ευρύτερη έννοια του όρου - αν είσαι ροκάς και παίζεις με τους "Φίλους για πάντα" δεν σημαίνει ότι έχεις βρει τον δημιουργικό σου παράδεισο). Έτσι, ακόμη και με βελτιωμένες εργασιακές σχέσεις, συνδικαλιστική υποστήριξη κ.λπ. (επαναλαμβάνω, αμφότερα απόλυτα θεμιτά και επιβαλλόμενα), οι καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις πάνε περίπατο. Και δεν νομίζω ότι η σημερινή ελληνική μουσική αγορά μπορεί να συντηρήσει επαρκώς πολλά jazz/fusion (ή ότι άλλο θα θέλατε) σχήματα, διαφορετικά τα μαγαζιά της παραλίας θα κυνηγούσαν τους μουσικούς με σφεντόνες. Θα ήθελα ιδιαιτέρως να ακούσω οποιαδήποτε διαφωνία και πρότασή σου (πέρα από τη συνδικαλιστική οργάνωση), καθώς και των άλλων μελών του forum.