Ο Πελέ κατά γενική ομολογία ήταν ο μεγαλύτερος θρύλος του αθλήματος, και αυτό δεν είναι κάτι που το λέγανε μόνο πολλοί μέσα στο καφενείο, αλλά το έχουν πει και οι υπόλοιποι θρύλοι για αυτόν (Κρόιφ, Πούσκας, Μπεκενμπάουερ κλπ κλπ κλπ). Προσωπικά μιλώντας, στα 37 είμαι, οπότε δεν τον πρόλαβα στα γήπεδα όπως ο πατέρας μου, αλλά όσα κατάφερε να πετύχει στην πορεία του, συν αυτά που έχω δει από τα βίντεο, στο μυαλό μου τον έκαναν ανέκαθεν να θεωρείται ο ξεκάθαρος GOAT παικτικά. Συνολικά ποδοσφαιρικά τώρα, η μεγαλύτερη προσωπικότητα κατ'εμέ ήταν και θα είναι ο Κρόιφ (με όσα έκανε σαν παίχτης, προπονητής και παράγοντας).
Στο αιώνια ενδιαφέρον ερώτημα του ποιος είναι ο σπουδαιότερος στο εκάστοτε σπορτ πάντως, για το ποδόσφαιρο αν θέλει κάποιος να δώσει μια όσο γίνεται πιο αντικειμενική απάντηση, αυτή θεωρώ πως μπορεί να είναι μόνο δύο ονόματα: Πελέ ή Μέσι. Ούτε Μαραντόνα, ούτε Κρόιφ, ούτε Ντι Στέφανο, ούτε Κριστιάνο, ούτε κανείς.. κι αυτό γιατί δίπλα στα όσα μαγικά έχουν καταθέσει στο χορτάρι αυτοί οι δύο, οι
αριθμοί και το legacy τους δείχνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για τις δύο πιο μεγάλες ποδοσφαιρικές καριέρες, και απλά είναι επιλογή εποχής και υπόλοιπων κριτηρίων από κει και μετά για την απάντηση. Εγώ αν και σαν ανώτατη αρχή αναγνωρίζω την Βραζιλία στο ποδόσφαιρο, και ο μεγαλύτερος από όλους τους Βραζιλιάνους ήταν και παραμένει ο Πελέ, πλέον δέχομαι και την απάντηση Messi, μιας που το παλικάρι τα έχει κάνει όλα, και μαζί με τον Κριστιάνο έχουν φτάσει την έννοια κυριαρχίας και συνέπειας σε τρελά ύψη στην πιο προηγμένη τεχνολογικά και επαγγελματικά εποχή. Την απάντηση Κριστιάνο δεν μπορώ να τη δεχθώ, γιατί όσο κι αν 20 χρόνια τώρα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον Μέσι, ποτέ δεν υπήρξε τόσο επιδραστικός όσο ο κοντορεβυθούλης. Αντίστοιχα ο Μαραντόνα, όσο κι αν είναι η πιο λατρεμένη φιγούρα από τους παραπάνω, δεν έχει ούτε τους αριθμούς ούτε τη συνέπεια κυριαρχίας στο τοπ επίπεδο ώστε να βγει λογικά από πάνω στη σύγκριση.
Ανέφερα τα ονόματα που κυκλοφορούν σε αυτές τις κουβέντες τα τελευταία χρόνια (παλιότερα το δίπολο ήταν μόνο Πελέ-Μαραντόνα όπως θυμόμαστε), και προσπαθώ να το κρατήσω στη λογική ανάλυση του πράγματος. Κατ' ουσία, όταν μπαίνει η αγάπη και η λατρεία για έναν παίχτη στην εξίσωση, τα αντικειμενικά κριτήρια πάνε λίγο περίπατο, για αυτό άλλωστε ο Ντιέγκο ίσως για την πλειοψηφία αποτέλεσε ίνδαλμα μεγαλύτερο ακόμα κι από τον πραγματικό Βασιλιά του ποδοσφαίρου. Για μένα τον μπασκετικό πάντως, ο Πελέ ήταν πάντοτε συνώνυμο της κορυφής, και του ίδιου του αθλήματος αν θέλετε, αλλά οι μεγάλες προσωπικές αδυναμίες έχουν υπάρξει τα δύο Ρ (Ρονάλντο και Ροναλντίνιο), ο Βαν Μπάστεν, και αυτός ο εξωγήινος τύπος ονόματι Μ'Μπαπέ.
Σταματάω στις 3 παραγράφους καφενειακού χαρακτήρα, και παραθέτω κι ένα βιντεάκι για το θρύλο. Αντίο Βασιλιά...
