hot_sauce είπε:
παλιά, λοιπόν, ως προς τι πληρωνόταν ένας συνθέτης?
οκ, για τους στιχουργούς να το καταλάβω.....
(ευχαριστώ για το βιβλίο)
Το παλια περιλαμβανει 1000 χρονια ιστορίας μουσικης και μια ολοκληρη Ευρώπη ;D
Τελοσπαντων, αυτο που ισχυε γενικα (πολύ γενικά), ήταν ότι ο συνθέτης ήταν υπαλληλος της Αυλής. Τον ταϊζαν, τον ποτιζαν, και έπρεπε να κανονιζει να υπάρχει μουσικουλα στις μαζώξεις και τις τελετες (μη φανταστεις ότι καθοταν κανεις να ακουσει σοβαρά τι έπαιζαν)
Πολλές φορές η μουσική ήταν μια απο τις ασχολίες του συνθετη (πχ ο Purcell καθαριζε και την εκκλησια, ή αλλος μπορεί να ταϊζε τα αλογα) κτλ.
Στην Ιταλία ήταν καπως πιο χαλαρα τα πραγματα, δεν ειχαν τοση δύναμη οι βασιλιαδες, γι'αυτο και ξεπετάχτηκαν έννοιες αισθητικής και καλυτερης-χειροτερης μουσικής. Εκει τα πραγματα λειτουργουσαν κυριως με ευγενεις-χορηγούς (d'Este, Borgia κτλ).
Ε, αυτή η μόδα πήγε και στην υπολοιπη Ευρώπη, είχαμε παραλληλα και την εξελιξη της τυπογραφίας, οπότε αρχισαν να πουλάνε και τυπωμενες συλλογες (χωρις πνευματικά δικαιωματα παλι)
Στο 19ο αιώνα που ψόφησε η βασιλεία, οι μουσικοι αγχώθηκαν να γινουν όπως οι ζωγραφοι, να θεωρούνται δηλαδή τα εργα τους «τεμαχια» και να μπουν όροι εμποριου (καλυτερο αρα ακριβοτερο, καλυτερος αρα προτιμότερος κτλ). Κι ετσι φτασαμε σιγααα σιγα στο σημερινο μπαχαλο