5 μεγάλοι μαζί....

[sultan of string]

όλοι με τις ψαροκασέλες και ο Carlton στο τέλος με τη στρατο....

πού πας ρε Καραμήτροοοο  ;D

 

[pipityri]

Πω πω...μου το είχε δώσει τότε ένας φίλος σε βιντεοκασέτα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Abercrombie, ίσως και τον Sco. Έβαζα τα σόλο τους ξανά και ξανά...το ξεσκίζουν.

 

[sultan of string]

Πω πω...μου το είχε δώσει τότε ένας φίλος σε βιντεοκασέτα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Abercrombie, ίσως και τον Sco. Έβαζα τα σόλο τους ξανά και ξανά...το ξεσκίζουν.

πλάκα πλάκα, από όλους ο καλύτερος είναι ο Abercrombie.... (γνώμη μου)

Πολύ εκφραστικός.

Πάντως όλοι τους έχουν υπογραφή.

Με κλειστά ματια τους καταλαβαίνεις.

Από τον Tal μέχρι τον Sco....

 

[fusiongtr]

Είναι από ένα live προς τιμήν του Tal.

Κάπου το έχω ολόκληρο.

Είναι απίστευτο!

ΥΓ. Μεγάλη κουβέντα θα πω τώρα, αλλά ο Tal Farlow είναι κατά την γνώμη μου ο πρόγονος του Holdsworth.

Τώρα θα μου πείτε γιατί?

Πραγματικά δεν ξέρω, είναι λίγο διαισθητικό αυτό, κάτι τα μεγάλα δάχτυλα, κάτι η πρωτοπορία στο φραζάρισμα ...

 

[sultan of string]

Τώρα θα μου πείτε γιατί?

το έχουν και λίγο στη μύτη...κάπως ίδιο... 

 

[Yameth]

Αυτός ο Larry ρε παιδί μου, έχει κάποια θέματα να λύσει. Ενω είναι τεχνικά άρτιος και διαβασμένος (εδω έκανε transcription και την οργάνωση για τους session μουσικούς των Steely Dan), όταν βρίσκεται παρέα με κάποια "τέρατα" κωλώνει. Και του έχει βγει αυτό αρκετές φορές σε συνεντεύξεις, κάτι σαν παράπονο πχ πως δεν τον κάλεσε ο Clapton στο Crossroads, υποδηλώνοντας πως δεν τον "παίζουν οι μεγάλοι", ενω έχει παίξει τις κάλτσες του στο παρελθόν και έχει αφήσει στάμπα στους χορδοσφίχτες. Αλλά πρέπει να του το πουν κάποιοι γιατι είναι ανασφαλής.

Ετσι κι εδω, ενω έχει γίνει ήδη δεκτός στο σετ των μεγάλων, στην προσπάθεια απο τη μια να μην παίξει ότι έπαιξαν οι προηγούμενοι (κάτι που διδάσκει στα μαθήματα του) και απο την άλλη να μην ξεχωρίσει σαν την μύγα μεσ' το γάλα, δεν εξυπηρετεί το κύρος του, παίζοντας μια σάλτσα άγευστη (ολίγο απ' όλα) χωρίς αρχή και τέλος.

Κι εμένα ο Scoffield (κατα παράδοση) και ο Abbercrombie (κατ' εξαίρεση) μου άρεσαν.

 

[pipityri]

Είναι από ένα live προς τιμήν του Tal.

Μάλιστα, ο ίδιος ο Coryell ήταν αυτός που μάζεψε τους υπόλοιπους κατόπιν παράκλησης του παραγωγού Jack Lewis. Το όλο event κυκλοφόρησε σε δίσκο ως All Strings Attached. Έχω δει/ακούσει μόνο άλλο ένα κομμάτι, το All Blues. Έχει, λέει, κι ένα πολύ ωραίο ντουέτο Abercrombie/Tal στο Beautiful Love....

 

[pipityri]

Αυτός ο Larry ρε παιδί μου, έχει κάποια θέματα να λύσει. Ενω είναι τεχνικά άρτιος και διαβασμένος (εδω έκανε transcription και την οργάνωση για τους session μουσικούς των Steely Dan), όταν βρίσκεται παρέα με κάποια "τέρατα" κωλώνει. Και του έχει βγει αυτό αρκετές φορές σε συνεντεύξεις, κάτι σαν παράπονο πχ πως δεν τον κάλεσε ο Clapton στο Crossroads, υποδηλώνοντας πως δεν τον "παίζουν οι μεγάλοι", ενω έχει παίξει τις κάλτσες του στο παρελθόν και έχει αφήσει στάμπα στους χορδοσφίχτες. Αλλά πρέπει να του το πουν κάποιοι γιατι είναι ανασφαλής.

Ετσι κι εδω, ενω έχει γίνει ήδη δεκτός στο σετ των μεγάλων, στην προσπάθεια απο τη μια να μην παίξει ότι έπαιξαν οι προηγούμενοι (κάτι που διδάσκει στα μαθήματα του) και απο την άλλη να μην ξεχωρίσει σαν την μύγα μεσ' το γάλα, δεν εξυπηρετεί το κύρος του, παίζοντας μια σάλτσα άγευστη (ολίγο απ' όλα) χωρίς αρχή και τέλος.

Κι εμένα ο Scoffield (κατα παράδοση) και ο Abbercrombie (κατ' εξαίρεση) μου άρεσαν.

Εδώ είναι κατά την περίοδο της ¨ολικής επαναφοράς του" μετά από χρόνια καταχρήσεων κλπ...Σταδιακά έκανε μεγάλες κατακήσεις, άκουσε πως παίζει με τον Abercrombie και την Assad αρκετά χρόνια αργότερα. Υπάρχει επίσης στο youtube η ηχογράφηση που έκανε με τον Miles το 70 κάτι...

 

[pipityri]

Ντάξει, άκυρο... ;D ;D ;D  Βάζε και κάνα επίθετο, αφεντικό! ;D

 

[Yameth]

Σόρι λάθος μου! Στον Carlton αναφέρομαι.

 

[Yameth]

Το θεμα όμως έχει ενδιαφέρον νομίζω. Τι θα έπρεπε να παίξει ο Carlton?

Το γνωστό του bluesy ύφος για το οποίο σίγουρα καλέστηκε κι ας ξεχώριζε ή να ακολουθήσει το στιλ της παρέας; Εσεις τι λέτε;

Δίνω 2 παραδείγματα πάνω στο ίδιο κομμάτι:

Ενα με τον Carlton να το παίζει με τον γιο του Travis αλα Joe Pass που είναι και πιο κοντά στο δικό του ύφος.

 

[fusiongtr]

ο Abbercrombie (κατ' εξαίρεση).

Αφεντικό εδώ είσαι off.

Γούστα είναι αυτά βέβαια, αλλά ο abercrombie κατ' εξαίρεση!!!!!!!

Αν είναι δυνατόν!

Όσο για τον Carlton, θα πω το εξής.

Σε κάποιο βιβλίο είχε ένα μάθημά του δεν θυμάμαι πάνω σε ποιο αντικείμενο.

Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα όμως, είναι ότι ανάλωσε το πρώτο μισό του μαθήματος, στο να λέει get away from the guitar.

Έγραφε ότι και ο ίδιος άφηνε για μεγάλα χρονικά διαστήματα την κιθάρα, έτσι ώστε όταν την ξανάπιανε ήταν ανανεωμένος, και είχε σταματήσει να παίζει τις κλισέ του φράσεις που έπαιζε πριν.

Είχε κατά κάποιον τρόπο "αδειάσει".

Πράγμα με το οποίο συμφωνώ 100% βέβαια.

Γι' αυτό θεωρούσε ότι δεν ήταν καλός τεχνικά (αυτοχαρακτηριζόταν ως άτσαλος), αλλά δεν τον ενδιέφερε τόσο αυτό, όσο το να μπορεί να είναι καλός μουσικά.

 

[sultan of string]

Το δικό μου σχόλιο ηταν καθαρα στο θέμα επιλογης κιθαρας. Έπρεπε να πάει με την 335. Βέβαια ισως ήθελε να διαφοροποιηθει και ηταν και η περίοδος έρωτα με την valley arts. Παντως το σόλο του καλο ειναι. Χειρότερα για μενα μου ακουστηκαν του Coryell και του sco....

Και ο Tal ψιλοχαμενος ηταν...

 

[Alter]

Απλά όταν κάποιος γίνεται διάσημος σε όλο τον κόσμο σαν recording/performing artist, και κάποιος σαν top session player, συνήθως γίνονται κορυφαίοι σε διαφορετικά πράγματα. Η δε διαφορά, αν δεν γίνει αισθητή σε ένα κομμάτι, θα γίνει περισσότερο φανερη αν ακουγες ολόκληρο λαιβ ας πούμε. Και ο Carlton παιζει εκτός έδρας εδώ , δεν είναι αυτό ακριβώς το στυλ μουσικής στο οποίο θεωρείται world class player

 

[pipityri]

Το θεμα όμως έχει ενδιαφέρον νομίζω. Τι θα έπρεπε να παίξει ο Carlton?

Το γνωστό του bluesy ύφος για το οποίο σίγουρα καλέστηκε κι ας ξεχώριζε ή να ακολουθήσει το στιλ της παρέας; Εσεις τι λέτε;

Θεωρώ πως πολύ καλά έκανε κι έπαιξε όπως έπαιξε, εξάλλου και υπόλοιποι έπαιξαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Coryell  στην αυτοβιογραφία του λέει...I have to say that Larry Carlton stole the show...and with his pure heart and soul tore through All Blues like I have never heard it...Σίγουρα πολύ μεγάλη φιλοφρόνηση.

  Κατά τ΄άλλα, τέτοιου είδους events έχουν εορταστικό χαρακτήρα  και, παρότι η συνοχή ίσως πάει περίπατο, είναι ενδιαφέρον να ακούς τόσα διαφορετικά στυλ . Πρόκειται για κάποιο τρόπο για την ιστορία της jazz κιθάρας-και τελικά την ιστορία της ίδιας της jazz, ακούγοντας  πως παίζουν ο Pattitucci και ο Billy Hart πίσω από κάθε σολίστα είναι σαν να περνούν οι διαδοχικές φάσεις της εξέλιξης αυτής της μουσικής.