Σε ότι αφορά την συγκεκριμένη τεχνική (G.Johns) αυτό που μετράει περισσότερο απ'όλα σε σχέση με τα 2 βασικά μικρόφωνα του σετάπ είναι η σωστή απόσταση και το pollar pattern και όχι τόσο το μέγεθος του διαφράγματος (στα οποία φυσικά μπορεί ο καθένας να κινηθεί κατά βούληση) και η τοπολογία του ενισχυτικού μέρους του μικροφώνου.
Με βάση λοιπόν το παραπάνω...η πιο "πετυχημένη" επιλογή (σε εισαγωγικά γιατί κατά βάση και σύμφωνα τον Ph.Newell , το συγκεκριμένο σετάπ είναι προιόν 9ευτυχούς) ατυχήματος) είναι η σωστή τοποθέτηση (δηλαδή να απέχουν το ίδιο από το θεωρητικό κέντρο του σετ ή από το κέντρο του ταμπούρου - για κάπιους η απόσταση αυτή προσδιορίζεται στις 2μιση μπαγκέτες) και επιλογή ενός όμοιου ζευγαριού μικροφώνων μεγάλου διφράγματος με καρδιοειδές πολικό διάγραμμα.
Τα 2 μικρόφωνα είναι hard panned.
Η απόσταση είναι πολύ λογικό να επηρεάζει άμεσα το αποτέλεσμα καθώς αυτή θα δημιουργήσει την αίσθηση του κέντρου και θα αποκλείσει τυχόν προβλήματα από διαφορές φάσης.
Η ομοιομορφία στα μικρόφωνα βοηθάει και πάλι στο να πετύχουμε την σωστή αίσθηση του κέντρου , κάτι που μπορεί ν αναιρεθεί ή τουλάχιστον να γίνει πιο δύσκολο να επιτευχθεί με 2 διαφορετικά μικρόφωνα , λόγω διαφορετικής ευαισθησίας, συχνοτικής απόκρισης αλλά ακόμη και διαφορετικότητας στην απόκριση των πολικών διαγραμμάτων. Φυσικά αυτό υπο συνθήκες μπορεί να είναι και το ζητούμενο...το ναεκμεταλευτούμε δηαλδή σε ένα τέτοιο στήσιμο τα διαφορετικά χαρακτηριστικά 2 μικροφώνων...
Το πολικό διάγραμμα σε ένα τέτοιο στήσιμο είναι λογικό να είναι τρομερά σημαντικό καθώς προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αφενός το σύνολο του σετ αλλά αφετέρου λόγω ιδιομορφιών στο στήσιμο να αποφύγουμε την έντονη παρουσία ανακλάσεων που θα μπορούσαν να δημμιουργήσουν προβλήματα στην ευαίσθητη ισσοροπία ανάμεσα στα 2 μικρόφωνα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγω η καλύτερη επιλογή είναι τα καρδιοειδή που προσφέρουν ένα μεγάλο έυρος περιμετρικά του μικροφώνου αλλά με πολύ ικανοποιητική απόριψη στο πίσω μέρος.....αντίσοιχα η χειρότερη επιλογή θα είναι μάλλον τα ribbon μικρόφωνα τα οποία λόγω figure 8 έχουν τρομερά έντονο side rejection αλλά και προσλαμβάνουν ισόποσα τον ήχο από το εμπρός και πίσω μέρος τους. Φυσικά μπορεί για κάποιον λόγο αυτό για κάποιον να είναι το ιδεατό...παρ'όλα αυτά δεν είναι σίγουρα η καλύτερη επιλογή για ένα τυπικό Glyn Johns set up (τα Μ160 που ανέφερε ο warpie είναι ίσως τα μοναδικά υπερκαρδιοειδή ribbon
![Wink ;) ;)](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f609.png)
)
Η επιλογή μεγάλου διαφράγματος είναι μάλλον το πιο υποκειμενικό κομμάτι στην όλη ιστορία....θα μπρούσε κάποιος να πει ότι τα μεγάλα διαφράγματα κολακέυουν πιο ροκ και δυνατά παιξίματα με την τάση τους να "στρογγυλεύουν" τα απότομα transients ενώ αντίστροφα τα μικρού διαφράγματος κολακέυουν παιξίματα με τεράστιο δυναμικό εύρος όπως jazz κλπ με την εκπληκτική λεπτομέρεια και "ταχύτητα" τους.