Άνοιξα τα παράθυρα σήμερα, λέω επιτέλους δροσούλα το βράδυ στο κέντρο-απόκεντρο της Αθήνας και μου ρθε η αποπνικτική μυρωδιά από τα καμμένα της Ν. Εύβοιας. ? Δεν υπάρχει ελπίδα..................
Οικονομική αφαίμαξη, θερμική καταπόνηση, κοινωνική και περιβαλλοντική καταστροφή κάνουν το μυαλό και του πιο ψύχραιμου, του πιο πειθαρχημένου, του πιο ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥ να παίρνει ΑΝΑΠΟΔΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ και να σαλέψει και τι θα απογίνει.........................????
Έμαθα παρασκήνιο, ζορίστηκαν πάρα πολύ να πάρουν την απόφαση, οι μισοί executives ήρθαν στα χέρια, ο CEO προσπαθούσε να ηρεμήσει τα πράγματα, μερικοί μίλησαν με συμπόνοια για την Ελλάδα, ένας έβγαλε ένα μικρό λόγο για τον λαό, πνιγμένος στο δάκρυ. Άκαρπες πόσες συνεδριάσεις και μετά δέχτηκαν όλοι να το κάνουν, οι μισοί με βαριά καρδιά βέβαια.
Ένας τους έπεισε τελικά γιατί είπε, ρε παιδιά, άμα το καλοσκεφτούμε, πιο πολύ με λυπεί αυτό που περνάνε τα παιδιά στο Νίγηρα, παρά μια αύξηση για την Ελλάδα στη συνδρομή μας. Αυτό τελικά, ήταν ο καταλύτης.