Συλλογη από πεταλια? Υπερβολες? Υπερτιμηση? Αξιζει το κοπο?

Paul Vigkonette

Νέο μέλος
Μηνύματα
4
Πόντοι
3
Κάπου στην δεκαετία του 80 όταν ξεκινούσα να ασχολούμαι με την ηλεκτρική κιθάρα όλοι θέλαμε τότε να αποκτήσουμε μία πεταλιέρα boss διότι βέβαια τότε μόνο αυτή ξέραμε. Και ενω τότε φάνταζε αρκετό να έχεις μία καλή ηλεκτρική κιθάρα και έναν καλό ενισχυτή των συνοδευόμενα από ένα DISTORTIOΝ FUZZ OVERDRIVE σίγουρα και ένα δύο ακόμα εφε που μας έκαναν περισσότερο εντύπωση ξαφνικά φτάσαμε σε ένα σημείο να θέλουμε να λέμε ότι θα ήθελα να έχω 15 κιθάρες 7-8 ενισχυτές και σίγουρα μία πλήρη συλλογή από πετάλια που συνήθως αποτελείτο παραμορφώσεις και overdrive από delay και chorus οπωσδήποτε ένα κουρδιστήρι ίσως ένα noise gate 1 compressor συνέχεια ίσως κάποια πιο εξειδικευμένα , κάπου στα μεσα δεκαετίας του 2000 έσκασε το φαινόμενο boutique, youtube channels για μουσικά θέματα και ένας τεράστιος χορός εκατομμυρίων παίχτηκε πάνω στο marketing και ξαφνικά δεν πας έφταναν τα πεταλια των εταιρειών μαζικής παραγωγής BOSS IBANEZ MXR κλπ κλπ και θέλαμε ξαφνικά αυτό που δεν μπορούν να έχουν οι πολλοί αυτό με το μυστικό συστατικό το σπάνιο τσιπάκι της σπάνιας διοδο το πανέξυπνο κύκλωμα παρασύροντάς μας σε ένα χορό εξόδων
Μήπως ήλθε η ώρα της απομυθοποιησης? Κατ επέκταση έτσι επηρεάστηκε όλη η αλυσίδα του εξοπλισμού . Ποιος άραγε από μας έχει πειστει πραγματικά ότι έχει φτιάξει τον ήχο του HENDRIX, SRV, JOHN MAYER KAI εκατοντάδων άλλω ν ακόμα ηρώων των εφηβικών μας ονείρων αγοράζοντας το ίδιο μοντέλο κιθάρας, που δεν είναι, τον ίδιο ενισχυτή ,που σίγουρα δεν είναι, και έχουμε κάνει ακόμα και copy paste την πεκαλιέρα του? Αλήθεια από εμάς ακούσαμε ένα αυθεντικό KLON CENTAUR, ENA DUMBLE OVERDRIVE SPECIAL και οολλαακομα gay master σε θέση να κρίνουμε ότι ένα πεταλάκι αντίγραφο ή ένας ενισχυτής αντίστοιχος αντίγραφο αλλά παράγει τον ήχο αυτών που κάποιοι έχουν πληρώσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ ? Υπάρχει κάποια δόση αλήθειας? είναι όλα απάτη ? τελικά η αλήθεια αυτή είναι κάπου στη μέση?

Ίσως το χειρότερο όλων είναι όταν πάμε να ηχογραφήσουμε ή όταν πάμε να παίξουμε ένα live να ανακαλύπτουμε ότι τα χρυσοπληρωμένα πετάλια μας δεν αποδίδουν τελικά αυτό που θα μπορούσε να αποδώσει το πρώτο μας πετάλι ή κάποιο πολύ κλασικό από μία εταιρεία μαζικής παραγωγής τα κόστιζε παραπάνω από 50 έως το πολύ 150€. Αλήθεια σας συμβαίνει συχνά να καταλήγετε στο BOSS BLUES DRIVER, IBANEZ TUBE SCREAMER, MXR PHASE 90, κλπ και γενικά σε αυτά που λέγατε ότι είναι πλέον ξεπερασμένα?
 
Last edited:
Αλήθεια σας συμβαίνει συχνά να καταλήγετε στο BOSS BLUES DRIVER, IBANEZ TUBE SCREAMER, MXR PHASE 90, κλπ και γενικά σε αυτά που λέγατε ότι είναι πλέον ξεπερασμένα?
Μ’ αυτά έπαιζα, μ’ αυτά παίζω.
 
Αυτο που περιγράφεις είναι ανθρωπινο χαρακτηριστικο. Συμβαινει σε όλους τους χώρους. Ξεκινάς με λίγα και επειδή κάποια στιγμή η οικονομική σου δυνατότητα το επιτρέπει γεμιζεις πράγματα, λιγο γιατι θες να δοκιμάσεις και λιγο απο απωθημένο προς τα εφηβικά σου φετιχ. Σε μια υγιή ομοιόσταση, προς μεγαλύτερη ηλικία αρχιζεις να ξεφορτώνεσαι μένοντας με τα βασικα.

Εδώ υπάρχει μια διάκριση (ή τουλάχιστον πρέπει). Οι συλλογές οι σωστές, δηλαδη ανθρωποι που αγοράζουν εξοπλισμο για την ηδονή του να ξέρεις οτι κατέχεις κάτι σπάνιο και μετά απο κάποιο διάστημα θα ξαναπουλήσεις ακριβότερα έχοντας βγάλει κάτι, και τα εργαλεία ενός επαγγελματια που έχει 5-7 διαφορετικά όργανα γιατι τα χρησιμοποιεί καθημερινα και βγάζει εισοδημα απο τη χρήση τους, είναι εντελως διαφορετικά πράγματα και mindset.

Σκέψου να είσαι ενας επαγγελματιας που υποχρεώνεται να φοραει κουστούμι στη δουλεια. Ξεκινάς με ενα zara. Μετα παιρνεις 3-4 ετοιμα. Μετά ραβεις ενα και γλυκαινεσαι γιατι βλεπεις πως ειναι τα κανονικα κουστουμια.

Η πραγματικοτητα ειναι οτι με 3 κουστουμια και 5 πουκαμισα κανεις τελεια τη δουλεια σου. Αλλά μπορει να αρχισει να σου αρεσει το κλασσικο ντυσιμο, να διαβαζεις και να μαθαινεις, να θες να δεις πως ειναι το super 130 και μετα το 150 ή ενα mohair, και μετα 2 λινα για το καλοκαιρι κλπ. καπως ετσι θα εχεις παγια εξοδα στο ραφτη και και αυτος πρεπει να ζησει ο ανθρωπας και εσυ να διατηρεις ενα καλο φυζικ για να μην αλλαζεις γκαρταρομπα λογω βαρους (που κανεις δεν το κανει). Οταν παρεις συνταξη αλλαζει το πραγμα.

Άλλος πάλι παίρνει 2 και τα κάνει μονοφόρι μέχρι να λιώσουν.

Εγω δεν βλέπω κάτι κακο σε όλο αυτο. Με την προυποθεση οτι δεν στερεις προυπολογισμο απο πιο βασικα πραγματα στη ζωή σου...

Σε πολλά πράγματα κανουμε μια περιστροφή γύρω απο τον εαυτο μας πριν καταλήξουμε. Και αυτο περιλαμβανει και μια υπερβολή καποιες φορες.
 
Ξεκινάς με λίγα και επειδή κάποια στιγμή η οικονομική σου δυνατότητα το επιτρέπει γεμιζεις πράγματα, λιγο γιατι θες να δοκιμάσεις και λιγο απο απωθημένο προς τα εφηβικά σου φετιχ.
Βάλε και τις "κακές παρέες - κακές επιρροές" (βλέπε Noiz ιδιαίτερα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας). Το Gear Acquisition Syndrome (GAS) ήταν στην ημερήσια διάταξη τότε. Και δεν γλύτωσε κανείς. Φορτώσαμε ένα σκασμό από οτιδήποτε - που προσωπικά μου έχει γεμίσει μια ντουλάπα.
Σε μια υγιή ομοιόσταση, προς μεγαλύτερη ηλικία αρχιζεις να ξεφορτώνεσαι μένοντας με τα βασικα.
Οι περισσότεροι (ευτυχώς) το κάνουν. Βασικά, θεωρώ ότι σε αυτό βοηθά όταν φτάνεις σε ένα καλό επίπεδο μουσικής αυτογνωσίας. Όταν καταλάβεις ότι εσύ είσαι ο ήχος και όχι το όργανο, αλλά ότι το όργανο είναι το μέσο του ήχου - δηλαδή των χεριών σου- τότε αποχαιρετάς το GAS και μένεις στα "βασικά" (τα οποία φυσικά για τον καθένα είναι διαφορετικά).
 
Για μένα όλα πρέπει να καλύπτουν ανάγκες. Το πόσο είσαι διαθέσιμος να δώσεις εξαρτάται από την τσέπη σου, αλλά πρέπει να καλύπτει ανάγκη, να χρειάζεσαι κάτι και να το αποκτήσεις. Δεν είναι τυχαίο που ο Julian Lage πχ κυκλοφορεί χωρίς πετάλια και ο Chris Buck με μια πεταλιερα 30 κιλά, ο καθένας εξυπηρετεί το παίξιμο του. Δεν έχω συλλογή από πετάλια, αλλά πρόπερσι έδωσα κοντά στα 300€ για να πάρω ένα καλό reverb γιατί δε μου άρεζε του ενισχυτή μου. Το χαίρομαι όμως, έχει πολύ ωραίο ήχο. Κάποια πετάλια πουλάνε λίγο και placebo effect νομίζω (Strymon, Vemuram) χωρίς βέβαια να παραλείψω να αναφέρω ότι όλα έχουν το κοινό τους, όπως και οι masterbuilt Stratocaster που κάνουν όσο ένα καλό μεταχειρισμένο αμάξι. Αλλά βλέπεις πλέον ένα reverb να κοστίζει όσο μια καλή κιθάρα και λες ε ρε φίλε δεν αξίζει

 
Αλλά βλέπεις πλέον ένα reverb να κοστίζει όσο μια καλή κιθάρα και λες ε ρε φίλε δεν αξίζει
Ή ένα πετάλι overdrive να κοστίζει όσο ο ενισχυτής που μιμείται :ROFLMAO: :ROFLMAO: :ROFLMAO:
 
Τα είπες όλα φίλε, μπράβο.
Αυτά που είπα ήταν μια "επιφοίτηση" που μου ήρθε πριν μερικές δεκαετίες, παρακολουθώντας τον Γιώτη Κιουρτσόγλου να παίζει με το μπάσο και τον ενισχυτή μου και να ακούγεται κάτι άλλο και κυρίως εξαιρετικό.

Ήταν μια "μαγική" στιγμή. Ο Γιώτης ούτε που ακούμπησε τον ενισχυτή, αλλά ο ήχος του ήταν το κάτι άλλο. Και εκεί κάτι κουνήθηκε στο κεφάλι μου. Μετά είχαμε μια κουβέντα η οποία με "οριοθέτησε". Γιώτης φυσικά δεν έγινα σε καμία περίπτωση, αλλά του οφείλω την εξέλιξη μου στην αντίληψη του ποιος είναι ο ήχος - ο παίκτης και όχι το κούτσουρο.
 
Αυτά που είπα ήταν μια "επιφοίτηση" που μου ήρθε πριν μερικές δεκαετίες, παρακολουθώντας τον Γιώτη Κιουρτσόγλου να παίζει με το μπάσο και τον ενισχυτή μου και να ακούγεται κάτι άλλο και κυρίως εξαιρετικό.
Απ' το να πάω 7 χρόνια στο Θιβέτ να μάθω tabla όπως ο Γιώτης, προτιμώ να αγοράσω άλλο ένα distortion.

Γιώτη μπορεί να μη με κάνει αλλά με τόσο θόρυβο, ποιός θα το καταλάβει :ROFLMAO: :ROFLMAO: :ROFLMAO:
 
Πλέον χρησιμοποιώ μόνο BOSS πετάλια (συν κάνα tubescreamer) πιο πολύ από "άποψη" και "στυλ" (μου αρέσει η ομοιόμορφη pedalboard με πετάλια BOSS τόσο οπτικά αλλά έχουν και ένα ψιλό-mojo λόγω του legacy που έχουν κάποια από αυτά, πχ SD-1).

Ωστόσο αυτό συμβαίνει γιατί πλέον έχω τον ήχο μου από ενισχυτές που πάντα ήθελα, τον οποίο ήχο τα πετάλια αυτά απλά "χρωματίζουν".

Όταν όμως ξεκίνησα να παίζω με τον πρώτο μου λάμπατο, έναν ταπεινό Bugera V22 γιατί μέχρι εκεί με έπαιρνε οικονομικά εκείνη την περίοδο, τα "μπουτικοπεταλα" που αναφέρεις που άνθισαν μετά το 2000 μου έδωσαν την δυνατότητα να έχω το γκάζι και το saturation που δύσκολα θα μου έδιναν τα "κλασσικά" πετάλια και μου άνοιξαν τον δρόμο στο να μπορώ να παίζω με μπάντες είτε σε πρόβες είτε σε λάιβ, είχα δηλαδή επιτέλους ένα μηχάνημα που μπορούσε να βγάλει πρόβα ή λάιβ από θέμα έντασης και με το πετάλι είχα και τον ήχο που ήθελα (αν και ο ενισχυτής είναι δικαναλος και έχει OD κανάλι, αλλά δεν ήταν αυτό που χρειαζομουν).

Δηλαδή όντως "το γύρισα" στα κλασσικά πετάλια (BOSS) όμως σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για τα mid-late 2000s πετάλια που με έκαναν να μπω στο τριπακι του να παίζω με μπάντες και λάιβ
 
Βάλε και τις "κακές παρέες - κακές επιρροές" (βλέπε Noiz ιδιαίτερα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας). Το Gear Acquisition Syndrome (GAS) ήταν στην ημερήσια διάταξη τότε. Και δεν γλύτωσε κανείς. Φορτώσαμε ένα σκασμό από οτιδήποτε - που προσωπικά μου έχει γεμίσει μια ντουλάπα.
Εσύ συγκεκριμένα έπρεπε να τα έχεις πετάξει όλα και να έχεις πάρει αυτο
1752827961633.png


και αυτον

1752827985677.png

Όλα τα υπόλοιπα ειναι ματαιος υλισμός και πλάνη!
 
εσύ συγκεκριμένα έπρεπε να τα έχεις πετάξει όλα και να έχεις πάρει αυτο
Αυτό ιδιαίτερα, ως γνωστό, του έχω τεράστια... λατρεία. 😄 Είχα P του '77 ή 78 αλλά χώρισαν οι δρόμοι μας.
και αυτον
Είχα Marshall super bass του '70, αλλά και πάλι χώρισαν οι δρόμοι μας.
 
Αυτό ιδιαίτερα, ως γνωστό, του έχω τεράστια... λατρεία. 😄 Είχα P του '77 ή 78 αλλά χώρισαν οι δρόμοι μας.

Είχα Marshall super bass του '70, αλλά και πάλι χώρισαν οι δρόμοι μας.
Θλίψισ και εφελκυσμόσ. Δις

Δες αυτό εδώ μπας και αλλάξεις πάλι γνώμη
 
@Shelter Εγώ πάλι δεν λυπάμαι καθόλου. Η Fender κεφάλα εκτός του ότι είναι ασήκωτη θέλει και την καμπίνα της. Εκτός και αν εμμέσως πλην σαφώς μου κάνεις πρόταση να σε προσλάβω για roadie 😉 😄

Ως προς το ερώτημα του OP: Στην ντουλάπα έχω μια πεταλιέρα που η ολοκλήρωση της μου πήγε κάνα χιλιάρικο. Το πιο πεταμένο χιλιάρικο που έχω ρίξει στη μουσική. Είναι στην ντουλάπα και θα την βρει ο αρχαιολόγος του μέλλοντος.

Υπερβολές; Υπερβολές να δει το μάτι σου. Πάρε τον @Nestoras. Την εποχή που είχαμε ξεφύγει με το GAS κυκλοφορούσε με την "πεταλιέρα" που ονομάζαμε το "αεροπλανοφόρο". Χρειαζόταν δύο άτομα για να την κουβαλήσουν.

Γιατί δηλαδή έπρεπε να έχει επάνω τρία treble booster και άλλα τρία OD;

Εγώ γιατί πήρα δύο chorus; Που στον παραπαίοντα τα χρησιμοποίησα; Όπου έγραφα και ήθελα κάτι, γινόταν με plugins.

Οπότε στο ερώτημα του OP βγάζω τα ερωτηματικά και δίδω την απάντησή μου

ΥΓ: Ωραία τα παίζει το αγόρι με το P, αλλά εγώ χωρίς bridge μαγνήτη δεν... 😄
 
Αν εχεις να πεις κατι, το λες ΑΝΕΤΑ με τους "συνηθεις υποπτους", και με τις κλασσικες στρατ- τελε- λεσπολ, και με τους υπερκλασσικους Fender- Marshall ενισχυτες, και με τα υπερ-υπερκλασσικα sd/ rat/ ts. Ανετα. Και αντιστοιχα, αν θελεις πιο metal ξερω γω, παλι τα λες με κανα mesa, και τζαζ με καμμια μπανιερα και παει λεγοντας. Ανετα. Ευκολα. Χαλαρα. Κανενα προβλημα και κανενα εμποδιο.

Αν εκανες τις αντιστοιχες αγορες, χωρις εξαλλοσυνες και μπουτικ και καστομ και τετοιες βλακειες, απλες δοκιμασμενες και αξιοπρεπεις αγορες, και δε βγαζεις ΓΑΜΑΤΟ, ΤΕΛΕΙΟ και 100% ικανοποιητικο ηχο, το προβλημα ειναι στο παιξιμο σου. Δεν υπαρχει τιποτα αλλο να ψαξεις, και ουτε θα αλλαξει το αποτελεσμα το να αρχισεις να χωνεις περιουσιες. Πρεπει απλα να βελτιωσεις το παιξιμο σου.

Ετσι και αλλιως, το παιξιμο ακουει ο ακροατης. Για αυτο να εισαι σιγουρος. Ο εγκεφαλος του ανθρωπου ισορροπει συχνοτικα αυτο που ερχεται στα αυτια του, αυτοματα και απο μονος του, ειναι βασικο στοιχειο της επιβιωσης μας αυτο. Αρα το ρεζουμε ειναι το μηνυμα, αυτο θα περασει στον ακροατη, δε θα τον ξεγελασει το ποιο overdrive θα επιλεξεις.


Εχεις κατι να πεις; Θα το ακουσει. Δε χρειαζεται να αγχωνεσαι με τον ηχο σου, ειναι υπεραρκετοι οι συνηθεις υποπτοι για να περασεις το μηνυμα σου. Καλυτερα να αγχωθεις για το τι θα του πεις.
 
Όταν κάποιος είναι μικρός σε ηλικία/νέος στο σπορ του μουσικού εξοπλισμού, διακατέχεται από άκρατο ενθουσιασμό για την ασύλληπτη προσφορά και ποικιλία. Ακριβώς όπως ένα πιτσιρίκι μπροστά σε ατελείωτες βιτρίνες με παιγνίδια που χάνει το μυαλό του και τα θέλει όλα. Η αιτία είναι πολύ γενικά μια αίσθηση δυνητικής διασκέδασης, μια πηγή χαράς που υπόσχεται να κάνει τη ζωή του μουσικού πολύ πιο πικάντικη ας πούμε. Το marketing των προϊόντων προφανώς και το αντιλαμβάνεται αυτό και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο με ένα σωρό τρόπους αλλά βασικά με μια τεράστια υπόσχεση "πάρε αυτό και θα γίνεις".

Μεγαλώνοντας πάρα πολλά απομυθοποιούνται, καταλαβαίνει κανείς ότι το κυνήγι της σύντομης ευχαρίστησης δεν οδηγεί πουθενά ωραία μακροπρόθεσμα και ο υπερβάλλων ενθουσιασμός εξατμίζεται. Γιατί συνήθως από μια ηλικία και μετά, μαθαίνει κανείς να ξεχωρίζει τα εφήμερα, αυτά που προσφέρουν ένα high για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και αφού δώσουν ό,τι είναι να δώσουν, γίνονται απλά βάρος. Οπότε κανείς μαθαίνει να αρκείται σε αυτά που πραγματικά κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι αξιόπιστα και βολεύουν πρακτικά.

Αυτή είναι η συνήθης πορεία και προφανώς δεν ισχύει μόνο για τον μουσικό εξοπλισμό αλλά για ένα σωρό άλλα προϊόντα και πεδία δραστηριότητας όπως και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
 
Επίσης επι του σοβαρότερου mode,

Οι μουσικοί και ειδικά οι της pop/rock κουλτούρας ειναι σοβαρά φετιχιστές και ζουν για τα συμβολα της κουλτούρας τους.

Εδώ η fender και η Gibson βγάζουν 70 χρονια τα ιδια μοντέλα και πουλανε του σκοτωμου. Οταν πανε να παρεκλινουν βουτάνε στον πάτο και μολις ξαναβγαλουν το παραδοσιακο μοντέλο ξαναπουλάνε.

Το ιδιο και με τους ενισχυτες.

Τα πεταλάκια ειναι και αυτα μικρά συμβολάκια π.χ tubescreamer αλλά όχι τοσο μεγάλα.

Το χούι πεθαινει πάντα τελευταιο.
 
Τα πεταλάκια ειναι και αυτα μικρά συμβολάκια π.χ tubescreamer αλλά όχι τοσο μεγάλα.

Το χούι πεθαινει πάντα τετελευταιο.
Τωρα εξηγειστε μου γιατι διάβασα σουβλάκια.....
 
@Shelter
Υπερβολές; Υπερβολές να δει το μάτι σου. Πάρε τον @Nestoras. Την εποχή που είχαμε ξεφύγει με το GAS κυκλοφορούσε με την "πεταλιέρα" που ονομάζαμε το "αεροπλανοφόρο".
Αυτό είναι αλήθεια. Νόμιζα ότι θα έκανε το κάτι το διαφορετικό. Όταν όμως άκουγα τον εαυτό μου στις ηχογραφήσεις όχι μόνο δεν καταλάβαινα με τι πετάλι παίζω, αλλά ούτε και με τι κιθάρα.
 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top