Πλανήτης Μπάσο – Τον έχετε επισκεφτεί ;

[odis13]

Δεν ανέφερε ακόμα κανένας τον "Ready" Freddie Washington οπότε το κάνω εγώ

Και είχε πρόσφατα και μια πολυ ωραία συνέντευξη στο Scott's Bass Lessons



Y.Γ. Kρατήστε και το λινκ για την επόμενη φορά που σας πει κάποιος οτι το Precision δεν κάνει για slap.

 

[Terry RoscoeBeck5]

οτι το Precision δεν κάνει για slap.

Όλα κάνουν για (σχεδόν) όλα...

 

[stamkosk]

Εμένα μου αρέσουν οι μπασίστες που παίζουν μόνο ότι χρειάζεται κάθε κομμάτι. Το αυτό ισχύει και για λοιπούς οργανοπαίχτες.

Τα είπες όλα φίλε, μπράβο.

Έχουμε πήξει στο "υπερπαίξιμο", σε όλα τα όργανα, με αστείο αποτέλεσμα.

Εκτοξεύονται χιλιάδες νότες στο σύνολο της μπάντας, χωρίς κανένα νόημα. Κιθαρίστες με 10 στροφές "σόλο" τραβηγμένο από τα αυτιά σε σημείο που να θες να τον πληρώσεις για να σταματήσει, μπασίστες που παίζουν μόνιμα στα καντίνια και ακούγονται σαν μπουζούκι, ντράμμερς που δεν προλαβαίνεις να μετρήσεις τα χτυπήματα και τα σόλα τους.

Κι έπειτα ανρωτιόμαστε γιατί οι δικές μας version, του όποιου κομματιού, δεν ακούγονται όπως τα παλιά τραγούδια, έλα μου ντε, γιατί άραγε;

 

[Σπινθηροβόλος γάιδαρος]

Κι έπειτα ανρωτιόμαστε γιατί οι δικές μας version, του όποιου κομματιού, δεν ακούγονται όπως τα παλιά τραγούδια, έλα μου ντε, γιατί άραγε;

Η φιλοσοφία μου (δεν ισχυρίζομαι ότι είναι απολύτως σωστή) είναι να παίζεις στα κομμάτια όπως θα το έκανε ένας session-άς.

Δεν χρειάζονται οι μπουρμπουλήθρες για να δείξεις ότι είσαι παίχτης. Ο γνώστης θα καταλάβει, που ενίοτε είναι και παραγωγός και γι' αυτό θα σε καλεί συνέχεια.

Και επίσης αν είσαι υπερπαίχτης το δείχνεις και αλλιώς. Οι μπασίστες μπορούν να μας επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν μπασογραμμές που ακούγονται εύκολες αλλά δεν είναι

 

[Terry RoscoeBeck5]

μπασίστες που παίζουν μόνιμα στα καντίνια

Μόνιμα όχι, το μπάσο είναι... μπάσο. Αλλά και τα καντίνια χρειάζονται. Αναλόγως ποιος είσαι, τι παίζεις κλπ...

 

[odis13]

'H στις αφρικανικές μουσικές που ο μπασίστας είναι συχνά κατασκηνωμένος στην 14η θέση, ειδικά όταν κάνει παύση ο τραγουδιστής - εδώ ο φίλος τα εξηγεί ωραία στα πρώτα 3-4 λεπτά

 

[manosx]

μπασίστας κατασκηνωμένος στην 14η θέση

 

[sultan of string]

 

[odis13]

Δε μετράει αυτός, έχει αυτονομηθεί σε δικό του πλανήτη.


(Αν έχει κανεις περιεργεια πως λειτουργουν οι διαφοροι λεβιέδες, βλέπετε εδώ - έχει Hipshot κλειδιά με extender 2 θεσεων και η γέφυρα μπορεί να ρίξει όλες ή τις μισές χορδές σε 2 διαφορετικά διαστήματα αν θυμάμαι καλά)

 

[manosx]

Εμεις τρομαζουμε να κουρδισουμε, και αυτος παιζει κλιμακες με τα κλειδια.

- "Και δε μου λες ρε φιλε, ποσες κλιμακες παιζεις με τα ιδια 5 πατηματα;"
-"Yes"

 

[Nekkon]

Η φιλοσοφία μου (δεν ισχυρίζομαι ότι είναι απολύτως σωστή) είναι να παίζεις στα κομμάτια όπως θα το έκανε ένας session-άς.

Δεν χρειάζονται οι μπουρμπουλήθρες για να δείξεις ότι είσαι παίχτης. Ο γνώστης θα καταλάβει, που ενίοτε είναι και παραγωγός και γι' αυτό θα σε καλεί συνέχεια.

Και επίσης αν είσαι υπερπαίχτης το δείχνεις και αλλιώς. Οι μπασίστες μπορούν να μας επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν μπασογραμμές που ακούγονται εύκολες αλλά δεν είναι

Εδώ αξίζει να σταθούμε, όχι απαραίτητα ως προς το μπάσο, ως προς τη μουσική γενικά.
Πως να παίξεις σαν sessionάς, πώς να γίνεις Tom Bukovac, Tim Pierce ή Mike Landau, πώς να υπηρετείς το κομμάτι και όχι το εγώ σου, αλλά παράλληλα κάθε νότα σου να είναι τόσο ταιριαστή που να ταξιδεύει τον ακροατή

 

[manosx]

Εδώ αξίζει να σταθούμε, όχι απαραίτητα ως προς το μπάσο, ως προς τη μουσική γενικά.
Πως να παίξεις σαν sessionάς, πώς να γίνεις Tom Bukovac, Tim Pierce ή Mike Landau, πώς να υπηρετείς το κομμάτι και όχι το εγώ σου, αλλά παράλληλα κάθε νότα σου να είναι τόσο ταιριαστή που να ταξιδεύει τον ακροατή

Για να γινει αυτο, θα πρεπει πρωτα απο ολα να υπαρχει κομματι.

Δηλαδη, αν ο πρωταγωνιστης ειναι η μελωδια, οι στιχοι και η φωνη που τα μεταφερει, τοτε ερχονται ολα στη θεση τους. Γινονται τα υπολοιπα οργανα απλοι συμπαραστατες.


Αντιθετα, οταν ειναι τα οργανα πρωταγωνιστες, τοτε και χωσιμο χρειαζεται απο τη μερια τους, και το καθαρα φωνητικο μερος θα παει πιο πισω.


Δεν ειναι τυχαιο οτι τα περισσοτερα progressivοειδη εχουν ψιλομετρια φωνητικα. Αν εχεις φωναρα, θα τη βγαλεις σε πιο φωνητικοκεντρικη μουσικη, κανα ροκ κανα ποπ και τετοια, δε θα πας να περιμενεις μετρωντας bars στη σκηνη μεχρι να τελειωσει το 7ο σολο του 35αλεπτου freejazzspacerockfusionatonalprogressive επους

 

[Nekkon]

Για να γινει αυτο, θα πρεπει πρωτα απο ολα να υπαρχει κομματι.

Δηλαδη, αν ο πρωταγωνιστης ειναι η μελωδια, οι στιχοι και η φωνη που τα μεταφερει, τοτε ερχονται ολα στη θεση τους. Γινονται τα υπολοιπα οργανα απλοι συμπαραστατες.


Αντιθετα, οταν ειναι τα οργανα πρωταγωνιστες, τοτε και χωσιμο χρειαζεται απο τη μερια τους, και το καθαρα φωνητικο μερος θα παει πιο πισω.


Δεν ειναι τυχαιο οτι τα περισσοτερα progressivοειδη εχουν ψιλομετρια φωνητικα. Αν εχεις φωναρα, θα τη βγαλεις σε πιο φωνητικοκεντρικη μουσικη, κανα ροκ κανα ποπ και τετοια, δε θα πας να περιμενεις μετρωντας bars στη σκηνη μεχρι να τελειωσει το 7ο σολο του 35αλεπτου freejazzspacerockfusionatonalprogressive επους

Σωστά. Αλλά το όργανο κάνει τη διαφορά και όταν δεν είναι στο προσκήνιο. Πχ έπιασες την pop, Eros Ramazzotti, παικταρας. Έχει κάνει κάποιες ηχογραφήσεις με τον Mike Landau, που έμειναν στην ιστορία. Φοβερές κιθάρες. Δεν έχει σημασία που ο μέσος ακροατής δεν το καταλαβαίνει

 

[tubarao]

Εδώ αξίζει να σταθούμε, όχι απαραίτητα ως προς το μπάσο, ως προς τη μουσική γενικά.
Πως να παίξεις σαν sessionάς, πώς να γίνεις Tom Bukovac, Tim Pierce ή Mike Landau, πώς να υπηρετείς το κομμάτι και όχι το εγώ σου, αλλά παράλληλα κάθε νότα σου να είναι τόσο ταιριαστή που να ταξιδεύει τον ακροατή

Απλο, να φοβασαι οτι θα απολυθεις και δεν θα εχεις να φας αν πας να κανεις hijack το κοματι ή οτισηποτε δεν θελει ο παραγωγος. Δικο του το κοματι ο,τι θελει κανεις. Φυσικα αυτη η προσεγγιση προυποθετει οτι μπορεις οντως να κανεις hijack το κοματι.

 

[manosx]

Και βεβαια κανει διαφορα. Για αυτο αλλωστε και οι συνηθεις υποπτοι βρισκονται στα credits τοσων δισκων, διοτι ειναι μαγοιπου μπορουν στον ελαχιστο χωρο που θα τους δωθει να κανουν τη διαφορα.

Αλλα σε τετοια μινιμαλιστικα πλαισια, το ζουμι της υποθεσης ειναι το ιδιο το κομματι. Και για αυτο, πραγματικη διαφορα θα γινει, μονο οταν το κομματι θα σε αγγιξει και θα εντυπωθει μεσα στον ακροατη καθε του λεπτομερια.

Ειναι ο ιδιος λογος που λεμε οτι το καλυτερο σολο ειναι ξερω γω του comfortably numb, ή του stairway to heaven και κατι τετοια. Δεν ειναι απαραιτητα τοσο καλυτερα σολο αυτα απο αλλα κομματια των ιδιων, απλα ειναι κομματαρες- επη που κορυφωνουν στο σολο, οποτε η αξια του κομματιου κανει και το σολο εμβληματικο.

 

[sultan of string]

γράφτηκαν πολλά για τον μπασίστα που παίζει αυτά που πρέπει.
Δεν αναφέρθηκε όμως ποιός είναι αυτός.
Αυτός λοιπόν είναι ο παρακάτω.
Ακούστε τον να παίζει no-nonsense πάνω σε έναν από τις χιλιάδες δίσκους που ηχογράφησε, πίσω στο 1972.
Εκτός από το ότι είναι μια σπάνια σύνθεση, περιλαμβάνει το πιό λιτό και σωστό μπάσο που υπάρχει και έχει το καλύτερο jazz sax solo σε πόπ (?) τραγούδι.