Οι Μπαχ και οι Μοτσαρτ ειχαν αλγοριθμικα εργαλεια στο μυαλο τους ανωτερα της σημερινης ΑΙ. Η πιο απλη αποδειξη: οι αυτοσχεδιασμοι ολων αυτων των τυπων εχουν μεινει θρυλικοι. Πηγε ο Μπαχ στα τελειωματα του στο Μεγα Φρειδερικο, που ηταν φτασμενος μουσικος και ο ιδιος, και του εδωσε ο Φρεντι ενα υπερ-υπερπολυπλοκο θεμα προετοιμασμενο επι τουτου για να τον τρολαρει, και αυτος αρχισε στο φτερο να παιζει 5φωνες φουγκες με αυτο, με αποτελεσμα να παθει ο ηγεμονας πολιτισμικο σοκ, και να μονολογει " υπαρχει μονο ο μπαχ"
Ολα αυτα τα μεγαθηρια λοιπον ειχαν εξωγηινη κατανοηση της μουσικης σα φορμα και σαν περιεχομενο, μια κατανοηση που ειναι μιλια μπροστα απο τις παπαγαλιες της ΑΙ. Ο ανθρωπος γενικα εχει πολυ υψηλες δυνατοτητες για pattern recognition, εχει κατι σαν dedicated τσιπακι για αυτο. Χρειαζονται ας πουμε υπερ- υπολογιστικες ικανοτητες για να αναγνωριζει ενα μηχανημα διαφορετικα προσωπα, ενω για εμας ειναι μια απλη διαισθηση.
Ακομα και σε ενα κλειστο παιχνιδι οπως το σκακι, ακριβως επειδη ο ανθρωπος δουλευει με pattern recognition, εχεις φαινομενα οπως του magnus carlsen, ο οποιος κατα δηλωση του ιδιου πολλες φορες πρωτα βρισκει διαισθητικα μια σωστη γραμμη, και μετα την αναλυει βημα βημα για να τσεκαρει οτι οντως βγαινει.
Το θεμα ειναι οτι στο σκακι ο σκοπος ειναι αντικειμενικος, και το hard computing του βημα βημα υπολογισμου υπερτερει των ανθρωπων, οι υπολογιστες πλεον εχουν ELO εντελως εξω απο τις ανθρωπινες δυνατοτητες. Ομως εκει ξερουν που να στοχευσουν, ειναι μετρησιμος ο στοχος, το ματ.
Αντιθετα η εμπνευση, η μουσικοτητα ας πουμε καλυτερα, δεν ειναι μετρησιμη: Την αισθανομαστε κυριως στην ψυχη μας μια ωραια μελωδια. Μπορουμε βεβαια να εξηγησουμε καποια πραγματα, και απο αποψη φορμας, κλιμακας, αρμονιας κλπ, αλλα δεν υπαρχει αλανθαστη και μονοσημαντη πορεια προς τη μελωδια της ευτυχιας

Οταν και αν βαλουμε τη μουσικοτητα και την εμπνευση σε χαρτι, και εξηγησουμεμε μαθηματικους ορους το τι ειναι αυτοπου μας ανατριχιαζει π.χ. στην 9η, τοτε θα φτιαξουμε και την ΑΙ που θα βγαζει 9ες με ρυθμο πολυβολου.