Έχοντας περάσει από μικρός από το σύστημα μουσικής παιδείας μέσα από τα ωδεία και από ιδιαίτερα, σπουδάζοντας όλα τα πτυχία θεωρητικών που υπάρχουν, κατέληξα πως για κάποιον που θέλει να κάτσει να ασχοληθεί πιο σοβαρά με δημιουργία μουσικής (αναπαραγωγή ή σύγχρονη σύνθεση) στον αιώνα που ζούμε, είναι παντελώς άχρηστα. Δε θα κάνω λόγο για τα χρήματα που έφυγαν και για τον χρόνο μελέτης... Είναι απαραίτητες γνώσεις για κάποιον που θέλει να ΑΝΑΛΥΣΕΙ τις μουσικές των προηγούμενων αιώνων, να τις κατανοήσει σε βάθος (όσο αυτό είναι εφικτό) και να συνθέσει σε φόρμες τέτοιου είδους. Αυτό που χρειάζεται ένας μουσικός του σήμερα με κάποιο ταλέντο (έστω και λίγο) είναι βασικές θεωρητικές γνώσεις, δηλαδή απλή μουσική ανάγνωση και κατανόηση των συνηχήσεων. Να ξέρει επίσης τι συμβαίνει με τις κλίμακες (και προς θεού όχι να περιμένει 3 χρόνια αρμονίας για να μάθει πως υπαρχουν και άλλοι τρόποι εκτός από το μινόρε και το ματζόρε...) και να εξοικειωθεί με ρυθμούς, απλούς και περίπλοκους. Το να μάθει πως απαγορεύονται οι 5ες παράλληλες για να μπορεί μετά να τις χρησιμοποιήσει, το βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου. Είτε πρόκειται για εκτελεστή, είτε για συνθέτη, του χρειάζονται αυτά και μόνο... Μετά ΠΡΕΠΕΙ να πάρει το λόγο το ταλέντο, η προσωπικότητα,η φαντασία, η προσωπική αφιέρωση χρόνου κι εαυτού σε αυτό...