trolley

Ναι, πάρε το Roland, το πρώτο Hammond με Pitch-Bend. Το άλλο, μην το πάρεις, δεν αξίζει, έχει Waterfall πλήκτρα, πάνω από δύο midi υποδοχές, δεν έχει οθόνη υγρώνε κρυστάλωνε, έχει βίδες, έχει ρούταρη σπήκες κονέκτωρ, θα ήταν πολύτιμο ακόμη και αν δεν έβγαζε ήχο, άστο να το πάρει κανάς άσχετος, ξέρω εγώ έναν. Γύρισες εσύ; Τελειώσανε τα καμάκια;

Viscount. Τέλος.

Μωρέ μπράβο... όντως δεν παρακολουθώ το τρεντ....

Έπεσα πάνω σε αυτό το review ενός πικάπ από το ΙΚΕΑ. Πέραν του ασυνήθιστου της υπόθεσης, εντυπωσιάστηκα από το ότι υπάρχει app για κινητό, με το οποίο μετράει κανείς πράγματα όπως η πραγματική ταχύτητα περιστροφής αλλά και W & F.

Λες;

ΟΧΙ Το επόμενο Paul να είναι: SPOTIFY ή ΣΠΕΤΣΟΦΑΪ

@Pavloz Στο κάθε τι υπάρχει μία υποκειμενική και μία αντικειμενική διάσταση. Π.χ. η Κατερίνα είναι πιστή σύντροφος (αντικειμενικό) αλλά μαγειρεύει χάλια (υποκειμενικό). Το ίδιο ισχύει και σε ζητήματα μουσικής ή άλλης τέχνης. Π.χ. οι Beatles δεν μου αρέσουν (υποκειμενικό) αλλά είναι το σημαντικότερο γκρουπ της περιόδου στην οποία έδρασαν (αντικειμενικό). Οπότε δεν ισχύει ότι "ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ο βασικότερος", είναι απλά ένα μέγεθος και - σε μία δημόσια συζήτηση - είναι το λιγότερο ενδιαφέρον μέγεθος (π.χ. τι με νοιάζει πραγματικά εμένα τι αρέσει σε 'σένα;). Το άλλο μέγεθος (το αντικειμενικό ντε) είναι που μπορεί να χρησιμεύσει σα βάση συζήτησης, γι' αυτό είναι απαραίτητο οι συζητητές να έχουν αποδεχθεί μερικές κοινές βασικές αρχές (π.χ. μιλάμε με "νούμερα πωλήσεων"), αλλιώς δε βγαίνει άκρη ποτέ. Οι πονηροί συζητητές (δεν εννοώ εσένα, ας πούμε ότι εννοώ εμένα), πετάνε μία εντελώς υποκειμενική τοποθέτηση και με όπλο την... αποφασιστικότητά τους να μην την αλλάξουν ποτέ, επιχειρούν να της δώσουν αντικειμενική υπόσταση. Εντάξει, ένα ρητορικό τρυκ είναι, αλλά - επειδή είμεθα και παλιοί - το αντιλαμβανόμαστε, δεν είμεθα κόπανοι. Ειδική σημείωση: το Life Of Brian είναι μυθοπλασία (το βλέπω μία φορά το μήνα, περίπου) και μάλιστα κωμική. Δεν μπορείς (ρητορικώς) να το χρησιμοποιείς σαν "παράδειγμα" για να τεκμηριώσεις μία άποψη, σε μία πραγματική αγορά στην τότε Ιερουσαλήμ δεν θα είχαν συμβεί αυτά τα περιστατικά (αυτό είναι που το κάνει αστείο).

Την έχω πιάσει τη φάση λαίμαι... ο άνθρωπος έχει συντεχνιακή νοοτροπία, είμαι βέβαιος ότι είναι ενάντια στο άνοιγμα οποιουδήποτε επαγγέλματος, μισεί το UBER, καταφρονεί τα γενόσημα, νομίζει ότι όλοι οι νέοι είναι μαλάκες και διάφορα τέτοια. Πιστεύει ότι δεν πρέπει να πουλιέται φρέσκο ψωμί στα σούπερμαρκετ, να μην δίνουμε ντραμς σε πορτορικανούς, ότι οι γυναίκες που τραγουδάνε πρέπει να είναι σα τη Μαρίζα Κωχ, ότι ξέρει κανείς ποιοι είναι οι Doors, μπορεί και να είναι ο Μανώλης Νταλούκας και να μας το κρύβει.

Άρα, κατ' αρχήν θα βρούμε υψηλού επιπέδου μουσικούς (αφού περάσουν 3000 χρόνια για να συμφωνήσουμε ποιοι είναι αυτοί), μετά θα βρούμε υψηλού επιπέδου ακροατές (άλλα 3000 χρόνια) και μέσω μίας πανάκριβης πλατφόρμας θα επιτρέψουμε τη διανομή του υλικού τους, και όλοι θα είμαστε ευτυχείς... ... εκτός από τους μουσικούς χαμηλού επιπέδου οι οποίοι θα επιτρέπεται να εργάζονται σε όποιον άλλο τομέα θένε, αλλά όχι στον μουσικό τομέα. Ο Κόσμος δε λειτουργεί έτσι, πραγματικά είναι εντυπωσιακό ότι έφτασες σε αυτή την ηλικία και δεν το έχεις καταλάβει ακόμη. Συμπεραίνω (όλοι ξέρουμε τι επιπόλαιος είμαι και καταλήγω εύκολα σε συμπεράσματα) ότι λειτούργησες στην επαγγελματική σου ζωή σε κάποιο πολύ προστατευμένο επαγγελματικό / οικονομικό περιβάλλον.

Ποια είναι η σαθρή βάση; Η ερώτησή μου; Το άρθρο στη Wikipedia; Όπως και αν έχει, αν εσύ θεωρείς ότι δεν σου κάνει το Spotify (σαν καλλιτέχνη), τότε μην το επιλέξεις. Αυτό άλλωστε είναι και το πρώτο πράγμα που έγραψα σε αυτή την μαραθώνια συζήτηση.

Ευχαριστώ, αλλά απλώς σάρκαζα (my bad). Απλά ήθελα να υποδείξω ότι αυτή η αντίληψη δεν έχει εφαρμογή στη μουσική βιομηχανία (ή βιοτεχνία ή οτιδήποτε άλλο). Κανείς δεν μου χρωστάει λεφτά επειδή μου αρέσει να παίζω το (μουσικό) όργανό μου. ΕΓΩ πρέπει να πείσω ότι ξέρω να γράφω κάτι που να ικανοποιεί τα αυτάκια κάποιων ανθρώπων. Αν πετύχω (όπως έγραψα νωρίτερα και υπογράμμισε ο Superfunk) η επιτυχία μου οφείλεται σε κάτι απτό και συχνά μετρήσιμο. Αν αποτύχω (εγώ π.χ. απέτυχα) πάλι οφείλεται σε κάτι απτό και μετρήσιμο. Σε μία συναινετική δοσοληψία, ΟΛΑ τα μέρη είναι ικανοποιημένα, δεν κλαίει ο ένας το ποσό που έδωσε και γελάει ο άλλος που το έλαβε. Εννοείται, ακόμη και αν τους ρίξει, το ίδιο θα ισχύει.

Τι στην ευχή είναι το "ιδεατό zero sum game";

LK, θα εγκαταστήσεις τα Windows 95, σε ένα Virtual μηχάνημα, χρησιμοποιώντας το VirtualBox της Oracle. Το Virtualbox δουλεύει με disk images, αλλά μπορείς να το κάνεις να χρησιμοποιήσει ένα δίσκο mounted από USB. Όταν τελειώσεις με την εγκατάσταση, θα βγάλεις το δίσκο από τη USB θήκη και θα τον τοποθετήσεις στο laptop. Το να δεις το δίσκο από το Virtualbox σαν RAW δίσκο θέλει λίγο διάβασμα όμως: - https://www.serverwatch.com/guides/using-a-physical-hard-drive-with-a-virtualbox-vm/ - https://www.sysprobs.com/access-physical-disk-virtualbox-desktop-virtualization-software Αλλά έχω ένα καλό προαίσθημα.

Αυτοί που αναφέρεις (και οι ΑΒΒΑ που απαξίωσες νωρίτερα), ανέβηκαν στην εκτίμηση του κόσμου πριν τις πλατφόρμες. Πάντως θα πω κάτι ΒΑΣΙΚΟ: αν κάποιος είναι αποφασισμένος πως δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη με τίποτε, ακόμη και όταν δικτυακοί του φίλοι, του υποδεικνύουν ευγενικά πως κάνει λάθος, τότε καλό είναι να μη συμμετέχει σε δημόσιες συζητήσεις. Διότι, αν δεν αλλάζει γνώμη ότι και να του πουν, τότε συμμετέχει στη δημόσια συζήτηση με την ψευδο-πεποίθηση ότι ΔΙΔΑΣΚΕΙ τους άλλους και τότε κινδυνεύει να τον ρωτήσουν το εξής κλασσικό ερώτημα: Ποιος;

4. Η δισκοθήκη σου ΔΕΝ είναι δημόσια διαθέσιμη.

Αυτά που έβαλες, και που καλό θα είναι να τα ακούσει και κάποιος νέος φίλος της ροκ μουσικής, υπάρχουν ασφαλώς στο Spotify και επίσης υπάρχουν... ωχ, πουθενά αλλού*!! * νομιμα, εννοείται... Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, εξακολουθείς να μέμφεις το δισκάδικο για την ποιότητα των δίσκων.

COS, τα καλάθι του νοικοκυριού ενεργοποιείται αύριο. Δεν έπρεπε να πας σήμερα. Δες μήπως μπορείς να τα επιστρέψεις. Δεν βλέπω ποδόσφαιρο.

Ε, να σε ρωτήσω αλλιώς τότε. Αυτοί που αποτυγχάνουνΕ είναι άξιοι της αποτυχίας τους. Ή απλά έχουν ανάδρομο Ερμή;

Απέφυγες όμως το βράχο : "Είναι πάντα εύκολο να πιστεύουμε ότι όσοι πέτυχαν είναι κατά κάποιο τρόπο ανάξιοι της επιτυχίας τους." Πες μου ότι εσύ δεν είσαι ένοχος αυτής της αμαρτίας (εγώ είμαι σίγουρα), και θα κόψω τη συζήτηση.

Σε πιάνω, ναι. Αλλά δε συμφωνώ. Είναι πάντα εύκολο να πιστεύουμε ότι όσοι πέτυχαν είναι κατά κάποιο τρόπο ανάξιοι της επιτυχίας τους. Στον πραγματικό κόσμο, δεν έχω δει ποτέ να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όλοι όσοι έχουν καταφέρει κάτι παραπάνω από ΄μένα, προσπάθησαν περισσότερο. Όσο για την Swift, το άσμα της Shake It Off, υμνεί το σθένος μίας νέας γυναίκας που αντιπαρέρχεται των προσπαθειών του περιγύρου της να την χαρακτηρίσουν και να την υποτιμήσουν. Αυτό εμένα με αγγίζει, και ας μην είμαι νέα γυναίκα. Για τον Ye, θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή COS_dr.

Άρα δεν σου αρέσει η Taylor... :) :) :) Πάντως, μη λες μύρια γιατί μύρια έχουν και τύποι σαν τον Χατζηδάκη ή τους Beatles. Πες δις, να συννενοηθούμε.

Δεν το εννοείς αυτό.

Το ανθρώπινο πλάσμα, νομίζω πως, μπορεί να επεξεργαστεί και να αφομοιώσει πληροφορίες με ένα ρυθμό πολύ βραδύτερο από εκείνον που παρέχουν οι υπολογιστές. Αυτή η "ανθρώπινη ιδιαιτερότητα" έπρεπε να έχει γίνει σεβαστή από τους κατασκευαστές λογισμικού, websites, mobile εφαρμογών κλπ - αντιθέτως φτιάχνουν προϊόντα μαζικής χρήσης που "απαιτούν" από τον ανθρώπινο χειριστή τους να προσαρμοστεί στο ρυθμό της μηχανής, ενώ έπρεπε να γίνεται το αντίθετο. Θα επιμείνω ότι όλα αυτά υπήρχαν και πριν τις streaming πλατφόρμες. Όταν π.χ. κατέβαινα στο Music Corner, εκείνο το υπόγειο τεράστιο δισκάδικο, είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση ότι "άντε να βγάλεις άκρη εδώ μέσα", αλλά τότε μας "έσωζε" ότι τα χρήματα ίσα που έφταναν για μία-δύο επιλογές. Ή όταν πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου που είχε 5000 βινύλια, δεν μπορούσαμε να βρούμε τι να βάλουμε να παίζει στο πικαπ.