trolley

Ναι, ναι.... μα καλά - για το θεό, δηλαδή - ανοίχθηκε ένα hate-thread για ένα... synthesizer; Για να λοιδωρήσουμε αυτούς που το φτιάχνουν και αυτούς που θα το αγοράσουν; Άντε, να ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια ως εξής: - Μαράκες, αυτός ο σατανάς. - Κιθάρες άνω των 800 ευρώ; - Καχόν, το μόνο τίμιο όργανο. - Πιάνο, φτάνει πια με την κοροϊδία.

Εντάξει, η φάση θυμίζει τύπους που κάθονται έξω από τη βιτρίνα με τις Bentley και σκέπτονται φωναχτά, "α, ρε... τι παπάρες είναι αυτοί που τις αγοράζουν", και όταν βαρεθούν μπαίνουν στο Toyota τους και πάνε σπίτι. ? Εγώ θα συνεχίσω να υποστηρίζω τα εξής: α) Μέχρι να ακούσουμε ένα synth, δεν μας ενδιαφέρει πόσο κάνει (σ.σ. αφορά και το Montage και κάθε τι άλλο). β) Εξοπλισμός σε αυτή την κατηγορία τιμής δεν απευθύνεται σε εμάς. γ) Είτε πάρει το Maximus, είτε πάρεις το Minimus, είτε πάρεις το Montage, είτε πάρεις το Jen, αν δεν παρουσιάσεις έργο με αυτό, είσαι κατά φαντασίαν οδηγός.

Άρα, έχεις πρόβλημα με οποιοδήποτε μη-βαρυκεντρισμένο κλαβιέ; Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να βάζει κάποιος βαρυκεντρισμένο κλαβιέ σε synthesizer, προτιμούσα πάντα τα καλά-παλιά τύπου Ensoniq ή DX7 ή και M1. Από την ίδια θέση (του νον-πιανίστ) δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να βγάζει κάποιος 88άρι κλαβιέ για synthesizer.

Επρόκειτο για τυπωμένα χαρτόνια, με σκοπό να μαρκάρεις στην περίμετρο των κουμπιών (με κάποιο στυλό) το εκάστοτε setting, ώστε να μπορείς να ξαναφτιάξεις έναν ήχο που είχε προκύψει παίζοντας με τα κουμπιά και σου άρεσε. Πολύ πλάκα.

Ήταν αυτό: Δυστυχώς δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να απαριθμήσω τα φοβερά του specs :) :) :) https://www.vintagesynth.com/misc/jensx1000.php

????

Βλέπω πως το ερώτημα "γυναίκα ή κιθάρα" παραμένει.

Γιατί το λες αυτό; Κρίνεις ότι δεν έχει μεγάλο κοινό;

Πάρτε για παράδειγμα το παρακάτω... Από τις εκατοντάδες χιλιάδες μαλακίες που μπορεί να ακούσει κάποιος νεαρός για το πως να χειριστεί την αμηχανία που διέπει τις πρώτες δύσκολες επαφές με το αδύναμο φίλο, εδώ ο Waters συμπυκνώνει όλα όσα πρέπει να ξέρει κάποιος σε μία λέξη. Είναι όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε ακούσει από τον πατέρα ή τον μεγάλο μας αδερφό, αλλά τελικά τα είπε ο Waters: Άσε που εμμέσως - πλην, σαφώς - απαντάει και στο ερώτημα "γυναίκα ή μουσική", διατυπώνοντας το αυτονόητο, ότι το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο. Για όσους δεν καταλαβαίνουν καλά Αγγλικά, ακολουθούν και οι στίχοι: With a glass inlaid with gemstones On a pool around the evening Among the perfumed roses Wait for her With the patience of a packhorse loaded for the mountains Like a stoic, noble prince Wait for her With seven pillows laid out on the stair The scent of women's incense fills the air Be calm, and wait for her And do not flush the sparrows that are nesting in her braids All along the barricades Wait for her And if she comes soon Wait for her And if she comes late Wait Let her be still as a summer afternoon A garden in full bloom Let her breathe in the air that is foreign to her heart Let her lips part Wait for her Take her to the balcony, see the moon soaked in milk Hear the rustle of her silk Wait for her Don't let your eyes alight upon the twin doves of her breast Lest they take flight Wait for her And if she comes soon Wait for her And if she comes late Wait Wait Serve her water before wine Do not touch her hand Let your fingertips rest at her command Speak softly as a flute would to a fearful violin Breathe out Breathe in And as the echo fades from that final fusillade Remember the promises you made

Προφανώς, αλλά.... το έγραψα και στον Καταρράκτη ότι δεν μιλάμε για κλασική μουσική (πρώτον) και επίσης δεν είμαστε εκεί πλέον (δεύτερον). Μιλάμε για το ΡΟΚ ιδίωμα, συγκεκριμένα για διάφορα σόλο κιθάρας που ΟΛΑ είναι ντοκουμενταρισμένα στην πρωτότυπη δισκογραφία - ΤΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟΥΤΣΟ μπορεί να με ενδιαφέρει πως θα το παίξει το σόλο του Comfortably Numb οποιοσδήποτε άλλος; (απάντηση: ούτε λίγο). Οπότε απομένει το επιχείρημα ότι "έτσι γίνεται καλύτερος μουσικός", στο οποίο απαντώ "μπράβο του, και εις ανώτερα". :)

OK, δεν θα αμφισβητήσω εγώ την επίκληση μίας προσωπικής εμπειρίας. Ξέρω βέβαια πολλές (= δεκάδες) περιπτώσεις όπου αφού μάθανε όλα τα αγαπημένα τους σόλα, μετά τα παρατήσανε και παντρευτήκανε (που λέει ο λόγος). :) :) :) Φυσικά, αυτός είναι. Έχει δικαίωμα να μην το καταφέρει, αλλά δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να μην προσπαθήσει. Την ώρα που τα παιδιά παίζουν μπάλα, κάποιοι ενοχλούμαστε. Πάντως μου κάνει εντύπωση πως εσύ ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο. Δηλαδή ο κάθε Μεγάλος του χώρου, έγινε μεγάλος χωρίς να θέλει να γίνει μεγάλος; Πως δηλαδή; Του χαρίσανε ΤΕΛΕ οι νονοί του; Περίεργα πράγματα ακούω σήμερα.

Οφειλεται σε αυτά που γράφεις, αλλά επίσης οφείλεται σε αυτό που εγώ ονομάζω "σύνδρομο κατ' επίφασην επιτευγμάτων". Τι είναι αυτό; Είναι η φάση που ενώ κάνεις κάτι όχι-και-τόσο-σπουδαίο, κανείς δε σου λέει ότι "φίλε, αυτό που κάνεις δεν είναι και τόσο σπουδαίο", οπότε ο νους σου βολικά κλειδώνει στο ότι "εντάξει, κάτι κάναμε και σήμερα" το οποίο "σήμερα" κρατάει τελικά 30 χρόνια. Είναι σαν τις στρατιωτικές ασκήσεις που βλέπουμε να ανακοινώνονται στην τηλεόραση, οι οποίες πάντα (μα, πάντα) πηγαίνουν εξαιρετικά, με ένα σημαντικό μειονέκτημα... ότι λείπει ο εχθρός, υπό την παρουσία του οποίου θα υπήρχε ξεμπρόστιασμα των όποιων αδυναμιών των μονάδων που συμμετέχουν. Θέλει ο άλλος να προσπαθεί έξι μήνες να "βγάλει ένα σόλο"; Ωραία, ας το κάνει. Στο τέλος του εξαμήνου θα είναι καλύτερος μουσικός ή θα είναι πιο έτοιμος να γράψει κάτι δικό του;... 99,9% φορές... όχι, δεν θα είναι. Αν στο ίδιο χρονικό διάστημα προσπαθούσε να γράψει ένα σόλο δικό του (ναι, για το Comfortably Numb), εκεί θα μάθαινε κάτι για τον εαυτό του, το οποίο θα τον γλύτωνε από πολύύύύ ταλαιπωρία στο μέλλον. Ή θα τα κατάφερνε, οπότε μπράβο του. Θα έφθανα μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξω ότι το σύνδρομο των κατ' επίφασην επιτευγμάτων καταστρέφει μερικά από αυτά που γράφεις, την αντίληψη ύπαρξης κινήτρου ειδικά, κάθε αίσθηση στόχευσης, στο τέλος ο άλλος νομίζει ότι η μουσική υπάρχει στη ζωή του για να του λένε μπράβο οι φίλοι του ή για να αγοράζει τελέ (άντε να βοηθήσω και εγώ στον ιερό αγώνα).

Το σωστό να λέγεται. Αγαπάμε Σκαλκώτα.

Ε - Χαλκίδα <---

Αν δεν απατώμαι, και κρίνοντας από τις μνήμες συζητήσεων εδώ και 20 χρόνια, είμαι ένας από τους δέκα (το πολύ) που ακούνε συστηματικά κλασική μουσική στο noiz. Όποιος θέλει να δοκιμάσει τις γνώσεις μου είναι ευπρόσδεκτος. Αυτή η κβαντική μέθεξη που έχετε κάμει τώρα, να μιλάτε για τον Gilmour (έναν ροκ κιθαρίστα που αρκετοί τον έχουν αναφέρει σαν κουλό στο παρελθόν εδώ μέσα, θεωρόντας τον Σατριάνι ως μέγα και τρανό), παρέα με τον ανώνυμο "κλασικό πιανίστα" ο οποίος έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη του τι είναι μουσική και πως υπηρετείται, και χώνοντας κάπου τον bedroom musician που πασχίζει να βγάλει το σόλο του Gilmour οπότε όταν το καταφέρνει νομίζει ότι είναι έτοιμος για Γκράμυ.... ας μείνουμε στο: Και όντως είναι.

Αυτό που έγραψα δηλαδή. Ότι χωρίς να έχουν (αρχικώς) μιμηθεί άλλους, δεν θα είχαν φτάσει στα δικά τους. Δεν καταλαβαίνω πως δεν βλέπεις ότι έγραψες ακριβώς αυτό που έγραψα, μάλλον υπάρχει μία απροθυμία (λογική σε ένα φόρουμ μουσικών) να παραδεχθούν το δεύτερο σκέλος, οπότε για τρίτη φορά, θα επισημάνω ότι οι περισσότεροι μένουν για πάντα εκεί (και δεν είναι θέμα διάθεσης, αλλού είναι το θέμα, αν θέλεις μπορώ να σου πω). @Waterfall-K Αυτά τα "οποιοσδήποτε" να μην έγραφες... τι να κάνω τώρα, να σου φτιάξω λίστα τζαζ μουσικών που έχουν δισκογραφία με έργα κλασικής μουσικής; Το αντίθετο δεν υπάρχει, καθώς πράγματι οι περισσότεροι πρωταθλητές-μουσικοί στην εκτέλεση κλασικής μουσικής (ανεξαρτήτως οργάνου) πρακτικά αγνοούν την ιδέα (πόσο μάλλον την πρακτική) του αυτοσχεδιασμού. Και εδώ βέβαια, να επισημάνω ότι πάλι κάνεις την σουπιά - εκεί που μιλάγατε για ένα σόλο-φρανκενστάην σε ένα ΡΟΚ δίσκο, και επί του οποίου ιδιώματος τοποθετήθηκα, ρίχνεις στη σούπα και τον "κλασικό πιανίστα" που κάποτε θα πρέπει να γνωρίσω και να συζητήσω μαζί του/της.

Σε καμία περίπτωση. Icons έγιναν μετά από το "σιγά-σιγά", όχι ενώ έπαιζαν μουσικές άλλων. Το επιχείρημα που θες να διατυπώσεις είναι ότι αν δεν έπαιζαν τις μουσικές άλλων δεν θα είχαν φθάσει ποτέ στις δικές τους, εκείνες που τους έκαναν icons. Πιθανόν, αλλά ισχύει και το: που έγραψα πριν.

Η ίδια συντριπτική πλειονότητα, μένει για πάντα σε αυτό το σημείο. Είναι γνωστό (και ελαφρώς ανεκδοτολογικό) ότι αν ζητήσεις από τον "κλασικό πιανίστα" στον οποίο θεωρητικά αναφέρεσαι να παίξει ένα σόλο των 30 δευτερολέπτων, σε κοιτάζει με απορία/οίκτο. Αλλά είπαμε, εγώ δεν είμαι μουσικός, και μάλλον δεν έχω μιλήσει ποτέ με πιανίστα, περίμενα τον Waterfall να μου το υποδείξει στα 58 μου.

Όχι βρε αδερφέ... μία γενική σκέψη μου είναι, την έχω εδώ και δεκαετίες όταν ακούω ότι "έβγαλα το ένα" ή "έβγαλα το άλλο" - με έναν ανερμάτιστο τρόπο να υπάρχει η υπόνοια ότι αφού το έβγαλα, κάτι έκανα (και καλά). Εντάξει, μόλις χηρέψει η θέση του Γκίλμουρ θα σε ειδοποιήσουμε ρε φίλε.... (Τώρα βέβαια κάποιος θα πει "εσύ δεν είσαι μουσικός, οπότε δεν καταλαβαίνεις την πειθαρχία που εμπεδώνεται σε τέτοιες περιπτώσεις όπου κάποιος προσπαθεί να "βγάλει" κάτι που έγραψε κάποιος άλλος" - και δίκηο θα έχει βέβαια, είναι γνωστό ότι όποιος δεν είναι μουσικός, δεν μπορεί να συλλογίζεται για μουσικούς).

Το "να το βγάλουν" οι στρατιές - αν δεν κάνω λάθος, δεν ασχολούμαι με τέτοια πράγματα - σημαίνει "να το μιμηθούν νότα-προς-νότα", έτσι δεν είναι; Όχι να το συνθέσουν. Σε τι καλό θα τους βγει; Ότι θα αποδείξουν (στον εαυτό τους, κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται) ότι είναι κατώτεροι του κιθαρίστα των Pink Floyd; Σιγά τη διαπίστωση.

Αφήνοντας την πλάκα (για λίγο), προκειμένου να δω τα άλλα Hydrasynth που μνημόνευσε ο Καταρράκτης, πήγα στη σχετική σελίδα του Τόμαν, όπου πληροφορήθηκα πως το δικό μου είναι 56ο στη σειρά κατάταξης πωλήσεων. "Τι λες ρε παιδί μου.... " σκέφτηκα, "Ας δω ποια προηγούνται....". Έχει ενδιαφέρον, θα δείτε πράγματα και θαύματα, π.χ. τρίτο είναι ένα όργανο των 6000 ευρώ, ενώ διάφορα πανάκριβα Moog εμφανίζονται σε διάφορες θέσεις ΑΝΑΜΕΣΑ σε πάμφθηνα άλλων εταιρειών. Μάλλον τελικά δεν υπήρχε πρόβλημα τζίρου, εκτός αν ο Θωμάς ψεύδεται.

Καλά, δεν κατέχει κανείς σας από ΑΙ δημιουργία εικόνας, να μας το φτιάξει αυτό να το δούμε; Συμβιβάζομαι και με την Κόνελυ - Ιμπραήμ Πασσά. ΠρόοδοΘ. Το στάνταρ, αυτό που βγήκε πρώτο. Φίλος, το σκλήρυνες.... κυριολεκτικά ...!!!

Ε. ναι ρε, είπα εγώ πουθενά ότι μου αρέσουν τα αναλογικά; Είναι σα να έχεις την Κόνελυ και να την ντύνεις Γκόλφω.

Κρατήστε και το link, για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τις τιμές παλαιότερων οργάνων (ή σπιτιών π.χ.) https://smartasset.com/investing/inflation-calculator Πόσους μισθούς θα χρειαζόταν κάποιος για να πάρει το Mirage στην Ελλάδα, τότε; Πόσους σήμερα;

Ξέρεις πόσα σημερινά χρήματα είναι αυτά; είναι σχεδόν 4800 δολάρια. Πάλι θα το έκραζες. :) :) :) :)