trolley

Ο δείκτης "κάρμα" είναι εγγενές χαρακτηριστικό του λογισμικού που χρησιμοποιεί πλέον το noiz. Δεν τον εφήυρε το noiz. Το δε λογισμικό είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα και αξιόπιστα στον πλανήτη. Αν οι ξένοι εφευρέτες του έκριναν ότι χρειάζεται "κάποιο" είδος βαθμολόγησης, τότε ας μην βιαστούμε να ακυρώσουμε την εκτενέστατη εμπειρία τους. Πιο πρακτικά, κατά καιρούς υπάρχουν ανεύθυνοι και κακοήθεις οι οποίοι σκοπίμως διαθέτουν ανακριβείς πληροφορίες μέσα από το noiz για την εξυπηρέτηση δολίων στόχων. Το "κάρμα" δεν θα έχει τόσο σαν στόχο να πάρει κάποιος το "χρυσό λουκούμι" αλλά μάλλον να είναι εύκολος ο εντοπισμός (από τους αναγνώστες) τέτοιων δολίων συμμετοχών. Πάντα με την επιφύλαξη ότι οριστικές αποφάσεις δεν έχουν παρθεί.

Η αντιπαράθεση εγχωρίων και ξένων καλλιτεχνών δεν ξεκίνησε από εμένα, αλλά είναι ένα κοινό κόλπο για την "τεχνητή" αναβάθμιση των ντόπιων ροκ προσωπικοτήτων - χωρίς να εννοώ ότι αυτό ήταν το κίνητρο του boukaw. Επίσης είναι μία προσέγγιση που αποκρύπτει την ανικανότητα του έλληνα ροκά να συμβιβαστεί με το πολιτιστικό παρελθόν της χώρας στην οποία ζει, την ανικανότητά του να αφομοιώσει μουσικές επιρροές από την ντόπια παράδοση: πόσες και πόσες φορές τους έχουμε ακούσει σε συνεντεύξεις να κοροϊδεύουν (κυριολεκτικά) τη ντόπια μουσική παράδοση, σα γελάδια - εννοείται ότι δε θα ακούσεις ποτέ άγγλο ή αμερικάνο να το κάνει αυτό. Επίσης, μην παραβλέπεις το σημαντικό ζήτημα του ότι ο ένας κατέκτησε την αγορά στην οποία απευθύνθηκε, ενώ ο άλλος ΔΕΝ κατέκτησε την αγορά στην οποία απευθύνθηκε, αν και ήταν πολύ μικρότερη από κάθε άποψη. Ο Ντύλαν γεννήθηκε σε πιο υποβαθμισμένη περιοχή από την Καρδίτσα (Ντουλούθ). Ο άλλος γεννήθηκε στην (και καλά ενημερωμένη και προοδευτική) Αθήνα. Άστο καλύτερα...

Αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση και περίμενα εδώ και πολλά ποστ ότι κάποιος θα το πει. Ασφαλώς και είναι παρακλάδι της ροκ, αλλά ποια είναι η διαφορά; Ότι οι χεβιμεταλάδες είναι οι πρώτοι από τους έλληνες ροκάδες που αντιλήφθηκαν ότι χρειάζονται ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από καλές προθέσεις και τίμια καλλιτεχνική συνείδηδη για να παράγεις ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Έτσι, ανέπτυξαν δεξιότητες (βιρτουοζιτέ κυρίως, αλλά και βαρύ στυλιζάρισμα) που φέρνει τη μουσική τους πιο κοντά αισθητικά στα πρότυπά τους. Δεδομένου μάλιστα ότι το συγκεκριμένο "παρακλάδι" είναι επιρρεπές στο στυλιζάρισμα (με όλα τα καλά και κακά αυτού του πράγματος) κάνει τα ελληνικά χεβιμεταλάδικα συγκροτήματα να είναι πιο ανταγωνιστικά στο διεθνή χώρο από τους διάφορους "Τρύπες" και "Ξύλινα Σπαθιά" κλπ.

Πίστευες ότι σα γνήσιος εραστής της τέχνης έχεις αυτομάτως το δικαίωμα να εκφραστείς και να διεκδικήσεις ένα (τοπικό ή παγκόσμιο) ακροατήριο, ανάλογα με την αξία σου. Αυτή η πεποίθηση σήμερα έχει αντικατασταθεί από τη συναίσθηση ότι δεν μπορείς να υπερβείς τη μοίρα της φυλής σου, συνεπώς δεν μπορείς να διεκδικήσεις παγκόσμιο ακροατήριο, αλλά μη ξέροντας που πρέπει να αποδοθεί αυτό το πράγμα (στις εταιρείες, στην ελληνική πραγματικότητα, στην έλλειψη χρημάτων, στην άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα, σε όλα τα παραπάνω...) αντιδράς αυτο-περιοριζόμενος σε ένα μικρό "εναλλακτικό" ακροατήριο που όμως δεν μπορεί να σε υποστηρίξει αρκετά ώστε να δώσεις όλο σου το χρόνο σε αυτό που αγαπάς. Κάνω κανένα λάθος; Αν κάνω, συμπάθα με και αγνοησέ με. Αν δεν κάνω όμως, δεν οφείλεται στο ότι έχω ειδικές γνώσεις ψυχολογίας ή μαντείας αλλά στο ότι έχω δει εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα και (παρά λίγο) να ήμουν και εγώ μέσα σε αυτά τα παραδείγματα. Λες ότι "πρέπει να το ορίζουμε καλύτερα" και αυτό ακριβώς είναι ότι προσπαθούμε να κάνουμε μέσα από αυτή τη συζήτηση. Εγώ προσωπικά δεν είχα και δεν θα έχω ποτέ σχέση με την παραλιακή και υποστήριξα με την παρουσία μου και το υστέρημά μου αυτό που εσείς λέτε "ελληνικό ροκ". Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να δούμε την πραγματικότητα. Το σαββοπουλικό θεώρημα ότι την ιστορία την γράφουν οι παρέες δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία οποιασδήποτε ουσιαστικής προόδου (σε μουσικό επίπεδο) της ελληνικής "ροκ" σκηνής. Υ.Γ. Γιατί πιστεύεις ότι μου τη σπάει να παίζετε ροκ; Το ότι δεν μπορείτε να παίξετε μου τη σπάει. Άμα παίζατε όλα θα ήταν μία χαρά. Για έλα μία μέρα να δεις τι ακούω να φρίξεις... :) :)

Χεχε, όντως οι γυναίκες μισούν τις κιθάρες ανεξαρτήτως μάρκας... Ωχ... χωρίς να το επιδιώξω μάλλον έγραψα την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από τις αιρετικές αλήθειες για τη μουσική.... :) :) :)

Εμείς δεν είμαστε ο "καθένας". Είμαστε φίλοι σου και προσωπικά το μόνο κίνητρο που έχω για να απαντάω στα ποστ σου είναι η εκτίμηση που σου έχω. Δεν προσπαθούμε ούτε να σε ξεγελάσουμε, ούτε να "σε κάνουμε σα τα μούτρα μας", αλλά να σου μεταφέρουμε μία πιο... ουδέτερη γνώμη. Δεν έχω κανένα προσωπικό κέρδος να λέω ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, αλλά (τηρουμένων των όποιων αποστάσεων) η όλη συζήτηση μοιάζει λίγο με το ποδόσφαιρο : όλη η οικουμένη ξέρει ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι μία ανοησία, αλλά οι έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι ασχολούνται με δαύτο.

Πως φαίνεται πως είσαστε ανύπαντροι.... :(

Κάτσε ρε Brain... Τι σχέση έχει ο Παπαθανασίου με το ροκ; Από πότε οι Sigmatropic χαρακτηρίζουν τη δουλειά τους σαν ροκ; Εμείς δεν είπαμε ότι δεν υπάρχει ελληνική μουσική, ελληνικό ροκ είπαμε ότι δεν υπάρχει. Μεγάλη διαφορά. Είναι ειδικό χαρακτηριστικό του "έλληνα ροκά" να βάζει τη ταμπέλα "ροκ" σε ότι του κάνει κέφι, νομίζοντας ότι βρίσκονται κοντά (και κοντά του βέβαια) πράγματα εντελώς άσχετα μεταξύ τους. --- Boukaw, σε τόσο καιρό που γράφεις είναι η πρώτη φορά που βλέπω τέτοια στείρα άρνηση από μέρους σου. Τι σημαίνει το "Δε με νοιάζει τι λένε οι παππούδες (πλέον) τότε ροκερς". Να σε νοιάζει και να σε κόβει, διότι το κόσμο δεν θα τον ανακαλύψεις εσύ. Γιατί δε ρωτάς να μάθεις τι πίστευε ο Brain στην ηλικία σου; Μήπως πίστευε ακριβώς αυτά που πιστεύεις; Που ακριβώς τον έχει οδηγήσει αυτό; Που έχει οδηγήσει άλλους της γενιάς του που πίστευαν τα ίδια; Εν' πάσει περιπτώσει αν είχατε δίκιο ΚΑΠΟΙΟΣ στο κόσμο εκτός από έλληνες θα εκτιμούσε το Σιδηρόπουλο αλλά κάτι τέτοιο ΔΕΝ ισχύει. Η ιδέα του "ελληνικού ροκ" είναι ΑΝΕΚΔΟΤΟ οπουδήποτε έξω από τα ελληνικά σύνορα, κάτι που δεν ισχύει για τους Γάλους ή τους Γερμανούς (π.χ.). Σταματήστε να αγνοείτε τα facts - σε δημόσια συζήτηση είμαστε δε μπορούμε απλά να μετατρέπουμε τα ευχολόγια σε επιχειρήματα. :)

Κατ' αρχήν, δεν έμεινες πίσω. :) :) Το ελληνικό ροκ έχει μείνει πολύ πίσω ακριβώς για τους λόγους που ανέφερε ο Superfunk (ήτοι, την έλλειψη γόνιμων ιδεών). Κατά δεύτερον, το ροκ δεν είναι ούτε κουλτούρα, ούτε "τρόπος" έκφρασης, ούτε ένα ακόμη είδος της μουσικής βιομηχανίας. Είναι ένα μουσικό ιδίωμα, με τις πηγές του, τους εκφραστές του, τους πατέρες του, τους τιμητές του, τα αδιέξοδά του. Το σύνολο των ιδεολογημάτων που ανέφερες ως ροκ "κουλτούρα", ούτε ποτέ το ασπάστηκαν οι περισσότεροι από τους μουσικούς που υπηρέτησαν αυτό το ιδίωμα, ούτε είναι κάποια σταθερή αξία στο πέρασμα του χρόνου (π.χ. ποια είναι η θέση των εκφραστών της ροκ κουλτούρας για τα ναρκωτικά; ποια ήταν τη δεκαετία του 60; ποια τη δεκαετία του 50; ποια σήμερα; ποια του Σιδηρόπουλου; ποια του Ντύλαν;). Εν' τάξει, ωραία είναι να πιπιλάμε κάποια αυτονόητα πράγματα (όπως π.χ. το ότι είμαστε ενάντια σε κάθε πόλεμο) αλλά πόσες τέτοιες κοινά αποδεκτές ιδέες έχεις συναντήσει συνομιλώντας με άλλους "ροκάδες"; Να το πάω και πιο πέρα; Ποια είναι η θέση της ροκ κουλτούρας για τη μισθωτή εργασία; Για τον σεξισμό; Για τον εθνικισμό; Χρειάζεται να υπάρχουν κυβερνήσεις και αν ναι, τότε ποιας πολιτικής απόχρωσης (θυμίζω ότι οι Βρεττανοί είναι δεξιοί εδώ και πολλά χρόνια). Ροκ κουλτούρα δεν υπάρχει, κατανόησέ το σε παρακαλώ. Μιλούν για ροκ κουλτούρα μόνο ατάλαντοι που θέλουν να καλύψουν τη καλλιτεχνική τους γύμνια κάτω από αυτό το μανδύα - κανείς, μα κανείς άλλος.

Εγώ δεν την ήξερα καθόλου - έψαξα να τη βρώ στο Google και το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω είναι ότι αν αυτή η κουκλάρα αφοσιώθηκε στην οικογένεια της πρέπει να την κάνουμε άγαλμα. Πείτε τίποτε για δίσκους της, που βρίσκονται κλπ...

Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν είναι θεμελιώδες στον άνθρωπο, αλλά ο μέσος έλληνας (και εγώ δηλαδή) νομίζουμε ότι είναι θεμελιώδες δικαίωμα του μέσου έλληνα. Μάλιστα η παρεξήγηση φτάνει μέχρις του σημείου του να μη θεωρούμε το δικαίωμα ως αυτονόητο ούτε καν για τον μη-μέσο έλληνα (π.χ. πως θα μας φαινόταν αν θύμιζα ότι ως "ροκάς" έχουν κατα καιρούς αυτοχαρακτηριστεί οι: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κραουνάκης και συνάφι, Φοίβος, Βανδή κλπ;). Οι χαρακτηρισμοί που έχουν κάποια σημασία δεν είναι αυτοί που αποδίδουμε στον εαυτό μας, αλλά αυτοί που μας αποδίδουν οι άλλοι - ευτυχώς δηλαδή διότι αυτό μας θυμίζει ότι πρέπει να πείσουμε για την ποιότητα και το ποιόν μας. Αλλιώς είμαστε απλά γραφικοί. Και βέβαια, boukaw κάνεις απόλυτο λάθος να επιμένεις να βάζεις τον Ντύλαν και τον Σιδηρόπουλο στην ίδια πρόταση. Δεν είναι θέμα ιεραρχίας, αλλά (αβυσσαλέα) διαφορά κλίμακας. Ο Σιδηρόπουλος έχει βγάλει τρεις (;) δίσκους, ενώ ο άλλος είναι active για τέσσερις δεκαετίες αφήνοντας κατά μέρος τις συνεργασίες του με τρίτους σα μουσικός ή παραγωγός ή συνθέτης κλπ. Εγώ προσωπικά έχω λιώσει στο πικαπ τους δίσκους του Σιδηρόπουλου (διότι στην Ελλάδα που μεγάλωσα ήταν προτιμότερο να ακούς Σιδηρόπουλο, παρά Αρλέττα) αλλά αυτό δε θολώνει τη κρίση μου. Το υλικό του Σιδηρόπουλου δεν είναι κακό, αντίθετα σε μερικές περιπτώσεις είναι θαυμάσιο, αλλά το υλικό του Ντύλαν βρίσκεται πίσω από οτιδήποτε ακούμε και λέγεται "ροκ" (σχεδόν οτιδήποτε). Και σκέψου ότι έφτασε να τον ξέρει όλος ο πλανήτης σε εποχές όπου η πληροφόρηση δεν ήταν τόσο άνετη όσο σήμερα. Ο Σιδηρόπουλος δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τα πλαίσια (όχι της Ελλάδας που περιμένεις να πω...) της Αθήνας πριν η νεότερη γενιά τον πάρει μαζί της στα περιφερειακά πανεπιστήμια. Κάτι σημαίνουν όλα αυτά, ναι;

Έχει ενδιαφέρον (και φαίνεται αρκετά "καρμικό") το ότι καταλήγουμε να συζητάμε για αυτή τη λέξη σε ένα μουσικό φόρουμ, όταν μία από τις κύριες πύλες εισόδου του ινδουϊσμού στο δυτικό κόσμο ήταν ακριβώς οι ροκ μουσικοί της δεκαετίας του 60, με πρώτους και καλύτερους τους Beatles βέβαια... Λοιποί ασιατικής προέλευσης όροι δεν έχουν καταφέρει (προς το παρόν) να γίνουν εξίσου διάσημοι. Αν πέρναγε πάντως από το χέρι μου, θα άλλαζα το συγκεκριμένο δείκτη αξιοσύνης με ένα δείκτη "κουνγκ-φου" π.χ., με τον οποίο αισθάνομαι πιο κοντά λόγω τηλεοπτικού παρελθόντος.

Άμα έχει καταλάβει κανείς γιατί ασχολούμαστε με το τι κάνει ο Φοίβος, να μου το πει και εμένα...

Υπάρχουν πολύ σημαντικές διαφορές. Η προσφορά τους δεν είναι συγκρίσιμη ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Ο Ντύλαν ήταν για τέσσερις δεκαετίες αρωγός και χωνευτήρι κάθε λαϊκής μουσικής τάσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες (με τη σειρά τους) είναι χωνευτήρι δεκάδων μουσικών παραδόσεων και τραγουδοποιϊας. Όσο για τους στίχους, πολύ λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν υπ' όψιν τους την βαθειά τομή που έκανε ο Ντύλαν στο τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν θεματολογία και σαν ύφος του ροκ ιδιώματος.

Οκ, δεκτό το επιχείρημα, αλλά να ρωτήσω κάτι; Από πότε κάποιο πράγμα εκτιμάται με γνώμονα τη ζημιά που προκαλεί η λανθασμένη χρήση του; Δηλαδή, όταν μιλάμε με έναν άνθρωπο που θέλει να πάρει αυτοκίνητο, καθόμαστε και συζητάμε μαζί του για το πόσα κόκαλα θα σπάσει την πρώτη φορά που θα τρακάρει με 120 χιλιόμετρα; Προφανώς, υπάρχει σωστή και λανθασμένη χρήση για όλα τα πράγματα - και για τα ακουστικά, και για τα ηχεία, και για τα ανοικτήρια, και για τα μπουκάλια κλπ κλπ. Στα πλαίσια της σωστής χρήσης λοιπόν, ισχύουν τα παρακάτω (δώστε λίγη σημασία πριν αρχίσετε πάλι τα κλισέ...): α) Ο κόσμος δεν ακούει κυρίως μουσική μπροστά από δύο ηχεία. β) Ο κόσμος ΔΕΝ ακούει κυρίως μουσική μπροστά από δύο ηχεία. γ) Ο κόσμος στις μέρες μας ΔΕΝ ακούει μουσική ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΗΧΕΙΑ σαλονιού. Αυτό (που ΔΕΝ ισχύει πλέον) ήταν επί τρεις δεκαετίες το κύριο επιχείρημα για το ότι δεν είναι σωστό να μιξάρεις και να μαστεράρεις σε ακουστικά. Αυτό το επιχείρημα ΔΕΝ ισχύει πλέον!!!! Αμάν πια, δεν το βλέπετε τριγύρω σας; Ο κόσμος ακούει μουσική στο αυτοκίνητο, στο walkman του, στο i-pod του, στη τηλεόρασή του, στα ηχεία του κομπιούτερ του, στα 5.1 ηχεία του σαλονιού ή του κομπιούτερ του. Πείτε κάτι που να συνάδει με αυτή τη πραγματικότητα, όχι κάτι άσχετο με αυτήν διότι δεν είναι αγνοήσιμη.

Είπαμε: η διαδικασία δεν έχει οριστικοποιηθεί, όλα όσα γίνονται τώρα είναι σε πειραματική βάση. Μη βιαστείτε να κρίνετε τη διαδικασία, είναι πολύ νωρίς.

Το κάρμα είναι σανσκριτική λέξη, από τη ρίζα "kr" η οποία κυριολεκτικά μεταφρασμένη σημαίνει: δρώ, πράττω. Στην ινδουϊστική θεώρηση πραγμάτων, η καθημερινή μας δράση, ενώ φαίνεται να είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης, στην πραγματικότητα δεν είναι. Αντίθετα είναι υπαγορευμένη από τις συνέπειες πράξεων που έχουν εκτελεστεί (από εμάς) στο παρελθόν. Σε αυτά τα πλαίσια, οι πράξεις οποιουδήποτε ανθρώπου καθορίζονται από τις προηγούμενες πράξεις του: λέμε ότι ένας άνθρωπος πρέπει να "εκπληρώσει" το κάρμα του, δηλαδή να ολοκληρώσει εκείνες τις δραστηριότητες που θα τον απαλλάξουν από τις δυσάρεστες (ή ευχάριστες) συνέπειες των προηγούμενων πραξεών του και θα του επιτρέψουν τελικά να ζήσει σε καθεστώς πραγματικής ελευθερίας. Στη δυτική φιλολογία, η λέξη "κάρμα" έχει παραφθαρεί και σημαίνει "φήμη" ή "μοίρα", έννοιες που είναι σχετικά συνεπείς με την αρχική έννοια, αν και πιο περιορισμένες. Αυτή την έννοια (της φήμης) έχει και στο φόρουμ: κάποιος με θετικό κάρμα είναι κάποιος που έχει καλή φήμη και αντιθέτως. Η προσθήκη και αφαίρεση "πόντων" από το κάρμα του καθενός μας δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, αλλά σε πειραματική βάση αφαιρέσαμε μία μονάδα από έναν τύπο που έβρισε τους υπόλοιπους στις μικρές αγγελίες, και από τον kultura για το αδιανόητο ποστ του. Παράλληλα εγώ απέδωσα μία μονάδα στον evris για το ότι στη συζήτηση με τα mac, παρείχε αντικειμενικά τεκμήρια για τα επιχειρήματά του (με τη μορφή links). Όλα αυτά είναι υπό πιθανή αναίρεση, ασφαλώς.

ΤΣΑΑΑ ;D ;D ;D ;D Ωραία έκπληξη. Τι λέω μόλις 4 post πιο πάνω? Κατ' αρχήν, δε λες αυτό. Κατά δεύτερον, όταν λέω "θα σας εκπλήξω" δεν εννοώ ότι θα πω κάτι που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλο ποτέ στην ιστορία του κόσμου - εννοώ ότι θα πω κάτι έξω από τα πλαίσια του συνήθους θαυμασμού μου για τις νέες τεχνολογίες. Όπως και αν έχει, νομίζω ότι η συζήτηση έτσι όπως έχει εξελιχθεί δεν έχει κανένα νόημα: άλλη μία μάταιη προσπάθεια να συζητήσουμε κάτι σοβαρά.

το αρχικό ερώτημα αφορούσε στο αν αξίζει η αγορά ή οxι ενός imac. o kilon σαν χρήστης imac είναι απο τους λίγους κατάλληλους ανθρώπους που έχουν απαντήσει σε αυτό το thread. my 2 c. Ασφαλώς ΟΧΙ, διότι το ερώτημα για το αν "αξίζει ή όχι" τίθεται συγκριτικά με τα PC, οπότε απαιτείται μία όσο γίνεται μεγαλύτερη εμπειρία και στις δύο πλατφόρμες. Επίσης απαιτείται η έλλειψη περιττού ενθουσιασμού.

Kilon, αν ισχύει ότι είχες PC για 15 χρόνια και έχεις Mac για μόλις ένα μήνα, τότε σίγουρα θα συμφωνήσεις ότι ισχύουν τα παρακάτω: α) Ότι γνώρισες και "έφαγες στη μάπα" τα PC στις χειρότερες περιόδους τους. β) Ότι έχεις ακόμη τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου. γ) Ότι είχες κάθε ευκαιρία να βαρεθείς τα προβλήματα των PC (τα οποία όντως υπάρχουν) αλλά ελάχιστες ευκαιρίες να βαρεθείς τα προβλήματα των Mac (τα οποία επίσης υπάρχουν). δ) Ότι ίσως υποτιμάς την άποψη που έχουν κάποιοι άλλοι οι οποίοι έχουν μακρότερη εμπειρία και με τις δύο πλατφόρμες. Τώρα θα μου πεις "και τι έγινε;". Έγινε ότι ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων σε καθιστούν ακατάλληλο για την έκφραση άποψης που δυνάμει θα επηρρεάσει τις αγορές και τις δαπάνες κάποιου άλλου, διότι απλώς δεν (μπορεί προς το παρόν να) είναι αντικειμενική. Πιστεύω ότι στο μέλλον, όταν θα υπάρχει μεγαλύτερη εμπειρία θα έχεις και διαφορετική άποψη γι' αυτά τα ζητήματα.

Εγώ θα σας εκπλήξω δηλώνοντας ότι τα περισσότερα από τα synth που κυκλοφορούν στις μέρες μας είναι πράγματι "κακά synth" με την έννοια ότι κάπου αυτή η βιομηχανία έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Η ιδέα πίσω από την ανάπτυξη των synthesizers ήταν η έρευνα για νέες ηχητικές και εκφραστικές δυνατότητες. Αυτή η ιδέα εξυπηρετήθηκε από διάφορους ανθρώπους και διάφορα μοντέλα, αλλά στις μέρες μας έχει υποβαθμιστεί σε όφελος μίας προσπάθειας να κάνεις τα synths να ακούγονται σαν παραδοσιακά ακουστικά όργανα. Έτσι, αυτό που ξεκίνησε σαν πρωτοποριακή στάση, έχει εκφυλιστεί. Υπάρχουν βέβαια εταιρείες που στοχεύουν στην πρωτοπορία (η Nord π.χ.) αλλά η Korg/Roland/Yamaha είναι κυρίως στραμένες σε all-round όργανα για την εξυπηρέτηση live καταστάσεων ή την μείωση του κόστους παραγωγής (φθηνότερο ένα σαμπλαρισμένο πιάνο από ένα πραγματικό και καλά ηχογραφημένο πιάνο). Πιστεύω ότι πολύ σοβαρότερη δουλειά γίνεται σε ορισμένα software synths (όπως το Tassman και το Reaktor) απ' ότι σε μεγαθήρια όπως το Oasys. Επίσης πιστεύω ότι τέτοια (soft) είναι τα εργαλεία που πραγματικά χρειάζεται όποιος θέλει να προσπαθήσει για κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον. :)

Μη ξεχνιόμαστε:

Αν εννοείς ότι είναι αυτονόητο, τότε σε ενημερώνω ότι δεν είναι. Μάλλον σαν ράδιο-αρβύλα ακούγεται παρά σαν κάτι που ισχύει.

Αυτό που κάνεις είναι ο σωστός τρόπος. Δεν υπάρχει λόγος να μπλέξεις με κάτι άλλο - εκτός αν αρχίσεις να ηχογραφείς πραγματικά όργανα ή φωνές.

Τώρα, έτσι όπως πάμε θα ξεκινήσουμε "πόλεμο" ανάμεσα στους Amigάδες και τους κατόχους Atari ST. Εκεί να δεις παράνοια... :) :) :)