trolley

Virginia Plain, χαμστεράκια. ή αλλιώς... πάρτε το χαμπάρι...

Να, Καταράχτη... δες: (στο 51:40). ;)

Είμαι ο μόνος που εκνευρίζεται με όποιον ανοίγει θέμα στο νοιζ, ΧΩΡΙΣ να δει ποια άλλα θέματα υπάρχουν;

Ε, για νεκροί καλά τα κατάφεραν πάντως... το έγραψαν το '82, πήγε νο. 1 παντού, το τραγουδήσαν σε όλο τον πλανήτη, και ακόμη το θυμόμαστε το 2014 (μόνο τον τίτλο χρειάστηκε να γράψω στο θρεντ).

Σύμφωνοι, αλλά δεν είναι πραγματικά οι Asia, σε αυτή την εκτέλεση. Δείτε τις παρακάτω σημειώσεις : The Tokyo Tapes is ex-Genesis guitarist Steve Hackett's live album featuring a progressive rock supergroup line-up of John Wetton (from King Crimson, UK, Asia), Chester Thompson (from Weather Report, Frank Zappa, Genesis live), Ian McDonald (from King Crimson, Foreigner) and rounded out by keyboardist Julian Colbeck (worked with Yes spin-off Anderson Bruford Wakeman Howe). The album was compiled from two concerts at Koseinenkin Hall in Tokyo, Japan on 16 & 17 December 1996. The album also contains two Steve Hackett studio tracks.

ΑΦΤΗ καλί ήν ε; http://www.amazon.co.uk/Merkur-Adjustable-Safety-Chrome-Finish/dp/B004KZ85RG/ref=sr_1_13?ie=UTF8&qid=1405584535&sr=8-13&keywords=merkur

;D ;D ;D

+1 0 . Ακούς καλά τραγούδια, δηλαδή τίποτε που να διαρκεί πάνω από τριάμιση λεπτά και να έχει ακαταλαβίστικους στίχους. Σε άλλη περίπτωση, τα επόμενα πέντε βήματα είναι απλώς ΑΧΡΗΣΤΑ. :)

Επίσης υπάρχει και ένα Αργεντινέζικο plug-in με την ίδια λειτουργικότητα. Λέγεται Ton-pintor. Δες μήπως το έχεις και αυτό μέσα στο δίσκο.

Είσαι στην αρχή μίας εξαιρετικής περιόδου της ζωής σου. Η "μουσική", τουλάχιστον έτσι όπως μας την περιγράφεις, είναι μία μάλλον εφηβική συνήθεια, παρά κάτι άλλο. Μην ανησυχείς, θα σε ξαναπιάσει, εκεί γύρω στα 42-46, όταν - με το καλό - θα έχεις ισιώσει το επαγγελματικό. Και τότε θα υπάρχουν μπύρες, και παρέες και όλα αυτα τα μνημειώδη. Δεν πρόκεται να στερηθείς τίποτε. Άντε, με το καλό.

Ναι, αλλά έπρεπε να βάλεις μία ακόμη μεγαλύτερη φωτό, ώστε να θαυμάσουν την απόλυτη καφρο-αισθητική του εξωφύλλου, ακόμη και στον διπλανό Γαλαξία.

Κακή λέξη η "αμπελοφιλοσοφίες". Συνήθως χρησιμοποιείται από αγράμματους που παρακολουθούν σώου του Σεφερλή και πηγαίνουν στην Πάολα. Εσύ τι τη θέλεις; Δώσε μας λίγη αξία....

Λοιπόν, επειδή είσαι καλό παιδί (γατί, ήθελα να πω), επίτρεψέ μου (με όλο το σεβασμό), να στρέψω την προσοχή σου στην ουσία του Momentary Lapse Of Reason, ελπίζοντας ότι θα συμβάλλω στο να βελτιωθεί η σχέση σου με αυτό το ενδιαφέρον άλμπουμ. Ο Gilmour, έχει μία περισσότερο τρυφερή / ανθρωπιστική ματιά στα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στιχουργικά. Το Dogs Of War, είναι μία απλή, σχεδόν δημοσιογραφική, καταγγελία για τους πολεμολάγνους και τους πολεμοκάπηλους, της οποίας η μεστότητα υστερεί μεν απέναντι στις αντίστοιχες του Waters (ο οποίος βέβαια, το είχε κάνει επάγγελμα το να γράφει για τον πόλεμο), αλλά δε σημαίνει ότι είναι δίχως αξία. Έχει προηγηθεί το υπέροχο "Learning To Fly", το πρώτο αισιόδοξο τραγούδι που υπέγραψαν οι Floyd μετά από πολλά-πολλά χρόνια ατόφιας Γουωτερικής μιζέριας, και - δόξα τω Θεώ - τα αυτιά μου σαν τέτοιο το υποδέχθηκαν όταν πρωτοάκουσα το δίσκο. Μετά το μέτριο One Slip που ακολουθεί, έχουμε το On The Turning Away, μία θαυμάσια μπαλάντα από εκείνες που μόνο ο Gilmour μπορεί να τραγουδήσει, κάνοντας χρήση της ίδιας δημιουργικής φλέβας που εύκολα ανιχνεύεται πίσω από το θρυλικό Comfortably Numb, και η οποία εκδηλώθηκε πλήρως στο ασύλληπτης λυρικότητας High Hopes (του Division Bell). Πρέπει όμως να φτάσει κανείς στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, προκειμένου να αντιληφθεί πλήρως πόσο ζωντανοί είναι οι Pink Floyd, ακόμη και με τον Waters να λείπει. To ηχητικό πλεκτό του Yet Another Movie περνάει (και ξεχνιέται) εύκολα, αλλά μετά αρχίζει το τρίπτυχο του A New Machine (I) / Terminal Frost / A New Machine (II). To α-κάπελα vocoder (ας σημειωθεί ότι ο Gilmour κατορθώνει να βγάλει πραγματικό αίσθημα, μέσα από αυτό το πράγμα), μιλάει για τον θάνατο : απηχώντας τις δημοφιλείς (στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη) ιδέες για την μετενσάρκωση, αφηγείται το δρώμενο από τη σκοπιά εκείνου που αναφέρεται ως ο "κάτοικος του σώματος", ο οποίος κατορθώνει να δει ότι ο επικείμενος θάνατός του (σώματος) δε συνεπάγεται τον εκμηδενισμό, αλλά το πέρασμα σε ένα επόμενο στάδιο ύπαρξης. I have always been here I have always looked out from behind these eyes It feels like more than a lifetime Feels like more than a lifetime Sometimes I get tired of the waiting Sometimes I get tired of being in here Is this the way it has always been? Could it ever have been different? Do you ever get tired of the waiting? Do you ever get tired of being in there? Don't worry, nobody lives forever, Nobody lives forever Η ιδέα ότι πρόκειται για ένα ενδιάμεσο στάδιο, υλοποιείται ηχητικά (!!!! και μόνο, δίχως στίχους) στο Terminal Frost, και επανέρχεται (από την ίδια vocoder φωνή) στο A New Machine (II). I will always be here I will always look out from behind these eyes Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμμερίζεται αυτές τις ιδέες, είναι αδύνατο να μη συνειδητοποιήσει ότι έχει παρακολουθήσει ένα μικρό φιλμ, τόσο ζωντανό (αν όχι περισσότερο) όσο εκείνα που σκάρωνε ο Waters, ο οποίος όμως ΠΟΤΕ δεν μπόρεσε να δει πέρα από την προσωπική του δυσαρέσκεια για όσα τον περιβάλλουν. Εκεί που σκέπτεσαι τι μπορεί να ακολουθήσει αυτό το μικρό αριστούργημα, έρχεται το Sorrow, μονότονο, θλιμμένο και τόσο Pink Floyd όσο δεν αντέχεται. Και εκεί τελειώνει - δυστυχώς - ο δίσκος. Άντε, βαλ' τον τώρα να τον ξανακούσεις και μη λες τέτοια πράγματα, αλλιώς θα γράψω την ανάλυση μου ΚΑΙ για το The Division Bell. :) :)

Υπάρχει φίλε, και εσύ το ξεπέρασες. Κόφτο τώρα, αλλιώς θα σε βάλουμε να ακούς δίσκους της Μπέσυ Αργυράκη, για τα επόμενα πέντε χρόνια. Και μετά θα αρχίσουμε με τους δίσκους της Μαριάνας Τόλη. Όσο για τα Φρίσκης, ξέχασέ τα. Από εδώ και πέρα, μόνο γάλα και μάλιστα ληγμένο.

Λούσιφερ Σαμ, με αυτά που γράφεις θα σου κόψω τα Φρίσκης.

Έτσι είναι όπως τα λες, αλλά ακριβώς το ότι δεν το έχει κάνει, αλλά προτιμά να βγάζει τις "άλλου ύφους" δουλειές του ως Gilmour και όχι ως Floyd, δείχνει πως -πράγματι- αντιλαμβάνεται την διαφορά και γι' αυτό εκτιμώ ότι το νέο άλμπουμ θα είναι Pink Floyd, οριζοντίως, καθέτως, νομικώς, παρανόμως, καλλιτεχνικώς και επί τα αυτά :). Απ' την άλλη, πως το ξέρεις (ξέρουμε) ότι δε θα παίζει και ο Waters; (Σε προβλημάτισα, παραδέξου το.... :) ) +1

Γιατί θα ήταν για γέλια; Αυτό ακριβώς έγινε στο Momentary Lapse Of Reason και - για να είμαστε ξεκάθαροι - αυτό ακριβώς συμβαίνει εδω και πολλά χρόνια. Ο Mason παίζει λίγα ντράμς και ο Gilmour κάνει όλα τα υπόλοιπα, με τη βοήθεια πολλών session μουσικών. Οι Floyd, είναι πλέον ο Gilmour, δηλαδή η προσήλωσή του σε μία ποιότητα και ύφος υλικού που να μην προδίδει το όνομα Pink Floyd. Τον εμπιστεύομαι πως δε θα τα κάνει θάλασσα.

Εγώ την έχω την κάρτα αυτή. Την είχα αγοράσει επειδή λειτουργούσε σωστά με Linux (κάτι σπάνιο) και όχι επειδή είχα κάποια άποψη για τον ήχο της. Σε διαβεβαιώνω ότι, αν ίσχυε κάτι σαν αυτό που ισχυρίζεται ο κ. Θεοδωρόπουλος, θα το είχα αντιληφθεί, διότι έχω το χώρο, τα ηχεία, και την εμπειρία που θα υπερ-αρκούσαν ώστε να "ξαφνιαστώ" από τις επιδόσεις οποιασδήποτε κάρτας ήχου. Τέτοιο πράγμα δε συνέβη, ποσώς. Το νόημα ενός review, δεν είναι να καταλήξει σε αμετροεπείς ισχυρισμούς όπως αυτοί του κ. Θ, αλλά να βοηθήσει τον καταναλωτή να συγκεκριμενοποιήσει τις απαιτήσεις του, πάντα σε συνάρτηση με τη δαπάνη που προτίθεται να κάνει. Ο Θ. ισχυρίζεται ότι ένα Fiat Punto, έχει επιδόσεις που ξεπερνούν εκείνες μίας BMW, και αντί να γελάσεις, κάθεσαι και αναλογίζεσαι αν πρέπει να τον πιστέψεις. Παραγνωρίζεις ότι αν υπήρχε ίχνος αλήθειας σε αυτά που λέει, θα είχε "βουήξει το Σύμπαν", θα είχαν απονεμηθεί διεθνή βραβεία, και - κυρίως - άλλες εταιρείες θα είχαν προχωρήσει σε.. επανάληψη του φαινομένου, με τα ίδια συστατικά. Αυτά.

Ακριβώς. 26hint, γράφεις (και ξαναγράφεις) το "για απλή ακρόαση μουσικής", σαν εφαλτήριο για τους προβληματισμούς σου. Καλά, δεν ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που γι' αυτή την "απλή ακρόαση μουσικής" έχουν διαθέσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε εξοπλισμό; Πρέπει να αποδεχθείς ένα από τα εξής δύο ενδεχόμενα : α) είναι όλοι τους ανόητοι, β) η όλη θεώρησή σου είναι λανθασμένη.

Όχι, δεν την αγόρασα, αλλά όπως θυμάσαι, έψαχνα δυνατότητες και τιμές. Γι' αυτό είμαι τόσο βεβαιος για την τιμή εκείνης, αλλά και της τρέχουσας, περιόδου. Θα σου έγραφα ποια όντως αγόρασα, αλλά εκεί θα γονατίσουν ακόμη και τα πόμολα. ;D ;D ;D ;D

Και πριν ένα μήνα, η ίδια τιμή ήταν. Ίσως και πριν δύο μήνες. Αν δεν σου αρέσει, έλα να το πάρεις από εμένα στα 1200. Ένα κανταΐφι δώρο. :) :) :)

Απαντώ ειδικώς σε αυτό, διότι περιέχει όλη την παρεξήγηση που σε βασανίζει. Πιστεύεις στο αξίωμα που ατύπως λέει ότι "στο κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας, καθώς περνά ο καιρός θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε χαμηλότερο κόστος". Όμως, το "αξίωμα" είναι μη-ορθό. Μία καλύτερη διατύπωσή του θα ήταν "στο κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας, όσο περνά ο καιρός θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε χαμηλότερο κάθε κόστος". Δηλαδή, το ότι σήμερα μπορείς να έχεις μία αξιοπρεπή κάρτα ήχου σε ένα motherboard, δε σημαίνει ότι έχεις κάτι ενδιαφέρον, διότι η ποιότητα έχει βελτιωθεί και στο άλλο άκρο (το ακριβό), δηλαδή το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται η λέξη "ποιότητα" έχει αλλάξει επίσης. Οπότε, υποκειμενικοί όροι όπως "επαγγελματικός φωτογραφικός εξοπλισμός" ή "audiophile" συσκευή, επανα-προσδιορίζονται επίσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι όσο κόστιζε μία πραγματικά καλή φωτογραφική μηχανή την δεκαετία του 70, τόσο στοιχίζει και τώρα (συνυπολογίζοντας τις νομισματικές διαφορές και άλλα λογιστικά μεγέθη). Επίσης, μία audiophile συσκευή ήχου, στις μέρες μας είναι μάλλον ακριβότερη απ'ότι στο παρελθόν. Όλοι μας βλέπουμε το προφανές : ότι προσπαθείς να αποφύγεις το αδυσώπητο συμπέρασμα που λαϊκά διατυπώνεται ως "ότι πληρώνεις παίρνεις" αλλά δεν θα μπορέσεις να το αποφύγεις όπως δεν μπόρεσε κανείς πριν από 'σένα (πίστεψέ με, ΟΛΟΙ προσπαθήσαμε). Ματαίως πιστεύεις ότι "ψαχουλεύεις όρια", απλά παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν τέτοια όρια. Στη θέση σου, απλώς θα... άραζα σε αυτό που έχω. Μουσική απολαμβάνει κάποιος και από ένα τραντζιστοράκι όταν έχει ανοίξει το κανάλι κατανόησης αυτού που ακούει. Δεν χρειάζεται να πείσεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλο πως η συσκευές σου είναι καλύτερες απ' ότι όντως είναι. Και αν, και όταν θελήσεις να διερευνήσεις πραγματικά το χώρο του επαγγελματικού ήχου (για οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο λόγο), τότε ξεκίνα από αυτά που σου λέει ο manosx.

Έχω άποψη για κάθε κάρτα ήχου σε αυτή τη κατηγορία τιμής : είναι καλύτερη μόνο από την ενσωματωμένη κάρτα ήχου τινός απαρχαιωμένου motherboard για PC. Τι ακουστικά δηλαδή; Υπάρχουν ακουστικά του ενός ευρώ και ακουστικά των 500 ευρώ. Αν μιλάς για τα πρώτα, ή κάτι κοντά στα πρώτα, τίποτε δεν έχει σημασία. Αναφέρεσαι σε entry-level παιγχνιδοκαρτών ήχου. Όροι όπως latency ή "audio creation mode" είναι είτε αδόκιμοι, είτε άσχετοι με το πλαίσιο που έθεσες, είτε εφευρήματα marketing εκ' μέρους της Creative. Σε κάθε περίπτωση, το να συζητάς για ένα Fiat 127 χρησιμοποιώντας όρους Φόρμουλα 1, δεν αναβαθμίζει το αυτοκίνητο. "Audiophile" και εξοπλισμός σε αυτή τη κατηγορία τιμής δεν νοούνται. Κανένα πρόβλημα. Αυτά είναι "λυμένα" ζητήματα εδώ και πολλά χρόνια.

Δεν είμαι πλέον λεπτολόγος. Θεωρώ ότι σε ενόχλησα, ζητώ συγνώμην και προχωράμε παρακάτω.