Ο Gabriel, καταργώντας κάθε "πρωτόκολο" για το πως πρέπει να φέρεται ο φτασμένος σταρ στη σκηνή (εκείνη την περίοδο ήταν νο.1 στα τσαρτ των ΗΠΑ), βγήκε χωρίς καμία ανακοίνωση πριν από την έναρξη της συναυλίας, για να.. αβαντάρει τη σαπόρτ μπάντα (μία ομάδα ημίθεων υπό τον Γιουσού 'ν Ντουρ, ίσως ότι καλύτερο έχω ακούσει ζωντανά στη ζωή μου).
Εκεί - ακριβώς εκεί - κάθε επιφύλαξη καταργήθηκε, κάθε σχέση με το πομπώδες μουσικό παρελθόν του έπαψε να ενοχλεί και οι παρευρισκόμενοι ήλθαν σε επαφή με ένα επίπεδο μουσικού επαγγελματισμού που απλώς ήταν ανήκουστο.
Αυτός ήταν ο λόγος που (όλοι σχεδόν) πήγαν επί τέσσερις συνεχόμενες ημέρες, μήπως και χορτάσουν, μήπως και καταστεί εφικτή η νότα-προς-νότα απομνημόνευση των δρώμενων, μήπως και υπάρξει κάποια βελτίωση των μελλοντικών απαιτήσεων από συναυλίες (όπως και όντως υπήρξε).
Θυμάμαι, ότι ήταν ένα μόνιμο παράπονο πως "ωραίος ο Τάδε, αλλά πήγα στη συναυλία του έχοντας ακούσει μόνο τους δίσκους και δεν αντεχόταν". Αυτό το παράπονο δεν ακούστηκε για τον Gabriel, και δεν έχει ακουστεί ούτε μέχρι σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα.