Συμμετέχω στην κουβέντα ως ακροατής-θεατής πανηγυριών και των δορυφορικών δραστηριοτήτων τους. Δεν έχω παίξει ΠΟΤΕ μουσική ως οργανοπαίκτης με ή χωρίς πληρωμή σε πανηγύρι, έχω παίξει όμως μουσική με φιλαράκια, σε μια γωνιά, της γιορτής του πολιούχου αγίου και οι υπόλοιποι φίλοι και γνωστοί το κάναν πανηγύρι.
Υπάρχουν διαστάσεις της αντιμετώπισης των δρώμενων σε μια μάζωξη που μας αναγκάζουν να είμαστε υποκειμενικοί μερικές φορές, αντικειμενικοί άλλες και αδιάφοροι στα υπόλοιπα. Ανάλογα με την παιδεία του και τις προσλαμβάνουσες, ο καθένας υποκειμενικά κρίνει. Αντικειμενικά θα κρίνει ότι δεν του είναι άμεσο (ανθρώπινο το βρίσκω).
Υπάρχει μερίδα των ανθρώπων που συμπαθούμε που αντιμετωπίζουν τα παραδοσιακά δρώμενα (μουσική, χορός, τραγούδι, κέντημα, πλέξιμο κλπ λαογραφία γενικότερα) με μουσειακή αντίληψη. Υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν τα παραπάνω ακαδημαϊκά, ψυχρά, στείρα και με απόσταση.
Υπάρχουμε και εμείς σε αυτές τις κατηγορίες. Ξέρουμε οι ίδιοι πότε είμαστε στην μια και πότε στην άλλη.
Εμένα με χαλάει το γυναικείο ζεϊμπέκικο με 20ποντο και μίνι μέχρι τις αμυγδαλές. Μου είναι αντιαισθητικό το αντρικό τσιφτετέλι από τον καλίγραμμο εώς τον υπέρβαρο υπέρτριχο έφυδρο. Με ενοχλεί που στις Κυκλάδες τα χορεύουν ΟΛΑ μπάλους. Και τα παίζουν ΟΛΑ συρτά (ή μήπως το ανάποδο) . Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τα ποντιακά τα ακούς και τα χορεύεις ΜΟΝΟ με συνοδεία βότκας. Μου τρυπάει τα αυτιά η κάθε ότι'ναναι ενορχήστρωση με χάλκινα που την βαφτίζουμε μακεδονικό.
Εμένα μου αρέσουν τα μοιρολόγια της Ηπείρου χωρίς ενισχυτές. Εμένα μου αρέσει που στη Κρήτη αλλιώς χορεύουν και τραγουδούν στη Κίσαμο και αλλιώς στον Άγιο. Γουστάρω να μου προκαλεί ρίγους το συρτό της Χαλκιδικής και να εκστασιάζομαι με ζωναράδικο. Να ψάχνομαι που πάει ο μουσικός δρόμος από τον γυναικείο χορό του χωριού μου. Κερνάω τα διπλανά τραπέζια όταν ακούω χορταστικό καλό βαθύ τσάμικο.
Και μπαίνω στο ψητό. Θέλει υπομονή πολύ να ασχοληθεί με την παράδοση ο μουσικός. Πολλά χρόνια ιστορίας. Πάρα πολλά. Σαν να θέλεις να γίνεις ποιητής και να βγάζεις εκτός του εαυτού σου τον Όμηρο. Πάνω που 'γίναν κτήμα οι ηχογραφήσεις το 1900 έρχεται μεταπολεμικά ο Καρακώστας και ο Σούκας στα κλαρίνα και επαναπροσδιορίζουν. Πάνω που ξεφεύγουμε από το χουντικό κατάλοιπο μας δίνει μια η κυρα-Δόμνα και αναρωτιόμαστε ξανά. Σαν να μη έφταναν όλα αυτά ξεπετάγονται από παντού Ξηλούρηδες , Φιλιππιδαίοι και Βασιλόπουλοι. Και εγώ να βρίσκομαι να γουστάρω τους Mode Plagal που παίζουν jazz ( ή μήπως όχι ) ;) . Να ξανακούω κασέτες του Μάγκα από το 1988. Να αναρωτιέμαι γιατί δεν ξαναβγάλαμε έναν Αραπάκη (ή μήπως βγάλαμε) . Να προσπαθώ να πείσω ότι full eko eko eko eko δεν είναι πλέον το μόνο εφέ, και ναι, ένα Korg βγάζει πανηγύρι αλλά, ρε οργανοπαίκτα παίξε και εσύ τίποτα όχι μόνο arpeggiator και factory defaults.
ΥΓ. Του Αγίου Γεωργίου στην Θεσπρωτία έμαθα και το νέο τοπικό σουξέ
Στο facebook chatάραμε και ήσουν όλο γέλια
Στο πανηγύρι του χωριού χορεύαμε καγκέλια ( ή κάπως έτσι)