Όπως προαναφέρθηκε, η μακροπρόθεσμη λύση θα είναι η αγορά ακριβότερης κιθάρας.
Μικροπρόθεσμα προτείνω να δοκιμάσει, με άλλη κιθάρα δανεική σεταρισμένη από μάστορα, να παίξει στον ίδιο εξοπλισμό στον ίδιο χώρο. Υποθέτω οι υπόλοιποι της μπάντας θα συνεχίσετε να παίζετε όπως παίζατε και δεν θα αρχίσετε τα γιούρια και τις υπερβολές λόγω αλλαγής οργάνου του συνπαίκτη σας. Με αυτό τον τρόπο θα δει ο φίλος σας που υπάρχουν θετικά ή αρνητικά με ότι γνωρίζει έως τώρα. Με αυτό τον τρόπο θα ακούσετε τον φίλο σας και θα του δώσετε εύσημα για τα θετικά και θα επισημάνετε τα αρνητικά. Κάτι το οποίο κάνουν οι μπάντες όταν παίζουν μπάλα όλοι μαζί.
Μεσοπρόθεσμα προτείνω να πάει ο φίλος σε μάστορα που τον γνωρίζει. Που έχουν γνωριμία περί μουσικής τεχνολογίας, περί τεχνικής της κιθάρας, περί αισθητικής. Να εξηγήσει ο φίλος τι κυνηγάει για λογαριασμό του. Τι κυνηγάει στην μπάντα. Ηχητικά πάντα μιλώντας. Μπορεί μόνος να ακούγεται υπέροχα και στην τελική μίξη να μην ανταποκρίνεται ή ανάποδα. Ο μάστορας θα του προτείνει κάποιες επιλογές . Με δεδομένο πως στη μουσική όλα είναι υποκειμενικά η τελική επιλογή είναι του φίλου σας.
Μακροπρόθεσμα, δυστυχώς για την δική μου εμπειρία, ο φίλος σας θα αναγκασθεί να προβεί σε αγορά εξοπλισμού. Και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει πολλά πράγματα.
(ακομα προσπαθω να θυμηθώ πώς καταφερναμε και καναμε το 1990 πρόβες με έναν Marshall 10W, χωρις reverb, χωρίς πετάλια )
Όλα τα παραπανω τα γράφω γιατί είμαι μονοδιάστατα υπέρ των L-500 του Bill Lawrence.