Ακριβως αυτο εκανα κι εγω στην καινουρια μου Strat με τους Lollar tweeds. Καταπληκτικοι μαγνητες, 5καθαροι, διαυγεστατοι, αλλα οπως ειναι φυσικο και αναμενο, οχι τοσο "lead" λογω της χαμηλοτατης εξοδου τους. ΟΚ, με "σηκωμα" απο καποιο πεταλι "σκιζουνε", αλλα ειπα να δοκιμασω και τη λυση της "προσθετης επαγωγης".
Βαζοντας το σιδερο κατω απο ενα μαγνητη, αμεσως προσθετεις επαγωγη (inductance, Henries) που σημαινει σε "χειροπιαστα" δεδομενα, περισσοτερα μεσαια και μπασσα. Κοινως, ο μαγνητης αποκτα μια πιο present χροια.
Βεβαια, δεν ταιριαζει σε ολους τους μαγνητες ηχητικα. Καποιοι "σκληραινουν" πολυ, αλλοι "μπουκωνουν"...
Εννοειται δε, οτι πρεπει να στερεωθει καλα γιατι αλλιως ο μαγνητης γινεται "μικροφωνικος".
Και σιγουρα, οσο καλα και να στερεωθουν τα σιδερα, παντα μια "ταση" παραπανω για μικροφωνισμο θα την εχει ο μαγνητης...
Στην περιπτωση των Tweeds ομως, εκατσε μια χαρα ηχητικα και ..."μηχανικα".
...και οχι μονο στον bridge. Αλλα και στους τρεις!!! :o :o :o
Ειχα στην ακρη τρια baseplates απο τον Callaham, τα οποια κατα περιεργο τροπο δεν εχουν ολα το ιδιο παχος.
Ετσι, εβαλα το πιο παχυ (=περισσοτερη μαζα/μεγαλυτερη αυξηση L) στον bridge, το αμεσως λεπτοτερο στον Mid και το πιο λεπτο στον neck... Και για να μην χαλασω τους μαγνητες (κανονικα το plate συνδεεται στον "αρνητικο πολο" του μαγνητη) τα συνδεσα ολα μαζι στο κεντρικο σημειο γειωσης (Star Ground).
Μεχρι στιγμης, τρεις μερες μετα, εξακολουθω να προτιμω τον ηχο με τα σιδερα...
Kαι ενα ωραιο "side-effect" ειναι οτι ο διακοπτης οταν αλλαζει θεσεις κανει εκεινο το "κλικ" που κανουν οι Telecaster!... ;D
Οταν ληξει το honeymoon, τα ξαναλεμε.... ;)