bloody_sunday

Φυσικά και τις γνωρίζεις, και το δεύτερο που λες εννοείται, αλλά τι σχέση έχει με αυτά που έγραψα? Προσπαθείς να μου πεις ότι ο ηλεκτρικός ήχος σου προέκυψε από... παρθενογένεση μετά από 70 και βάλε χρόνια κιθαριστικής ιστορίας, και πως δεν πήρες ιδέες από κανέναν? Μην απορρίπτεις τίποτα εκ των προτέρων ανεξαρτήτως χρήσης ή μεγέθους σετάπ, και μην κολλάς στην στείρα και απηρχαιωμένη αντίληψη πως "ήχος=ενισχυτής". Η επανάσταση των εφφέ μετράει ήδη πάνω από 50 χρόνια, και στην μακρόχρονη πορεία της εκτόξευσε στα ύψη την εκφραστική ελευθερία και την διαφοροποίηση του κιθαριστικού ήχου. Μπορείς να τις χαρακτηρίσεις "γενικολογίες" ή οτιδήποτε άλλο επιθυμείς. Σε παραπέμπω στην απάντηση του SF, και στην κυριολεξία είναι χιλιάδες για να απαριθμηθούν εδώ. Οποιοσδήποτε ενισχυτής ήταν εύκολα, ελεύθερα και μαζικά διαθέσιμος στο 1ο μαγαζί που έμπαινες, από πχ. έναν Deluxe Reverb ή έναν plexi τότε μέχρι έναν οποιονδήποτε 15ρη/30ρη Vox, Hot Rod Dlx. κλπ. σήμερα, ή οι άπειροι Twins ή JCM2000 που είναι η κλασσική νο.1 rental backline παγκοσμίως, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός εξαιρετικά δημοφιλούς, συνηθισμένου & ΑΠΛΟΥ σετάπ που χρησιμοποιείται εκατοντάδες φορές καθημερινά από διάσημους και άσημους.

Aυτό δεν το ξέρεις σε καμία περίπτωση εκ των προτέρων, ειδικά αν δεν κάνεις τις δοκιμές σου για να απορρίψεις ή να υιοθετήσεις κάτι. Πχ. εγώ μέσω αυτής της οδού έχω πάρει και χρησιμοποιήσει πολλές πολύ αξιόλογες ιδέες από μεγάλους παίκτες. Αυτή είναι μια υπεραπλουστευμένη και λανθασμένη άποψη, kate me. Nαι, φυσικά ένας ενισχυτής έχει την μερίδα του λέοντος στην διαμόρφωση του ήχου και είναι η "φωνή" μιας κιθάρας, όμως αυτή αποτελεί την "βασική" φωνή και όχι την delayed-phased-dirty boosted-ring modulated-fuzzed-bit crushed-reverbed-shimmered ή ότι άλλο εφφέ θεωρεί κάποιος αναγκαίο να εφαρμόσει. Συν τοις άλλοις, το τελικό αποτέλεσμα προέρχεται από την αλληλεπίδραση όλων αυτών των παραγόντων, η οποία μπορεί να είναι πολύ διαφορετική ακόμη κι ένας μικρός κρίκος αν αλλάξει στην όλη αλυσίδα. Κι αυτό είναι που διαμορφώνει τόσους διαφορετικούς κιθαριστικούς ήχους, των οποίων εννοείται πως οι τυχόν μικροδιαφορές μεγεθύνονται σε τεράστιο, απίστευτο βαθμό από τα "δάχτυλα" (που περιέργως τώρα τελευταία πολλοί θεωρούν σικ να σνομπάρουν ως συνεισφορά - ίσως γιατί δεν την καταλαβαίνουν επειδή δεν την έχουν δει σε δράση στο δικό τους παίξιμο?). Καμία σχέση. Ναι, ξέρω κι έχω δει ο ίδιος άπειρους μεγάλους κιθαρίστες να χρησιμοποιούν όχι το εξτρίμ παράδειγμα που έφερα, αλλά εντελώς ταπεινό εξοπλισμό που οποιοσδήποτε μοδάτος gearhead θα απέρριπτε γελώντας. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και περιπτώσεις από superstars με πολύ ακριβό κι εξωτικό εξοπλισμό, αλλά είναι πολύ λιγότερες από τον run of the mill και όπως πάντα θεωρούνται απλά "εργαλεία" και τίποτα παραπάνω. (α) Αυτό το έχω δει επίσης να γίνεται από πολλούς παιχταράδες με jawdropping αποτελέσματα, (β) αν δεν υπάρχουν "δάχτυλα"... δεν σε σώζει ούτε μια συστοιχία από Dumble και Cornish, και (γ) σχολιάστηκε επίσης και ανωτέρω.

1. To ακροατήριο είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται ελάχιστα πράγματα, και το ενδιαφέρει το συνολικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα κι όχι αν σολάρεις με TS του 1980 ή ένα Bad Monkey του 2013. Μεγαλύτερη σημασία έχει το τι θα εμπνεύσει εσένα, τι θα σε βοηθήσει να εκφραστείς καλύτερα, και τι θα σε φέρει στον ήχο που επιθυμείς εν τέλει να "σερβίρεις". 2. Σε απασχολεί ανεξαρτήτως αν είναι hi-end ή όχι αν είσαι "ψείρας", χομπίστας, θαυμαστής, του επαγγέλματος, περίεργος για να πάρεις ιδέες και για να δεις σε τι βασίζεται τεχνικά για τον ήχο του κλπ. Όσο για τους φτασμένους που χρησιμοποιούν low end εξοπλισμό, προσωπικά τους έχω ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση γιατί όσο εμείς οι κοινοί θνητοί προσπαθούμε (συχνά μάταια) να βελτιωθούμε και να ακουστούμε καλύτερα παίζοντας με πιο περίεργα και πιο κουφά τουβλάκια (...εεε, πεταλάκια), οι διάφοροι θεοί αποδεικνύουν πως σπέρνουν ακόμη και με ένα Μπλιάχρινγκερ πάνω σε ενισχυτή Gorilla.

Όταν τυχαίνει να παίζεις βρίσκεσαι συνεχώς σε μικροσκοπικές τρύπες, υπέκυψες σε κάποια μόδα αγοράς άχρηστου και τερατώδους ενισχυτή και καμπίνας κλπ. ή έκανες μια συνειδητοποιημένη αγορά επειδή αυτοί και μόνο οι συνδυασμοί πετυχαίνουν τον ήχο που θες χωρίς να σου κάνει τίποτε άλλο (κατόπιν προσωπικών δοκιμών) από όλες τις άλλες πιο compact και πιο οικιακές neighbour-friendly λύσεις? Αν ανήκεις στην 2η κατηγορία, πέραν του τυχόντος χιούμορ δεν σε χαρακτηρίζω καθόλου αστείο.

Καμία σχέση, ούτε ως εντύπωση ούτε ως διαπίστωση... πού το είδες το πσιφίο?? Χώρια που πλέον δεν είναι καθόλου εύκολο να το διακρίνεις, χρησιμοποιήθηκε κανονικότατο film stock (και παρά το χαμηλό μπάτζετ της ταινίας).

Ούτε εγώ ξέρω πολλά από anime μιας και έχει χαοτική ποικιλία, αλλά εξακολουθεί να είναι ωραία ιδέα που λειτουργεί θαυμάσια σαν εικόνα σε κινηματογραφικό επίπεδο, και που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί σε άλλη ταινία...

Aπό τη μια είναι overkill (μερικές φορές όχι και τόσο όταν στο PA βάζουν μόνο φωνή και πλήκτρα, και αφήνουν τους ενισχυτές σκέτους), από την άλλη μια κεφαλή σε κλειστή καμπίνα δεν ακούγεται το ίδιο με τον ενισχυτή σε combo έκδοση, και ορισμένοι προτιμούν τον συγκεκριμένο προσωπικό τους ήχο σε οποιοδήποτε σημείο και αν παίζουν. Αν και θα έπρεπε να έχουν σκεφτεί προηγουμένως πως μάλλον φαίνονται κάπως αστείοι (επιεικής χαρακτηρισμός) όταν φέρνουν γομάρια κεφαλές και καμπινάρες σε μικροσκοπικές τρύπες, αν και γενικά η κακή συνήθεια "πάρε βατ να έχεις" με ονειρώξεις παγκόσμιας περιοδείας δεν είναι μόνο νεοελληνική αλλά συναντάται παντού...

Οι εντυπώσεις μου από το Brick (ευχαριστώ Οδυσσέα!): ωραία ταινία, όχι τόσο ωραία όσο ακούγεται kate me, αλλά εξαιρετική σαν πρωτόλεια δουλειά ενός νεοβγαλμένου από την σχολή κινηματογράφου, και σαν φόρος τιμής στα παλιά νουάρ μέσα σε ένα setting εντελώς άσχετο αλλά μυστηριωδώς πετυχημένο (ένα λύκειο στην αμερικάνικη επαρχία). Aρχικά πίστεψα πως αν ο Σαίξπηρ ήταν παιδί της γενικότερης Generation X και είχε γεννηθεί κάπου σε αυτά τα μέρη, θα έφτιαχνε μια τέτοια ταινία... δυστυχώς όμως όσο αυτή προχωρούσε η εντύπωσή μου άρχισε να ξεθωριάζει, μιας και άρχισε να βαρυφορτώνεται και με χαρακτήρες, και με διαλόγους, και με subplots. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν ένας δημιουργός/σκηνοθέτης νιώθει πως έχει να πει πολλά (ειδικά στην πρώτη του ταινία) και προσπαθεί να το κάνει μονομιάς. Σημειωτέον πως έχει ωραίες ιδέες όπως την εστίαση στα παπούτσια των ηρώων ως πινελιές της περσόνας τους, επιρροές σκηνικών, φωτισμού εσωτερικών χώρων και υποβολιμιαίων υπόκωφων spooky ηχοτοπίων από David Lynch, έξυπνα πρακτικά εφφέ (μη ψηφιακά, ως σινεφίλ αναφορά και λόγω χαμηλού μπάτζετ) όπως αυτά που χρησιμοποιούσε ο Χίτσκοκ με την κίνηση της κάμερας, και άλλα αρκετά. Γενικά όμως θα την χαρακτήριζα ως μια προσπάθεια απλά ενδιαφέρουσα... Το σάουντρακ πάντως είναι όντως πολύ καλό και ταιριάζει άψογα με τα διαδραματιζόμενα. Το Looper το θεώρησα μια βαρετή, άνιση και γενικά μετριότατη ταινία που προσπάθησε να διαχειριστεί το θέμα του ταξιδιού του χρόνου μέσα σε μια περιπέτεια - δράμα, χωρίς όμως την σεναριακή άνεση άλλων συναφών ταινιών όπως πχ. του Terminator, χωρίς την πετυχημένη καλλιτεχνική διεύθυνση του "φθαρμένου" αστικού σκηνικού του μακρινού μέλλοντος όπως πχ. του District 9, του Blade Runner ή του Children of Men, και χωρίς τη συνοχή και το ενδιαφέρον που οι φήμες και τα τρέιλερ σε προδιαθέτουν πως θα έχει.

"Όταν ένα φτηνό πετάλι μαζικής παραγωγής κάνει τη διαφορά έναντι των άλλων που δεν είναι, και πότε και γιατί αυτό όντως συμβαίνει και συνέβαινε, και πότε όχι", mr. grumpy forum policeman... :)

Πολύ σωστά - συμφωνώ και επαυξάνω, όμως αυτό που έγραψα ήταν απλά για τον διαφημιστικό τρόπο προώθησης τότε και τώρα, και αυτό που γράφεις μάλλον ανήκει στο (α). Ένα παράδειγμα διαφήμισης ενός τότε εφφέ (μπουτίκ, βεβαίως) που προωθείται με όλα τα επιμέρους καταναλωτικά στοιχεία που είπα προηγουμένως, και που σήμερα βρίσκεις άφθονα σε ανάλογες στρατηγικές προώθησης των σημερινών μπουτικάδων...

Αυτό γράφω κι εγώ, όμως αυτό δεν εμπόδιζε όλη την - μικρή - παραγωγή αυτή μέχρι το χρονικό σημείο της Boss κλπ. (και για αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι να βρεθεί σε αυτούς που σήμερα ονομάζουμε έτσι) να είναι boutique, και μάλιστα αν δεις και διαφημίσεις της και τον τρόπο προώθησής της (exclusivity, mojo, μοδάτο εφφέ, εκτός των συνηθισμένων κλπ κλπ) μοιάζει τόσο πολύ με τον σημερινό των μπουτικάδων που είναι κωμικό. Η εποχή που έφαγαν μεγάλη ήττα βέβαια ήταν μόλις ξεκίνησε το κακό πσηφίο να παράγει νέα εφφέ, και μόλις οι περισσότεροι το γύρισαν στα racks-ψυγεία των 80s. Συμπτωματικά ή μη, και oι Boss-Ibanez-ΜXR κλπ. τότε ήταν η πρώτη εποχή που μεσουρανούσαν... Κι εδώ πρέπει να σημειώσω το εξής: όπως ειπώθηκε οι... μπουτίκες ;D έχουν την συγκεκριμένη θέση τους, αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει κάποιος πολύ καλά ποια είναι αυτή χωρίς να τον παρασέρνει το ρεύμα της ανεγκέφαλης μόδας. Πχ. εδώ και πολλά χρόνια έχουν την εξής χρησιμότητα, η οποία για πολλούς είναι ιδιαίτερα σημαντική: προσφέρουν είτε (α) μια πιστή αναπαραγωγή-κλώνο ενός vintage εφφέ που κάποιος θέλει αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει on the road είτε γιατί είναι ετοιμόρροπο, είτε γιατί φοβάται μην το χάσει ή του το κλέψουν (λόγω συναισθηματισμού, λόγω υψηλής συλλεκτικής αξίας ή και των δυο), (β) ένα upgrade σε αυτά τα vintage εφφέ από πλευράς δυνατοτήτων και ήχου, (γ) ένα εντελώς νέο δρόμο έμπνευσης με καινούργιες ιδέες που ενίοτε παρουσιάζονται.

Όχι, πέρα από την ικανότητά σου να αυτοδιασκεδάζεσαι θέλω να πω πως μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να παράγονται μαζικά τα Boss, Ιbanez, MXR, ΕΗ και Rat (σωστά, μου διέφυγε η EH, αυτή νομίζω ήταν ο πρώτος κατασκευαστής που έκανε μαζική παραγωγή) κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι - περίπου 30 χρόνια, και ακόμη και τότε που το νερό αυτό κυλούσε με καλούς ρυθμούς υπήρχε σημαντική παρουσία από μικρούς κατασκευαστές που κανένας δεν σκέφτηκε να ονομάσει "boutique" μέχρι να φτάσει η εποχή της Way Huge και της Fulltone περίπου στα μέσα των 90s (που και πάλι ήταν πολύ πριν την άνθιση του internet).

To ακριβώς αντίθετο... από τότε που πρωτοξεκίνησαν να φτιάχνονται πετάλια (αν δεν απατώμαι με το DeArmond tremolo), ήταν ΜΟΝΟ "boutique" φτιαγμένα με premium υλικά φουλ στο χέρι και σε πολύ μικρές ποσότητες, σχεδόν πάντα πανάκριβα, και απευθυνόμενα σε μικρό κοινό και όχι σε ευρύ. Όλα αυτά είναι τυπικά χαρακτηριστικά της αγοράς αυτής. Το γιατί? (α) premium υλικά γιατί δεν είχαν πειραματιστεί με φτηνότερα μιας και η αγορά αυτή ήταν στα σπάργανα, (β) φουλ στο χέρι γιατί η παραγωγή δεν είχε βιομηχανοποιηθεί και εντατικοποιηθεί σε επίπεδα Boss που ξεκίνησε στα late 70s (και για πολλά χρόνια ήταν και ο μόνος παίκτης στην μεγάλη κατηγορία), (γ) σε πολύ μικρές ποσότητες σε σύγκριση με την μαζική μετέπειτα παραγωγή λόγω του (β) και λόγω της μικρής τότε απήχησης, (δ) πανάκριβα πάλι λόγω του (β) και λόγω της ακριβής, labour intensive, μη καθετοποιημένης, αργής και δύσκολης μη μαζικής παραγωγής (και με την μετέπειτα πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας έναν από τους παράγοντες της μεγάλης - σταδιακά - αλλαγής), (ε) απευθυνόμενα σε μικρό κοινό γιατί μέχρι να μπουν για τα καλά στο "λεξιλόγιο" του ηλ. κιθαρίστα πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι αυτός να εξοικειωθεί, να εμπνευστεί από αυτά και εν τέλει να τα χρησιμοποιήσει κατά κόρον όπως σήμερα, μέχρι να πέσει αρκετά η τιμή τους, και μέχρι να αυξηθεί κατακόρυφα και η διαθεσιμότητά τους (που ήταν πολύ περιορισμένη σε ελάχιστα πολύ ενημερωμένα μαγαζιά κυρίως σε Λονδίνο και μερικές πόλεις της Αμερικής - καμία σχέση με σήμερα που κάθε μαγαζί έχει σεβαστή ποικιλία ή που μπορείς να πάρεις ό,τι θες από τα... δισεκατομμύρια εφφέ που κυκλοφορούν με ένα απλό κλικ). Κατά τα άλλα ωραία συζήτηση, αλλά προσωπικά μάλλον κάπως αυτονόητες διαπιστώσεις έχω δει που υπογραμμίζουμε συνεχώς...

To Βarber LTD ακριβούτσικο στα 137e? (πχ. http://www.crushthebutton.com/products/ltd) Δε νομίζω... γενικά τα Barber είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα υψηλότατου value for money του boutique κόσμου με premium υλικά, σχεδιασμό και κατασκευή. Την τιμή του Stardust δεν την θυμάμαι... πέρα από το LTD που ήταν η σκέψη που μου ήρθε σε χρόνο dt με την προηγούμενη ερώτηση, αν θυμάμαι καλά το Stardust είναι ελαφρύ προς medium gain φαζάκι και όχι ελαφρύ od όπως το Ziggy της δικιάς μας Crazy Tube Circuits. (PS. Γράψτε λάθος, αυτό είναι το Starlight κι όχι το Stardust, και πάλι όμως το Ziggy είναι το αντίστοιχο του SD1) "H Danelectro και η Joyo αυτό κάνουν... απλά αντιγράφουν". Δεν το πολυέπιασα αυτό, όπως και τη σχέση που έχει το Okko. Διευκρίνιση?

Eίναι μια απλή περίπτωση που επαληθεύεται η κλασσική ποιότητα χωρίς να είναι ανάγκη να τρέχει κάποιος σε κουφές... μπουτίκες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που ο μύθος τους όλο και διογκώνεται, είναι εξαιρετικά εύκολο και συμβαίνει συνεχώς νεοεισερχόμενοι (ή ακόμη και πιο έμπειροι) να παρασέρνονται με τα μυαλά γεμάτα αέρα από το ίντερνετ και να πηγαίνουν κατευθείαν σε αυτές χωρίς να έχουν καν περάσει από τις κλασσικές και διαχρονικές λύσεις, και χωρίς να έχουν δει τι τις κάνει τόσο δημοφιλείς και αν τους κάνουν, υπό ποιες προϋποθέσεις, και γιατί. Το SD1 δεν είναι ένα 808. Μικρές διαφορές στο κύκλωμα το κάνουν να έχει διαφορετικό, λίγο πιο οξύ ήχο από το TS. Eπίσης, πολύ αμφιβάλλω πως η καλή απόδοση του SD1 έχει κάποια σχέση με μερικές και καλά "περγαμηνές" όπως αυτές που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στο Ebay και γενικότερα στις αγγελίες για να ραντίσει με μαγική mojo σκόνη & να φουσκώσει κάποιος μια τιμή μεταχειρισμένου Boss (πχ. "made in Japan", "pink label", "grey label" κλπ). Όχι ότι δεν έχουν ποτέ αντίκρυσμα, αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις και είναι μικρό. Ένα Boss είναι ένα... Boss. Για αυτό θα το πάρεις! Το "they don't make'em like they used to" 7-8 φορές στις 10 δεν έχει καμία ηχητική βάση, σύμφωνα με την δική μου πείρα.

Όχι πάντα. Ορισμένες φορές το impedance mismatch όχι μόνο δεν πειράζει, αλλά και ενδείκνυται σαν δοκιμή διαφορετικού ηχοχρώματος (έχω πχ. manuals από παλιούς Mesa Boogies που λέγεται και προτείνεται ακριβώς αυτό). Αλλά είναι η εξαίρεση και βεβαίως όχι ο κανόνας.

Aπό πού είναι η παράθεση του νέου?

Tα ερωτήματα είναι δύο: (α) Ήταν σωστή μια τέτοια κίνηση? Δικαιολογημένη ή μη δεν έχει σχέση... Αιφνιδιαστική και τραμπουκοκάφρικη kate me, όπως πχ. κάτι εμετικά πανό στην Ακρόπολη? Yπάρχει ο σωστός τρόπος να ενημερώσεις και να διεκδικήσεις το δίκιο σου, και υπάρχει και ο γνωστός νεοελληνικός που αψηφά τα πάντα, και καταπατά τις ελευθερίες και τα δικαιώματα κι όλων των υπολοίπων που τους παίρνουν άδικα τα σκάγια χωρίς να φταίνε σε τίποτα. (β) Είναι σωστό να έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά σε τέτοιες περιπτώσεις? Ή γενικά στη θεώρησή μας απέναντι σε κάθε είδους κατάσταση? Πχ. σωστό να λέμε "έλα τώρα με τον Μαχαιρίτσα, ας έβγαζε το φουσκωμένο ελβετικό πορτοφόλι του που του το'χαν γεμίσει οι εφοπλιστές λεφτά να δώσει στον ηχολήπτη ό,τι ήθελε" ::) ή σωστό να κρίνουμε τη πράξη ανεξαρτήτως αν ο εμφανιζόμενος είναι ο Μαχαιρίτσας, ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου ή αθώα παιδάκια από κάποιο Schoolwave?

Δεν είναι το definition... όσο μια ας την πούμε "γλύκα" που δίνει, ένα πολύ ελαφρά κορεσμένο & fat ηχόχρωμα που εξακολουθεί να κρατάει μια "λάμψη" γεμάτη αρμονικές που είναι πολύ φιλικές στο ανθρώπινο αυτί. Όλοι "δέχονται" πετάλια (εκτός από μερικούς που από ευθιξία γυρνούν και σου λένε "πάρτο από δω τούτο το Biyang, δε μπορώ ούτε να το βλέπω" κλπ ;D), αλλά ο βαθμός επιτυχίας και συμβατότητας εννοείται πως μπορεί να διαφέρει πολύ. Ανεξαρτήτως "ίντερνετ".

Να υποθέσω πως έχεις βρει την συμπαντική αλήθεια και πως δεν διαθέτεις εκείνη την... οπή που λέγαμε? Ή πως ακούς Dream Theater όλη μέρα και απαιτείς ανατριχιαστική ακρίβεια 64ου σε μέτρα 15/8 στα 180bpm? Ή πως δεν τους έχεις δει πολλές φορές? Ή πως διαλέγεις επιλεκτικά κάτι για να στηρίξεις την... συμπαντική αλήθεια? ;D Ή πως σε άλλες περιπτώσεις βολικά παραβλέπεις στραβοπατήματα (του μουσικού στυλ ή της κακής στιγμής - δεν έχει σημασία) κλασσικών συγκροτημάτων παγκοσμίου βεληνεκούς που έχουν γράψει μουσική ιστορία? @gdevl: εννοείται.

"Γλίτσα" ο Γιαννούτσος? Γιατί???!? Τον γνωρίζω πολλά χρόνια και... ουδεμία σχέση... βασικά, opinions are like assholes - everybody's got one (αυτό πάει και στα περί Last Drive που γράφτηκαν). Μου έχει πει και μερικές... εχμ... νόστιμες ιστορίες για τον Greg Sage από τον καιρό εκείνο... ;D ;D

Συμφωνούμε πως διαφωνούμε. Aκριβώς. "Δεν" = ο προηγούμενος ισχυρισμός πως "οι περισσότεροι κιθαρίστες παίζουν με πετάλια" αστήρικτος, και ως εκ τούτου άνευ λόγου ύπαρξης.

(α) Δεν παίζουν οι περισσότεροι κιθαρίστες με πετάλια. (β) Ναι, για τα πετάλια απαραίτητο προαπαιτούμενο είναι τα καλά καθαρά. (γ) Δεν έχουν όλοι οι μυθικοί ενισχυτές και καλά καθαρά, και φυσικά νοείται ενισχυτής με strong και weak points. Αρκετοί με trademark "βρωμιά" διακρίνονται μόνο για αυτή, ενώ τα καθαρά τους είναι μέτρια (πχ. JCM800, Μesa Dual Rec, Μesa Boogie IIC+ κλπ)

...πράγματι, αν και υπάρχουν και τέτοιοι από αυτήν την κατηγορία που ως πρώτο γνώμονα έχουν το καλό καθαρό και την μεγάλη συμβατότητα με οποιαδήποτε πετάλια, όπως πχ. αυτός: http://www.fuchsaudiotechnology.com/amps/clean-machine

Εγώ την έχω από τότε που πρωτοβγήκε (σε cd ή σε βινύλιο - δεν θυμάμαι), αλλά πιστεύω πως θα είναι αρκετά σπάνια πια...