Aυτο ειναι το κυριοτερο που εχει "φαει" τις μπαντες. Πολλοι πιστευουν οτι το να εισαι φιλος και παρεα με καποιον (-ους) σε κανει αυτοματα και καλο ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ. Λαθος (για μενα). Ο φιλος σου που θα πατε μαζι για μπυρες, που εχετε μοιραστει τα μαθητικα χρονια, που εχετε παει για γκομενες μαζι κ.ο.κ ηταν, ειναι και θα ειναι ο φιλαρακος σου. Οχι ομως και μεσα στην μπαντα.
Απο καποιο σημειο και μετα (γιατι κι εγω το ειχα κανει αυτο το λαθος) προτιμουσα να παιζω με ατομα που να ΜΗΝ μου ειναι γνωστα. Εκτος του οτι ενα αγνωστο για σενα ατομο το ΣΕΒΕΣΑΙ περισσοτερο (δεν εχει εκει "ελα ρε μαλακα, μαμω το ετσι σου και το αλλιως σου...), τα αγνωστα για σενα ατομα σου ανοιγουν πολυ περισσοτερο τον μουσικο σου οριζοντα καθως πολλες φορες εχουν επιρροες και ακουσματα πολυ "φρεσκα" για σενα και κανει πολυ καλο.
Επισης οι ισορροπιες κρατιουνται σε ΠΟΛΥ καλυτερο επιπεδο με ατομα σχετικα αγνωστα μεταξυ τους, ενω με φιλους και γνωστους ειναι τις περισσοτερες φορες για τα μπαζα και ο καθενας κανει του κεφαλιου του (δεν παταει στις προβες, παιζει οτι λαχει η το τελευταιο lick που εμαθε over and over and over, και κουβαλαει και στο studio και ολους τους γνωστους και γκομενες για να κανει φιγουρα)
Για να μην μιλησω για το ενδεχομενο να γουσταρουν την ιδια γκομενα οι "φιλοι" μεσα σε μια μπαντα
ΥΓ Ελπιζω να μην λαβετε το ποστ μου ως off topic