Να πω, επειδη ήμουν απο τους πρωτους που αναφερθηκαν στο χαρακτηρα του, κατα ποσο επηρεαζει την κρίση μου και τι εννοουσα.
Καλα τα λεφτα και οι επιτυχιες και και και, αλλα προσωπικα απο την τεχνη λαμβανω συγκεκριμενα πραγματα. Τον τελευταιο καιρο μαλιστα ουτε στο 1% διασκεδαση απο τη μουσικη.
Θελω λοιπον καθε εργο που παρακολουθω να μου δινει και κατι, και πανω απ'ολα να μου βγαζει μια αυθεντικοτητα, κατι που δεν εχω ακουσει, παιξει, σκεφτει. Απο τη στιγμη που δεν το προσφερει αυτο ο Θεοφανους που δηλωνει οτι στο ταδε συγκροτημα θα γραψω μεχρι αυριο τοσα κομματια και που το συνολο τους είναι τα ιδια και τα ίδια, προσωπικά με αφήνει αδιαφορο απο μουσικες ικανοτητες και χαρτια και το γνωστο κομπλεξ "ξερεις τι εχω κανει εγω".
Και ακόμα παραπερα, απο τη στιγμη που ενας αδιαφορος (οχι ανικανος) στη δικη μου αντιληψη μουσικός, βγαινει και κραζεται μπροστα σε όλη την ελλαδα με εναν λεβεντη και εναν που είναι σαν αυγο και συμμετεχει σε ενα trash show οπως είναι τ χιφακτορ στην προκριματική του φαση, τοτε δε μου φαίνεται να εχει καμια διαφορα απο τη Σία Λιαροπουλου.
Και δε με ενδιαφερει κανένα εργο της Λιαροπουλου ακομα και αν γραφει βιβλια καλυτερα και απο τον Ουμπερτο Εκο.