fusiongtr

Δοκίμασες να το ανοίξεις σε safe mode? Επίσης αν μπορείς βάλε έναν άδειο σκληρό (όχι ότι φταίει ο δίσκος), πέρασε windows και μόνο, και δες τι γίνεται (μπορεί να φορτώνει κάτι λάθος κατά την έναρξη). Αν δεν πάνε καλά τα παραπάνω, φοβάμαι για southbridge ή northbridge της μητρικής.

Αυτούς τους ξέχασα. BLACK SABBATH - Snowblind (1975) Black Sabbath - Killing Yourself To Live

Μαντόνα? ;D ;D ;D ;D Πέρυ μου, γράψε και την λέξη "Rock", γιατί αν αρχίσουμε και τα Jazz, Fusion, το θέμα θα ξεπεράσει τις 500 σελίδες. ;) Πάρε κούκλε. :D AC/DC - Let There Be Rock [HD] Guns N' Roses-Sweet Child O' Mine ZZ Top - Blue Jean Blues Lynyrd Skynyrd FreeBird [HQ] (LIVE) 1977

Ευχαριστώ Γιώργαρε. Τώρα που ξέρεις και γιατί είμαι in a blue mood, πάρε αυτά για σένα.

Νταξ, και με 50-100 μάλλον βολευόμαστε. ;D ;D Αν υπήρχε κάτι τραγικό, δεν θα σου απαντούσα έτσι, βρε συ (δεν θα απαντούσα καθόλου). ;)

Μου θύμισες τους Cure. Που είναι αυτοί? :D

Καθρέφτη έχεις? Για εκεί το βλέπω. ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Που είναι οι AC/DC, οι Motorhead, οι Floyd, οι Metallica, οι Sabbath, οι REM, οι U2, οι Skynyrd, οι ΖΖ Top, ...... ? Όχι ότι μου αρέσουν όλοι αυτοί. Αλλά άλλοι μακροβιότεροι, άλλοι επιδραστικότεροι, νομίζω ότι διεκδικούν θέση. Μήπως να την κάναμε 50άδα? Υ.Γ. Που είναι οι Scorpions? ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Να σου πω. Η λέξη "φορέας" παραπέμπει εις μολυσματικήν νόσον, οπότε αποφεύγεται η χρήση της για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Αν αναφέρετο η φράσις "αποθήκευσης ενιαίου σειριακού διαύλου", κανείς δεν θα έδινε σημασία, γιατί θα νόμιζε ότι είχε πέσει στον Λιακόπουλο κατά λάθος κάνοντας zapping.

Το ' χεις, μπράβο σου! Λίγο περισσότερη προσοχή στις παραμορφώσεις (ειδικά στην αρχή νομίζω χρειάζεται λιγότερη), θα σου δώσει ακόμα μεγαλύτερες δυναμικές, και κλιμάκωση της έντασης. Χωρίς τις τριάντα-σαράντα φορές που ο Vai χτενίζει το μαλλί του με τα δάχτυλα. ;D ;D ;D

Νομίζω ότι τα υπογραμμισμένα είναι πιο κοντά σ' αυτό που εγώ σκέφτομαι. Κατά την γνώμη μου δεν είναι "κακοπαιγμένη" η κιθάρα, ίσα ίσα που χρησιμοποιείται ισότιμα με τα synth-ια (δημιουργώντας ατμόσφαιρα). Απλά ίσως σε κάποια μέρη να ήθελε άλλη προσέγγιση. Μόνο το In the dark? Το Goodbye δηλαδή είναι υποδεέστερο? ;) Απλά η γνώμη μου.

Μπα σε καλό σου, μου θύμισες τις Gerley. :D

Μπαίνω από την δουλειά (και από άλλο pc, γιατί το δικό μου δεν έχει σύνδεση με το internet), για να σε συγχαρώ κι εγώ με την σειρά μου Ανέστη. Για μένα δεν ήταν έκπληξη. Μου αρέσει πάρα πολύ η αισθητική άποψη του Marathon, και όπως κι εσύ πιστεύω ότι όντως είναι ένας έφηβος. Νομίζω δε, ότι μπορεί ακόμα περισσότερα, από την στιγμή που δίνει το "soundtrack" μιας ταινίας χωρίς εικόνα. Δεν χρειάζομαι εικόνες, τις δημιουργώ ακούγοντας το, και πιθανόν κάθε φορά να είναι διαφορετικές (πράγμα που εξαρτάται από τις συνθήκες που το ακούω) κάνοντάς με όχι απλά κοινωνό αλλά οιωνεί δημιουργό. Δεν με πειράζει (περιέργως είναι αλήθεια) η έλλειψη "βασικού μοτίβο", γιατί από πίσω κρύβεται ένα "βασικό mood" (συναισθηματικό μοτίβο) που δίνει υπόσταση στα "προσωρινά μουσικά θέματα" που το υποστηρίζουν (θέλει μεγάλη μαστοριά αυτό). Κάτι σε λογοτεχνία (βάλτε όποια τέχνη θέλετε στην θέση της, παράδειγμα είναι) μου βγάζει, στην οποία πολλές φορές χρησιμοποιούνται αποσπασματικές "λογοτεχνικές εικόνες" (χωρίς απαραίτητα να συνδέονται μεταξύ τους νοηματικά) με στόχο να μου περάσουν κάποιο συναίσθημα. Και τα καταφέρνουν περίφημα. Ένα μεγάλο "μπράβο" από μένα.

Off-topic. Εγώ την έχω πατήσει έτσι (σοβαρά μιλάω). Είχα πάει σούπερ-μάρκετ και ήμουν στα τυριά. Ζήτησα τριμμένο τυρί για μακαρόνια. "Σκληρό θέλετε?" με ρωτάει ο τυράς. "Τι σκληρό, ημίσκληρο", του λέω (εννοώντας το πιο σκληρό που έχει). Πάω σπίτι, και βλέπω ότι μου έχει βάλει όντως ημίσκληρο. On-topic Τέχνη είναι (για μένα) με δύο απλά λόγια, ο τρόπος έκφρασης μιας εσωτερικής πραγματικότητας, που δεν βρίσκει άλλο δρόμο να μιλήσει, και "πνίγεται ασφυκτικά" να το κάνει. Ο τρόπος αυτός είναι τόσο μοναδικός όσο ο καθένας μας, και εξαρτάται από μυριάδες παράγοντες, εσωτερικούς και κοινωνικούς. Είναι επίσης άμεσα συνδεδεμένος με το συγκεκριμένο άτομο-δημιουργό, και την εποχή μέσα στην οποία συμβαίνει.

;D ;D ;D ;D ;D ;D Και θα άφηνες μόνους κι έρημους γυναίκα και παιδί? ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Μην μου πεις ότι είναι (η περι ης ο λόγος ;D ;D) και έγκυος! ;D ;D ;D

Όχι απλά Blue mood. ::) Thin Lizzy-Parisienne Walkways

Blue του κιαρατά! ;D ;D Mike Stern - What Might Have Been "Unity Village" Pat Metheny

Έτσι απλά. GARY MOORE - The Messiah Will Come Again (1990) JOHNNY WINTER Be Careful With A Fool

Εμένα πάλι μου "φέρνει σε κάτι" λίγο Μπουκοφσκικό. Λίγο σαν την τέχνη της "προσωπικής εσωτερικής παρακμής" σε ένα κόσμο που ενώ ρέπει ολοένα προς τα κει, την δαιμονοποιεί ταυτόχρονα. Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο άμεσα εσωτερικό? Αν και δεν συμφωνώ με το νόημα των "στίχων" όπως εγώ το λαμβάνω, σαν δημιουργική έκφραση μου άρεσε. Και το σημαντικότερο Σάμυ, είναι ότι "δεν μοιάζει". Είδες τελικά τι μπορούν να σου προσφέρουν τα μηχανήσματα και τα προγράμματα του διαβόλου?

Η παγίδα εδώ Βασίλη, είναι ότι το solid wood δεν ακούγεται αμέσως, αλλά θέλει καιρό (και προσοχή) να "ωριμάσει" και να δείξει. Θα σου πρότεινα να κάνεις πιο πολλές από μία βόλτα. Άκουσε, άφησε λίγο καιρό να περάσει (άφησε να κατασταλάξουν μέσα σου οι εντυπώσεις), ξανάκουσε, και τότε αποφασίζεις.

Τις έχω παίξει και τις δύο. Ταπεινή μου γνώμη Βασίλη, η συγκεκριμένη Taylor έχει καλύτερο ακουστικό ήχο (όχι τραγικά καλύτερο) και απόκριση στο σώμα (πώς πάλλεται), η Yamaha μακράν καλύτερα ηλεκτρικά (και από πολλές άλλες ακριβότερες κιθάρες, σχεδόν σαν σε μικρόφωνο). Δύσκολη επιλογή. Σαν συμβουλή θα μπορούσα να σου πω να παίξεις όσο περισσότερες από αυτές μπορείς (καμία δεν είναι ίδια με την άλλη) και ηλεκτρικά και ακουστικά, μπας και βρεις κάποια που να συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο και τις δύο ιδιότητες (ακουστικής και ηλεκτρικά παιγμένης ακουστικής). Έτσι κι αλλιώς στο ίδιο κατάστημα θα πας. ;) ΥΓ. Αν δεν βρεις την Α3R, δοκίμασε την Α3M, δεν έχουν τόσο μεγάλη διαφορά τελικά (έχουν, αλλά όχι τόσο μεγάλη), παρ' όλο που σίγουρα το Rosewood είναι διαφορετικό από το μαόνι.

Γκρινιάρη. :P :D :-* Στέλιος από Κύπρο. ;D ;D ;D ;D ;D

Βρε παλιόπαιδο, κι εγώ το έχασα το ποστάρισμα αυτό. Πάρα πολύ καλή δουλειά. Το δε παίξιμο, και η φωνή, σε υψηλά standards, και το κυριότερο, όπως πρέπει, χωρίς ούτε μία περιττή νότα, straight to the point (which is a heartpoint). Επίσης μου αρέσει πολύ το πώς "στήνεις" μελωδικά τις φράσεις σου, και τις αφήνεις να παίζουν με τον "χώρο" σχεδόν κινηματογραφικά. Πολύ μου άρεσαν όλα. :)

Ευχαριστούμε πολύ. Ομολογώ ότι κόλλησα και παίζω συνέχεια το identify chords.