fusiongtr

Ρε συ Marvin είναι υπέροχο και σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση. Δεν θα ήταν καλύτερα να ανοίξεις νέο θέμα στο "Περί ανέμων .." και να το ποστάρεις εκεί? ;) Να ανεβάζει ο καθένας τα λογοτεχνήματα (ποίηση, πεζά κείμενα κλπ) που τον συγκινούν (αρκεί να μην είναι μυθιστόρημα 260 σελίδων ;D ;D), και να διαβάζουμε και κάτι. Αν δεν είσαι ο marvin gaye ή ο hank marvin, ποιός marvin είσαι? ;D ;D ;D

Τα MP είναι ολόκληρη σειρά. MP-7 MP-9

Και drugs μην σου πω. ;D ;D

Έλα μωρέ i/iv/i παίζει ,με παραλλαγή το ii7/v7/i, και το b13/v/i. 8) Απίστευτο κομμάτι. Απίστευτο! :o

Ναι, αλλά είσαι αλιήτης ;D και υπογράμμισες το δεύτερο σκέλος. ;D ;D Το πρώτο ήταν το profit. ;)

Πάμε με σρέντερ (Jeff Kollman).

Μα ο Μπαχ ήταν "εμπορικός" παρ' όλη την πολυπλοκότητά του. Η εποχή βλέπεις! Τώρα επειδή κανείς δεν αναφέρθηκε σ΄αυτό (σχετικά με το "δύσβατο" της προσέγγισης) υπάρχουν και "σύγχρονα" ρεύματα κατ' αντιστοιχία με τα κλασσικά (δωδεκάφθογγο, σειραϊσμός, modal, pedal point, atonal, σύγχρονη σύνθεση, κλπ). Από κει και πέρα θα ήθελα να πω στον φίλο Dreamdancer, ότι είναι φυσικά απόλυτα θεμιτό να προσπαθεί (και να του αρέσει) το δεξιοτεχνικό παίξιμο που στηρίζεται στην ταχύτητα, αν θεωρεί ότι αυτό που έχει να πει μουσικά το απαιτεί. Πολύ θα ήθελα να έχω μια άποψη σύνθεσης ή εκτέλεσης ή αισθητικής προσέγγισης δικής του, που πραγματικά να απαιτεί αυτή την προσήλωση σε κάτι τέτοιο. Εν ολίγοις, τι σου αρέσει να παίζεις και να γράφεις ρε φίλε, και δεν μπορείς χωρίς να ξεσκίζεσαι στην τεχνική μελέτη. Ας είναι και σε midi μορφή (κάποια σύνθεση, ένα θέμα, κάτι) αν (και λογικά ίσως) δεν μπορεί να παιχτεί παρά μόνο αν είσαι ο Μάλμστην. Φιλικά (εννοείται) πάντα.

Είναι θέμα αγοράς-στόχου. Θέλεις κύριος να σε ακούνε μόνο οι κιθαρίστες (ή wannabe κιθαρίστες)? Σκίσου και τρέχα, παίζε σε απίστευτες ταχύτητες, παίξε τα άπαιχτα, και ίσως κερδίσεις κανένα διαγωνισμό κιθάρας, να σε μάθουν οι κιθαρίστες (ή wannabe κιθαρίστες) και οι εταιρείες, να κάνεις καριέρα διαφημιστή προϊόντων, μαθήματα, κανένα session, και σεμινάρια. Θέλεις να σε ακούνε όλοι οι μουσικοί? Σκίσου, γράψε πολύπλοκα κομμάτια (όχι για όλα τα αυτιά), βρες κάποιους γνωστούς (ηχηρά ονόματα) στο όργανό τους, και κάνε live. Θέλεις να σε ακούνε και μη μουσικοί (αλλά όχι ότι ακροατές να 'ναι)? Σκίσου και γράψε καλά κομμάτια, ντύσε τα καλά, φτιάξε μια καλή μπάντα να τα υποστηρίξεις, κάνε cd και live. Θέλεις να σε ακούνε όσο περισσότεροι γίνεται (άσχετα από το ποιοί είναι)? Πάρε καλό manager (ισχύει και για τα παραπάνω βέβαια) και κάνε ότι έκαναν οι Lady Gaga, Madonna, κλπ

Don't. ;)

Μα τι κολάν και περούκες λέτε. Ο σρέντερ φοράει κοστούμι. Και είναι ο Gerhard Schroeder. 8)

Βρε το ξέρω ότι είσαι της σχολής Beck (σρέντερ δηλαδή ;D ;D). ;) Λες να το κάνουμε Beck εναντίον Holdsworth? Πλάκα θα έχει. ;D ;D ;D

Συμφωνώ, ο Holdsworth προχώρησε το όργανο σε άλλο επίπεδο. 8)

Δεκτόν. :D 8)

Δεν ξέρω τι εννοείς με το "σρεντα fusiona" αλλά άκουσε (αν δεν τον ξέρεις) τον Tim Miller.

Βρε παιδιά ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ανέκαθεν υπήρχαν κιθαρίστες που έπαιζαν και πάρα πολύ γρήγορα και απίστευτα δύσκολα πράγματα, δεν ξεκίνησε αυτό στα 80s. Υπήρξε όμως μια έκρηξη δημοφιλίας κάπου εκεί, που ξεκίνησε από κιθαρίστες μέταλ (ή ποπ μέταλ ας πούμε) και χάρντ ροκ. Υπήρχαν όμως μπάντες, κομμάτια, ριφ, τους έδειχνε και κανένα mtv, έκαναν λάιβ, κλπ. Αυτό (το να είναι δημοφιλής ο κιθαρίστας λόγω της δεξιοτεχνίας του) ξεθύμανε κάποια στιγμή και το κοινό τους περιορίστηκε σε κιθαρίστες (μόνο κιθαρίστες και όχι μουσικούς γενικά). Σήμερα πχ ο Scott Henderson παίζει σε 3 μπάντες, κάνει μαθήματα, διαφημίσεις, κλπ για να ζήσει. Δεν είναι πια εύκολο να ζήσει κάποιος δεξιοτέχνης κιθαρίστας γράφοντας μουσική και παίζοντας λάιβ, για ένα τόσο περιορισμένο κοινό. Σκεφτείτε ότι πχ τον Neil Young που αναφέρθηκε, δεν τον ακούνε μόνο κιθαρίστες αλλά έχει ένα τεράστιο κοινό, που το μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι καν μουσικοί. Το γιατί δεν είναι επί του παρόντος. Ο δρόμος λοιπόν για πολλούς από αυτούς τους κιθαρίστες, είναι πια, το να χρησιμοποιήσουν τις δεξιοτεχνικές τους ικανότητες με άλλο τρόπο και όχι παράγοντας μουσικό έργο, στην προσπάθειά τους να ζήσουν. Το θέμα είναι ότι αυτό τείνει να γίνει «κάτι σαν μόδα» και κάποιοι φυσικά εκμεταλλεύονται (με την καλή έννοια) αυτή την τάση (γι’ αυτό πχ πληθαίνουν ολοένα οι διαγωνισμοί κιθάρας μέσω internet). Απλά με λυπεί το γεγονός ότι σταδιακά φθίνει η παραγωγή μουσικού έργου (εννοώ συνθετικά, ενορχηστρωτικά, «εδώ μπαίνει ο ντράμερ και σκάει», «εκεί παύση και μπαίνει το μπάσο με αλλαγή τονικότητας», «εδώ το κάνουμε funk από μεταλ», κλπ), σε βάρος μόνο του παράγοντα «είμαι καλύτερος κιθαρίστας, σκίζομαι στο practice, και ζω από αυτό. Σημεία των καιρών …..

Ίσως γιατί είναι πάρα πολύ καλός μουσικός. :) ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Γιατί ρε Bill το κάνεις αυτό? Κάηκες? Πονάει? ;D ;D ;D ;D ;D Χμμμμ..... θα διφωνήσω, but it's just me. Όλο το Erotic Cakes μου φαίνεται αυτοσχεδιαστικό (με την έννοια έλλειψης σύνθεσης). Γενικά ο Govan μου δίνει την εντύπωση πώς δεν τον ενδιαφέρει το να γράφει κομμάτια, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Συμφωνώ με τα όσα θετικά έγραψε ο koraxprs, και φυσικά δεν μπορώ να αμφισβητήσω την απίστευτη τεχνική του. Μπορεί να παίξει ότι θέλει σύμφωνοι. Όμως θεωρώ ότι δεν έχει προσωπική σφραγίδα, μουσική ταυτότητα, να ακούς και να λες "αυτό είναι Govan".

Μουσική και εικόνα, υπέροχα και τα δύο.

Εγώ μίλησα για μια συγκεκριμένη φουρνιά κιθαριστών (ως σύγχρονη τάση αντίληψης της κιθάρας και της μουσικής), όχι για όλους. Φυσικά και υπάρχουν βιρτουόζοι που γράφουν κομμάτια (και καλά μάλιστα), παίζουν σε μπάντες, κλπ

Το συζητάς? Εννοείται.

Δεν ξέρω για ποιούς μιλάς. αλλά για κάποιους δεν κάνεις καθόλου λάθος!

An einai se mahogany mporei.

Αμάν, θα με πνίξει. ;D ;D

Kanei vre, afou einai mahogany! ;D ;D

Κάτι για Σουηδούς διαβάζω, κάτι για γουρουνοπούλες, και μου 'ρχεται ο Μάλμστην στο μυαλό! ;D ;D ;D