Πρόσφατη προσωπική εμπειρία:
The cadenga paradox! Η εν λόγω cadenga ήταν η πρώτη μου ηλεκτρική, με κόστος 80.000δρχ, τότε (και από κλέφτη μαγαζάτορα). Ένα μωβ πράμα με 1 humbucker, 2 μονούς και ένα wannabe floyd rose.
Η κιθάρα παροπλίστηκε με την αγορά της επόμενης, όμως ξεθάφτηκε πριν κάποιο καιρό. Έχω πειραματιστεί πάνω της αρκετά (setup, βαψίματα, χτυπήματα, ηλεκτρονικά κλπ).
Το περίεργο είναι αισθάνομαι πολύ όμορφα όταν παίζω με αυτό το καυσόξυλο! Και βρίσκω τον ήχο της πολύ ιδιαίτερο! Αισθάνομαι να έχω περισσότερη όρεξη, έμπνευση και "ζωντάνια" απ' ότι όταν παίζω με την "καλή μου" Hamer... 8)
Μετά απ' αυτό, συνειδητοποίησα ότι η καλύτερη κιθάρα είναι αυτή που θα με κάνει να αισθάνομαι όμορφα όταν ασχολούμαι μαζί της (είτε παίζοντας, είτε σκαλίζοντας)
Και επειδή δεν θα αισθανόμουν άνετα να παίζω με μια κιθάρα των 2000 ευρών :D , έχω αποφασίσει πως ότι όργανο και να πάρω από δω και πέρα, θα κάνει αυστηρά κάτω από χιλιάριακο. Ο επόμενος στόχος είναι μια ροκινγκερ.
¶ρα έχοντας έναν αξιοπρεπή λαμπάτο ενισχυτή (θα ήθελα ίσως τον hot rod αργοτερα) όπως πιστεύω ότι είναι ο Laney Vc30 μου θα προτιμούσα να συνδυάσω 2-3 διαφορετικές φτηνές κιθάρες (κάποια από τις strat, tele, jazzmaster, semihollow), ώστε να μπορώ να ξεκολλάω κιόλας σε περιόδους μουσικού "λασπώματος"...