το να παίζεις μουσική για να ευχαριστιέσαι είναι κάτι που όλοι μπορει να θελουμε να κάνουμε.
Το να παίζεις και να φτιάχνεις όμως μουσική είναι κάτι άλλο. Σημαίνει χρόνος που αφιερώνεις, σε νοιάζει αν γίνει λάθος, σε νοιάζει αν δεν είναι παρουσιασμένο σωστά, γενικά σε νοιάζει τι θα πει κάποιος που θα το ακούσει.
Και στην εξίσωση μπαίνει ο παράγων "κάποιος που θα το ακούσει"
Σε πρώτη φάση μια ηθική αμοιβή είναι να βρεθεί κάποιος να το ακούσει και να πει "οκ ασχολήθηκες 3 ώρες (μπορεί 200 δεν με ενδιαφέρει), το έτρεξα σε φαστ 1.5 λεπτό, μου φάνηκε έτσι και έτσι".
Από τη φάση αυτή μέχρι τη 2η φάση "φιλε είναι εξαιρετικό μπράβο, δώσε κι άλλα" μέχρι την άλλη φάση "φίλε που το βρίσκω να το αγοράσω" υπάρχει ένας ωκεανός.
Το ερώτημα παραμένει, η πτώση υπάρχει.
Φαίνεται ότι σήμερα είμαστε στη φάση "δεν βρίσκουμε τον κάποιον να το ακούσει" οπότε λογική η πτώση.