dmilo

Στο σπίτι έχω δύο επιλογές: ή θα βγω μέσω του FireOne, ή θα κουμπώσω τα μόνιτορς κατευθείαν στο gt-10. Στο στούντιο θα πάει κατευθείαν στην κονσόλα. Νομίζω πως οι διαφορές θα είναι μικρές. Ας πάρω στα χέρια μου την gt10 (όπου νάναι!) και βλέπουμε!

Άρα λοιπόν "η νεκροψία θα δείξει"... :) :) :) Θα επανέλθω μόλις δω τι παίζει. Ευχαριστώ παιδιά!

Περισσότερο το σκέφτομαι λόγω αυτού που είπε ο odis... Όλοι λένε ότι όταν χρησιμοποιείς πεταλιέρα για τα πάντα, καλό θα είναι ο ενισχυτής να μη "χρωματίσει" καθόλου τον ήχο (τουλάχιστον στο βαθμό που το κάνουν οι ενισχυτές κιθάρας, που είναι και η δουλειά τους!). Άρα σκέφτομαι ότι μια και τα μόνιτόρς μου είναι σχεδόν FRFR, το ίδιο θα έχω και από κονσόλα... ή μήπως και ένας ενισχυτής για keyboards?

Είναι κάτι που με προβληματίζει αρκετό καιρό, και ψάχνοντας δεν βρήκα (προφανώς) σαφή απάντηση... θα ήθελα λοιπόν τα φώτα των πιο έμπειρων! Η νέα πεταλιέρα μου θα είναι η Boss GT-10. Επειδή λοιπόν έχει έξοδο για κονσόλα κατευθείαν, αναρωτιέμαι μήπως μπορώ να βολευτώ στο σπίτι με τα μόνιτορς που έχω, στο στούντιο κατευθείαν στην κονσόλα και σε κάποιο λάιβ το ίδιο... Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις γνώμες σας.

μια Kumika σχήματος Explorer, χρώμα μπλε με έναν διπλό. Αγορασμένη το 1984 11.000 δρχ (πούλησα το ποδήλατό μου).

Το 2010 ας είναι εκτός από καλή χρονιά και η αρχή μιας καλής δεκαετίας :) Χρόνια πολλά!

...και όπως έχει αναφερθεί σε άλλα τόπικς του noiz που εξελίχθηκαν με παρόμοιο τρόπο με αυτό, Beauty is in the eye of the beholder. Και επεκτείνω: Since beauty is in the eye of the beholder, the ideal music is in the wish of its maker.

+1. Αρχή της απροσδιοριστίας. Γάτα του Σρέντινγκερ. Όοοολα αυτά βέβαια σε ένα θεωρητικό / ακαδημαϊκό επίπεδο.

Πάντα συνέβαινε αυτό. Βλέπε Σαλιέρι-Μότσαρτ, για παράδειγμα. Δεν παύει όμως ο Σαλιέρι να ήταν ένας αξιόλογος συνθέτης, όχι ιδιοφυία, αλλά απλά αξιόλογος. Και ο Σατριάνι δεν είναι ιδιοφυία. Είναι άριστος και άρτιος τεχνίτης, σωστά καταρτισμένος θεωρητικά μουσικός, ο οποίος όταν πρωτοεμφανίστηκε έφερε νέες ιδέες στο στιλ παιξίματος και στη χρήση των εκάστοτε κλιμάκων. Για αυτό του αξίζει ένα μπράβο. Το ότι επαναλαμβανόταν από εκεί και πέρα ασταμάτητα, είναι το λάθος του. Το οποίο προσπαθεί (όπως ανάφερα και παραπάνω) να διορθώσει στους τσίκενφουτ. Τα ίδια ισχύουν για τον Βάι & τον Πετρούτσι, για να αναφέρω μερικά ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Όχι όμως για τους απανταχού σρέντερς (εκτός αυτόν από τα χελωνονιντζάκια) που πουλάνε τεχνική. Και δεν μπορώ να μιλήσω για χαμηλό κριτήριο του κόσμου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να δώσει τέτοιους χαρακτηρισμούς. Έχω το δικό μου κριτήριο, που έχει διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου και συνεχίζει να διαμορφώνεται/μεταλάσσεται/αναπτύσσεται γιατί είναι ζωντανό και αρνούμαι να μπω στη διαδικασία κατηγοριοποίησης των υπόλοιπων βάσει αυτού. Επομένως, δικαιολογώ και τα 9χρονα που ακούνε τον γκάμι μπέαρ και τα 15χρονα που ακούν σατριάνι αλλά και δεν βρίσκω ανώριμους τους 40άρηδες που τον ακούν και προσπαθούν να αποκτήσουν την τεχνική του (προσοχή, να αποκτήσουν την τεχνική του, όχι να τον παίξουν νότα προς νότα). Ο καθείς για τους λόγους του.

Πιθανόν να χρειάζεται να μπουν ζευγαράκια...

αν βάλεις πλαστική λεκάνη κάνεις subwoofer?

...και κυρίες! (συγνώμη :-[)

Προκαταβολικά συγνώμη, ίσως μακρυγορήσω. Ξαναγυρνώντας στην αισθητική (ή, καλύτερα ίσως, στην αισθητική "αξία") ενός καλλιτεχνήματος, όντως δεν υπάρχει σαφής ορισμός της αντικειμενικότητας ή υποκειμενικότητάς της. Μπορεί κάποιος να πει ότι η αισθητική αξία ενός καλλιτεχνήματος (βλέπε μουσικό, ζωγραφικό, γλυπτικό κ.λπ. έργο) είναι αντικειμενικά και γενικά αποδεκτή, γιατί το έργο κρίνεται με βάση αντικειμενικούς παράγοντες (σωστή τεχνική, συμμετρία, ισορροπία, προώθηση νέων ιδεών κ.λπ.). Από την άλλη, μπορεί κάποιος να πει ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες δεν είναι τόσο μετρήσιμοι όπως, π.χ. η θερμοκρασία ενός υγρού σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, άρα είναι καθαρά υποκειμενική η αισθητική αξία ενός καλλιτεχνικού έργου άρα και διαφορετική για τον καθένα από εμάς (ή, καλύτερα, για τις 3 κατηγορίες: μ' αρέσει / δε μ' αρέσει / έτσι κι έτσι). Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. - Η αντίδρασή μας σε ένα έργο τέχνης επηρεάζεται άμεσα και σε μεγάλο βαθμό από τα συναισθήματα που μας δημιουργεί (υποκειμενικό κριτήριο) - Αν έχουμε εντρυφήσει στην ιστορία της συγκεκριμένης τέχνης, αμέσως υπεισέρχονται και άλλα κριτήρια (δομή, μορφή, συνέπεια/συνέχεια, ρυθμός - αντικειμενικά κριτήρια) - Αν ασχολούμαστε με τη συγκεκριμένη τέχνη, παρατηρούμε και άλλα στοιχεία του έργου, μη αντιληπτά από τις δύο παραπάνω κατηγορίες. Τα στοιχεία αυτά είναι είτε αντικειμενικά (π.χ. σε ένα μουσικό κομμάτι, οι συνδυασμοί ρυθμών/τρόπων/μελωδιών/τεχνικής) είτε υποκειμενικά (π.χ. ρε τον μπαγάσα έβγαλε συναίσθημα). Σίγουρα τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα κανάλια τύπου Β, mtv κ.ά. παίζουν έναν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της γνώμης της μάζας. Τονίζω, της μάζας. Γιατί κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος, που έχει τη διανοητική ικανότητα να αμφιβάλλει, δεν παρασύρεται εύκολα από τα media. Ας μην ξεχνάμε, ο Βαν Γκογκ ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος, όχι γιατί είχε καλές δημόσιες σχέσεις... Και οι RHCP ξεκίνησαν από το MTv, δεν διαφωνώ. Όπως και οι Hanson. Και οι Wang Chung. Και οι GnR. Και ένα κάρο άλλοι. Κάποιοι όμως συνεχίζουν, κάποιοι έσβησαν, κάποιοι ξεχάστηκαν με το καλημέρα. Και ο Satriani μπορεί να είναι φλύαρος. Αλλά ας θυμηθούμε τι προσέφερε όταν πρωτοεμφανίστηκε. Με την ίδια λογική, και ο Page παίζει π@π@ρες πλέον. Αλλά όταν εμφανίστηκε, έπαιζε π@π@δες. Ας μην βάζουμε λοιπόν ετικέτες με τόσο μεγάλη ευκολία. Προς θεού, δεν είμαι της αντίληψης ότι για να κρίνω κάποιον πρέπει να μπορώ να κάνω αυτό που κάνει και αυτός. Θα αφήσω όμως τον χρόνο, την ιστορία να τον εξετάσουν, να τον περιεργαστούν και, στο τέλος, κρίνοντας την πορεία του ως καλλιτέχνη, να τον αναδείξουν ή να τον καταχωνιάσουν. Υ.Γ. 1: το μόνο κοινό των Sex Pistols με τον Υanni είναι ότι παίζουν μουσικά όργανα. Υ.Γ. 2: Ο satriani δεν είναι πλέον φλύαρος (βλ. Chickenfoot). Ο Malmsteen είναι. Ακόμα... Υ.Γ. 3: Η μεγαλύτερη μέταλ μπάντα όλων των εποχών είναι πολλές. Υ.Γ. 4: Διαμαρτύρομαι γιατί οι μπυροποσίες γίνονται εν Αθήναις. Έχομεν και στας Σαλονίκας μπύρες, κύριοι!

Σωστά, απελύθη μετά την ηχογράφηση... :)

(με τυχαία σειρά) 1) SRV - Texas Flood 2) David Gilmour - Another Brick in the Wall Pt. 1 3) Chris Rea - Road to Hell 4) Brendan Crocker - No money at all 5) Dire Straits - Down to the waterline 6) John Campbell - Devil in my closet 7) John Frusciante - Under the bridge 8) Hear 'n' Aid - Stars (όλοι τους!) 9) Αdrian Vanderberg - Still of the night 10) Blue Oyster Cult - Veteran of the psychic wars (και άλλοι 10^n ακολουθούν)

Να για να μάθετε, παλιοροκάδες.

Έβαζε τα πάντα στο σάντουιτς με το χέρι. Πατάτες, γύρο, ντομάτα... ακόμα και την πάπρικα :) (αλλά, πού αλλού έβρισκες σουτζουκάκι με 30 δραχμούλες;)

+1000 και συμπληρώνω τον Βαλάντη στον Εύοσμο... απίστευτος!!! και σουβλάκι στα 130 γραμμάρια :)

Εγώ είδα εψές ότι εμβολιάστηκα για τη χοιρινή γρίππη και ξύπνησα αφράτος, με πέτσινα, μακρύ μαλλί, ρόλεξ και κόλλημα με τον Παχ. Κάτι σαν δίδυμος του Μάλμστιν ένα πράμα.

Εγκρίνω. Εξαιρετικό το Battery, και με μια τεράστια βιβλιοθήκη με samples.

ξαναφέρνω το θέμα πάνω γιατί, ψάχνοντας για έναν λαμπάτο ΦΘΗΝΟ μεγαλούτσικο ενισχυτή, βρήκα αυτόν: http://www.dv247.com/guitars/ashton-vp50-all-tube-50w-guitar-combo--44396 Ψάχνοντας στο forum βρήκα μια αναφορά σε αυτόν παλιότερα (από τον metalmike, νομίζω) αλλά τιπτες άλλο... Γνωρίζει κάποιος τίποτα; Η τιμή του είναι άκρως δελεαστική, πάντως!

Rick DiFonzo ο άλλος! http://www.youtube.com/watch?v=HW1TXuTLW0M

κι εγώ.... θυμάμαι τη σκηνή με το τείχος και τον white στα ασπρα πάνω σ' έναν πυλώνα... Πάντως να πω και τη γνώμη μου, αν και στην κιθάρα είναι απίστευτος, δε μπορώ να πω ότι και στο τραγούδι "τα σπάει"!

Universal Soldier 2, πρεμιέρα στο σινεμά (ήμουν χαζός στα νιάτα μου...): "We must send paratroopers!" Μετάφραση: "Πρέπει να στείλουμε παραστρατιωτικές οργανώσεις!" Ήμαρτον.

ή στην βιντεοκασέτα εταιρίας του A View to a Kill (1987), όπου υπάρχει ο κάτωθι διάλογος: Grace Jones: "What a view!" Christopher Walken: "Yes, to a kill..." και η μετάφραση: -"Ω, τι θέα!" -"Ναι, Τόκιο."