dmilo

Λόγω της γειτονίας με Φλώρινα, έχουν φέεετα ;) (το balkanski sir παίζει πιο βόρεια, προς Σκόπια μεριά) Το κουρκούτι είναι με αλεύρι, λάδι, λίγη μπύρα για να γίνουν τραγανά, και αντί για αλατοπίπερο βεγκέτα (κάτι σαν την Νοστιμιά της Maggi). Και ναι, τα τηγανητά όντως παχαίνουν (το γνωρίζω εκ πείρας!!!:)) αλλά δεν είναι και για χόρταση... έχεις 2-3 τέτοια λουλουδάκια, λίγο τουρσί και μισό κιλό τσίπουρο άνευ γλυκανίσου και γεια μας! :) Πάω για φαγητό.

Μια μικρή προσθήκη στο θέμα των κολοκυθοανθών: Στο εκτός συνόρων Μοναστήριο (νυν Μπίτολα), τους γεμίζουν (αφού τους πλύνουν καλά) με ψιλοκομμένη πιπεριά γλυκιά, τυρί φέτα και σκόρδο, τους ρίχνουν σε ένα ελαφρύ κουρκούτι και μετά στο καυτό λάδι (βαθιά κατσαρόλα). Αφήστε τη φαντασία σας να καλπάσει.

Καλή όρεξη ;)

Ως βουνίσιος, έχω δύο εποχές. Χειμώνα και βαρύ χειμώνα 8)

+6,023*10^23 Με λάχανο τουρσί. Καλό χειμώνα.

Καλησπέρες! Ερώτηξις: Ανέβασα πριν από 15 λεπτά αγγελία και όλα ωραία και καλά. Μπαίνω προ 2 λεπτών να δω την πρώτη σελίδα και βλέπω το συνημμένο. Και ερωτώ: Πώς γίνεται να ανεβάσει κάποιος ΜΙΑ αγγελία και να πιάσει ΤΡΕΙΣ θέσεις στην 1η σελίδα για ΤΗΝ ΙΔΙΑ αγγελία; Ευχαριστώ.

Δυστυχώς όμως ο Thomann δεν τον έχει. "This item has unfortunately sold out BUGERA V22 (expected delivery date is unfortunately unknown ). " (Toν έχει όμως το musicstore.de) 8) Μεγειες!

Ξεθάβω για να ποστάρω ένα βίντεο από ένα από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα progressive των 70s (Procol Harum at its best, κατά τη γνώμη μου) Ypsilon - Corners Of My Life Λουκάς Σιδεράς, Λάκης Βλαβιανός, Δημήτρης Κατακουζηνός

Ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα, μετά το "The Game" των Queen, ήταν αυτός:

Ό,τι και να λέμε, η Pink έχει φωνάρα. Και μέχρι στιγμής η πορεία της στη μουσική δείχνει ότι είναι χαμηλών τόνων. Όσο για τη διασκευή, επειδή λατρεύω την εκτέλεση των Zeppelin, αλλά και αυτήν της Baez, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, όσον αφορά στο σόλο. Πάντως ο νεαρός έχει πολύ καλές ιδέες.

Μπράβο. Άψογο. Ζηλεύω

Δείτε επίσης την ταινία "Swing" του Tony Gatlif.

Ζητώ συγνώμη που δεν έγραψα σωστά αυτό που ήθελα να πω. Λόγω μπερδέματος υλικού και άυλου, παραθέτω τι έγραψα παραπάνω για να γίνω αντιληπτός: το μέσο και το περιεχόμενό του ήταν άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους, ενώ τώρα δεν ισχύει αυτό... Για να ακούσεις το "περιεχόμενο" ενός βινυλίου ήταν απαραίτητη η κατοχή του εν λόγω βινυλίου και ενός μέσου αναπαραγωγής συγκεκριμένου. Τώρα, το "περιεχόμενο" μπορεί να είναι οπουδήποτε (στο δίσκο σου, σε φλασάκι, να γίνεται στρίμινγκ από κάποιο σταθμό, να βρίσκεται σε έναν σέρβερ στη Γη του Πυρός) και εσύ έχεις τη δυνατότητα να το "ακούσεις" μέσω μιας πληθώρας μέσων. Δείτε τα bold. Προφανώς βέβαια το μέσο πάντα θα είναι υλικό. Τα "απαραίτητη", "κατοχή", "συγκεκριμένο" έχουν αλλάξει άρδην και έχουν δημιουργήσει το θέμα για το οποίο μιλάμε. Σωστά.

Αμ δεν είναι ;) Όσες κιθάρες αγόρασα με θήκη είχαν μέσα και το μαγικό σακουλάκι.

Ναι, αλλά το μέσο και το περιεχόμενό του ήταν άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους, ενώ τώρα δεν ισχύει αυτό... Για να ακούσεις το "περιεχόμενο" ενός βινυλίου ήταν απαραίτητη η κατοχή του εν λόγω βινυλίου και ενός μέσου αναπαραγωγής συγκεκριμένου. Τώρα, το "περιεχόμενο" μπορεί να είναι οπουδήποτε (στο δίσκο σου, σε φλασάκι, να γίνεται στρίμινγκ από κάποιο σταθμό, να βρίσκεται σε έναν σέρβερ στη Γη του Πυρός) και εσύ έχεις τη δυνατότητα να το "ακούσεις" μέσω μιας πληθώρας μέσων.

Και αυτήν την μετατροπή από ψηφιακό σε αναλογικό, ποιος σου εγγυάται ότι θα μπορεί να γίνει ελεύθερα και ωραία; Το δίκιο του τρόλεϊ είναι στο ότι μιλάμε για την πειρατεία και τους τρόπους με τους οποίους γίνεται, θεωρώντας δεδομένη στο διηνεκές την σημερινή, υπάρχουσα τεχνολογία. Προφανώς τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχει για ένα χρονικό διάστημα, ίσως σχετικά μεγάλο, αλλά σίγουρα πολύ μικρότερο από τα αντίστοιχα προηγούμενα χρονικά διαστήματα στα οποία η τεχνολογία ελέγχου αναπαραγωγής και αντιγραφής προσπαθούσε να φτάσει την τεχνολογία αυτής καθεαυτής της αναπαραγωγής και αντιγραφής. Μέχρι τότε, όμως: Οι εταιρείες και οι καλλιτέχνες, όπως προανάφερα, βρίσκουν τρόπους για να προωθήσουν την μουσική τους -και φυσικά σου δίνουν τη δυνατότητα να την αποκτήσεις νόμιμα- μέσω όλων των διαθέσιμων εμπορικών καναλιών (λάιβ, σιντί, δίσκοι, εμπιθρί, στρίμινγκ κ.λπ. Σημείωση, δεν ασχολούμαι με την ποιότητα του ήχου.) Όσο για την ΑΕΠΙ, όντως έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι προς το παρόν, και λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργούσε από την ίδρυσή της. Προφανώς θα αλλάξει και θα ενσωματώσει και τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις, γιατί αλλιώς η ύπαρξή της θα είναι περιττή. Το πότε δεν είναι κάτι που μπορώ να το πω, αλλά σίγουρα θα γίνει. Όσο για την πειρατεία, σίγουρα θα σταματήσει να υπάρχει με την μορφή που υπάρχει σήμερα αλλά θα μεταμορφωθεί σε κάτι διαφορετικό, όπως και έγινε τόσες φορές μέχρι τώρα. Μην ξεχνάτε, ενώ μέχρι πρόσφατα το μέσο αναπαραγωγής ήχου και εικόνας ήταν υλικό (βινύλιο, ταινία, φιλμ), είναι πλέον και άυλο (δεδομένα) ;)

http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=198&catid=172&artid=1348 8)

Το α. σίγουρα θα αλλάξει. Είναι ο τρόπος διανομής και χρήσης, που αναφέρω. Ήδη πολλοί καλλιτέχνες και εταιρείες προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, για παράδειγμα είτε προσφέροντας δωρεάν τη μουσική, είτε προσφέροντας δύο εκδόσεις, downloadable σε χαμηλή τιμή (χωρίς έξοδα εκτύπωσης/συσκευασίας/αποστολής) και "χειροπιαστής" συσκευασίας, που σου προσφέρει και τα έξτρα του booklet και του artwork. Το ότι η δουλειά τους όμως αποτελεί πνευματική τους ιδιοκτησία είναι αδιαμφισβήτητο. Το β. δεν έχει σχέση με το τι πιστεύουμε εμείς. Έχει σχέση με το τι είναι κοινά αποδεκτό και ορισμένο από νόμους και κανόνες. Όντως το chord progression δεν μπορεί να κατοχυρωθεί (με τον ίδιο τρόπο, αυτός που ονομάτισε για πρώτη φορά τις νότες στη δυτική κλίμακα θα μπορούσε να ζητήσει δικαιώματα χρήσης!!!!). Το πλήρες, ολοκληρωμένο, μουσικό έργο κατοχυρώνεται (π.χ. η πρωτότυπη ενορχήστρωση της ενάτης).

;) Σωστός! (ας ελέγξει όμως ο φίλος και το σοβά στο συγκεκριμένο σημείο, μήπως και χρειαστούν μεγαλύτερες βίδες και ούπατ.... μη σκάσει καμιά κιθάρα κάτω!)

Θήκη και μέσα σακουλάκι silica gel; (ο χώρος στο σπίτι είναι πολύ, μα πολύ περιορισμένος....)

http://www.angelplast.gr/site/content/view/18/37/lang,el/ Δηλώνω υπεύθυνα πως δεν έχω καμία σχέση με τον παραπάνω προμηθευτή. Όσο για τις βάσεις, είναι πολύ καλές. Είχα παρόμοιες για αρκετά χρόνια.

Κι εμένα μου αρέσει ο Frusciante. Μου αρέσουν οι μελωδίες του. Μου αρέσει ο τρόπος που κρατά τέμπο και παράλληλα εμπλουτίζει με περάσματα, γεφυρούλες, μικρά σολάκια, κλιμακίτσες.... πραγματικά μου θυμίζει τεμπαδόρους κιθαρίστες από δημοτικά συγκροτήματα (δεν κάνω πλάκα, ακούστε και θα τρελλαθείτε). Όσον αφορά στο άλμπουμ του, δεν με ενθουσίασε. Μου άρεσε, δεν λέω, αλλά κάτι δεν μου έκατσε καλά. Προσωπικά, εδώ ήταν το καλύτερό του: John Frusciante - 01 - Going Inside (Official Music Video) Όσο για τις σολιστικές του ικανότητες... ναι, δεν είναι σολίστας αλλά βγάζει ψυχή. Αγνοήστε τον τίτλο του βίντεο, κλείστε τα μάτια και δείτε πόσο πλησιάζει τον Hendrix...

Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός που είμαι μέλος του noiz, και δεν κάνω επ' ουδενί λόγω πλάκα. Οι απόψεις που παρατέθηκαν στο συγκεκριμένο θέμα ήταν πολύ διαφωτιστικές και, όπως λέει και ο yameth, όλες σεβαστές. Βέβαια το θέμα ξεκίνησε από αλλού, και ακολούθησε μια διαδρομή καγκουρώ, πιάνοντας (και αφήνοντας) και πάρα πολλά άλλα, συναφή, θέματα, με έναν πολύ ωραίο τρόπο.... :) Επανέρχομαι για να σχολιάσω κάτι που έγραψα στην πρώτη σελίδα: Η "ιδιοκτησία" ενός δημιουργού στο έργο του είναι, όπως είπαν και άλλοι, σαφής, συγκεκριμένη και μη αμφισβητίσιμη. Βάζω τη λέξη "ιδιοκτησία" σε εισαγωγικά, γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν μιλούμε για την δημιουργική έκφραση του πνεύματος ενός ανθρώπου, είναι άκομψο να την θεωρήσουμε ως προϊόν. Η θεώρηση αυτή αρχίζει να ισχύει, όπως και η έννοια της ιδιοκτησίας, από τη στιγμή που ο δημιουργός αυτός αποφασίσει να κοινοποιήσει την δημιουργία του στο ευρύ κοινό. Μπορεί να την παραχωρήσει αυτούσια στο κοινό χωρίς αντάλλαγμα, μπορεί να την παραχωρήσει έναντι κάποιου αντιτίμου, ή ακόμα μπορεί να παραχωρήσει (όπως και συμβαίνει συνήθως) μόνο το δικαίωμα χρήσης, είτε δωρεάν, είτε επί πληρωμή. Άρα (μιλώντας αποκλειστικά και μόνο για μουσική, γιατί αυτό ενδιαφέρει το noiz): Ο δημιουργός αναγνωρίζεται ασυζητητί ως ο έχων την κυριότητα του παραγόμενου μουσικού έργου του. Ο δημιουργός, είτε μόνος του είτε μέσω άλλων διαύλων (π.χ. δισκογραφικές, internet stores κ.λπ.) διανέμει το δικαίωμα χρήσης του παραγόμενου έργου του στο ευρύ κοινό, είτε δωρεάν είτε με κάποιο αντίτιμο. Το αντίτιμο αυτό υπολογίζεται, τις περισσότερες φορές, λαμβάνοντας υπ' όψιν το κόστος παραγωγής/διανομής του συγκεκριμένου έργου. (Προσοχή: Μιλάω για δικαίωμα χρήσης. Ποτέ κάποιος δημιουργός δεν παραχωρεί ΑΥΤΟΥΣΙΟ το έργο του με πλήρη ελευθερία στο κοινό. Για παράδειγμα, κομμάτια που είναι διασκευές άλλων ή έχουν αποσπάσματα από άλλα έργα, απαιτούν τη σύμφωνη γνώμη του αρχικού δημιουργού.) Τέλος, Αυτό. Επομένως, ξαναγυρνώντας στο αρχικό post του skantzos, και συνδυάζοντας τα δικά μου γραφόμενα, η ιδιοκτησία του δημιουργού στο έργο του (ή αλλιώς, πνευματική ιδιοκτησία) ούτε μεταβάλλεται, ούτε πλησιάζει σε κάποιο τέλος. Αυτό που ήδη έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει, είναι ο τρόπος που το έργο φτάνει από τον δημιουργό στον καταναλωτή. Ο marathon ανέφερε ότι από τη στιγμή που έγινε η πρώτη ψηφιοποίηση, έπαψε να υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία. Θα διαφωνήσω σε δύο σημεία: Πρώτον, αυτό που έπαψε να υπάρχει είναι ο έλεγχος από τον δημιουργό και το διανομέα της διακίνησης της συγκεκριμένης πνευματικής ιδιοκτησίας, όχι η ιδιοκτησία αυτή καθ' εαυτή. Δεύτερον, αυτό συνέβη από τη στιγμή που βρέθηκε ένας εύκολος τρόπος αντιγραφής του μέσου αναπαραγωγής (π.χ. από βινύλιο σε μαγνητοταινία και, αργότερα, σε κασέτα). Η ψηφιοποίηση, η ενοποίηση δηλαδή όλων των φορμάτ σε ένα μέσο, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο απλά. Το θέμα λοιπόν που συζητούμε εδώ είναι, κατά την άποψή μου, το με ποιον τρόπο οι τεχνολογικές εξελίξεις επηρρεάζουν τη διανομή και χρήση της πνευματικής ιδιοκτησίας ενός καλλιτέχνη και όχι την ιδιοκτησία. Αυτή λοιπόν η διανομή είναι που πλησιάζει σε μεγάλο μετασχηματισμό. Και πρέπει να γίνει αυτός ο μετασχηματισμός, αλλιώς η νέα κατάσταση θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα, και στις εταιρείες αλλά ακόμα περισσότερο στον ίδιο τον καλλιτέχνη που μοχθεί για το έργο του. ;) Αναφορικά με την ΑΕΠΙ, τώρα, θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει ένας ελεγκτικός μηχανισμός ο οποίος θα προασπίζεται τα δικαιώματα του καλλιτέχνη και θα του αποδίδει αυτά που πρέπει, αρκεί να δουλεύει σωστά. Δεν αμφισβητώ ούτε τον Ηλία, ούτε τον Superfunk. Και οι δύο έχουν δίκιο. Για τον ένα, ο μηχανισμός δουλεύει και του εξασφαλίζει τα προς το ζην. Για τον άλλο, ο μηχανισμός είναι απάνθρωπος και απαξιωτικός και επέλεξε να μην συμμετέχει. Υπάρχει τρόπος να αλλάξει ο μηχανισμός αυτός και να γίνει σωστότερος, λαμβάνοντας υπ' όψη και όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά για αυτό δεν μπορώ να προτείνω λύσεις γιατί δεν γνωρίζω... Δεν είμαι μουσικός, αλλά λόγω δουλειάς έχω σχέση με πάρα πολλούς μουσικούς και έχω διαμορφώσει αυτήν την άποψη μετά από πολλές πολλές συζητήσεις μαζί τους... ;) Συγνώμη για την μακρυγορία, αλλά φεύγω για τις διακοπές μου και τα είπα όλα μαζεμένα :):):)

??? κραβγιές μήπως;

Η πνευματική ιδιοκτησία, κατά την άποψή μου, υπήρχε και θα υπάρχει στο διηνεκές. Ο σαφής τρόπος "περιχαράκωσής" της και απόδοσης των δικαιωμάτων στον δικαιούχο, έπαψε να υπάρχει από τη στιγμή που κάθε είδους "μέσο" μεταφοράς της ιδιοκτησίας αυτής (χαρτί, βινύλιο, μουσαμάς, κλπ) αφομοιώθηκε σε ένα νέο μέσο: το αρχείο δεδομένων. Γιαυτό πιστεύω πως υπάρχει και το σχετικό μπάχαλο... Προσοχή, δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, ίσα ίσα.