Αυτό με βασανίζει τελευταία σαν σκέψη. Έχω βγάλει τέλεια live με λαμπα, και μια χαρά live με Κατάνα. Σε πολλά live έχω αισθανθεί ότι παίζω με κάτι ψηφιακό, αλλά και σε άλλα έχω πει "για ψηφιακό έχει μια χαρά ήχο".
Έχω ψυχολογικά...
Προσωπικά κοιτάω στο μέλλον. Χαιρετίζω την συσσώρευση εξουσίας στην ύπαρξη του κινητού τηλεφώνου και την κατάργηση των υπολοίπων συσκευών στο όνομα της άνεσης.
Αλλά κατανοώ και την άλλη άποψη. Έχω φίλο vintageολάγνο. Νοικιάζει αποθηκες μόνο για να αποθηκεύσει παλιά πράγματα που έχει. Μιλάμε όμως για αρρώστια ε; Πηγαίνει εκεί με μια μπύρα στο χέρι και μιλάει μαζί τους, ώρες. Μπορεί απλά να κοιτάει ένα παλιό έπιπλο και προσπαθεί να με πείσει ότι αυτό του λέει μια ιστορία. Η αυτός έχει ξεφύγει ή εγώ είμαι πολύ χαζός εγκεφαλικά ώστε να μπορέσω να καταλάβω αυτό που μου διηγείται
Νομίζω η κορυφαία Strat ever είναι η εξής
Πέρα από την πλάκα, και εμφανισιακά και ηχητικά μου αρέσει η 1961 του Mick από That Pedal Show που φαίνεται στο βίντεο
Ένα πράγμα με χαλάει στις Strat. Όταν πιάνω μια και ξεκινάω να παίζω, καταλήγω σε πεντατονικά πράγματα και σε blues. Ίσως φταίω εγώ. Αλλά συμβαίνει
Neural DSP επειδή είμαι προκατηλειμμενος. Αλλά κάνει τη δουλειά πανευκολη, έναν τύπο σαν κ εμένα που δε νιώθω από ηχογράφηση, eq, mastering και τα λοιπά, σου δίνει ένα απλούστατο interface και ηχάρα χωρίς να προσπαθήσεις καν. Τέλος. Take my money
Στα γκάζια, μια early les paul σαν αυτές του Jimmy Page κάτι κάνει. Αλλά στα καθαρά συμφωνώ. Αν και πχ ακούγοντας την '58 Les Paul του Knopfler σε πολλά τραγούδια δε με χαλάνε καθόλου τα καθαρά τωνε...