Εχεις ένσταση δηλαδή στο ότι υπάρχουν ηχογραφήσεις όπου είναι προτιμότερο να ακούγονται,άλλες σε ταινία,άλλες σε βινύλιο και άλλες σε ψηφιακά μέσα,με σκοπό την μεγαλύτερη απόλαυση του ακροατή?
Η μεγαλύτερη πρόκληση σε όλες τις εταιρίες με την εμφάνιση του cd ήταν,το πώς θα μεταφέρουν την ηχογράφηση που είχαν στα χέρια τους,με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα,στο νέο μέσο.
Οχι τυχαία βέβαια,αν αναλογιστής οτι όλες οι ηχογραφήσεις που είχαν γίνει απο την ημέρα αυτή και πρίν,έπαιρναν σοβαρά υπ όψην τους και κατά την ηχογράφιση,αλλά καί κατά την διάρκεια της μίξης,mastering τα προτόκολλα που έπρεπε να τηρήσουν για το συγκεκριμένο μέσο αποθήκευσης που υπήρχε τότε στην αγορά!
Εδώ με λίγες βασικές γνώσεις που μπορεί να έχει κάποιος,μπορεί και να τελειώσει την συζήτηση,αλλά αν θές και ένα παράδειγμα κομματιού,οπου η ψηφιακή μεταφορά απέτυχε,ορίστε...
Στο 2:18 η φωνή κατεβαίνει κάποια db χειροκίνητα απο τα faders της κονσόλας,την στιγμή που μπαίνουν τα
παλαμάκια*
Στο ψηφιακό μέσο το πρόβλημα αυτό παραμένει(αφού δέν υπήρξε δυνατότητα καινούργιας μίξης),η στερεοφωνική απόδοση δέν ήταν ακραία απο το master tape,οπότε αν άνοιγε στο cd θα άνοιγε και η μονοφωνία απο κάποιες συχνότητες και κάτω,θές δε θές.
Αν δέν αρέσει σε κάποιον αυτός ο ήχος και ψάχνει ψηφιακή επανέκδοση να ακούσει το ένα όργανο στην ανατολή,το άλλο στην δύση και αν έφυγε καμιά παραπονιάρικη πορδή απο τον ντράμερ και δέν την ακούσαμε στο βινύλιο,με γειά του και χαρά του.
Εμένα μου κάνει αυτό σε βινύλιο.Είμαι μιά χαρά με αυτό.
Απο την άλλη,υπάρχει το mammagamma του Alan Parson,που πραγματικά έλαμψε όταν επεξεργάστηκε για ψηφιακή αναπαραγωγή.
*Με λίγα λόγια,παλαμάκια παλαμάκια να χτυπούν τα καβουράκια,στο τσιμέντο (που θα σου ρίξει ο Σάμης) στα πλακάκια.