if_it_is

υπάρχουν άπειρες προτάσεις γιατί αυτό που ζητάς είναι πολύ γενικό. Καλύτερα να μας περιγράψεις τι ακριβώς έχεις στο μυαλό σου από μπάντες, κιθαρίστες, ίσως να μας περιγράψεις και τους ήχους που θέλεις να βγάλεις! Για να προτείνω και κάτι γενικό, αν εγώ ήθελα να παίξω αυτα που είπες θα έπαιρνα σίγουρα: overdrive-distortion, delay, phaser, vibe, wah, fuzz και δεν ξέρω τι άλλο θα μου ερχόταν στην ;)πορεία. Αλλά αυτα θα χρησιμοποιούσα εγώ! Ο καθένας όμως έχει διαφορετική εντύπωση για τον ήχο του κάθε είδους! Γιαυτό γίνε πιο συγκεκριμένος! ;)

το έθεσα τόσο γενικά γιατί δεν υπάρχει λόγος να λέμε ξανά και ξανά αυτα που έχουν χιλιοειπωθεί.. Απλά ήθελα να πω πως δεν εξαρτάται πάντα απ τον σύνθετη αν θα τον ακούσει ο λαός ή η ελίτ. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου η μουσική κάποιου καταλήγει (συνήθως σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους) να ενδιαφέρει το ακριβώς αντίθετο κοινό απ αυτό για το οποίο γράφτηκε. Μέγα παράδειγμα η μουσική του Schubert και γενικά η πλειοψηφία των έργων και των συνθετών του ρομαντισμού. Οι αντίληψη του κόσμου γιαυτούς έχει αλλάξει αντιδιαμετρικά από τότε μέχρι τώρα. Θα φανταζόταν ο schubert πως θα κατέληγε να τον μελετούν μουσικολόγοι και να παίζεται στα μέγαρα ενώ τότε ζούσε μποεμικά με την παρέα του και έγραφε μουσική μόνο γιαυτούς; δεν κερδίζεις πάντα το κοινό που σ ενδιαφέρει. Και εννοείται συμφωνώ με τον ΣΦ ότι εξαρτάται από την εποχή και τον τόπο.

σίγουρα δεν μπορούμε να βάλουμε όλα τα είδη ακροατών στο ίδιο τσουβάλι. Οι ακροατές μπορούν να κριθούν (για την κρίση τους) ανάλογα με την εμπειρία τους η με το είδος που ασχολούνται. Σαφώς εμένα δεν θα με νοιάξει η γνώμη ενός σκυλά όσο του Πετρίδη! Το θέμα όμως νομίζω είναι το εξής: ένας ακροατής ενός επιπέδου ακρόασης, θα είχε την ίδια αντίληψη για την μουσική που ακούει αν έπαιζε κιόλας; αν δηλαδή ο πετρίδης είχε εκτός από τόσο μεγάλο ακουστικό ρεπερτόριο και ένα αντίστοιχο παικτικό ρεπερτόριο, δεν θα είχε ανακαλύψει πιστεύετε κάποιες ακόμα κρυφές γωνιές της μουσικής που ασχολείται; Θα συμφωνήσω με την θεωρεία ότι το να ακούς και το να παίζεις είναι διαφορετικές όψεις του νομίσματος αλλά θα το παω λίγο πιο πέρα. Κάποιος που ακούει φτάνει ως ένα σημείο. Ο ίδιος αν παίζει κιόλας φτάνει πιο πέρα. Δεν είναι καλύτερος, απλά αποκτά πιο πολύπλευρη αντίληψη! Ένα παράδειγμα είναι μια συνταγή για κοτόπουλο που μπορεί κάποιος να έχει μάθει πολύ καλά απ εξω και να έχει μάθει να κρίνει και ποιος την μαγειρεύει καλύτερα! Αλλά αν δεν πιάσει μαχαίρι και δεν καεί είτε το χέρι του είτε το φαγητό, δεν θα αποκτήσει ποτέ την αντίληψη του μάγειρα! Τέλος δεν πιστεύω πως ένας που γνωρίζει τη μουσική από μέσα χάνει την αίσθηση συναισθηματικής διέγερσης που έχει ένας απλός ακροατής. Θυμάμαι τον εαυτό μου την πρώτη φορά που έπιασα κιθάρα προσπαθώντας να βγάλω το smoke on the water που με είχε πωρώσει, και βλέπω το ίδιο πάθος να με κινεί να στρωθώ να βγάλω το transcription του montgomery, που τώρα με πωρώνει! Με την ίδια λογική δεν μπορεί κανένας να κρίνει ένα έργο του bach, αν πρώτα δεν κάτσει να μελετήσει λίγο bach και να νιώσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα δαμασμού του τέρατος, που σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο εξυπνότερος, λίγο πιο κοντά στον Θεό (για τον οποίο ο bach έγραφε), λίγο πιο ολοκληρωμένος! Μόνο όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει!

Τότε πως εξηγείται το φαινόμενο της τζαζ που ξεκίνησε σαν καθαρά λαϊκή μουσική αλλά πλέον όλοι οι ελιτιστές την καλοδέχονται στα σαλόνια τους;

Όντως σχεδόν. Στην ουσία είναι σαν να ανεβάζεις το γκέιν στον ενισχυτή σου. Οπότε το θέμα τίθεται στο ταίριασμα των μαγνητών ώστε να μην έχεις διαφορές έντασης στα καθαρά, και διάφορες γκέιν στα βρώμικα (κατά εναλλαγές μαγνητών στην ίδια κιθάρα). Πολλές φορές οι διαφορά στο output 2 μαγνητών είναι τόσο μεγάλη που είναι σχεδόν αδύνατο να ρυθμίσεις φυσιολογικό τα ύψη τους σε μια κιθάρα. Άρα δεν μετράει μόνο η χροιά. Το output είναι καλο να το ξέρουμε για πρακτικούς λόγους, αλλά και για ηχητικούς αφού η συμπεριφορά του ενισχυτή εξαρτάται κατά πολύ από την ένταση που του δίνουμε στην είσοδο. Απόδειξη άλλωστε και η ηχητικές διάφορες που προκύπτουν απ το πείραγμα του volume της κιθάρας!

Τότε αλλάζει. Αν έχεις σκληρή θήκη αξίζει. Τις θήκες mbt της ξέρεις; είναι σκληρές ελαφρυές και με λουριά. μπορεί να σου κάνει κάποια. Ίσως της κλασσικής. Μπορείς να ρωτήσεις και στον καγμάκη που έχει και mbt και gitane και λογικα θα ξέρει αν ταιριάζουν...

σε καλο δρόμο είσαι! από τιμή του κουρμπή τι λέει σε σχέση με τους άλλους;

Ο Τρίμης μέχρι πριν 2 μήνες είχε σίγουρα Ashdown κιθάρας.

Τώρα που το λες όσες φορές εχω σετάρει Gibson φίλων μου, δεν χρειάστηκε να ρυθμίσω τη βέργα! Τι μαθαίνει κανείς! :o

καλησπέρα Τζίνα! Είναι ωραίο να βλέπω ανθρώπους να το παλεύουν το θέμα και να κυνηγούν αυτό που πραγματικά θέλουν και γιαυτό θα σου έλεγα αν εκεί που είσαι δεν σου γεμίζει το μάτι (η το αυτί) καλύτερο θα ήταν να μην χάνεις το χρόνο σου. Δεν ξέρω που θα ήταν καλο να πας αλλά μπορώ σίγουρα να σ δώσω μια εικόνα για το τι παίζει στο ιόνιο πανεπιστήμιο μια που είμαι εδώ τα τελευταία 3 χρόνια στην τζαζ κατεύθυνση. Σίγουρα για τα ελληνικα δεδομένα (και όχι μόνο) το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό και συνεχώς γίνονται προσπάθειες να ανεβεί κι άλλο. Όπως και να έχει η κατάσταση με καθηγητές και οργάνωση κτλ, σίγουρα θα μπεις στο κλίμα πολύ γρήγορα γιατί όλη μέρα θα ασχολείσαι με κάτι που σ αρέσει και αυτό θα το μοιράζεσαι με άτομα που σε νιώθουν. Υπάρχουν όμως βασικές ελλείψεις τις οποίες θα πρέπει να γνωρίζεις. Ενώ εγώ πχ στην κατεύθυνση κιθάρας εχω 2 καθηγητές, στην τζαζ φωνή δεν υπάρχει κανείς και γιαυτό κάθε φορά σε αναλαμβάνει κάποιος καθηγητής οργάνου της τζαζ για να σου περάσει το φρασάρισμα, τη φιλοσοφία και το ύφος. Κάτι που βοηθάει πολύ και συμπληρώνει το κενό είναι τα σύνολα, στα οποία βγαίνει η περισσότερη δουλειά. Τα θεωρητικά τζαζ μαθήματα είναι πολύ καλά και βοηθούν κι αυτά στο να σε μπάσουν στο κλίμα. Παρ όλα τα κενά που ομολογουμένως υπάρχουν αυτό που με έχει κάνει να κολλήσω με τη σχολή και να πω το πολυπόθητο 'hell yeah, αυτό είναι που ήθελα' είναι η πώρωση που υπάρχει στην ατμόσφαιρα απ όλα τα παιδιά, η διάθεση να παίζουμε όλη μέρα και εκτός προγράμματος σχολής και η όλη 'πλύση εγκεφάλου' με την καλή έννοια, που σε κάνει να βελτιώνεσαι απλά και μόνο επειδή ότι θα έκανες έτσι κι αλλιώς για την πάρτη σου, τώρα το κάνεις και για την σχολή απλά σε πιο οργανωμένη μορφή! Σίγουρα στην Αγγλία υπάρχουν όλα όσα σου περιγράφω και ακόμα καλύτερα. Απλά σου λέω ότι ενώ στην αρχή πριν ζήσω όλο αυτό εδώ, ήμουν κι εγώ δαγκωτό για εξω, τώρα σκέφτομαι να κάνω και μεταπτυχιακό στο ιόνιο! Ελπίζω να βοήθησα! ;)

σκληρή θήκη έχεις; αν ναι υπάρχουν κάτι λουριά που προσαρμόζονται σε όλες τις σκληρές θήκες που δεν έχουν. Εγώ τα πήρα γιατί δεν ήθελα να βάλω το σκαφάκι μου σε μαλακή θήκη και μ έχουν βόλεψει πολύ.

Oops! Δεν το είχα υπ όψιν μου! Όσες gibson εχω ρυθμίσει ήταν κλασσικά με άλεν! ;)

το 99% των κιθαρών ρυθμίζονται με άλεν. Είναι συνήθως γωνιακά μίκρα εργαλεία με εξάγωνη διατομή. Όλες οι εταιρίες το δίνουν μαζί με την κιθάρα. Αν δεν το έχεις το βρίσκεις εύκολα σε όλα τα μαγαζιά εργαλείων και είναι συνήθως σε σετ και σχετικά φθηνό.

Δεν είναι ότι έχουν λίγο γκέιν αλλά λόγο περισσότερου κομπρεσαρίσματος η παραμόρφωση των boogie ακούγεται πιο καθαρή και διαυγής ενώ μπορεί να έχει περισσότερο γκέιν τελικά. Δεν είναι γνωστοί οι boogie για το γρέζι τους έτσι κι αλλιώς. Γιαυτό και δεν ξύνουν ούτε τζιτζικίζουν. Εμένα αυτό μου κάνει. Άλλοι θέλουν γρέζι και αλητεία!

πάντως Άρη το να λες ότι ο ρέκτο έχει λίγο γκέιν μου φαίνεται αρκετά υπερβολικό. Γενικά όπως και να χει αυτό που εχω καταλάβει τελικά μετά από πολύ προσπάθεια να πετύχω ήχους που εχω ακούσει ρε ηχογραφήσεις κτλ, είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν έχουν υπερβολικό γκέιν στις ρυθμίσεις τους. Σε μια συνέντευξη του petrucci έλεγε ότι το γκέιν το κρατάει αρκετά χαμηλά ακόμα και στα κομμάτια που ακούγονται βαριά για να μην ακούγεται μουντό και υπερφορτωμένο. Και αυτό ισχύει γενικά. Το σταθερό παίξιμο ακούγεται ογκώδες ακόμα και με χαμηλότερο γκέιν, και σίγουρα πιο φυσικό και λιγότερο φορτωμένο. Αν έχεις παρατηρήσει όταν παίζεις ένα ακόρντο με μέτριο γκέιν ακούγεται σχεδόν το ίδιο με όταν το τερματίσεις. Αυτό ισχύει λόγω του τρόπου που κομπρεσάρει μια λυχνία. Από ένα σημείο και πέρα είναι απλά σαν να περιορίζεις της δυναμικές σου. Η boogie σαν εταιρία γενικά έχει αρκετά κομπρεσαρισμένα βρώμικα και το γρέζι που πολλοί λένε ότι τους λείπει δεν είναι έλλειψη γκέιν αλλά το voicing και η φιλοσοφία τους. Εμένα προσωπικα μου αρέσει που ενώ έχουν σχετικά καθαρά βρώμικα, αυτό δεν επηρεάζει το playability σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο θα έλεγα!

πολύ καλο και ευέλικτο και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. είναι ένα απ τα ονειρεμένα delay που κάποια στιγμή θέλω οπωσδήποτε να αποκτήσω. Το μόνο θέμα είναι η τσιμπημένη του τιμή κάτι το οποίο με έκανε (πριν ένα χρόνο) να βγω εύκολα από το δίλημμα που είχα ανάμεσα στο echolution και το electro harmonix stereo memory man with hazarai. Εννοείται πως ΔΕΝ το μετάνιωσα που τελικά πήρα το hazarai. γιατί αν και ψηφιακό δεν ξύνει μια και έχει αναλογικό low και hi pass filter. Είναι κι αυτό πολύ ευέλικτο και με πολύ ιδιαίτερο ήχο και πολύ εύστοχες λειτουργίες. Και η τιμή του είναι η μισή απ του echolution αν και δεν υστερεί καθόλου σε θέμα ποιότητας, φαντασίας και ψυχεδέλιας. Πήγαινε άκουσε τα και τα δύο και άκου κι άλλα όπως το space echo της boss που ξεπερνάει κι αυτό τα συνηθισμένα επίπεδα.

αν ανεβείς λίγο χρηματικά, πάρε τον boogie lonestar. Αν κατεβείς λίγο πάρε τον bogner alchemist. Ο πρώτος είναι ο αγαπημένος μου ενισχυτής εβερ! Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω! Καθαρά; βρόμικα; δεν εχω βρει ακόμα ψεγάδι! Το μόνο που μπορεί να μην σου ταιριάζει είναι ότι δεν έχει υπερβολική βρώμα. ροκ παραμόρφωση. Αλλά για μένα είναι αρκετό! Ο δεύτερος μου έκανε εντύπωση όταν τον άκουσα γιατί φαίνεται να έχει κάποια χαρακτηριστικά που έχουν ενισχυτές ανώτερου επιπέδου. Αν και λίγο θολός σε μερικά σημεία είναι γενικά πολύ καλοζυγισμένος και εύχρηστος! Ωραία τρισδιάστατα καθαρά, ισορροπημένα και γεμάτα βρώμικα.

ο bogner alchemist που σου προτάθηκε είναι πολύ καλό μηχάνημα στα λεφτά του. Δεν είναι ακραίος σε θέμα βρωμιάς αλλά και καθαρά και βρώμικα έχει πολύ καλοζυγισμένα. Και πάλι η σύγκριση με μαρκ κτλ δεν τίθεται αλλά στον προτείνω αν θέλεις να κοιτάξεις κάτι σε χαμηλότερο επίπεδο. Από κει και πέρα κοίτα και τους engl που είναι σίγουρα αξιοπρεπείς. Α ρε τυχεροί όσοι έχετε τα φράγκα και ψάχνεστε! Εμείς να δούμε που έχουμε βρει ενισχυτή αλλά μας λείπουν τα κολαριστά! :P

πάρε τον μαρκ που είναι ο πιο ευέλικτος απ όσους είπες. Γενικά ο ρέκτο καλός αλλά περιορισμένα τα βρόμικα του σχετικά με τον μαρκ. Όσο για καθαρά οι boogie θεωρούνται από πολλούς (κι από μένα μαζί) καλύτεροι κ απ τους fender σ αυτόν τον τομέα! Δεν θα χρειαστεί να πάρεις άλλον και θα έχεις έναν ενισχυτή που είναι αποδεδειγμένα καλός σε όλα τα είδη και εννοείται και στο μέταλ που τον θες...

άλλο ένα με μπασίστα και λάμπα. Πόσοι μπασίστες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; Ένας. Αρκεί να του λέει ο κιθαρίστας τι να κάνει!

για phaser σου προτείνω ανεπιφύλακτα το Ripple του Jam που σκίζει και είναι και εμπνευσμένο από παλιές ηχογραφήσεις floyd, και για κουρδιστήρι για να μην τα σκάσεις και χοντρά, πάρε το ibanez lu-20. Μια χαρά κάνει την δουλειά του! ;) www.jampedals.com/index.php?page=the-ripple&hl=en_GB www.ibanez.com/Electronics/model-LU20BK

δεν ξέρω κατά πόσο το γράψιμο αυτών που ακούς βοηθάει το αυτί περισσότερο απ το παίξιμο. Σ εμένα πάντως το να προσπαθώ να παίζω ότι ακούω είναι αυτό που με βοήθησε και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Στην αρχή απλά μου άρεσαν κάποια κομμάτια και άρχισα να προσπαθώ να τα βγάλω. Ήταν δύσκολο γιατί μέχρι τότε άκουγα την συνολική εικόνα και εντύπωση που μου έδινε κάθε κομμάτι ενώ για να το βγάλω έπρεπε να το σπάσω σε κομμάτια νότα νότα! Με αυτή την διαδικασία και χωρίς να το θεωρήσω άσκηση (μια και απλά έβγαζα τα κομμάτια που μου άρεσαν) πέρασα σιγά σιγά από απλές μελωδίες σε τραγούδια με αρπίσματα, μετά με συγχορδίες και πάει λέγοντας! Κάτι που σίγουρα βοηθάει να αναλύσεις αυτό που ακούς σε "νότα νότα" προσέγγιση, είναι να τραγουδάς και μάλιστα με σιγουριά αυτό που θέλεις να παίξεις. Έτσι παρ όλες τις αποτυχημένες προσπάθειες που θα κάνεις θα είσαι πιο συγκεντρωμένος στην νότα που θες και δεν θα μπερδευτείς τόσο εύκολα! Γενικά διασκέδασε το και μην το δεις σαν άσκηση αλλά σαν δημιουργική διαδικασία! ;)

συν το ότι από κάποιο έτος και πέρα, τα vexter είναι συναρμολογημένα σε φθηνότερες χώρες. Με τα ίδια componets με το κανονικό εννοείται...!

το θέμα είναι καθαρά τι δουλεύει για τον καθένα. Υπάρχει τόση ευελιξία στον μοντέρνο εξοπλισμό, και σε κιθάρες και σε ενισχυτές και σε πετάλια, που άνετα μπορείς να συνδυάσεις εξοπλισμό κι απ τα 2 στρατόπεδα και να βγάλεις πολύ ενδιαφέρον ήχο η να έχεις άλλες ανέσεις. Πραγματικά λυπάμαι όταν βλέπω ορκισμένους vintagάδες ή modernάδες που λόγω ταμπέλας χάνουν όλα τα ατού και τα τυράκια του αντιπάλου στρατοπέδου. Για παράδειγμα ένας ορκισμένος της παλιάς σχολής δεν θα έπαιρνε πότε ένα ψηφιακό delay παρόλο που θα μπορούσε να έχει ευκολίες όπως tap tempo ή αποθήκευση ρυθμίσεων κτλ χωρίς απαραίτητα να θυσιάσει τον ήχο του! Κατά την γνώμη μου και με τον όσο εξοπλισμό εχω χρησιμοποιήσει η έχει περάσει απ τα χέρια μου, εχω καταλήξει να μην βλέπω κανέναν νόμο περί ασυμβατότητας vintage και modern και εχω απλά καταλήξει και πάλι στο κλισέ του να διαλέγω με τα αυτιά και όχι με τα μάτια! Υ.Γ. Best of both worlds rules! Vindern n montage is da way! Pis n lav!

νομίζω πως όταν το παιδί αναφέρει vintage εξοπλισμό, δεν εννοεί απαραίτητα συλλεκτικά κομμάτια που κατασκευάστηκαν το 60 αλλά και σύγχρονο εξοπλισμό που απλά έχει vintage προσανατολισμό. Γιαυτό αναφέρει και το ocd. Άρα το ερώτημα είναι αν θα επιλέξει κάποιος vintage προσανατολισμένο εξοπλισμό, η μοντέρνο και γιατί κάποιος να μην τα συνδυάσει.