Alex Raptakis

Αν και το άκουσα στα κακοηχεία του κακολάπτοπ της κακοδουλειάς, μου άρεσε πολύ. Το βλέπω άνετα να είναι ένα main-menu theme σε ένα παιχνίδι μυστηρίου, τουλάχιστον indie, αν όχι εταιρικών προδιαγραφών.

Πούλα τη και πάρε Τελε.... oh wait...

440 hz = 440 επαναλήψεις το δευτερόλεπτο. Ακόμα και μια έκρηξη να βάλεις σε αυτή τη συχνότητα, θα ακουστεί σαν Λα. Η μουσική δεν είναι τίποτα άλλο από το πόσο γρήγορα ακούμε το οτιδήποτε. Η ταχύτητα αυτή καθορίζει το πώς αντιλαμβανόμαστε το pitch. Τα παραπάνω που έγραψες ισχύουν αν μιλάμε για εντελώς συνθετικούς ήχους τύπου sinewave. Τότε ναι, αν είσαι +- 25 στα 440, τότε θα είσαι γύρω από τη Λα. Αλλά επειδή οι φυσικοί ήχοι έχουν επιπλέον συχνότητες (πχ θόρυβο και overtones), τότε είναι αδύνατο να αντιληφθούμε ένα μικρό boost ενός εύρους συχνοτήτων ως αύξηση pitch. Αν φυσικά το παρακάνουμε, τότε ναι θα το ακούσεις σαν Λα. Αν πάρεις ένα EQ με 1 notch (πχ με την τεχνική swiping για να βρεις "κακές" συχνότητες σε ένα mix, τότε θα ακούσεις ξεκάθαρα το pitch. Ένα παράδειγμα μείωσης "κακών" συχνοτήτων:

Και μένα μου άρεσε πολύ, φτιάχνει μια όμορφη αλλά μυστήρια ατμόσφαιρα. Από άποψη μείξης θα ήθελα λιγότερα μπάσα, ειδικά όταν μπαίνει το κρουστό, γιατί γίνεται λίγο χαμούλης.

Απλό, λιτό, στο χρόνο, καλά εκτελεσμένο. Βέβαια σε τόσο απλά κομμάτια, συνήθως υπάρχει φωνή που αυτή το διαφοροποιεί και του δίνει αξία (βλ όλα τα 4-chord songs). Η μείξη είναι κάτω του μετρίου για τα δικά μου γούστα. Οι ψηλές είναι ανύπαρκτες, λες και έχει βάλει high-cut επίτηδες στο master. Δεν υπάρχει ίχνος μπάσου, και η lead κιθάρα παραείναι υγρή νομίζω. Όλα αυτά φτιάχνουν εύκολα βέβαια! Ο ήχος δεν είναι αρκετά μεταλικός. Είναι κάπου στο hard-rock νομίζω. Επίσης ίσως επειδή είναι προς την upbeat μεριά δε το "νιώθεις" για μέταλ. Υπάρχουν ναι μεν upbeat metal κομμάτια αλλά έχουν πολύ μεταλικό ήχο, που δεν χωράει δεύτερη σκέψη για το αν είναι ή δεν είναι μέταλ.

Δεν είναι κακό. Νομίζω η φωνή είναι πολύ ψηλά, και σίγουρα πολύ κοντά στο μικρόφωνο. Τα plosives ακούγονται πολύ, ειδικά τα Π. Θα σε εμπιστευτώ για την προφορά γιατί δε κατέχω γρί αρχαία, αλλά μου ακούγεται περίεργα. Δηλαδή ένα ύψιλον ακούγεται σαν "ου", λες και το τραγουδάει ο Ρουβάς, ένα ήττα ακούγεται σαν "ε", και τα κάππα σα να τα λέει Ηρακλειώτης. Επίσης στο βίντεο οι στίχοι φαίνονται πολύ χύμα. Αλλού βγαίνουν εκτός οθόνης, αλλού προσπερνούνται, αλλού απλά φεύγουν πριν προλάβεις να τους διαβάσεις. Και η γραμματοσειρά χάλια :P

Εμένα μου αρέσουν οι αλλαγές! Και εδώ επίσης φαίνεται τέρμα ότι το VST είναι πολύ περιορισμένο. Νομίζω το τερμάτισες ;)

Μη μπερδεύεις το programming με το quantizing ;) Ούτε εμένα μου αρέσει το quantizing. Το programming είναι το post editing των vst, με ότι κι αν επέρχεται. Το quantizing είναι κομμάτι του programming, αλλά όχι το μόνο. Για μένα το programming είναι να βρω που είναι το σωστό legato, δυναμικές και σωστά crossfades, vibrato, και keyswitches. Μακάρι να ήξερα να έπαιζα τσέλο ή βιολί, γιατί για μένα χάνεται όλο το συναίσθημα στο VST. Ίσως κάποια στιγμή να πάρω. Αλλά ακόμα και ηλεκτρονική drums που θέλω να πάρω, φοβάμαι μην ενοχλεί, μιας και δεν έχω στούντιο - πόσο μάλλον ένα ακουστικό όργανο - που αν δε ξέρεις να παίζεις, τσιρίζει...

@Πάνος Χελιδόνης Διαφωνώ κατά 99%. Άλλο το performance, άλλο η σύνθεση, είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιος μπορεί να είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ περφόρμερ και να μη μπορεί να παίξει τίποτα live, ακόμα και μετά από 100 takes, αλλά η συνθετική του αντίληψη να είναι ακραία. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα, ένας τρελός περφόρμερ να μη μπορεί να συνθέσει, να μην έχει καθόλου φαντασία, κτλ. Επίσης, αν θες να έχεις ρεαλιστικό αποτέλεσμα, το programming δε το γλιτώνεις. Άλλο όμως να γράφεις (σε midi/synth) πιάνο, και άλλο πχ σόλο βιολί, που λόγω της φύσης του οργάνου δε μεταφράζεται τέλεια στα πλήκτρα. Eκτός αν φυσικά προσλάβεις μουσικούς - ή αν ακόμη καλύτερα ξέρεις ο ίδιος να παίζεις το όργανο, τότε ναι, αυτό είναι το τέλειο. Αρκετοί τοπ συνθέτες είναι multi-instrumentalists. Κιθάρα, μπάσο, drums, να τα παίξω ναι. Θα μου πάρουν ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ takes γιατί είμαι τρόμπας, αλλά θα το βγάλω και θα γουστάρω. Τι να κάνω όμως που θέλω να γράψω τσέλο, ghuzeng, erhu, ή sakuhachi? Ούτε να τα παίξω μπορώ, ούτε καν να τα αγοράσω.

ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ?

Αν και δεν προσδιορίζεις το "πιο σοβαρά" (αν θες να πας επαγγελματικά), με χτύπησε ακαριαία το παραπάνω. Το 2016, είπα θα τα αφήσω όλα και θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το 0, έτρεχα να προλάβω, μιας και ένιωθα ότι ήταν ήδη αργά (παρόλο που ήμουν μόλις γύρω στα 25). Ναι μεν έφτασα σε ένα καλό επίπεδο για τον καιρό που ασχολήθηκα, αλλά κατέληξα να καταστρέφομαι ψυχολογικά από αυτό, και εν τέλη, είχα κενά που λόγω συνήθειας ήταν πλέον δύσκολο να καλυφθούν. 3 χρόνια μετά, παρόλο που είχα πλέον γίνει επαγγελματίας, τα παράτησα γιατί αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν για μένα - άσχετο βέβαια. Και τώρα με τη σύνθεση το ίδιο κάνω, γιατί είμαι ακόμη μεγαλύτερος και πρέπει να φτάσω αυτούς που έχουν πτυχία και γνώσεις. Βιάζομαι και φυσικά και ψυχολογικά, και προσωπικά δε ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Ισχύει όμως αυτό που λέει ο Γιώργος, ότι πρέπει να πέσεις στα βαθειά, να το δεις στην πράξη. Γράφε κομμάτια αβέρτα, ακόμα και αν δεν καταλήγουν σε κάτι τελειωμένο. Αυτό βέβαια συνδιάζεται με πολύ feedback από τρίτους, μιας και το μάτι και το αυτί μας συνηθίζει και δε καταλαβαίνει τυχόν προβλήματα.

@Ali Barout Κατάλαβα τι λες, αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι, και συνήθως έτσι έχουν μάθει ή είναι της παλιάς σχολής (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις). Εγώ προσωπικά έχω δει μόνο 1-2 "νέους" που δουλεύουν έτσι. Πλέον τη δουλειά αυτή την αναλαμβάνουν οι ενορχηστρωτές, όχι οι συνθέτες. Ο "μοντέρνος" συνθέτης (αυτός δηλαδή που θα γράψει μουσική για μια AAA ταινία ή ένα video game, θα τα γράψει όλα σε ένα DAW, και μετά κάνει print τα stems και τα δείνει εκεί που πρέπει να τα δώσει για να συνεχιστεί η γραμμή παραγωγής. Εξ άλλου τα deadlines είναι πολύ στενά και απαιτητικά που δεν προλαβαίνουν να τα κάνουν όλα. Ο μεγάλος Trevor Morris έχει πει το "2 λεπτά τελειωμένης μουσικής ανά ώρα", που οκ είναι υπερβολή. Άλλοι αφιερώνουν περίπου 1 μέρα σε ένα cue, το πολύ, γιατί την επόμενη θα έρθει το επόμενο, κτλ. Αυτό που λες στο τέλος βέβαια είναι και αυτό που μετράει. Πρέπει απλά να το πολεμάμε και να μη πελαγώνουμε, αν και αρκετές φορές είναι αναπόφευκτο...

Και ναι και όχι. Ναι - για τους μεγάλους συνθέτες, που έχουν το budget να προσλαμβάνουν ολόκληρες ορχήστρες για κάθε έργο τους. Εκεί το programming είναι απλά ένα mockup, αν και αρκετές φορές κρατούν κομμάτια των vst για να γεμίζει περισσότερο, αλλά σίγουρα χρησιμοποιούν αρκετά stems που δε μπορούν να παιχτούν (drones, pads, sub hits, κτλ). Γενικά στο "τελευταίο" στάδιο, υπάρχει ολόκληρη γραμμή παραγωγής, και αρκετές φορές ο συνθέτης δε κάνει καν την ενορχήστρωση. Όχι - για όλους τους υπόλοιπους, που τα budget είναι τόσο μικρά, που αρκετές φορές πρέπει ο ίδιος ο συνθέτης να κάνει σύνθεση, ενορχήστρωση, παραγωγή, μείξη και mastering. Όσο αυξάνεται το budget σου, τόσο μπορείς να προσλαμβάνεις κόσμο.

Αυτό είναι? To βρήκα στο Google πάνω πάνω, ίσως χρησιμεύσει σε όσους ενδιαφέρονται! Θα το τσεκάρω και εγώ εννοείται, δε το γνώριζα! RIMSKY-KORSAKOV, Nicolai - Orchestration (TEXTO).pdf Τώρα το αν χρειάζεται μίνιμουμ προγραμματισμός σε μια καλή εκτέλεση... τι να πουν και αυτοί που γράφουν με CSS ή ακόμα χειρότερα με LASS... ???

Κοίτα, χωρίς modulation θα ακούγεται αφύσικο όπως και να χει. Είναι ο κύριος τρόπος να το κάνεις να ακουστεί ρεαλιστικό, αλλιώς ακούγεται φάση-synth. Σε αυτό το στυλ, εγώ θα ξεκινούσα με χαμηλό, στη μέση ανεβαίνεις, και προς το τέλος κάθε νότας (ή φράσης) το ξαναχαμηλώνεις, σαν ένα κύμα, έτσι ώστε να υπάρχει μια καμπύλη και να φαίνεται ότι το παίζει άνθρωπος (όχι πάντα σταθερό χέρι ή ανάσα). Το όμποε πχ ακούγεται πολύ ψηφιακό (το attack φταίει, επειδή δεν υπάρχει legato sample). Εκεί πρέπει να παίξεις με το modulation, μιας και αναμειγνύει διαφορετικά samples παιγμένα σε διαφορετικές εντάσεις. Έτσι ίσως να το φτιάξεις κάπως. Αλλά μετά πάμε σε αρκετά λεπτομερές programming που παίζει να μην αξίζει σε αυτή την περίπτωση...

@mpamps Μια χαρά είναι το Discover, αλλά τα Dynamics με το modwheel (CC1) είναι must για ένα καλό αποτέλεσμα! Όσο για το legato, σε μια βιβλιοθήκη που δεν έχει, πρέπει να παίζεις με το overlap του midi από νότα σε νότα, έτσι ώστε να φτιάξεις ένα "ψεύτικο" legato (που να ακούγεται έστω όσο πιο συνδεδεμένα γίνεται). Σε συνδιασμό με τα dynamics, κάπως το φέρνεις. Όταν έλεγα για ensembles εννοούσα τα "συνολικά" ensembles, πχ όλα τα strings μαζί (πρώτα +δεύτερα βιολιά +βιόλες +τσέλο+μπάσα, όλα μαζί σε ένα patch. Ευτυχώς που το Discover έχει σπασμένα τα sections! Έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά με το συγκεκριμένο plugin γενικά! Φαντάσου όμως ότι ακόμα και στην πιο ακριβή τους βιβλιοθήκη (Symphony Orchestra) δε θα βρείς Solo strings, τα πουλάνε ξεχωριστά οι άτιμοι (και αυτοί και όλοι άλλοι)... Ευτυχώς στα πακέτα πνευστών βρίσκεις τα αντίστοιχα σόλο.

Και γω του 91, θυμάμαι να περιμένω στο ράδιο να παίξει κομμάτια που μου άρεσαν για να κάνω mixtape (before it was cool)

Μια χαρά προσπάθεια είναι και η ιδέα αν και μικρή είναι όμορφη! Αλλά μπορεί να γίνει 100 φορές καλύτερο το κομμάτι, βέβαια δεν είναι μόνο το programming που μετράει, αλλά και το πόσο περιορισμένες είναι οι βιβλιοθήκες που χρησιμοποιείς. Για παράδειγμα, το legato είναι ανύπαρκτο και το παίξιμο ακούγεται πολύ ψηφιακό επειδή όλες οι δυναμικές είναι το ίδιο - ψηλό attack και καθόλου διαμόρφωση στο ενδιάμεσο. Επίσης μου ακούγεται σαν να χρησιμοποιείς πολλά ensembles αντί να διαφορετικά tracks ανά όργανο (που θέλει τη δεκαπλάσια ώρα προγραμματισμού). Στην αρχή και γω έτσι τα έκανα, μέχρι που ανακάλυψα το modwheel - που (στις περισσότερες) καλές βιβλιοθήκες, εναλλάσει διαφορετικά samples παιγμένα με διαφορετικό τρόπο. Ειδικά τα χάλκινα δε γίνονται να παίζονται χωρίς modwheel dynamics. Εκεί έρχεται το programming, να το φέρουμε εμείς όπως θέλουμε, παίζοντας με dynamics, expression και vibrato. Το Factory Library που έρχεται με την αγορά του Kontakt πχ, δεν έχει τίποτα από αυτά, καθιστώντας τα longs/sustains αρκετά ψεύτικα. Τα staccato/pizzicato είναι οκ βέβαια, γιατί ελέγχονται με το velocity.

Αν το αντέχει η τσέπη για λίγο παραπάνω μπορείς να κοιτάξεις τα Soundmagic E11C. Μετά υπάρχουν διάφορα όπως τα Sony MDR-XB50AP. Ίσως βέβαια να βρεις τα MDR-EX650AP στο εύρος τιμών που ψάχνεις. Τα είχα για καιρό και ήμουν πολύ ευχαριστημένος. Για κάτι πολύ φθηνό αλλά όχι χάλια, τσέκαρε τα 1More Piston Fit.

Όταν λες Handsfree εννοείς ότι θες να έχει και μικρόφωνο? Θες να έχει και άλλες λειτουργίες όπως αποδοχή κλήσεων, ρύθμηση έντασης ή skip track?

Είναι πολύ όμορφη και φοβερό το χρώμα, αλλά ο γραφίστας μέσα μου ΜΙΣΕΙ αυτή τη γραματοσειρά, η οποία είμαι σίγουρος ότι είναι η Magneto (ή κάποια αντιγραφή της)...

Ε τώρα μάλιστα! Ακούγεται πολύ καλό και ευέλικτο. Θα βέβαια ήθελα να ακούσω και κάτι προς Jazz, ή κάτι πιο ήρεμο και χαλαρό, για να είναι πιο εμφανές το dynamic range.

Με αυτή τη λογική το cloning είναι η χειρότερη επιλογή, πόσο μάλλον αυτή που προτείνεις. Αν έχεις ένα (κανονικά παραπάνω) εξωτερικές συσκευές αποθήκευσης, τότε πολύ απλά μεταφέρεις όλα τα νέα αρχεία εκεί μέσα σε λίγα λεπτά, αν όχι δευτερόλεπτα + έχεις πρόσβαση στα πάντα ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Είναι τόσα πολλά όντως? Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα το πολύ 30%... Μάλλον θα πρέπει να τσεκάρω αγγελίες γιατί θα πάρω σύντομα.