Alex Raptakis

Πάντα και παντού dark mode! Ευχαριστούμε αφεντικό! Εγώ θα το κανα λίγο πιο σκούρο, το ίδιο με το forum δηλαδή.

Θυμήθηκα κάτι που δεν συνέβη στη μάνα μου. Η μάνα μου δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική, και για να μας κάνει αγορές και δώρα περί μουσικής (όταν ήμαστε μικρά) πήγαινε σε ένα τοπικό κατάστημα στο κέντρο του Ηρακλείου (Κρήτης). Εκεί την εξυπηρετούσε πάντα ο ίδιος τρόμπας που μάλλον ήταν το αφεντικό. Όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα τι κλέφτης και ψεύτης ήταν. Της πουλούσε πράγματα σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές, χωρίς υπερβολή. Κάποια στιγμή μου είχε πάρει ένα κλαρίνο και νόμιζε ότι έκανε 1000+ ευρώ, ενώ πέρυσι κιολας έμαθα ότι έκανε 250 καινούργιο, και το μπουζούκι μου της είχε πει ότι ήταν χειροποίητο ενώ αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν. Το χειρότερο ήταν όταν της ζήτησα να μου πάρει ένα bundle set πιατινών της Zildjian, νομίζω το zbt πρέπει να ήταν. Αυτός της προώθησε το αντίστοιχο της Solar (σαν να λέμε η Epiphone της Sabian) το οποίο μάλλον το χε έτοιμο. Αλλά τι παίχτηκε? Αντί να της δώσει το σετ όπως ήταν (hi-hat, crash, ride σε μια κούτα) της έδωσε ένα πακέτο με το hi-hat και το crash, και ένα ride το οποίο ήταν ΦΟΥΛ οξυδωμένο, μιλάμε για ΜΑΥΡΟ, εκτός πακέτου, σε μια ζελατίνη. Της είπα ότι της πούλησε μεταχειρισμένο για καινούργιο και να του το πάει πίσω. Αυτή πήγε και αυτός επέμενε ότι ήταν καινούργιο. Μιλάμε για κλάμα. Ο τύπος για μένα ήταν για φυλάκηση. Οπότε ναι. Θέλω show-men. Θέλω γνώστες. Θέλω να κάτσει να παίξει να μου δείξει ότι ξέρει.

Αν και δεν έχω κάποια παρόμοια εμπειρία στο μουσικό τομέα, σε γενικότερα πλαίσια οι πωλητές που με έχουν εξυπηρετήσει είναι άσχετοι και με τα βίας γνωρίζουν κάτι πάνω στο αντικείμενο, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μοντέρνα προϊόντα τεχνολογίας. Μου χει συμβεί και σε μικρά, και σε μεγάλα/γνωστά καταστήματα. Σπάνια με έχει εξυπηρετήσει κάποιος που να φαίνεται γνώστης, και όταν έχει γίνει μου άφησε θετική εντύπωση. Αλλά θα προσπαθήσω να δω όλες απόψεις από μια λογική οπτική. - Στην περίπτωση που ο πωλητής είναι άσχετος, απλά θα υπάρξει ελλιπής, ή στη χειρότερη λανθασμένη πληροφόρηση, πράγμα καθόλου καλό για έναν αρχάριο που ψάχνει να κάνει μια επένδυση, ανεξάρτητα το ποσό. Ο υπάλληλος οφείλει να είναι γνώστης του αντικειμένου, ανεξάρτητα το είδος και την κατηγορία. Πουλάς ρούχα? Θέλω να ξέρεις, να σε ενδιαφέρει και να έχεις τη διάθεση για εξυπηρέτηση - γιατί καλώς ή κακώς, είναι face2face επάγγελμα. - Στην περίπτωση που γνωρίζει, αλλά δεν ασχολείται και πολύ με τον ενδιαφερόμενο, τότε, οκ τι να το κάνεις? Θα πρέπει και πάλι να δείξει ενδιαφέρον, για να κάνει σεφτέ και το κατάστημα. Αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε, σωστά? Υπάρχουν και αυτοί που γνωρίζουν αλλά σε κάνουν missdirect για να πάρεις το πιο ακριβό, ή για να πάρεις κάτι όπως και να χει - βλέπε πωλήτριες ρούχων που ό,τι και να βάλεις σου λένε ΠΩ ΠΩ ΠΩΣ ΣΟΥ ΠΑΑΑΑΑΑΕΙ!!! - Στην περίπτωση που γνωρίζει, αλλά το παρακάνει όπως αναφέρεται στο θέμα, θα πω ότι είναι πραγματικά προτιμότερο από όλα τα παραπάνω. Σαν ένα θετικό bonus, ο show-off βιρτουόζος θα σου δείξει 2 σημαντικά πράγματα: 1) ότι ένα φθηνό όργανο μπορεί να παίξει παπάδες αν είσαι καλός 2) τη δυναμική του οργάνου που μπορεί ένας αρχάριος να μη βλέπει ή ακούει ακόμα, λόγω έλλειψης πείρας. Φυσικά για τα ντροπαλά και εσωστρεφή άτομα σαν εμένα δε βοηθάει καθόλου, αλλά σίγουρα για μένα είναι προτιμότερο από το να είναι αδιάφορος ή/και τρόμπας. Το ιδανικό προφανώς είναι να γνωρίζει, να μιλάει σωστά, ευγενικά και με καλή πρόθεση και διάθεση, να καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και τις προτιμήσεις σου, και να σε κατευθύνει στη βέλτιστη επιλογή. Σπάνιο, αλλά αυτό είναι το τέλειο.

Hotel California αγαπημένο, και έχει φανταστικό σόλο ε??? Το αγαπώ!

Δεν είναι μόνο το πόσες το χεις πατήσει. Μπορεί να είναι κάποια δεύτερα που παίζουν όταν μπαίνεις (ή κάποιος άλλος) στο κανάλι σου και έχεις κάποιο βίντεο εκεί, ή μπορεί να είναι λόγω της καινούργιας λειτουργίας που έχουν, που το βίντεο "παίζει" με mouse-over. Αυτό σίγουρα μετράει σαν view γιατί το περνάει στο history και θυμάται το πόσο έχεις δει. Παίζουν και αυτά που λέει ο John και συμφωνώ με το 5 απόλυτα. Το μακροπρόθεσμο μετράει, ειδικά στα social.

Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο PAL. Ακόμα πιο παλιά ήταν τα 333 views, συν κάποια άλλα marks που καθόταν σταθερό μέχρι να ελεγχθεί. Κατά κύριο λόγο είναι τα δικά σου views που δίνεις θελημένα ή μη, και views από ίδιους λογαριασμούς ή ίσως και διεύθυνση IP. Παλιά υπάρχε ένα κρυφό "ποσοστό" που πρέπει να περάσει ο χρήστης σαν watch time προκειμένου να δώσει πραγματικό view. Νομίζω ήταν 30sec γενικά, και για μικρότερα βίντεο έπρεπε να το δεις όλο.

Στα τελευταία βιντεάκια που ανέβασες αυτή χρησιμοποιείς? Γιατί έχει φτιάξει ο ήχος σου!

Όχι drop tuning! Standard Tuning παίζει απλά είναι ΟΛΗ η κιθάρα ένα ημιτόνιο κάτω!

Nick να ξέρεις ότι ο Slash παίζει πάντα ένα ημιτόνιο κάτω όλη την κιθάρα! Δηλαδή η Μι είναι Ρε#!

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

To 99% όλων των σειρών. Φτιάχνουν ένα 1ο κύκλο (αν όχι μόνο τα 2 πρώτα επεισόδια) με τρελά budget και προγραμματισμό, και όλο το υπόλοιπο είναι η απόλυτη μετριότητα. Εγώ δεν επιχειρώ να βλέπω σειρές, και τις περισσότερες φορές που έχω "επενδύσει" σε κάποια, το μετάνιωσα. Άσε που για να συμπληρώσουν ένα επεισόδιο βλέπεις και ακούς filler content που δεν προσφαίρει απολύτως τίποτα στο story. Προτιμώ αυτές τις 20-30-40+ ώρες που θα κρατήσει να τις αφιερώσω στο να δω ολοκληρωμένες ταινίες, που έχου διάρκεια όσο χρειάζεται. Μπορεί να είναι 1 ώρα, μπορεί να είναι 4 αν έτσι το ήθελε ο σκηνοθέτης. Όπως και η prog μουσική δηλαδή :P

Σε αυτό δε συμφωνώ. Ο στίχος, το ύφος και όλη η ερμηνεία παίζουν μεγάλο ρόλο. Τα σύμφωνα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κρουστό και το κάθε φωνίεν αλλάζει πολύ το χρώμα της φωνής, οπότε είναι σημαντικά, σίγουρα. Απλά το "νόημα" αυτών δεν το παρατηρώ - δε θα πω δηλαδή, πω το κλασσικό - ΠΩ ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΩΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - αλλά αντίθετα έχω παρατηρήσει το πώς διαχειρίζεται τις συλλαβές, τις ομοιοκαταληξίες, τον τρόπο που τα λέει, πχ αν τα λέει με δύναμη και κλειστό το στόμα, ή αν χρησιμοποιεί ένα πιο "αεράτο" στυλ με fasletto, κτλ. Γι αυτό και αρκετές φορές στα σχόλιά μου αναφαίρομαι στην προφορά - γιατί αν δεν είναι φουλ σωστή, εμένα μου αφαιρεί πλήρως το immersion. Σίγουρα ένας που δεν έχει αυθορμητισμό στην native προφορά, δε θα μπορέσει να παράγει το ίδιο ύφος, δε θα έχει άνεση, και θα είναι γενικά αρκετά "στάσιμο" σαν ερμηνεία, όσο βαθύ στίχο και να χει.

Να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω. Και κατά 99% είμαι και εγώ έτσι. Δεν δίνω σχεδόν ποτέ σημασία στους στοίχους. Αφήνω ένα 1% για κάποια κομμάτια που τυχαία κατάλαβα για τι πράγμα μιλάνε, και τις περισσότερες φορές με "χάλασε", γιατί το mood που έβγαζε με πήγαινε κάπου αλλού. Όσες φορές έχω αναφέρει ότι δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι στοίχοι και το "νόημα", λαμβάνω απαντήσεις τύπου, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ - μιλώντας συνήθως για καψουροτράγουδα που μιλάνε για ένα και μόνο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο.

Μικρός άκουγα ότι έπαιζε το ράδιο και η μάνα μου - αυτό που σήμερα λέμε ελληνική trash. Βίσση και Πλούταρχος ήταν οι αγαπημένοι της, ενώ σίγουρα υπήρχε και η Βανδή και φυσικά ο Σάκης στο ρεπερτόριο. Όσο μεγάλωνα, όταν βλέπαμε μια φορά τη βδομάδα τον μπαμπά, στο σπίτι θα μας έπαιζε στο μπουζούκι κάτι σε παλιά λαϊκά, και στο αυτοκίνητο θα μας έβαζε mixtapes με Johnny B, Der Kommissar, Lemon Tree, I Turn to You, και ένα σωρό άλλα της εποχής του. Με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά, οπότε κάπου στην ηλικία των 9 μου πήραν ένα μπαγλαμαδάκι (επειδή ήμουν μικρόσωμος) και ξεκίνησα να παίζω κομμάτια τύπου Φραγκοσυριανή, Το Άγαλμα, Θα Ζήσω Ελεύθερο Πουλί κτλ. Όταν μπήκα στο μουσικό σχολείο, επιτέλους μου πήραν και ένα μπουζούκι, και εκεί έπιασα μέχρι και Χιώτη. Ταυτόχρονα μπορεί να άκουγα και καμιά μπαλάντα του Χατζηγιάννη (κλαίω). Όταν η αδερφή μου μπήκε γυμνάσιο ξεκίνησε να ακούει (δυνατά) Limp Bizkit, Linkin Park, Metallica, Iron Maiden, κτλ. Στην αρχή την κοροϊδευα, αλλά σιγά σιγά άρχισαν να μου αρέσουν. Εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου mixtapes που ξεκινούσαν από Evanescence και Scorpions, και τελείωναν με Ζαμπέτα, Χιώτη και λίγο Ημισκούμπρια έτσι για το καλό. Αυτά παίζει να ταν 2004-2006. Κάποια στιγμή της έδωσαν ένα CD με κάτι βίντεο κλιπ, εκ των οποίων τα 2 ήταν το Sweet Child 'O Mine και November Rain από Guns N' Roses. Κάπου στο 2007 πρέπει να ταν. Εκεί εγώ και η παρέα μου πάθαμε το 1ο κοκομπλόκο, σε σημείο να σχηματίσουμε μπάντα που ήταν σχεδόν tribute GnR. Άντε παίζαμε και λίγο AC/DC, Whitesnake, και κάτι ξέμπαρκα για να κάνουμε το χατήρι της αδερφής μου μας έκανε την τιμή να τραγουδάει. Κάπου στο Λύκειο, ένα αμόρε της αδερφής μου της έδωσε ένα CD με Tool. Αυτή έτρεξε σε μένα με ενθουσιασμό και μου λέει "άκου να πάθεις πλάκα". Όντως έπαθα την πλακάρα μου, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην prog. Λίγο καιρό μετά ο συγχωρεμένος θείος μου έδωσε τη δισκογραφία των Dream Theater, και για πολύ (πολύ) καιρό, άκουγα ΜΟΝΟ Tool και Dream Theater. Και κάτι που δε το χω αναφέρει ποτέ: Το 3ο έτος στη σχολή (2011), σε ένα gaming φόρουμ έφτιαχνα κάτι εικονιδιάκια, και μου ζητούσαν συνέχεια να φτιάχνω κάποια με κάτι ασιάτισες. Έκατσα και τις έψαξα και είδα ότι ήταν μουσικό group. Το group αυτό ήταν οι Girls' Generation, και για κάποιο λόγο αυτή η μουσική, ονόματι K-Pop μου έφτιαχνε τη διάθεση, σε μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια μεγάλη εμμονή που έπαθα με την Κορέα σε όλα της, κουλτούρα, μουσική, κινηματογράφος. Φανταστείτε ότι έκατσα για πάνω από ένα χρόνο και μάθαινα Κορεάτικα σοβαρά, και έψαχνα τρόπο να πάω να μείνω εκεί. Αυτό κράτησε μέχρι και λίγο πριν πάω στρατό (2016) που ξαναγύρισα στους Dream Theater. Τυχαία χάζευα κάποια βίντεο στα related του YouTube, και είδα ένα βίντεο με τη φράση Math Metal στον τίτλο. Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent. Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

Πω πω τι μου θυμίσατε... Ή 3η Γυμνασίου ήταν, ή 1η Λυκείου, που ο καθηγητής μου στο μπουζούκι είχε βάλει ένα πεντάηχο γύρισμα, και έλεγε "λάθος" κάθε φορά που δε το παιζα σωστά, χωρίς να μου λέει ποιο είναι το σωστό. Νομίζω ήταν στο "Της Δικαιοσύνης". Μιλάμε για κλάμα. Έτσι μαθαίνεις ?

Σαν παν-άσχετος που ζει με amp sim, μπαίνω στο club άμεσα!

Βρε τα 'βλεπα στο μουσικό σχολείο που πήγαινα... Μιλάμε για πάθος, όχι για το μεροκάματο...

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν πάντα για αυτούς που παίζουν σκυλάδικα. Ποιος λέει "θα μάθω drums" για να παίζει σκυλάδικα??? Ή για τους μπασίστες που παίζουν Κρητικά...

Εχτές που πήγα στο Ducati ψήνεται, 3 μπάντες στο πρόγραμμα, και οι 3 blues. Η μία ήταν η μπάντα της αδερφής μου, που οκ, όπου και να πάω, blues παίζουν κατά κύριο λόγο. Μπορεί να μην είναι 100% καθαρό αμερικάνικο blues, πάει και λίγο στο πιο alternative, αλλά δε ξεφεύγει και πολύ. Άσε που παίζουν ένα λίγο πιο γρήγορο με λίγο παραπάνω drive και ξαφνικά λένε ότι παίζουν και Μέταλ (το παν χτες και γελούσα μόνος μου). Αν υπάρχουν Μέταλ μπάντες και δε κάνουν εμφανίσεις ή σοβαρές δουλειές, τότε πώς διάολο κάνανε την έρευνα? Να πούμε και το άλλο. Το Noiz είναι σίγουρα το μεγαλύτερο μουσικό forum στην Ελλάδα, αλλά το Μέταλ δε μου πολυφαίνεται active κύκλος. Που και που θα ανεβάσει κάποιος ένα κομμάτι της μπάντας του στο Music, αλλά δε θα το λεγα "active metal community" σε καμμία περίπτωση. Αν υπάρχει πείτε μου να μπω και γω ?

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς πού πέφτει το χρώμα, αλλά ας πούμε ότι είναι 15 μπάντες/100.000. Αν πούμε ότι έχουμε 10m πληθυσμό, τότε σύνολο υπάρχουν στην Ελλάδα 1500 μπάντες, λέμε τώρα. Άντε κάνε τις 2000. Εγώ που είμαι φουλ μεταλάς, όλο τις ίδιες 15-20 μπάντες βλέπω σε events. Μάλλον βάζει μέσα και τις σχολικές μπάντες που χαλάνε σε 1 μήνα.

Αχ ρε Απόστολε, είναι πολύ όμορφο! Σίγουρα υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να ενορχηστρώσεις ένα τέτοιο κομμάτι, αλλά και έτσι μια χαρά είναι. Νταξει το κλαρίνο δεν ακούγεται ρεαλιστικό, ειδικά στα πολύ γρήγορα περάσματα, αλλά νομίζω πετυχαίνει το σκοπό του.

Ναι φυσικά, είναι πολύ γνωστό. Γενικά στο ιντερνέ αΝ γΡάΦεΙσ έΤσΙ, και καλά δείχνει μια μορφή ειρωνείας ως το προς τι λένε οι άλλοι

ΝαΙ αΛλά ο ΠρίΝσ ΉτΑν ΚιΘαΡίΣτΑσσ

Ήμουν από τα πιο κοντά παιδάκια σε όλα τα σχολεία που άλλαξα, αλλά οκ δεν ήταν δικαιολογία. Και τώρα στα 31 κοντός θεωρούμαι, 1.65 είναι σίγουρα κάτω απ'το μέσο. Δεν έχω βέβαια κανένα κόμπλεξ ούτε με το ύψος, ούτε με το μαλλί (ή την έλλειψη αυτού). Το ότι δεν ασχολήθηκα από μικρός σοβαρά με κάτι, οτιδήποτε δλδ, είναι το μεγάλο μου παράπονο.