Mentalvortex διαφωνώ κάθετα σε αυτό που λες.
Και εγώ παλαιότερα αυτό νόμιζα. Ότι ήταν χαμένα χρόνια όλα όσα έμαθα στην κλασική. Μετά όμως κατάλαβα το τι προσφέρει αυτό το όργανο.
1) Με το παχύτατο μπράτσο της, τα υπόλοιπα σου φαίνονται παιχνίδι (και άντε να μου πει τίποτα κανείς για τα "θεόχοντρα" μπράτσα της warmoth).
2) Για αρπίσματα δεν το συζητώ. Οι διαφορές στην απόσταση μεταξύ των χορδών σε μια κλασσική είναι μεγαλύτερη σε σχέση με μια ακουστική. Έτσι ανοίγουν τα δάχτυλα και του δεξιού, αλλά και του αριστερού χεριού.
3) Ελέγχεις καλύτερα τις δυναμικές στο παίξιμό σου, καθώς αν το παρακάνεις θα απολαύσεις τρίξιμο
4) Το ύψος των χορδών πάλι δεν συγκρίνεται. Έτσι δυναμώνεις και τα δάχτυλα και μετά σου φαίνεται λουκούμι η οποιαδήποτε ηλεκτρική-ακουστική
5) Μαθαίνεις να παίζεις, καθώς το παραμικρό λάθος στην κλασσική χτυπάει σαν βράχος το αυτί.
Εξάλλου και τεράστιοι το ξαναλέω κιθαρίστες (rhandy rhoads, dave murray, ace frehlay, fast eddie clark, ....) το έχουν πει, ότι πάντα, όταν μάθαιναν μια νέα τεχνική, χρησιμοποιούσαν κλασσική. Μάλιστα οι Maiden λένε ότι πρώτα παίζουν τα κομμάτια (το βασικό τους μέρος) με κλασσικές και μετά ηλεκτρίζουν τον ήχο.
Ο μόνος λόγος για να μάθει κάποιος απ΄ευθείας σε ηλεκτρική ή ακουστική είναι λόγω ηλικιακής ανυπομονησίας, και ότι ο ήχος δεν έχει αυτό το μεταλλικό της ακουστικής. ΚΑι το προτιμώ να μάθω 1 δύσκολο όργανο και να συμβιβαστώ με τον ήχο του για αρχή.