Μα εκει ειναι το θεμα. Θεωρω πως δεν μπορεις να αντιμετωπιζεις (οχι εσυ προσωπικα, μιλαω γενικα) ενα μουσικο εργο σαν ανυπερβλητο αριστουργημα. Αριστουργημα μπορει να ειναι κατι. Ανυπερβλητο; Σε καμμια περιπτωση.
Κατα τη γνωμη μου αυτη ειναι μια αντιληψη που μπορει να δυσκολεψει εως και να ευνουχισει εντελως καποιον στη μουσικη του πορεια. Επισης, το πως θα αντιληφθει κανεις τη μουσικη (ως δημιουργια, ως διεκπεραιωτικη διαδικασια, ως απλη διασκεδαση - μιλαω παντα γι'αυτους που ασχολουνται ενεργα με τη μουσικη και οχι τους απλους ακροατες) ειναι ζητημα απο ενα σημειο και μετα προσωπικης δουλειας πανω στη μουσικη και πανω στον εαυτο του (στα πιστευω, τις αντιληψεις του κλπ).
Τελος, δεν καταλαβαινω γιατι θα επρεπε το πως θα αντιμετωπισει ενας μουσικος τη μουσικη του να εξαρταται απο τους κριτες και το κοινο. Ας κανει ο καθενας τη μουσικη του. Αν αρεσει καλως αν δεν αρεσει παλι καλως :)
Τα παραπανω τα λεω εντελως φιλικα, χωρις ιχνος επιθετικης διαθεσης.
Edit: και μια ερωτηση. Σχετικα με την κριση του κοινου (το οποιο μπορει και καλως κρινει) αλλα τι εννοεις ακριβως οτι δεν πρεπει να χαλασεις(?) την αισθητικη του;