Waterfall-K

Ωραίος. Το Hartmann Neuron από τα πιο περίεργα synths που έχουν βγει. Ελάχιστα πρέπει να κυκλοφόρησαν. Μια και πιάσαμε παραπάνω τα vintage master/mother keyboards, να ποστάρω και μερικές φωτός από το ίσως πιο κλασικό master keyboard των '80s, το Yamaha KX88. Πούλησε τρελά και παίχτηκε από τους πάντες σε lives κάθε είδους ανά τον πλανήτη, το απόλυτο industry standard για πάρα πολλά χρόνια. Η KX σειρά είχε απ'ότι θυμάμαι τα 88 και 76-key μοντέλα, αλλά και το KX5, το οποίο ήταν σε μορφή keytar με 37 πλήκτρα. Μάλλον το πιο χρησιμοποιημένο keytar ever, διέθετε ribbon controller και δύο wheels, ενώ τα πλήκτρα του αν και στην πρώτη θέαση φαίνονται σαν mini keys, στην πραγματικότητα είναι κανονικού πάχους πλήκτρα, απλά πιο κοντά σε μήκος. Ο πιο διάσημος χρήστης του KX5 λογικά πρέπει να είναι ο Chick Corea, μια και το χρησιμοποιούσε σε κάθε (ηλεκτρικό) live του από τα μέσα των '80s ως και τον θάνατο του το 2021. Ο Jean Michel Jarre επίσης χρησιμοποίησε ένα τροποποιημένο ΧΚ5 στα μέσα των '80s στις περιβόητες συναυλίες του στην Λυών και στο Χιούστον. KX88 & DX7 II KX88 & DX7 II Chick Corea Elektric Band

Ναι, τώρα θυμάμαι.? Πρέπει να είχες σε κάποια φάση και τα A-70/90, τα είχες αναφέρει νομίζω σε μια παλιά συζήτηση εδώ στο ΝΟΙΖ, αρκετά χρόνια πίσω. Τώρα ποια synths της εποχής μπορούσαν να αντιδράσουν σε poly-aftertouch είναι μια άλλη ιστορία, λογικά μετρημένα στα δάχτυλα πρέπει να ήταν. Τα άλλα τα Cheetah πάλι τα θυμάσαι? Κορυφαία master controllers κι αυτά, θραύση έκαναν τότε με την άνθιση των rack synths/samplers. Δεν θυμάμαι αν κάποια μοντέλα είχαν poly-aftertouch, αλλά γενικά τα έσπαγαν. Την Master Series πχ την θυμάμαι ως και σήμερα, με 3x wheels, 4x MIDI Out και άλλα καλούδια. Κάπου στα μέσα των '90s νομίζω έκλεισε αυτή η εταιρεία.

Mother keyboards δεν ήταν αυτά?

Και μόνο που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το DX1 (και το DX7) το οποίο είχε κι αυτό weighted keybed με poly-aftertouch και τεχνολογική υπεροχή, ήταν θέμα χρόνου να πάει άπατο. Λάθος εποχή το κατασκεύασαν, αλλά που να το ξέρουν... Εξαιρετικό πάντως, αλλά...άτυχο.?

Syntaur Juno-107, μια τροποποιημένη έκδοση του Roland Juno-106 από την γνωστή εταιρεία Syntaur, την μεγαλύτερη εταιρεία service για vintage (αλλά και σύγχρονα) synths και πώλησης ανταλλακτικών για αυτά. Στην refurbished αυτή έκδοση έχουν αλλαχθεί όλα τα voice chips (το κλασικό πρόβλημα των Juno-106) με καινούργια, έχουν αλλαχθεί όλα τα κουμπιά/pots/sliders με νέα χρωμιωμένα, έχει αλλαχθεί το bender με νέο φωτιζόμενο, έχει προστεθεί η λειτουργία "Patch Sweep" (με επιπρόσθετα On/Off κουμπί και Rate slider) η οποία επιτρέπει να παιχτούν στη σειρά και με ρυθμιζόμενη ταχύτητα οι 8 ήχοι/patches της κάθε sound bank, έχει προστεθεί audio input που επιτρέπει σε εξωτερικές πηγές ήχου να διαμορφώνονται από το chorus εφέ του οργάνου, και τέλος έχει αλλαχθεί εντελώς το design του. Το original Juno-106

Ronnie Earl - Blues For Otis Rush (2003) Ronnie Earl - guitar Dave Limina - Hammond Jimmy Mouradian - bass Lorne Entress - drums

Bernie Marsden And His Band - Place In My Heart (2005) ? Bernie Marsden - vocals & guitars Dino Baptiste - Hammond John Gordon - bass Jimmy Copley - drums Sharon Watson - back vocals

What Cos said, plus χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.

Άντε να βάλω κι εγώ δυο pics. 1985 η μία με δύο Yamaha PSR (PSR-70 και ένα μικρότερο που δεν θυμάμαι) και 32 χρόνια μετά με δύο Hammond (ΧΚ1 & ΧΚ1c). Εξέλιξη...??

Και ποιος είσαι ωρέ Dim από όλους αυτούς?

Δεν νομίζω να ήταν τόσο μικρός τότε...? Ας μας διαφωτίσει ο ίδιος, ποντάρω στον δεξιό ακορντεονίστα.

Τρία ακορντεόν, ο δεξιός (φαντάζομαι...)

O δεξιός, αυτός που σολάρει...

Yamaha CS80 Θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ένα τόσο διάσημο synth σε ένα θρεντ με τίτλο "Σπάνια, vintage, περίεργα/custom πληκτροφόρα όργανα"? Έχει και παραέχει, μια και κατασκευάστηκαν λιγότερα από 800 CS80s για όλο τον κόσμο, οπότε μιλάμε για ένα πάρα πολύ σπάνιο synth. Η Yamaha δεν μπόρεσε να κατασκευάσει περισσότερα μια και το κόστος παραγωγής του και η τελική τιμή του ήταν απαγορευτικά. Σαν synth τώρα, το CS80 ήταν ένα πολύ, μα πολύ όμως, basic synth, και κακά τα ψέματα, δεν θα μιλάγαμε ως και σήμερα για αυτό αν ο μέγας Βαγγέλης Παπαθανασίου δεν το έκανε παγκοσμίως διάσημο μέσω του soundtrack της ταινίας Blade Runner, το οποίο όταν ηχογραφήθηκε το CS80 δεν υπήρχε καν στην αγορά, αφού η παραγωγή του είχε σταματήσει τουλάχιστον δύο χρόνια πριν. Η επίδραση όμως της μουσικής του Blade Runner στην synth κοινότητα ήταν τεράστια, όπως εξάλλου και στην κινηματογραφική μουσική παγκοσμίως, με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Σπάνια θα βρείτε synth που να μην έχει κάποια CS80 presets, με ονόματα μάλιστα που σχεδόν πάντα παραπέμπουν στο όνομα του Vangelis ή στο Blade Runner. Για να καταλάβουμε για τι μεγέθους επίδραση μιλάμε, η ίδια η Yamaha πριν περίπου δύο μήνες κυκλοφόρησε μία sound library για το νέο Montage Μ, και τη διαφήμιζε έτσι: Το CS80, για να πάμε και λίγο στα τεχνικά, ήταν βασικά ένα 2-oscillator bitimbral synth, με LPF & HPF φίλτρο, ένα LFO (sub oscillator το ονόμαζε η Yamaha), 5-stage EG για το φίλτρο και 4-stage EG για το amp, tremolo/chorus και portamento/glissando effects. That's all. Στον ιδιαίτερο ηχητικό χαρακτήρα του οργάνου μεγάλο ρόλο έπαιζε το ενσωματωμένο κ' προγραμματιζόμενο ring modulator, το μεγάλο ribbon controller -το οποίο επιδρούσε μόνο στο pitch του ήχου- και φυσικά το διάσημο κ' βαρυκεντρισμένο keybed 61 πλήκτρων με velocity και poly-aftertouch. Βασικά την εποχή που κυκλοφόρησε το CS80 τα synths όχι poly-aftertouch δεν διέθεταν, αλλά ούτε καν velocity sensitivity, κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι περίπου τα μέσα των '80s. Το velocity/aftertouch πληκτρολόγιο του DX7 πίσω στο 1983 φάνταζε σαν κάτι το εξωγήινο, όσο κι αν αυτό μάς φαίνεται απίθανο στην εποχή μας. Εντάξει, και στην εποχή μας υπάρχουν synths χωρίς aftertouch, αλλά είναι αδιανόητο να κυκλοφορήσει synth χωρίς velocity. Η synth κοινότητα άργησε πολύ να ξαναδεί poly-aftertouch μετά το CS80, η Yamaha κυκλοφόρησε το DX1 το 1983 (73 βαρυκεντρισμένα πλήκτρα με velocity/poly-aftertouch) και η Ensoniq 2-3 synths μεταξύ mid '80s - early '90s και τέλος. Μόνο πολύ πρόσφατα κάποιες εταιρείες άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά synths με poly-aftertouch, κι αυτά είναι ακόμα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού (ASM Hydrasynth, Waldorf Iridium, Yamaha Montage M8x, Behringer UB-Xa, Arturia MicroFreak), ενώ κάποια άλλα ανταποκρίνονται σε poly-aftertouch μέσω MIDI. Το CS80 ήταν "χτισμένο" μέσα σε hard case, και στον standard εξοπλισμό συμπεριλαμβάνονταν καπάκι που κάλυπτε ολόκληρο το πάνω μέρος του οργάνου, σπαστή/βιδωτή βάση και expession & sustain pedals. To όλο σύνολο ζύγιζε 100 κιλά και οι μετακινήσεις έπρεπε όσο μπορούσαν να αποφεύγονται, μια και η μετακίνηση του σε "μη-επιτρεπτές" κλίσεις και η αλλαγή θερμοκρασίας έβγαζε το όργανο out of tune. Ένα "pain-in-the-ass" και μη-αξιόπιστο synth σε γενικές γραμμές, που γίνεται ανεκτό αν έχεις τα χρήματα του Jarre ή του Παπ. και τους δικούς σου αποκλειστικούς μηχανικούς να στο κουράρουν όλη την ώρα. Η τιμή των μεταχειρισμένων CS80s τα τελευταία χρόνια ξεπέρασε τα όρια του ανέκδοτου, με πιο πρόσφατο παράδειγμα ένα στη Γαλλία που έπαιζε στα...€110,000. Λίγο αργότερα η τιμή έπεσε στα €65,000, αλλά άγνωστο αν κάποιος μουρλός τελικά τα έδωσε. Οι τιμές που παίζουν την τελευταία δεκαετία πάντως είναι αρκετά πιο κάτω και γύρω στα €20-25Κ. Υπέρογκα ποσά και αυτά αν σκεφτούμε ότι το 1995 με +/- $1,000 αγοράζαμε ένα. Μερικές κοντινές φωτός παρακάτω από το πάνελ του οργάνου καθώς και από το εσωτερικό του, το οποίο είναι κόλαση. Δύο από τα οκτώ! CS80s που είχε αγοράσει ο Παπαθανασίου σε πρόσφατες φωτογραφίες από το σπίτι/στούντιο του στο Παρίσι. Δυο-δυο τα CS80s στα lives του... Λονδίνο, 1979 Nemo Studio του Παπαθανασίου στο Λονδίνο, mid '80s Το απόλυτο δίδυμο... Στο youtube υπάρχουν αρκετά σύγχρονα βίντεο με το CS80, αλλά το παρακάτω είναι masterclass και δείχνει τι μπορούσε να κάνει live ο Παπαθανασίου με αυτό το τέρας. ?

Αυτό το "Rhoads" μάς έστειλε.? Διόρθωσε το ωρέ.

To Duo θερίζει. Να ακούσεις το άλμπουμ τους.

Μια και αναφερόμαστε στην αλμπουματάρα "MCMXC A.D." και αναφέρθηκε και το όνομα του Παπαθανασίου, να πούμε μερικές λεπτομέρειες που δεν είναι γνωστές στους πολλούς. Για το "MCMXC A.D." ο Michael Cretu σάμπλαρε στιγμές από το τελευταίο άλμπουμ των Aphrodite's Child "666", που ως γνωστόν είναι όλο σύνθεση του Παπαθανασίου. Στο άλμπουμ λοιπόν ακούμε τα παρακάτω samples απ'το "666": • sample ομιλίας από το track "Seven Bowls" (περίπου στο 0:14 του "The Voice & The Snake"). • sample της αναπνοής της Ειρήνης Παπά από το track "Infinity" (περίπου στο 0:04 του "Principles Of Lust - Find Love"). • sample της φράσης "and when the lamb opened the seventh seal, silence covered the sky" από το track "The Seventh Seal" (περίπου στο 1:50 του "The Rivers Of Belief"). Ο Cretu ως γνωστόν είναι μέγας fan του Παπαθανασίου και έχει χρησιμοποιήσει στις δουλειές του διάφορα samples από άλμπουμς του ("1492, Conquest Of Paradise", "Albedo 0.39 κ.α.). Το 2007 σε ένα Q&A (βρίσκεται στο site του) και στην ερώτηση "What would you say about your impressions on him? Maybe influences?" είχε απαντήσει "For me, Vangelis is a genius and the best keyboard player of all times". Το 1998 είχε διασκευάσει το "Pulstar" και το κυκλοφόρησε στο άλμπουμ "The Energy Of Sound" κάτω από το όνομα του project "Trance Atlantic Air Waves",, που ήταν μία συνεργασία με τον Jens Gad.

Ναι. Αλλιώς περιοδεία δεν βγαίνει αν είσαι λιώμα, δεν ανεβαίνεις στη σκηνή να παιξεις κάθε βράδυ, δεν μπορείς να παίξεις. Όσοι/όσες προσπάθησαν να το κάνουν για λίγο καιρό δεν ζουν πια.

Δεν χρειάζεται, είμαι σαφής.

Κακό πράγμα η σοβαροφάνεια, που ενίοτε αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Πλατς, Τζέιμς Πλατς...

Μπορούσες απλά να ξοδέψεις 59" για να δεις το βίντεο και να καταλάβεις.

Αυτό θα έκανε για τίτλο θρεντ...?

Η Πραγματικότητα. Μην συνεχίζουμε να διαδίδουμε μύθους, κανένα ναρκωτικό δεν θα φέρει έμπνευση σε κανέναν ανέμπνευστο. Επίσης κανείς "τιγκα στην μαστούρα" δεν μπορεί να παίζει live στη συχνότητα που το κάνει ο Fripp, βασικά κανείς μαστουρωμένος δεν μπορεί να κάνει περιοδεία, αυτά είναι αστειότητες που λέγονται από ανίδεους.

Πέρα απ'το βίντεο, δεν μπορώ ρε φίλε να μην σχολιάσω το format του, μου τσιτώνει το νευρικό σύστημα λέμε.? Μετά την υπερ-ηλιθιότητα να τραβάνε (και να ποστάρουν) βίντεο σε portrait mode, τώρα άρχισαν να καταστρέφουν κανονικά βίντεο και να τα μετατρέπουν σε portrait mode, καλή ώρα σαν το παραπάνω, με αποτέλεσμα αυτοί που μιλάνε να μένουν σχεδόν εκτός πλάνου. Αλλά θα μου πεις νταξ, ποιος χέστηκε να δει τη φάτσα του McCartney? Εμείς τη γωνία του γραφείου του παρουσιαστή θέλουμε να βλέπουμε στο κέντρο. Δεν παλεύεται η ανθρώπινη βλακεία στις μέρες μας...