short version:
Βρες ένα δάσκαλο να ξεκινήσεις, διότι μονος σου δεν θα καταφέρεις και πολλά
long version:
Μόνος σου μην το επιχειρήσεις. Είναι τόσο πολύπλοκη η εκμάθηση ενός οργάνου, που θα βαρεθείς και θα τα βροντήξεις.
Βρες έναν δάσκαλο, εξήγησέ του ακριβώς τις στόχο έχεις, και άσε τον να ασχοληθεί εκείνος με το πρόγραμμα εκμάθησης. Το πιάνο δεν είναι μια κιθαρίτσα που μαθαίνουμε μόνοι μας τρία ακόρντα και παίζουμε το μισό ελληνικό ρεπερτόριο. Δεν θα ξέρεις από που να αρχίσεις και από που να τελειώθεις, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεις. Και εάν κατάφερνες να προχωρήσεις μόνος σου, με καποιον τρόπο, με τον δάσκαλο θα καλύπτες την ίδια πρόοδο στο 1/10 του χρόνου. Σε κάθε μαθημα θα βλέπεις άμεσα την βελτίωση.
Όσον αφορά για τον πήχη και το πόσο ψηλά τον έχεις, σε συμβουλεύω ποτέ να μη λες ποτέ. Μπορεί να βάλεις τώρα στόχο να παίζεις Σοπέν, αλλά στη πορεία να ανακαλύψεις ότι δεν σου αρκεί αυτό. Ίσως να μη σου φαίνεται δημιουργικό το να διαβάζεις και να παίζεις κάτι που έχει γράψει καποιος άλλος. Ίσως αλλάξεις ρότα στην πορεία και αποφασίσεις να γίνεις πιο δημιουργικός με τη μουσική, με το να συνθέτεις κάτι δικό σου. Και αυτή η ανάγκη πιθανόν να δημιουργηθεί μόλις είσαι σε θέση να συνθέσεις κάτι δικό σου. Ή μπορεί να γίνεις ροκάς και να το ρίξεις στα πλήκτρα με κάνα γκρουπ, και να σας την πέφτουν τα κοριτσάκια. Για να γίνουν αυτά, όμως, πρέπει να βάλεις στόχο τον Σοπέν. Από εκεί ξεκινάς, βήμα βήμα με νότες, με κλίμακες, με ασκήσεις για τα δάκτυλα κλπ. Και στην πορεία θα δεις ότι θα αναθεωρείς συχνά τους στόχους σου, ακριβώς όπως γίνεται και με τη ζωή. Ανακαλύπτεις που είσαι δυνατός και έχεις έφεση, και αναπροσαρμόζεις τα σχέδια που κάνεις.
Άρα πάρε πιάνο (ηλεκτρικό πιάνο είναι μια λύση) να ξεκινήσεις να ζεις μαζί του, και με την πρώτη ευκαιρία βρες ένα δάσκαλο να σε αναλάβει με τα βασικά. Μετά θα πάρεις τον δρόμο σου.